ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 296

"มันไม่ง่ายที่คุณจะตัดสินใจกล้าหาญเพื่อผมสักครั้ง แล้วผมจะทำผิดต่อคุณในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ได้ยังไง?" เขาลุกขึ้นนั่ง ขยับมือตรงเข้าไปอุ้มเธอมาไว้ในอ้อมแขน ให้เธอนั่งบนตักของเขา "ผมต้องการคุณ มีเพียงคุณเท่านั้นที่สามารถทำให้ผมติดกับได้..."

เชอร์รีนซบอกเขากลับแล้วพูดอย่างนุ่มนวลว่า "คุณไม่กลัวว่าตัวเองจะเป็นอะไรไปหรอ?"

เขาขมวดคิ้ว ไหล่ของเขาล็อกเอวบางของเธอแน่น "ตอนที่ผมอยู่เคียงข้างคุณ คุณไม่ต้องกลัวอะไร ส่วนคุณสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างผม แล้วจะมีอะไรให้กลัวอีก? มีคุณและซารางรอผมอยู่ ผมจะไม่ปล่อยให้ตัวเองเป็นอะไรไป..."

"ออกัส!" เธอเรียกเบาๆ กอดเขาอย่างซาบซึ้ง เธอเอาแก้มแนบกับอ้อมกอดอันอบอุ่นของเขาแล้วยิ้ม...

เธอกระซิบเรียกชื่อชายหนุ่ม ยิ้มอย่างมีความสุข เธอคิดว่าการตัดสินใจของเธอนั้นถูกต้องแล้ว!

ในโลกนี้ก็ทำได้แค่กล้าหาญเพื่อคนที่ตัวเองรัก เธออยากอยู่ด้วยกัน เธออยากกล้าหาญ เธออยากอยู่กับเขา

"ประทับใจหรอ?" ออกัสจูบเธอ พูดด้วยเสียงต่ำ

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาสีดำขลับ แสดงความมุ่งมั่นของเธอ "ฉันอยากอยู่กับคุณ!"

เขาเลิกคิ้ว

"ฉันอยากอยู่กับคุณ!" เธอมองเขาอย่างแน่วแน่ แล้วพูดอีกครั้ง ทีละคำทีละประโยค

"อืม ได้ยินแล้ว ดีมาก…" เขาชอบท่าทางของเธอในตอนนี้มาก ดวงตาของเธอเป็นประกาย สีหน้าอบอุ่น

เธอเผลอไปโดนบาดแผลที่แขนอย่างไม่ตั้งใจ เขาส่งเสียงคร่ำครวญเสียงต่ำ เชอร์รีนรีบผละจากเขาอย่างรวดเร็วแล้วรีบไปหายาให้เขา

สุดท้ายก็ยังรู้สึกไม่ค่อยเหมาะจึงพาเขาไปโรงพยาบาล แผลเดิมที่แขนของเขายังไม่หายดี แต่คราวนี้มีแผลใหม่เพิ่มเข้ามา แขนทั้งสองข้างจึงถูกพันด้วยผ้าก๊อซ

ออกัสหรี่ตาแน่น รู้สึกว่าผ้าสีขาวบนแขนนั้นขัดตา เชอร์รีนจับมือเขาแล้วเดินออกจากโรงพยาบาล

ทั้งสองไปที่ร้านอาหารเช้า เนื่องจากยังไม่ได้ทานอาหารเช้ากัน พวกเขาอารมณ์ดีอย่างน่าประหลาดใจ ใบหน้าที่มีเสน่ห์น่าดึงดูดเป็นพิเศษ สายตาอบอุ่น

"อีกเดี๋ยวฉันจะไปโรงเรียน คุณกลับบ้านเถอะ ไม่อย่างนั้นก็ไปคอนโด แล้วให้ผู้ช่วยเตโชไปหาที่นั่น"

ออกัสทัดผมไว้ที่หลังใบหูเธอ ท่าทางดูสนิทสนมมาก เขายิ้มกว้าง "ผมจะส่งคุณไปโรงเรียน แล้ววันนี้คุณก็พกผมไปด้วย"

"อย่างอแง ฉันจะไปทำงานสอนหนังสือ คุณจะไปทำอะไร?" แขนเขาไม่สามารถขยับไปเรื่อยได้ เธอป้อนโจ๊กให้เขา

"ไม่ได้งอแง ผมจะดูคุณทำงาน" ไม่สนใจสายตาของคนเหล่านั้น เธอบอกให้เขาอ้าปาก เขาก็อ้าปากอย่างเชื่อฟัง

ตาของเชอร์รีนกระตุกย่างห้ามไม่อยู่ "เวลาฉันทำงานมันดูไม่ดี"

"ผมว่ามันดูดีก็..."

"ที่นั่นไม่ใช่ที่ที่คุณสามารถเข้าออกตามใจได้!"

