ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 271

จักรกฤษก็ยังคงดื้อรั้นเหมือนปกติ ดั่งเจ้าเด็กไม่รู้จักโตเลย “ตรวจอะไร ร่างกายของฉันแข็งแรงดี มีชีวิตอยู่อีกสี่สิบปีก็ไม่ใช่ปัญหา ไม่ต้องตรวจ!”

ทำอะไรเขาไม่ได้เลย ในใจของเชอร์รีนมีการตัดสินใจแล้ว รอครั้งหน้าตอนที่เธอไปโรงพยาบาล จะชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูดก็ต้องเอาเขาไปให้ได้

ไม่ได้อยู่ที่บ้านต่อนานสักเท่าไหร่ หยิบกิมจิที่กนกอรเตรียมไว้ก่อนขึ้นมา และผักกาดดองอีกเล็กน้อย เธอพาซารางออกจากบ้านไป

วันนี้ออกัสมีประชุมสำคัญต้องเข้าร่วม ดังนั้นจึงไม่สามารถมารับเธอและซารางกลับอพาร์ทเม้นท์ ทั้งสองต่อรถกลับอพาร์ทเม้นท์

หลังจากที่กล่อมซารางจนหลับแล้ว เธอนั่งรอออกัสอยู่บนโซฟาห้องรับแขก เริ่มมีความง่วงผ่านเข้ามา ค่อยๆ นอนลงบนโซฟา

นาฬิกาควอตซ์ในห้องรับแขกชี้อยู่ที่ตีหนึ่ง ประตูห้องอพาร์ทเม้นท์ดังขึ้น ร่างกายที่สูงผอมของออกัสปรากฏอยู่ตรงหน้าประตู

เหมือนเขาพึ่งไปเข้าสังคมกลับมา บนร่างกายมีกลิ่นของสุราอ่อนๆ เสื้อคลุมพาดอยู่ตรงแขนอย่างไม่เรียบแล้ว เนกไทที่อยู่เสื้อถูกดึงออก คอเสื้อเปิดไว้

เดินเข้ามาในห้องรับแขก นัยน์ตาหยุดอยู่บนร่างกายที่นอนหดเป็นวงกลมอยู่บนโซฟาดั่งเจ้าหนอน ใบหน้าและอารมณ์ดูอ่อนโยนขึ้นมาทันที ในใจของออกัสเหมือนถังถูกแสงสว่างส่องเข้ามา เดินเข้ามาด้วยการก้าวเท้าเสียงเบา โค้งตัวลงอุ้มเธอขึ้นมา

ดวงตาหรี่ตาขึ้นช้าๆ เผยช่องโหว่ออกมา เห็นว่าเป็นเขา นัยน์ตาของเขาดีใจและเปล่งประกายขึ้น ทว่าปากกลับหาวไม่หยุด “นายกลับมาแล้ว ในห้องครัวมีอาหารเย็นที่เตรียมไว้นะ”

“อื้ม ฉันรู้แล้ว เธอนอนเถอะ......” นัยน์ตาและน้ำเสียงของเขาอ่อนโยนขึ้นเรื่อยๆ อ่อนโยนดั่งคลื่นที่พัดออกเบาๆ

เธอเปิดไฟดวงนั้นไว้ให้เขา และการรอที่ทำเพื่อเขา ทำให้เขามีความรู้สึกเหมือนการเป็นเจ้าของอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนเรื่องราวทุกอย่างได้จบลง ความเหนื่อยล้าและความเมาที่ได้มาจากงานเลี่ยงเลือนหายไปทันที

“ฉันไปอุ่นอาหารเย็นให้นาย แล้วฉันค่อยนอน.......” ระหว่างที่พูด ร่างกายของเธอขยับเล็กน้อย ดิ้นลงจะกระโดดลงมาจากอ้อมกอดของเขา

แขนทั้งสองของออกัสไม่ได้ปล่อยเธอออก ยังคงกอดเธอไว้แน่น มือซ้ายของเขาจับไปที่คาง ให้แก้มของเธอพิงอยู่ตรงหน้าอก “เด็กดีนอนเถอะนะ ฉันไปอุ่นเอง นอนเถอะ......”

เป็นเพราะว่าง่วงมากแล้วจริงๆ เธอไม่ได้ยืนหยัด หาตำแหน่งที่สบายที่สุดในอ้อมกอดของเขา หลับตาแล้วนอนหลับไป

ในตอนที่เธอกำลังมึนๆ งงๆ กำลังจะหลับสนิท น้ำเสียงที่ต่ำและอ่อนพลิ้วของผู้ชายดังผ่านมายังข้างหูของเธอ “หลังจากนี้ ฉันจะไม่กลับมาดึงขนาดนี้แล้ว......”

ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถปลีกตัวออกมาจากการเข้าสังคมได้ เขาก็ยังรีบกลับมาให้เช้าที่สุด ไม่ให้เธอรอ......

ณ โรงแรม

ภายใต้ค่ำคืนราตรี สิงหายืนอยู่ตรงหน้าต่าง ชายสวมชุดสูทยืนอยู่ข้างหลังของเขา

“ทางนั้นมีข่าวอะไรไหม?” สิงหาถาม

ชายที่สวมชุดสูทรู้ว่าเขาถามอะไรอยู่แล้ว ส่ายหัว ตอบกลับ “จนกระทั่งตอนนี้ยังไม่มีข่าวส่งมาครับ”

“ยาล่ะ สองสามวันนี้ยังให้พวกเขาใส่อยู่หรือเปล่า?”

“สัปดาห์นี้ยังไม่เคยขาดเลยครับ พวกเขาใส่ทุกวันครับ”

“ปริมาณของยาเป็นยังไงบ้าง?”

“เหมือนกับที่ท่านบอกครับ ใส่ปริมาณยาน้อยมากและอ่อนมากครับ ไม่ก่อให้เกิดการทำร้ายใดๆ กับร่างกายครับ......”

สิงหาพยักหน้าอย่างพอใจ เป้าหมายสุดท้ายของเขาคือไขกระดูก ตอนนี้สิ่งที่ต้องการก็แค่การประนีประนอมจากพวกเขา

……

เช้าวันนี้ เชอร์รีนตื่นเช้ามาก ก็แค่เวลาหกโมง เธอก็ตื่นแล้ว

ออกัสยังหลับสนิทอยู่ กอดเธอไว้แน่น มือข้างซ้ายวางอยู่บนหน้าอกของเธออย่างไร้ยางไอ จับแล้วอ่อนนุ่ม

เธอก็พึ่งเห็นในช่วงนี้ว่าตอนเขาหลับมีนิสัยแบบนี้ คางของเขายังทับอยู่ระหว่างผมที่อ่อนนุ่มของเธอด้วย

ร่างกายไม่สามารถขยับได้ ยื่นมือออกไป ผลักเธอไปหนึ่งที อยากให้เขาปล่อยออก แต่ใครจะรู้ มือของเขากลับกอดแน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม

ทำอะไรไม่ได้ เชอร์รีนได้แต่เอ่ยปากขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ฉันไปล้างหน้า นายนอนต่อไปก่อนนะ ฉันทำอาหารเช้าเสร็จแล้วค่อยเรียกนาย”

การตอบกลับออกมาจากลำคอด้วยเสียงเบา ออกัสปล่อยเธอออก ไปล้างหน้าแปรงฟันที่ห้องน้ำ แล้วไปทำอาหารเช้า

เช้าก่อนหน้านี้ล้วนตื่นสายไป ไม่มีเวลาทำอาหารเช้า วันนี้ตื่นค่อนข้างเช้า ยิ่งไม่ต้องไปซื้อที่ข้างล่างแล้ว ตัดสินใจทำเอง

นึ่งไข่นุ่มให้ซาราง จากนั้นก็ต้มโจ๊ก แล้วนำผักที่กนกอรให้นำกลับมาเมื่อวานจัดใส่จาน

หลังจากที่เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอยิ้มโค้งขึ้น ไปเรียกซารางที่ห้องนอน เมื่อคืนเขานอนดึกเกินไป ตอนนี้สามารถนอนได้อีกสักพักก็ให้เขานอนหน่อย

ซารางตื่นยากมาโดยตลอด งอแงไม่ยอม หรี่ตาขึ้น มืออันขาวนุ่มของเธอจับท้องไว้ ขี้โกง “หม่ามี๊ หนูปวดท้อง”

“หนูปวดท้องจริงๆ หรือว่าตั้งใจไม่ยอมไปโรงเรียน?” เชอร์รีนบีบแก้มของเธอ

“ปวดท้องจริงๆ ค่ะ” เสียงของซารางเหมือนดั่งอยู่ที่กำลังพึมพำอยู่ แก้มอันน้อยนิดห่มอยู่ในผ้าห่ม ไม่ยอมเงยขึ้น

“นี่พึ่งไปโรงเรียนกี่วันเนี่ย หนูก็แกล้งปวดท้อง ขี้เกียจไม่ยอมไปโรงเรียน งั้นได้ แม่จะโทรหาคุณครูของหนูตอนนี้เลย”

เชอร์รีนทำท่าหยิบโทรศัพท์ออกมา ได้ยินประโยคนี้ ซารางรีบลุกขึ้นมาจากเตียง ใบหน้าน้อยอกน้อยใจ