ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 289

เขาอยู่ในชุดสูทสีดำที่เรียบไม่มีแม้แต่รอยยับเลย ไม่ได้เห็นมาหลายวัน เขาดูเหมือนจะผอมลงไปบ้าง แต่กลับทำให้โครงหน้าของเขาชัดขึ้น ดูน่าดึงดูด

ดูเหมือนว่าบางคนเกิดมาก็เหมาะกับการใส่เสื้อสูท ไหล่กว้าง สะโพกแคบๆ เหมือนไม้แขวนเสื้อ และเสื้อสูทนั้นก็ขับให้เด่นทั้งสัดส่วน ดึงดูดสายตาแก่ผู้ที่พบเห็น

ในเวลานี้รถคันที่อยู่ด้านหลังก็ได้จอดลง คนที่เดินออกมาเป็นนายกของเมืองS

หลังจากที่ได้สติ เธอหันสายตามองลงล่าง พร้อมกับก้มหัวลงต่ำ เอาตัวเองกลบตัวอยู่ในกลุ่มผู้คน

เห็นไม่ชัดเจนนัก นัยน์ตาของออกัสมองกวาดเข้าไปในกลุ่มคน หลังจากนั้นก็ไปหยุดอยู่ที่ที่นึง จ้องมองอยู่สักพักก็เบนสายตาออก

คนสามคนขนาบข้างเดินไปข้างหน้า คนที่เหลือเดินตามอยู่ด้านหลังกันเป็นขบวน

คุณครูผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างพูดแล้วขำเสียงเบาๆ “ดูผู้อำนวยการแล้วดูท่านประธานออกัสสิ ใส่เสื้อสูทเหมือนกัน แต่แตกต่างกันแบบสุดๆ!”

สายตาของคุณครูผู้หญิงทั้งหมดต่างก็ตกอยู่ที่เขา จ้องมองเขา เชอร์รีนไม่พูดว่าอะไร แค่เดินตามไปข้างหน้า

เขามาเพื่อทำงาน โรงเรียนจะสร้างตึกใหม่โดยให้สิริไพบูรณ์กรุ๊ปเป็นผู้ทำหน้าที่รับเหมาส่วนตัว

ตลอดทางนั้นก็คุยเกี่ยวกับเรื่องงาน ออกัสพูดน้อยมาก เวลาส่วนใหญ่จะเป็นการฟังผู้อำนวยการกับผู้รับผิดชอบงานคุยกัน

แต่พอเขาพูดขึ้นมาก็ทำให้กลุ่มคุณครูผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังนั้นต่างเคลิบเคลิ้มหลงใหล ไม่รู้ว่าเขาเป็นหวัดหรือว่าคอมีปัญหา เสียงที่ส่งออกมานั้นนุ่มลึก แหบๆแห้งๆ เหมาะเจาะตราตรึงใจและน่าฟัง

คุยงานเสร็จแล้ว ผู้อำนวยการก็เอาสองมือถูไปมาและยื่นข้อเสนอให้ไปกินข้าวกันที่ร้านอาหาร เพราะเขาได้จองร้านอาหารเอาไว้แล้ว

ออกัสเห็นด้วย คนอื่นก็พยักหน้าตาม ผู้อำนวยการดีใจยกใหญ่ พวกคุณครูก็ตามกันไปด้วย

เชอร์รีนเลือกที่นั่งใกล้หน้าต่าง ซึ่งห่างจากเขาไกลที่สุด เธอควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่ให้สายตามองไปทางนั้น

กวาดตามองมาที่มุมๆนึง ออกัสเงยหน้าขึ้นยกเหล้าดื่มจนหมด ดื่มแล้วดื่มอีก เขาดื่มไปไม่น้อยเลย

ในช่วงที่กำลังจะกลับ เขานั้นได้ดื่มจนเมาสุดๆ ร่างที่สูงยาวเอนพิงกับกับพนักเก้าอี้ มือนั้นมาคลึงที่ระหว่างคิ้ว

พนักงานที่ติดตามมาต่างก็พากันแยกย้ายกลับไปก่อน แต่ออกัสนั้นดื่มจนเมาหนักมาก คนขับรถกับเลขาต่างก็พากันกลับหมดแล้ว คนขับรถนั้นดูรีบร้อนมาก

แต่ว่าตอนที่สายตาของเขามองมาที่ร่างของเชอร์รีน เขาเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “ครูเชอร์รีน”

ฝีเท้าที่จะข้ามออกไปได้หยุดอยู่กับที่ เธอหันหน้าพร้อมพูดด้วยเสียงเย็นชา “ผู้อำนวยการ”

ครูเชอร์รีนรู้ที่อยู่อพาร์ทเม้นท์ของท่านประธานออกัส ก็รบกวนพาท่านประธานออกัสไปส่งที่บ้านหน่อย

เชอร์รีนมองมาที่ผู้ชายคนนั้น “ผู้อำนวยการคะ ท่านประธานออกัสมีผู้ช่วยและเลขาอยู่ หนูยังมีคาบสอน ต้องรีบไปสอนแล้วค่ะ”

“ผู้ช่วยและเลขากลับไปหมดแล้ว ขนาดโทรศัพท์ก็แบตหมด คุณพาเขากลับอพาร์ทเม้นท์”

“หนูไม่ค่อยสะดวกค่ะ ผู้อำนวยการให้คนอื่นมาขับแทนแล้วพาท่านประธานออกัสกลับสิริไพบูรณ์กรุ๊ปสิคะ” เธอยังคงปฏิเสธ

“ท่านประธานออกัสดื่มจนเมาหนักขนาดนั้น ยังให้ไปทำงานอีก? คุณครูเชอร์รีนทำไมไม่มีความเห็นอกเห็นใจคนอื่นบ้างล่ะ? นี่เป็นหน้าที่ของคุณ!”

พูดจบแล้ว ผู้อำนวยการก็เดินออกไป ในสายตาของคุณครูคนอื่นๆ นี่เป็นหน้าที่ที่ดี มีคนมากมายต่างยินยอมและแย่งชิงที่จะไปกัน แค่ไม่มีโชคเท่านั้น

จำใจ เชอร์รีนกัดฟัน ให้ครูผู้ชายสองคนมาช่วยประคองออกัสมาส่งที่รถของเธอ

เขาเมาหนักมาก ทั่วทั้งร่างส่งกลิ่นอายของแอลกอฮอล์ออกมา คาดเข็มขัดให้เขาเสร็จแล้ว เธอจึงสตาร์ทรถ

ในเวลานี้ ตาของผู้ชายที่เดิมทีนั้นปิดอยู่ก็สั่นเล็กน้อย และหรี่ตาเล็กน้อย เอ่ยปากพูดขึ้นอย่างเมาครึ่งไม่เมาครึ่งว่า “ซื้อรถมาเมื่อไหร่”

“ถ้าไม่ได้เมาก็ลงรถจากรถไป” ได้ยินดังนั้น เชอร์รีนก็พูดอย่างไม่เกรงใจ