ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 273

“ทำไมคุณออกัสถึงพูดแบบนี้ครับ ข้าวบาร์เลย์จะทำให้คนติดได้ยังไงครับ?” คุณหมอรู้สึกไม่เข้าใจ อีกอย่างข้อสรุปนี้เขาไม่สามารถเห็นด้วยได้ ข้าวบาร์เลย์เป็นอาหารสุขภาพ ไม่ใช่อาหารขยะสักหน่อย......

“พวกเธอทานข้าวบาร์เลย์มาหนึ่งอาทิตย์แล้ว แต่ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลย......” ยังก็ตามทั้งสองชอบข้าวบาร์เลย์มาก เกินคาดของเขา

“อาจจะเป็นเพราะว่ารสชาติของร้านโจ๊กนั้นอร่อยมาก นี่ก็มีความเป็นไปได้” นัยน์ตาของคุณหมอมองผ่านไปทางห้องผู้ป่วย หยุดอยู่บนโจ๊กบาร์เลย์ที่เหลืออยู่ครึ่งด้วย “คุณออกัส โจ๊กครึ่งถ้วยนี้ฉันสามารถเอาได้ไหมคะ?”

“แน่นอน.....”

ซารางกลับไปแล้ว ใบหน้ามีความซีดขาวเล็กน้อย แต่ว่าถ่ายเลือดไปแล้ว คุณหมอบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก

ตอนเย็นสามารถทำเอกสารออกโรงพยาบาลได้แล้ว ออกัสให้ผู้ช่วยเตโชจัดการเอกสาร แล้วเตรียมพาสองแม่ลูกกลับอาพาร์ทเม้นท์

จักรกฤษกลับเอ่ยปากพูดแล้ว “พาเธอกลับบ้านเถอะ”

ตอนนี้ร่างกายเธออ่อนแออยู่ ต้องการคนดูแล และเขากับแม่เธอก็อยู่บ้านตลอดเวลา สามารถดูแลเธอได้

ยิ่งไปกว่านั้นคือช่วงนี้ทั้งสองตัวติดกันตลอดเวลา ควรจะกลับบ้านแล้ว เพราะว่าเชอร์รีนนิสัยดื้อรั้น จึงพาซารางกลับไปที่อพาร์ทเม้นท์เลย

และในใจส่วนลึกของพวกเขาก็มีการตัดสินใจของตนเอง องค์ชายรักซาราง ซารางก็รักองค์ชาย ทว่าทั้งสองไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน เพราะไม่ใช่แด๊ดดี๊คนเดียวกัน

การอยู่ร่วมกันในช่วงนี้ ก็ทำให้ซารางรับรู้ถึงความรักของพ่อ ชดเชยความเสียใจในวัยเด็ก ตอนนี้ก็ควรจะจัดการกับนิสัยของเชอร์รีนแล้ว

พอได้ยินแล้ว ออกัสหรี่ตาขึ้น ขยับริมฝีปากเล็กน้อย อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยปากขึ้น

ถึงแม้ว่าทั้งสองจะอยู่กันมานานหลายปี ทว่าท่าทีของจักรกฤษและกนกอรชัดเจนมาก ไม่ค่อยเป็นมิตรกับออกัสมาโดยตลอด ในใจยิ่งโน้มเอียงไปทางองค์ชายมากกว่า

องค์ชายแสดงท่าทีอยู่ต่อหน้าพวกเขามาสี่ปีแล้ว สำหรับนิสัยและการกระทำขององค์ชาย พวกเขารู้ดียิ่งกว่าใคร รู้ลึกรู้ซึ้งมาก

ในใจของพวกเขาไม่ได้หวังว่าลูกสาวจะมีทรัพย์สมบัติที่นับไม่หมด พวกเขาหวังแค่ลูกจะสามารถมีชีวิตอย่างสบายใจ ปลอดภัย มีความสุขไปทั้งชีวิต

เชอร์รีนก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ว่ายื่นมือไปจับมือของออกัส สบตากับนัยน์ตาของเขา

ตอบกลับ ริมฝีปากของยิ้มโค้งมาก ในขณะเดียวกันก็เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการสื่อ ฝ่ามือใบใหญ่กำมือแน่น พลิกมือกุมไปยังนิ้วของเธอ

หลังจากที่ส่งสองแม่ลูกกลับบ้านแล้ว ออกัสขับรถแลนด์โรเวอร์สีดำกลับไปยังอพาร์ทเม้นท์ ขึ้นตึก เปิดประตูห้อง

สิ่งที่ต้องรับเธอคือความมืดมิด ไม่มีแสงสว่าง ทันใดนั้นในใจของเธอก็ว่างเปล่า โดดเดี่ยว แสงสว่างภายในตาของเขาก็หายไปเล็กน้อย

ถอดเสื้อคลุมบนตัวออก นอนลงบนโซฟา ร่างกายที่สูงเรียวของออกัสพิงอยู่บนโซฟาอย่างขี้เกียจ

ไม่มีเธอและลูก ห้องนี้เหมือนว่าแตกสลายไปครึ่งหนึ่ง กลายเป็นว่าเริ่มไม่คุ้นชิน

นัยน์ตาค่อยๆ หรี่ตาขึ้น คิ้วที่สวยสง่าของเขายักคิ้วขึ้นบน

เธอไม่อยู่ข้างกายเพียงแค่ชั่วครู่เดียว เขากลับรู้สึกไม่คุ้นชินแบบนี้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาอาศัยอยู่คนเดียวมาได้อย่างไร?

เติมน้ำอุ่นมาแก้ว เธอเม้มปากเบาๆ ช่วงเวลานี้เธอได้เลิกสุราและบุหรี่แล้ว ในขณะนี้ โทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงโซฟามีเสียงดังขึ้น

เดินไป มือที่เรียวยาวของเขารับโทรศัพท์ขึ้นมา น้ำเสียงต่ำและเบา “มีเรื่องอะไร?”

“ประธานออกัส โจ๊กที่เรานำกลับมาค้นพบสารเจือปนพิเศษอย่างหนึ่งครับ”