ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 284

เช้าวันรุ่งขึ้น

เชอร์รีนตื่นเช้ามาก เธอส่งไปซารางที่โรงเรียน แล้วรีบไปศาล เธอนัดกับทนายที่หน้าศาลเวลาเจ็ดโมงครึ่งยังไม่ถึงเวลาขึ้นศาล มาเร็วเกินไป ดังนั้นจึงไปทานอาหารเช้ากับทนายก่อน

เมื่อเธอไปถึงหน้าประตูศาล เธอก็บังเอิญเจอกับสุนันท์ที่รีบมาพอดี และแน่นอนว่าเจอออกัสที่อยู่ข้างหลังเธอด้วย...

ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองได้พบกันในห้าหกวันที่ผ่านมา แถมยังอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

หลังจากเหลือบมองแล้ว เชอร์รีนก็ถอนสายตาของเธอออกมา ดวงตาของเธอไม่มีความวูบไหว ราวกับว่าเธอกำลังมองคนแปลกหน้า

ไม่มีการทักทาย และไม่มีการพูดอะไรออกมา เธอเดินผ่านทั้งสองไป แผ่นหลังเหยียดตรงเดินหน้าอย่างเดียว โดยไม่มีใครเห็นเลยว่าเล็บของเธอกำลังจิกลงบนฝ่ามือนุ่มแน่น

ดวงตาที่ลุ่มลึกมองตามหลังเธอไปไม่วางตา ออกัสลมหายใจกระตุกเล็กน้อย แผ่นหลังของเธอมั่นคงมาก ทำให้หัวใจของเขาห่อเหี่ยว และสั่นไหว

“ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วทำอะไรไว้ ถึงได้เจอผู้หญิงที่จิตใจดุร้ายแบบนี้ โถ่เว้ย!” สุนันท์บ่นด้วยความไม่พอใจ

เมื่อได้ยินอย่างนี้เลอแปงก็กลอกตา เอาแต่มองหาเหตุผลจากคนอื่น ทำไมถึงไม่เริ่มหาจากตัวเองล่ะ

จากนั้นไม่นานศาลก็เริ่มการพิจารณาคดีครั้งแรก เชอร์รีนและออกัสนั่งตรงข้ามกัน ในขณะนี้มีความเงียบมากขึ้น

สายตาของออกัสยังจ้องอยู่ที่เชอร์รีนตลอด ไม่ได้เจอกันหลายวัน เธอผอมลงมาก คางก็แหลมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แต่เชอร์รีนไม่ได้มองเขา เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยกระซิบบางอย่างกับทนาย

ในช่วงแรกของการพิจารณาคดี ทนายของทั้งสองฝ่ายต่างก็แสดงความเห็นและให้เหตุผลของตน รวมถึงโต้แย้งความคิดเห็นของอีกฝ่ายด้วย

ขั้นตอนทั้งหมดกินเวลากว่าสองชั่วโมง และในที่สุดศาลได้ออกคำตัดสินและพิพากษาจำคุกสิงหา เป็นเวลาสิบปีขึ้นไปในคุก และตัดสิทธิทางการเมืองของเขาไปตลอดชีวิต

สิบปีขึ้นไป แล้วเวลาที่แน่ชัดคือเท่าไหร่ สิบห้าปี ยี่สิบปี หรือสามสิบปี...

เมื่อผลลัพธ์เป็นเช่นนี้ เชอร์รีนจึงนั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่เคลื่อนไหว อารมณ์ของเธอนิ่งลึกมาก ไม่มีใครรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ทนายพูด “ผมทำดีที่สุดแล้วจนได้ผลลัพธ์แบบนี้ ผมบอกคุณแล้วระหว่างทางว่าการจะทำให้จำคุกตลอดชีวิตค่อนข้างยาก แต่ปีนี้อายุของเขาก็เข้าหกสิบปีแล้ว ตัดสินจำคุกสิบปีขึ้นไปหรือจำคุกตลอดชีวิตก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่”

มุมปากของเชอร์รีนกระตุกเล็กน้อย อันที่จริงเธอก็รู้เรื่องนี้อยู่แก่ใจ

“ที่ยิ่งแย่ไปกว่านั้นก็คือ สุขภาพร่างกายของเขาไม่ค่อยดีนัก ไม่แน่จนตายเขาก็อาจจะยังออกจากคุกไม่ได้”

“ไปกันเถอะ” เชอร์รีนลุกขึ้นยืน

“แล้วก็ ถ้าคุณไม่ใช้โทรศัพท์บันทึกเสียงนั้นไว้ด้วยความฉลาด การตัดสินคดีครั้งนี้คงยากมาก สิ่งนั้นเป็นหลักฐานที่มีน้ำหนักที่สุด”

เมื่อพวกเขาออกจากศาล ก็นักข่าวกลุ่มหนึ่งยืนอยู่แล้ว ทันทีที่เห็นออกัสทั้งหมดก็กรูเข้าไป

ข่าวนี้เป็นข่าวพาดหัวใหญ่ในเมืองs มันมากพอที่จะทำให้ เมืองsสั่นสะเทือนถึง 3 ครั้ง และต้องเป็นพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งแน่นอน

สุนันท์เดิมทีก็รับไม่ได้กับความจริงเหล่านี้อยู่แล้ว จากร่างกายที่อ่อนแอ เมื่อถูกล้อมอยู่ตรงกลาง ฟังเสียงที่ดังจอแจรอบตัว เธอก็ปวดหัวขึ้นมาทันที

“พาแม่ออกไป…” ออกัสพูดกับเลอแปง

เลอแปงมองไปที่กลุ่มนักข่าวที่ดูเหมือนจะกินคนและเลิกคิ้วสูง “แล้วพี่ล่ะ”