ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 282

“ช่างเถอะๆ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว กลับ อพาร์ทเมนต์ฉันเถอะ” เอื้อมมือ เธอจับซาราง อีกมือหนึ่งลากกระเป๋า

เชอร์รีนเดินอยู่ข้างหลัง บนมุมถนนมืดๆ โคมไฟบนถนนสองเส้นส่องสว่าง แต่กลับไม่มีแสงใดสามารถส่องเข้ามาในใจของเธอได้

ทันใดนั้นก็นึกถึงอะไรบางอย่าง เธอดึงนาโนไว้ “อพาร์ทเมนต์เธอ ฉันไม่ไปแล้ว”

“เธอไม่ไป อพาร์ทเมนต์ฉัน แล้วเธอจะไปไหน？”

“มีหอพักโรงแรมเยอะแยะ” ไปไหนก็ได้สักที่ ที่หาให้เธอกับซารางอยู่ได้

“อพาร์ทเมนต์ของฉันว่างอยู่ เธอไม่ต้องกลัวว่าจะรบกวนฉันกับดนัยหรอก ถ้าเธอกล้าไปที่หอพักโรงแรมนะ ดูสิว่าฉันจะไม่ตัดความสัมพันธ์กับเธอ！”

พอได้ยินว่าไม่ได้รบกวนเธอกับดนัย เชอร์รีนก็สบายใจ ตลอดทั้งทาง เธอแทบจะไม่พูด นิ่งเงียบกริบ

สภาพแวดล้อมของ อพาร์ทเมนต์ดีมาก ข้อเสียหนึ่งเดียวเลยคือความสกปรก……

สกปรกมาก……

ฝุ่น ผ้าคลุมโซฟา ทำให้คนแทบไม่อยากมอง……

นาโนกระแอมเบาๆ สองที ชุดกระโปรงยาวที่สวมอยู่เอนกายลงบนโซฟา ใบหน้าสวยไร้ความเขินอาย แล้วพูดอย่างธรรมชาติ “ฉันคุ้นชินกับคำว่าข้างนอกสุกใสข้างในเป็นโพรงมาตลอด อย่ามองฉันแค่ความงามจากข้างนอกของฉันเลย จริงๆ แล้วข้างในฉันก็เน่าเสียนะ เพราะฉะนั้นฉันเลยต้องรบกวนเธอสองคนมาจัดการที่นี่ให้ฉันหน่อยแล้วล่ะ”

ซารางหันร่างเล็กๆ ดูรอบๆ อพาร์ทเมนต์สองสามครั้ง “คุณน้านาโน คุณน้าอยู่เล้าหมูเหรอคะ？”

ผมดำสามเส้นร่วงมาบนหน้าผาก นาโนบีบเข้าที่ใบหน้าเล็กๆ “หนูรู้เหรอคะว่าเล้าหมูคืออะไร？ห้องคุณน้านาโนของหนูเนี่ยสะอาดกว่าอพาร์ทเมนต์คนอื่นเยอะแล้วนะคะ นี่เขาเรียกว่าศิลปะ！”

เชอร์รีนอยากเป็นอัมพาตจริงๆ ใช้ความเหนื่อยล้าจากการทำงานทำให้ความเจ็บปวดทางจิตใจกลายเป็นอัมพาต ไม่พูดอะไร เธอหยิบกะละมังน้ำ เริ่มทำความสะอาด

“เร็วเข้า ช่วยคุณแม่ทำงานเร็ว” เธอตบเบาๆ เข้าที่ก้นของซาราง

ซารางลงมือจัดการอย่างเชื่อฟัง มองไปที่ท่าทางของสองแม่ลูก นาโนรู้สึกเศร้า

ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ก้มหน้าลง นาโนเห็นปลายสาย จึงออกไปจากทั้งคู่ เดินไปยังระเบียง แล้วรับสาย

“พาพวกเธอไปที่นั่นหรือยัง？” เสียงเข้ม แต่คุ้นชิน เสียงของออกัส

“พามาแล้ว แต่จะว่าไป ในเมื่อประธานออกัสซื้ออพาร์ทเมนต์หรูขนาดนี้แล้วทำไมไม่ให้คนมาทำความสะอาดสักหน่อยล่ะ สกปรกจนซารางขำว่าฉันอยู่เล้าหมู”

อีกฝั่งหายใจอย่างสบายใจ โล่งๆ สักพักออกัส พูด “ให้เธอยุ่งหน่อยจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาคิดเรื่องไร้สาระ”

อพาร์ทเมนต์นั้น เขาตั้งใจหาที่สกปรกๆ บางครั้งการออกแรงก็เป็นวิธีระบายอารมณ์อย่างหนึ่ง แล้วยังเบี่ยงเบนความสนใจได้ จะได้ไม่คิดเรื่อยเปื่อย……

“บนใบรับรองอพาร์ทเมนต์ที่เขียนอยู่เป็นชื่อฉัน ประธานออกัสเต็มใจมอบอพาร์ทเมนต์ระดับไฮเอนด์ขนาดนี้ให้ฉันจริงๆ เหรอ？” นาโนมองที่ปลายนิ้ว

“อืม……” ขอแค่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ เขาไม่เคยเต็มใจหรือไม่เต็มใจ

“เธอก็เป็นเพื่อนของฉันเหมือนกัน ฉันจะไม่เอาผลประโยชน์จากความอันตรายของคนหรอกนะ วางล่ะ”

ในทันที ออกัสก็พูดขึ้นอีก “ฉันไม่ไว้ใจเธอ คืนนี้เธอนอนเป็นเพื่อนสักคืนหน่อยแล้วกัน รบกวนล่ะ”

นาโนไม่รู้เลยว่าประธานออกัสจะมีช่วงเวลาสุภาพอย่างนี้ด้วย เธอตอบตกลงทันที เธอเองก็วางใจเชอร์รีนที่อยู่ในสภาพแบบนี้

“ขอบคุณ” หลังจากขอบคุณ ออกัสก็วางสาย

ตลอดทั้งคืน เชอร์รีนไม่ได้นอนเลย เธอขัดอพาร์ทเมนต์ไปมา ราวกับไม่รู้สึกเหนื่อย

ซารางถูกนาโนกล่อมให้หลับไปเป็นที่เรียบร้อย เธอนั่งลงบนโซฟา มองไปที่เพื่อนรักที่ทำความสะอาดห้องอยู่ราวกับคนคลั่งความสะอาด