แน่นอนว่าในวินาทีต่อมาหลังดวงตาของออกัสก็ลืมขึ้น แต่ข้างในกลับแดงเล็กน้อย ลมหายใจที่เขาพ่นออกมาก็ร้อนมากจนแทบจะลวกคนได้
ทันทีที่สายตาของสบเข้ากับหยาดฝน ความประหลาดใจก็วาบขึ้นในดวงตาของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้ามากนัก
จากนั้นเปลวเพลิงความร้อนที่ลุกโชนขึ้นในร่างกายก็ปั่นป่วนขึ้น
ร่างกายทั้งบนและล่างเต็มไปด้วยความร้อนที่ไม่สามารถอธิบายได้ มือใหญ่ของออกัสขยับฉีกเสื้อบนร่างกายออก
"เธอเกิดอะไรขึ้น?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
หยาดฝนมองเขาไม่ได้พูดอะไร แสงสีดำในดวงตายังคงกะพริบไม่หยุด
เขาโยนเสื้อผ้าที่อยู่ตกด้านข้างใส่เธอตรงๆแล้วเปิดเครื่องปรับอากาศในห้อง
ตอนนี้เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ข้างนอกฝนก็ยังตก แต่เขากลับปรับอุณหภูมิลงเป็น 16 องศา ในทันใดอุณหภูมิในห้องก็ลดลง
แต่ออกัสประเมินเปลวความร้อนนั้นต่ำเกินไป
ออกัสกลืนน้ำลาย ดวงตาของก็มีสีแดงจางๆแล้ว เขารู้ว่าเรื่องนี้มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น เขาจึงพลิกตัวหันมามองหยาดฝน "เธอใส่อะไรไปในซุปปลา"
หยาดฝนที่ห่อตัวในผ้าห่มผืนบางๆเดินเข้าไปหาเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นก็ดึงผ้าห่มผืนบางออก เผยให้เห็นร่างกายที่สวยงามและเซ็กซี่ของหญิงสาว สองมือของเธอกอดหน้าอก "แบบนี้ทำให้คุณรู้สึกสบายขึ้นไหมคะ?"
ออกัสหรี่ตาไม่เหลือบมองดูเธอเลยสักนิด เขาละสายตาออกไปทันที ไม่พูดก็รู้ว่าในซุปปลานั้นใส่อะไรลงไปกันแน่
"ผมไม่เคยคิดว่าคุณจะเป็นผู้หญิงแบบนี้ หยาดฝนที่ผมรู้จักไม่ใช่ผู้หญิงแบบนี้ คุณทำให้ผมรู้สึกแปลกหน้า…"
พอพูดจบเขาก็หันหลังเข้าไปในห้องน้ำ ในอ่างอาบน้ำบรรจุน้ำเย็นไว้เต็มอ่าง เขาจุ่มร่างกายลงไปทั้งตัวโดยไม่ได้ถอดเสื้อเชิ้ตและกางเกงสูท
น้ำเย็นมาก เย็นเหมือนน้ำแข็ง แต่ออกัสกลับไม่รู้สึกเลยสักนิด สิ่งเดียวที่เขารู้สึกในตอนนี้คือความร้อน ไฟ เขาดิ้นรนราวกับสัตว์ที่ถูกขัง
ความร้อนในช่องท้องเหล่านั้นเพิ่มขึ้น มันยิ่งทำให้รู้สึกแย่มากขึ้นเรื่อยๆ ทรมานมากขึ้นเรื่อยๆ นัยน์ตาที่เดิมทีเป็นสีแดงจางๆก็ยิ่งเข้มขึ้นไปอีก เข้มจนเหมือนก้อนเลือดที่ไม่สามารถละลายได้ ทำให้คนที่เห็นรู้สึกหวาดกลัว
หยาดฝนกัดฟัน กลั้นหายใจเดินเข้าไป เสียงของเธอเบาและนุ่มนวลมาก "ออกัสคะ คุณทำแบบนี้มันไม่มีประโยชน์หรอกนะคะ"
ดวงตาคมราวกับลูกศรคมที่จะทะลุทะลวงคนได้ของออกัสก็มองเขม็งมาทันที เสียงต่ำของออกัสไม่มีความอบอุ่นใดๆเหลืออยู่แล้ว "หยาดฝน คุณรู้ไหมว่าความรู้สึกที่คุณให้ผมในตอนนี้มันเป็นยังไง?"
เธอไม่พูดอะไรมองเขาอย่างแน่วแน่ แต่กลับได้คำตอบจากแววตา น่ารังเกียจ!
ร่างกายของหยาดฝนสั่นเทา เขาไม่เคยมองเธอด้วยสายตาแบบนี้มาก่อน นี่เป็นครั้งแรก!
"น่ารังเกียจ..." คำพูดเย็นชาหลั่งไหลออกมาจากริมฝีปากบางของเขา ราวกับน้ำแข็งในฤดูหนาวอันหนาวเหน็บในเดือนสิบสอง
รังเกียจ ร่างกายของหยาดฝนสั่นไหวมากขึ้นเรื่อยๆอย่างห้ามไม่อยู่ เบ้าตาก็ค่อยๆเปียกชื้น น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากหางตา
ออกัสกลับไม่มองเธออีกต่อไปแล้ว ไม่แม้แต่จะเหลือบมองเธอ
เพราะไม่อยากมองหรือไม่คู่ควรให้มอง หรือยิ่งไปกว่านั้นอาจเป็นเพราะเขารังเกียจเธอมากจนหากมองเธออีกครั้งจะทำให้ตาของเขาสกปรก?
นี่เป็นครั้งแรกที่ออกัสพูดกับเธออย่างโหดเหี้ยม โหดจนเจ็บเข้ากระดูก หยาดฝนไม่เคยคิดเลยว่าจะมีสักวันที่เธอจะได้ยินคำที่วิจารณ์ตัวเธอเองว่าน่ารังเกียจจากปากของออกัส!
รังเกียจ ในเมื่อรังเกียจไปแล้ว ทำไมไม่ทำให้เขารังเกียจให้ถึงที่สุด?
หยาดฝนย่อตัวลงข้างหน้าเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง