ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 273

“ทำไมคุณออกัสถึงพูดแบบนี้ครับ ข้าวบาร์เลย์จะทำให้คนติดได้ยังไงครับ?” คุณหมอรู้สึกไม่เข้าใจ อีกอย่างข้อสรุปนี้เขาไม่สามารถเห็นด้วยได้ ข้าวบาร์เลย์เป็นอาหารสุขภาพ ไม่ใช่อาหารขยะสักหน่อย......

“พวกเธอทานข้าวบาร์เลย์มาหนึ่งอาทิตย์แล้ว แต่ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลย......” ยังก็ตามทั้งสองชอบข้าวบาร์เลย์มาก เกินคาดของเขา

“อาจจะเป็นเพราะว่ารสชาติของร้านโจ๊กนั้นอร่อยมาก นี่ก็มีความเป็นไปได้” นัยน์ตาของคุณหมอมองผ่านไปทางห้องผู้ป่วย หยุดอยู่บนโจ๊กบาร์เลย์ที่เหลืออยู่ครึ่งด้วย “คุณออกัส โจ๊กครึ่งถ้วยนี้ฉันสามารถเอาได้ไหมคะ?”

“แน่นอน.....”

ซารางกลับไปแล้ว ใบหน้ามีความซีดขาวเล็กน้อย แต่ว่าถ่ายเลือดไปแล้ว คุณหมอบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก

ตอนเย็นสามารถทำเอกสารออกโรงพยาบาลได้แล้ว ออกัสให้ผู้ช่วยเตโชจัดการเอกสาร แล้วเตรียมพาสองแม่ลูกกลับอาพาร์ทเม้นท์

จักรกฤษกลับเอ่ยปากพูดแล้ว “พาเธอกลับบ้านเถอะ”

ตอนนี้ร่างกายเธออ่อนแออยู่ ต้องการคนดูแล และเขากับแม่เธอก็อยู่บ้านตลอดเวลา สามารถดูแลเธอได้

ยิ่งไปกว่านั้นคือช่วงนี้ทั้งสองตัวติดกันตลอดเวลา ควรจะกลับบ้านแล้ว เพราะว่าเชอร์รีนนิสัยดื้อรั้น จึงพาซารางกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์เลย

และในใจส่วนลึกของพวกเขาก็มีการตัดสินใจของตนเอง องค์ชายรักซาราง ซารางก็รักองค์ชาย ทว่าทั้งสองไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน เพราะไม่ใช่แด๊ดดี๊คนเดียวกัน

การอยู่ร่วมกันในช่วงนี้ ก็ทำให้ซารางรับรู้ถึงความรักของพ่อ ชดเชยความเสียใจในวัยเด็ก ตอนนี้ก็ควรจะจัดการกับนิสัยของเชอร์รีนแล้ว

พอได้ยินแล้ว ออกัสหรี่ตาขึ้น ขยับริมฝีปากเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยปากขึ้น

ถึงแม้ว่าทั้งสองจะอยู่กันมานานหลายปี ทว่าท่าทีของจักรกฤษและกนกอรชัดเจนมาก ไม่ค่อยเป็นมิตรกับออกัสมาโดยตลอด ในใจยิ่งโน้มเอียงไปทางองค์ชายมากกว่า

องค์ชายแสดงท่าทีอยู่ต่อหน้าพวกเขามาสี่ปีแล้ว สำหรับนิสัยและการกระทำขององค์ชาย พวกเขารู้ดียิ่งกว่าใคร รู้ลึกรู้ซึ้งมาก

ในใจของพวกเขาไม่ได้หวังว่าลูกสาวจะมีทรัพย์สมบัติที่นับไม่หมด พวกเขาหวังแค่ลูกจะสามารถมีชีวิตอย่างสบายใจ ปลอดภัย มีความสุขไปทั้งชีวิต

เชอร์รีนก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ว่ายื่นมือไปจับมือของออกัส สบตากับนัยน์ตาของเขา

ตอบกลับ ริมฝีปากของยิ้มโค้งมาก ในขณะเดียวกันก็เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการสื่อ ฝ่ามือใบใหญ่กำมือแน่น พลิกมือกุมไปยังนิ้วของเธอ

หลังจากที่ส่งสองแม่ลูกกลับบ้านแล้ว ออกัสขับรถแลนด์โรเวอร์สีดำกลับไปยังอพาร์ทเม้นท์ ขึ้นตึก เปิดประตูห้อง

สิ่งที่ต้องรับเธอคือความมืดมิด ไม่มีแสงสว่าง ทันใดนั้นในใจของเธอก็ว่างเปล่า โดดเดี่ยว แสงสว่างภายในตาของเขาก็หายไปเล็กน้อย

ถอดเสื้อคลุมบนตัวออก นอนลงบนโซฟา ร่างกายที่สูงเรียวของออกัสพิงอยู่บนโซฟาอย่างขี้เกียจ

ไม่มีเธอและลูก ห้องนี้เหมือนว่าแตกสลายไปครึ่งหนึ่ง กลายเป็นว่าเริ่มไม่คุ้นชิน

นัยน์ตาค่อยๆ หรี่ตาขึ้น คิ้วที่สวยสง่าของเขายักคิ้วขึ้นบน

เธอไม่อยู่ข้างกายเพียงแค่ชั่วครู่เดียว เขากลับรู้สึกไม่คุ้นชินแบบนี้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาอาศัยอยู่คนเดียวมาได้อย่างไร?

เติมน้ำอุ่นมาแก้ว เธอเม้มปากเบาๆ ช่วงเวลานี้เธอได้เลิกสุราและบุหรี่แล้ว ในขณะนี้ โทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงโซฟามีเสียงดังขึ้น

เดินไป มือที่เรียวยาวของเขารับโทรศัพท์ขึ้นมา น้ำเสียงต่ำและเบา “มีเรื่องอะไร?”

“ประธานออกัส โจ๊กที่เรานำกลับมาค้นพบสารเจือปนพิเศษอย่างหนึ่งครับ”

ขมวดคิ้วหนักมากขึ้น น้ำเสียงของออกัสก็เข้มขึ้น “พูดให้ชัดเจน......”

“ในอาหารมีสารเจือปนพิเศษครับ จะทำให้คนรู้สึกมีความวู่วามที่อยากกินต่อ และพอสารเจือปนนี้อยู่ในปริมาณที่กำหนด ก็จะทำให้คนติด ตอนนี้มีร้านอาการมากมายใส่สารเจือปนนี้ เพื่อที่จะหาลูกค้ากลับมาครับ”

วางสายลง เขาหรี่ตาขึ้น......

เช้าวันถัดไป

ออกัสแต่งตัวแล้วลงจากตึก ไปยังร้านอาหารที่ปกติเชอร์รีนจะไปซื้อตอนเช้า

ร้านอาหารไม่ได้ใหญ่ ดูแล้วสะอาด ลูกค้าข้างในเยอะมาก ต่างก็กำลังทานอาหารเช้า

ชายใส่ชุดสูทสีดำ ยืนตรง บุคลิกโดดเด่น มีกลิ่นอายของความสูงส่ง ดูแล้วไม่ค่อยเหมาะกับร้านอาหารแบบนี้

“โจ๊กบาร์เลย์ น้ำเต้าหู้ และโจ๊กข้าวสีนิลมาอย่างละที่”

พนักงานตอบรับ รีบเร่งฉับพลันทำขึ้นมาทันที “อย่างอื่นล่ะคะ ซาลาเปา คุกกี้ ต้องการไหมคะ?”

“ไม่ต้องการ......” ยื่นมือออกไปรับ ออกัสออกจากร้านอาหารไป

เห็นท่าแล้ว พนักงานหญิงสาวพูดพึมพำอยู่ข้างหลังอย่างไม่เข้าใจ “หล่อขนาดนี้ เหมือนกับดาราเลย แต่ว่าก็แปลกจริงๆ ดื่มแต่โจ๊กไม่กินของอย่างอื่นเลย”

ไม่ได้กลับไปที่อพาร์ทเมนท์ เขาขึ้นรถไป หลังจากที่ไปถึงบริษัทแล้ว ก็โยนโจ๊กสามชิ้นนั้นให้กับผู้ช่วยเตโช ให้เขาส่งไปที่โรงพยาบาล

ผู้ช่วยเตโชไม่เข้าใจ การกระทำของประธานในตอนยิ่งเข้าใจยากไปทุกทีแล้วจริงๆ นำโจ๊กสามชุดไปทำการตรวจที่โรงพยาบาล บ้าไปแล้วเหรอ?

ไม่สนใจนัยน์ตาของเขา ออกัสนั่งอยู่บนเก้าอี้หนัง ปลดปกคอเสื้อ เปิดเอกสารตรงหน้า

เป้าหมายที่นำโจ๊กสามชุดนั้นไปโรงพยาบาลชัดเจนมาก เขาต้องการทำการตรวจอีกครั้ง ข้างในมีสารเจือปนอาการเท่าไหร่กันแน่

ขณะเดียวกัน นี่ก็เป็นหลักฐานชิ้นหนึ่ง เขาออกัสไม่ใช่คนดีอะไรอยู่แล้ว หากใครกล้าลงมือกับเขา งั้นเขาต้องให้ฝ่ายตรงข้ามชดใช้ในสิ่งที่ต้องชดใช้แน่นอน......

ร้านที่ขายอาหารต่างก็เป็นธุรกิจเล็กน้อย ชีวิตไม่ได้ง่าย เพิ่มสารเจือปนไว้ในอาหารเพื่อธุรกิจ เพื่อดึงดูดลูกค้า จริงๆ ที่ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับออกัสอะไร แต่ว่าหลังจากที่ก่อให้เกิดเรื่องต้องเข้าโรงพยาบาล เขาไม่มีทางทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่มีทางอื่น ใครให้พวกเขาสร้างเรื่องบาดหมางกับออกัสล่ะ?

ในตอนเย็น ผู้ช่วยเตโชนำผลรายงานการตรวจของโรงพยาบาลมาให้ ผลรายงานว่าโจ๊กสีนิลและน้ำเต้าหู้ต่างก็ไม่ได้ใส่สารเจือปน มีเพียงแต่โจ๊กบาร์เลย์ที่มี

ผลรายงานนั้นหมุนเวียนอยู่ระหว่างไขกระดูกของเขาอย่างชัดเจน นัยน์ตาของออกัสเข้มมาก ชัดเจนมาก ผลที่ออกมาอยู่นอกเหนือความคิดเขาเล็กน้อย หรืออาจจะพูดว่าผลรายงานนี้ค่อนข้างแปลก น่าตกใจ

ในตอนแรก เป้าหมายความตั้งใจของเขาอยู่บนร้านอาหารนี้ และสรุปที่ได้มา กลับทำให้เขาหยุดคิดไปไกลไม่ได้

หากเป็นเพราะจะดึงดูดลูกค้า งั้นทำไมถึงใส่สารเจือปนลงบนแค่ในโจ๊กบาร์เลย์ และโจ๊กอีกสองชุดต่างก็ไม่มีล่ะ?

นัยน์ตาเปล่งประกาย ออกัสรู้สึกว่าในนั้นมีอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติ......

เป้าหมายของสารเจือปนอยู่ในโจ๊กบาร์เลย์ และในโจ๊กบาร์เลย์ก็มีซานจาในปริมาณมาก โจ๊กบาร์เลย์และซานจาต่างก็มีผลต่อการทำแท้ง......

นำเรื่องทั้งหมดมาคิดเชื่อมโยงกัน นัยน์ตาของเขาหรี่ตาขึ้น รู้สึกว่าการคาดเดานี้สมเหตุสมผลมาก......

ไม่เช่นนั้น ความบังเอิญทั้งหมดนี้ไม่สามารถอธิบายได้เลย ทว่า เขายังต้องการหลักฐานอีกหนึ่งอย่าง ต้องการหลักฐานที่สามารถยืนยันการคาดเดาของเขา

แล้วก่อน ณ ตอนนี้คนที่อยากทำให้เธอแท้งนอกจากสิงหาและวินดาแล้ว เขาก็คิดไม่ออกถึงคนที่สามอีก