ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 276

เขตชานเมือง ณ โรงงานเก่าที่ทิ้งร้างไว้

เชอร์รีนล้มลงไปนอนขดตัวอยู่ที่พื้น และยังคงสลบไสลอยู่

และชายร่างเตี้ยคนหนึ่งก็ยืนอยู่ที่ข้างกายเธอ เหมือนว่ากำลังจับจ้องเธออยู่

……

เช้าตรู่ของวันที่สอง

จักรกฤษได้ตื่นแต่เช้า ในขณะที่วิ่งออกกำลังตอนเช้าเสร็จและมาถึงที่บ้านก็เห็นประตูของห้องเชอร์รีนกำลังเปิดอยู่ เขาได้เดินเข้าไป

ห้องนั้นมีความเรียบร้อยและสะอาด ผ้าห่มที่อยู่บนเตียงได้พับไว้อย่างเป็นระเบียบ ตกลงว่าเธอไม่ได้กลับบ้านตลอดทั้งคืนหรือว่ากลับมาแล้วออกไปอีก?

ผ่านไปไม่นาน กนกอรก็ทำอาหารเช้าเสร็จมาวางไว้ที่โต๊ะแล้วพูดว่า “เชอร์รีนยังไม่กลับมาอีกหรอ?”

“เดี๋ยวหนูไปโทรหาก่อน” ซารางกระโดดขึ้นลง ปลายผมที่รวบนั้นแกว่งไปมาในอากาศ สักพักหนึ่งถือโทรศัพท์เดินเข้ามาด้วยหน้าตาผิดหวัง โทรศัพท์ของหม่ามี๊ปิดเครื่อง ติดต่อไม่ได้ หลังจากนั้นก็โทรไปหาแดดดี๊

“ตื่นเช้าจังเลยลูก” เสียงของออกัสอ่อนโยนส่งผ่านมายังโทรศัพท์นั้น

“แดดดี๊ พาหม่ามี๊ไปเที่ยวไม่พาหนูไปด้วย เมื่อคืนแดดดี๊พาหม่ามี๊ไปเที่ยวไหนมาเนี่ย? หม่ามี๊ไม่ได้กลับบ้านเลย!” เธอเริ่มคิดบัญชี

ได้ยินดังนั้น ออกัสก็ขมวดคิ้วขึ้น “ไม่ได้กลับบ้านทั้งคืนหรอ?”

“ใช่สิคะ แดดดี๊พาแม่ไปเที่ยวสนุกใช่ไหมคะหรือพาไปสวนสาธารณะ หนูอยากไปด้วย”

“เด็กดี เดี๋ยวแดดดี๊ค่อยโทรกลับนะ” ออกัสกดวางสายลงแล้วโทรหาเบอร์ๆหนึ่ง พูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “ตอนนี้พวกแกอยู่ไหน”

……

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง รถแลนด์ โอเว่อร์คันสีดำมาจอดอยู่ที่ประตูด้านนอกของโรงเรียน ประตูรถสีดำคันนึงที่จอดอยู่ข้างทางนั้นได้ถูกเปิดออก ผู้ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีดำได้เดินออกมา

“ประธานออกัส เมื่อวานคุณเชอร์รีนได้มาที่โรงเรียนหลังที่คุณกลับออกไป หลังจากที่พวกเราตามมาถึงที่นี่ก็เฝ้าอยู่ตรงนี้ จนกระทั่งตอนนี้ยังไม่เห็นคุณเชอร์รีนออกมาเลย หรือว่าจะอยู่ที่หอพักของโรงเรียน?”

ไม่มีคำพูดใดๆ ประตูนั้นก็ได้เปิดออก ขาที่เรียวยาวของออกัสนั้นได้ก้าวเข้าไปในโรงเรียน ผู้อำนวยการได้ยินข่าวก็เลยรีบตามมาและพาเขาไปที่หอพักโรงเรียน

แต่ทว่าในห้องหอพักนั้นกลับไม่มีคนอยู่เลย ครูที่อยู่ในห้องทำงานเดียวกันต่างก็บอกว่าหลังจากที่คุณครูเชอร์รีนมาเอาเอกสารแล้วก็ออกไปจากโรงเรียน

ถ้าออกไปจากโรงเรียนก็ต้องไปที่บ้าน เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับบ้านแน่ ไม่งั้นซารางก็คงไม่พูดอย่างนั้น

ทันใดนั้นเอง ออกัสก็ได้ให้ผู้อำนวยการเอากล้องวงจรปิดของโรงเรียนทั้งหมดออกมาดู ที่หน้าห้องน้ำนั่นเองได้ปรากฏร่างของเธอ

“กล้องวงจรปิดที่เป็นมุมอับของโรงเรียนพวกคุณนั้นอยู่ไหน” ออกัสได้เอ่ยปากถามขึ้นปลายนิ้วพลางกระดิกเพื่อเขี่ยขี้บุหรี่ทิ้ง

“ประตูหลังถือว่าเป็นมุมอับครับ นอกจากทางเดินที่สำคัญหลักๆแล้ว มุมอับที่อื่นๆนั้นน้อยมากครับ”

ออกัสลุกขึ้นกลับไปยังอพาร์ทเม้นท์ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เผอิญเห็นเลอแปงกำลังนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?” เขาถาม

“เพิ่งกลับมาครับพี่ใหญ่ นี่เป็นของขวัญที่ผมเอามาให้จากฝรั่งเศส มีของพี่ มีของซาราง มีของพี่สะใภ้” คำพูดสุดท้ายเขาไม่ได้มีความรู้สึกเจ็บปวดที่พูดออกมานั้น

ออกัสกวาดตามองรอบนึง สายตาดำดิ่ง พูดด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “เอาของขวัญเก็บไปก่อน เธอหายตัวไปแล้ว”

จากที่ค่อยๆขยับ เลอแปงก็ดีดตัวยืนขึ้นมา “หายตัวไป? ทำไมถึงหายตัวไป? ผมจะให้คนตามหา เอ่อแล้วนี่พี่แจ้งตำรวจแล้วหรือยัง?”

“แจ้งตำรวจไม่ได้….” ริมฝีปากบางๆนั้นได้พูดเอ่ยออกมา ดวงตาของออกัสหรี่ลง เก็บความรู้สึกที่มันทะลักอยู่

เลอแปงรู้สึกแปลกใจและเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ “ทำไมแจ้งตำรวจไม่ได้?”

ออกัสจุดบุหรี่ม้วนนึงแล้วสูบ ควันนั้นได้พุ่งพวยขึ้น ถ้าคาดการณ์ไม่ผิด การหายตัวไปของเธอนั้นคงไม่พ้นที่จะต้องเกี่ยวข้องกับเขา

ส่วนที่ว่าเขาจะเป็นใครนั้น ไม่ต้องพูดก็รู้ สิ่งที่สำคัญในปัจจุบันนี้คือให้คนไปสืบเบื้องหลังของเขาอย่างลับๆ…..