ทุกๆเช้าจะกินโจ๊กลูกเดือย กินติดกันถึงหนึ่งสัปดาห์ และความอยากอาหารก็มากขึ้นเรื่อย บางวันก็จะกินโจ๊กลูกเดือยถึงสองถ้วย
ตอนเที่ยงออกัสให้ผู้ช่วยเตโชมาส่งอาหารเที่ยง ตอนเย็นจักรกฤษก็จะใช้จักรยานไฟฟ้ามารับเธอกลับบ้าน ทานของดีที่กนกอรเตรียมให้
เย็นวันนี้ก็เหมือนเดิม จักรกฤษหัวเราะ:“ตอนนี้พ่อกลายเป็นคนขับรถของลูกแล้ว มารับหลังเลิกงานทุกวัน”
“พ่อไม่อยากเป็นคนขับรถของฉันเหรอ?”มือของเชอร์รีนโอบรอบเอวของเขา เอนศีรษะพิงหลังและอ้อนเขาเหมือนตอนเด็ก
“โตขนาดนี้แล้วยังจะชอบอ้อนเหมือนเด็กๆอีก”จักรกฤษถอนหายใจเบาๆ:“จะไม่อยากเป็นคนขับรถของลูกสาวพ่อได้อย่างไร?”
ขี่ไปข้างหน้าไป ทั้งสองก็พูดไปด้วย ไม่สังเกตเห็นคนเดินเท้าที่ผ่านไป จักรกฤษอยากหลบ แต่มือไม้ทำอะไรไม่ถูกเท่าไหร่ จักรยานไฟฟ้าจึงตกตรงไปทางซ้าย
จักรกฤษกอดเชอร์รีนไว้แน่น ปล่อยให้ตัวเองล้มลงพื้น กอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย
เชอร์รีนรีบลุกขึ้น สีหน้าซีดขาว เขาประคองเธอด้วยความตื่นตระหนก ใบหน้าร้อนรนและกังวล:“พ่อ เจ็บตรงไหนไหม?”
ยืนขึ้นช้าๆ จักรกฤษถอนหายใจเบาๆ:“แก่แล้วไม่เป็นไรหรอก แต่กระดูกยังแข็งแรงอยู่ ไม่เป็นไร”
“พวกเราไปตรวจดูที่โรงพยาบาลดีกว่า”เชอร์รีนไม่วางใจ เมื่อกี้พ่อโอบเธอไว้ในอ้อมแขน เขาล้มลงพื้นแรงขนาดนั้น ไปเช็กดูดีกว่า
“ร่างกายของพ่อในใจพ่อรู้ดี ยังไม่อ่อนแอถึงจุดนั้น เดี๋ยวกลับไปอย่าบอกแม่ว่ารถล้มล่ะ ไม่งั้นเธอไม่ให้พ่อมารับลูกเลิกงานแน่ นี่เป็นความลับของเราสองคน”
“ล้มลงเป็นเรื่องจริง มีอะไรให้ปิดบังด้วย?”
จักรกฤษไม่ยอมยอมรับ:“พ่อขี่รถมาตั้งกี่ปีแล้ว วันนี้คุยกับลูกเลยเสียสติถึงได้ล้มไป เทคนิคขี่รถของพ่อไม่มีปัญหาสักนิด!”
เชอร์รีนยักไหล่ แก่แล้วดื้อขนาดนี้ วัยทองจริงๆเลย
กลับถึงบ้าน กนกอรก็เห็นดินด้านหลังจักรกฤษทันที จึงขมวดคิ้ว:“ดินจากไหนเนี่ยทำไมเยอะแบบนี้?”
“ชนกำแพง”จักรกฤษรีบพูด แล้วยังขมวดคิ้วอย่างจริงจังให้เชอร์รีน
เชอร์รีนขี้เกียจแฉเขา จึงเข้าห้องน้ำไป
ตอนสามทุ่มกว่า ออกัสมารับเธอกลับคอนโด เป็นแบบนี้ปกติ จักรกฤษกับกนกอรก็ยังไม่ชอบนัก
ออกัสกลับไม่คิดอย่างนั้น เอาของที่ซื้อมาวางไว้บนโต๊ะ นั่งรอเธออยู่ข้างๆ
หยิบเสื้อผ้ามาสองสามตัว บอกลาพ่อแม่แล้ว เชอร์รีนก็เดินออกจากห้อง ออกัสก็ไม่หักหน้า ยังคงยิ้มและทักทาย
อาจเพราะออกัสไม่เคยไว้หน้าใคร มีแต่เขาให้ตนอื่นไว้หน้าให้ ทำให้มองไม่ออกว่าคนอื่นไม่ไว้หน้าเขา ถึงจักรกฤษกับกนกอรเย็นชาแค่ไหน เขาก็ยังเรียกคุณป้าคุณลงอย่างสง่างาม ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้รับผลกระทบใดๆ
เป็นคนทำถึงระดับนี้ได้ ก็จำเป็นต้องมีขอบเขต ……
ลงมาจากบันได เดินถึงมุม จู่ๆเชอร์รีนก็รู้สึกเจ็บท้อง เหมือนเข็มแทง เธอหยุดฝีเท้าลง มือจับราวบันไดไว้ ยืนอยู่ตรงนั้น รอให้ความเจ็บหายไป
ออกัสอุ้มซารางลงมา จ้องเธอ ถาม:“เป็นอะไร?”
ความเจ็บนั้นหายไปทีละนิดๆ ผ่านไปสักพัก ความเจ็บหายไป เธอยืนขึ้น ส่ายหน้า ก้าวไปอ่อนแรงเล็กน้อย
“พวกเราไปโรงพยาบาลกัน”ออกัสปล่อยซารางในอ้อมแขนออก ให้เธอเดินเอง จากนั้นไปจับเชอร์รีน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง