ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 290

เธอเดินออกมา ออกัสก็มานั่งที่โซฟา แล้วหยิบขวดเหล้าขวดนึงออกมาจากตู้เหล้า แล้วยืนอยู่ที่หน้าต่างก็ได้เห็นร่างของเธอค่อยๆเดินจากไปไกล จนกระทั่งหายลับไป

ผู้หญิงใจโหด….

ดีกรีของบรั่นดีนั้นสูงมาก เขาดื่มไปขวดนึงเต็มๆ หลายวันที่เธอไม่อยู่ เขาก็ไม่เคยนอนหลับได้ดีเลย ใช้แอลกอฮอล์ทำให้ชาแล้วหลับไปก็นับว่าเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเหมือนกัน

เหล้าหมดขวด เขานอนแผ่อยู่บนโซฟา เวลานี้เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น เขากลับหลับลึกไปแล้วเลยไม่ได้ยิน

ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ คนที่มาเลยเปิดประตูเข้าไปเอง คนที่เดินเข้ามาก็คือหยาดฝน

เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าที่ยาวลงมาถึงข้อเท้า ส่วนเอวคาดเข็มขัด ใส่รองเท้าส้นสูง มองเขาที่อยู่บนโซฟา

กลิ่นเหล้าในห้องอพาร์ทเม้นท์แรงมาก ทำให้เธอดมจนแสบจมูก ขมวดคิ้ว ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาดื่มไปเท่าไหร่กันแน่

ไปที่ห้องครัว เธอต้มซุปกินเพื่อสร่างเมามาวางไว้ที่หน้าของเขา แต่ไม่ว่าจะเรียกเขายังไงเขาก็ไม่ตื่น หยาดฝนถอนหายใจเบาๆ ประคองร่างของเขาขึ้น “ดื่มสักนิด”

ออกัสไม่ได้ดื่มแล้วก็ไม่ได้ลืมตา แต่ยื่นมือออกมากอดเอวบางของเธอ คางมาอยู่ส่วนไหล่ของเธอ “อย่าไป อยู่เป็นเพื่อนผม…..”

เกิดอาการใจอ่อน หยาดฝนตบที่ไหล่ของเขาเบาๆ พูดด้วยเสียงเบาว่า “ฉันไม่ไป….”

“อื้ม….” เขาตอบรับ ร่างของเขาถึงผ่อนคลายลง แล้วพูดพึมพำว่า “เชอร์รีน เชอร์….”

ทันใดนั้น ร่างของหยาดฝนเหมือนถูกฟ้าผ่า ชื่อของเชอร์รีนเหมือนผ่าลงกลางใจของเธอ ทั้งคม ทั้งบาด

ท่าของเธอค้างไว้อยู่อย่างนั้น ไม่ได้ขยับ ชั่วครู่มุมปากจึงยิ้มอย่างขื่นขม

“เธอเจ็บ ฉันก็เจ็บด้วย จะเจ็บ ก็เจ็บไปด้วยกัน เด็กเป็นของคุณและก็เป็นของผมด้วย เจ็บไปด้วยกัน….”

เขาหลับได้อย่างไม่สบายใจนัก คิ้วขมวด เสียงที่ทุ้มลึกนั้นถูกเอ่ยออกมาจากริมฝีปาก

ทุกๆครั้งที่ได้ยิน ใจของหยาดฝนก็เจ็บปวดเพิ่มขึ้น ความรู้สึกที่ลึกซึ้งของเขา ความจริงใจเหล่านั้นที่ได้ทะลักออกมามันไม่ได้เป็นความรู้สึกที่มีต่อเธอ

เขาอยู่ในท่านั้นไม่ได้ขยับ และเธอนั่งอยู่บนพรมก็ไม่ได้ขยับเหมือนกัน ในห้องนั้นเงียบ บรรยากาศไหลไปอย่างเงียบสงบ

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะชั่วโมงนึงหรือสองชั่วโมง เขาได้ตื่นขึ้น ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

สิ่งที่เข้ามาสัมผัสในม่านตาเป็นคอที่ขาวผ่องของผู้หญิง แต่กลิ่นที่จมูกได้สัมผัสนั้นกลับไม่ใช่ของเชอร์รีน ออกัสหรี่ตามอง ผลักผู้หญิงคนนั้นออก

ในขณะที่เธอไม่ได้ระวัง หยาดฝนถูกเขาผลักล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้น

เขาคิ้วขมวดและมีความตกใจ “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

ยังไม่สร่างเหล้า หัวของเขาค่อนข้างมึน ออกัสสะบัด

หัว มือที่เรียวงามนั้นมาอยู่ที่ระหว่างคิ้ว เขาค่อยๆคลึงมัน

“ฉันมาเยี่ยม คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะดื่มเหล้ามากมายขนาดนั้น” เหมือนว่าเธอเป็นภัยพิบัติอันใหญ่หลวง ท่าทางของเขาทำร้ายเธออีกครั้ง ยันร่างตัวเอง หยาดฝนลุกขึ้นยืน

“อืม….” ออกัสมุมปากของเขาฉีกขึ้น และพูดขึ้นว่า “จะไปไหม? ผมจะไปที่ที่นึง….”

“ฉันจะไปกับคุณ!” เธอพูด

เขากลับปฎิเสธอย่างไม่ลังเลและไม่ชักช้าว่า “ผมไปคนเดียวก็ได้ คุณกลับบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์เถอะ”

สิ่งที่เขาต้องการคือให้ความเมา ต้องการที่จะผ่อนคลาย หลังจากผ่อนคลายแล้ว สิ่งที่ควรจะทำต่อยังคงจะทำต่อไป….

หยาดฝนหัวเราะเยาะ “การพบเจอกันระหว่างฉันกับคุณเปลี่ยนเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ขนาดคำพูดห่วงใยยังไม่มี รีบไล่ฉันไปอย่างนี้เลยหรอ?”

“เปล่า ผมมีธุระ รีบทำเวลา สถานที่นั้นไม่เหมาะที่จะให้คุณไป…”