"ผู้อำนวยการโรงเรียนจะยินดีมากถ้าได้เจอผมที่นั่น…"

"คุณมันไร้ยางอาย..."

"ในระหว่างเราสองคนมีคนมียางอายคนเดียวก็พอ..."

"..."

สุดท้ายเธอพาเขาไปโรงเรียน สายตาของครูที่มองมาสามารถใช้คำว่า ได้รับความสนใจจากทุกคน มาบรรยายได้

เชอร์รีนรู้สึกอึดอัดไปหมด แต่เจ้าตัวที่ถูกมองนั้นไม่ได้รู้สึกแบบนั้น เธอเหลือบมองพวกเขาแล้วยิ้มบางๆ

ในใจเหล่าครูผู้หญิงรู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่สุข แม้แต่ครูที่อายุค่อนข้างมากต่างก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้

เชอร์รีนเม้มปากแล้วยิ้มแห้งๆ "ทุกคนคิดซะว่าเขาไม่มีอยู่ตรงนี้ละกันนะคะ"

คนตัวใหญ่ซะขนาดนี้จะคิดซะว่าไม่อยู่ตรงนี้ได้อย่างไร?

"ทุกคนกำลังทำงานกันอยู่ ห้ามส่งเสียงและห้ามพูดด้วย มันจะกระทบคนอื่น เข้าใจไหม?"

ตาของเหล่าครูเริ่มกระตุก นี่คุณครูเชอร์รีนกำลังเกลี้ยกล่อมเด็กอยู่เหรอ?

ประโยคน่ารังเกียจที่สั้นๆง่ายๆของเขามันรุนแรงยิ่งกว่าถูกมีดนับพันนับหมื่น มันทำให้เธอใจสั่น บ้าคลั่ง

ต่อให้ไม่ได้เขา ไม่ได้ความรักจากเขา แต่ก็ไม่สามารถทำให้เขารู้สึกรังเกียจตัวเธอได้ เธอรักเขามานานหลายปี สุดท้ายความรักระหว่างเธอกับเขาจะถูกโยกย้ายไปหมด...

ช่างเถอะ เธอเองก็เหนื่อยแล้วเหมือนกันนั่นแหละ ให้มันจบลงเท่านี้เถอะ

ในทำนองเดียวกัน ปีนี้เธอเห็นเขาเอามีดกรีดแขนของเขาจนเจ็บแบบนั้น จริงๆแล้วเธอไม่สามารถทนเห็นเขาบาดเจ็บได้ลงคอ

ไม่อย่างงั้นเธอคงจะมัดเขาไว้ ใช้ไม้แข็งกับเขา แม้ว่าเขาจะเกลียดหลังตื่นขึ้นมา ก็จะถูกทำลายไปด้วยกัน!

แต่สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะส่งเขาไปหาเชอร์รีน

แน่นอนว่าเธอยังคงไม่สามารถทำได้ถึงขั้นไร้หัวใจได้ ไม่สามารถมองเห็นเขาเป็นอะไรไปต่อหน้าเธอได้ ยังทำไม่ได้ถึงขั้นนั้น

เหอะ เอามีดกรีดแขนจนเจ็บ การกระทำแบบนี้คงมีแต่ออกัสเท่านั้นที่ทำแบบนี้ได้

เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา เธอหันหน้าไปมองด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปาก เธอลุกขึ้นแล้วเปิดประตู คนที่มาคือสุนันท์

"เรื่องนี้ดำเนินไปเป็นอย่างไรบ้าง?" สุนันท์เอ่ยปากถาม

หยาดฝนเดินกลับไปที่โต๊ะเครื่องแป้งโดยไม่พูดอะไร แล้วพูดว่า "ฉันอยากจะกลับอเมริกามะรืนนี้"

สุนันท์ได้ฟังก็งุงงง "กลับอเมริกา?"

"อืม ฉันเหนื่อยแล้ว อเมริกาก็ดีนะ"

"ตอนนี้ฉันไม่ได้ถามเธอว่าสหรัฐอเมริกาเป็นยังไง แต่ถามว่าระหว่างเธอกับออกัสเป็นยังไงบ้าง" นี่คือสิ่งที่สุนันท์เป็นห่วงมากที่สุด

หัวข้อสนทนาแบบนี้ยิ่งทำให้หยาดฝนรู้สึกเหนื่อยมากขึ้น ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่เธอรู้สึกเอียน "ระหว่างฉันกับเขาก็ไม่ยังไง ไม่มีอะไรเกิดขึ้น สุดท้ายยาแก้ที่ให้เขาก็ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเชอร์รีน!"

"ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้?" คิ้วสุนันท์ขมวดคิ้ว "ทำไมเธอถึงไร้ความสามารถ แผนทั้งหมดก็ถูกวางไว้แล้ว แต่ผลลัพธ์กลับเป็นเช่นนี้!"