ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 310

เธอตัวแข็งทื่อ เขากำลังรังเกียจเธอที่รบกวนพวกเขาหรอ?

"ขอโทษค่ะ" สีหน้าเชอร์รีนเจื่อนๆ เธอก็วางไอศกรีมชาเขียวลงบนโต๊ะ

หญิงสาวหยิบไอศกรีมขึ้นมาอย่างมีความสุข ดวงตาหรี่โค้งยิ้มราวกับพระจันทร์เสี้ยว "ขอบคุณค่ะพี่เชอร์รีน พี่ออกัสคะ ทำไมพี่ถึงต้องลำบากพี่เชอร์รีนให้ไปซื้อด้วย พรุ่งนี้ฉันค่อยกินไอศกรีมก็ได้"

ริมฝีปากบางของออกัสโค้งขึ้นไม่มากไม่น้อย ยังคงเย็นชา

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ซารางไม่เป็นคนกินไอศกรีม...

"ขอโทษนะ ซารางอยู่ห้องไหน?" สุดท้ายคำพูดของเธอก็เต็มไปด้วยความสุภาพ

"ห้องผม..." เขาเลิกคิ้วขึ้นตอบเธอ

"ขอบคุณ"

เมื่อเดินไปถึงห้อง เธอเอนหลังพิงประตู จมูกเริ่มแสบ มือที่ห้อยอยู่ด้านข้างกำแน่น ผ่านไปนานเธอก็ค่อยๆอุ้มซารางที่นอนอยู่บนเตียงอย่างระมัดระวัง

ถ้าหากบอกว่าคำพูดเมื่อตอนเที่ยงไม่ทำให้เธอยอมแพ้ คำพูดเมื่อกี้และไอศกรีมนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอยอมแพ้

บางทีก็คงเป็นอย่างที่เขาพูดไว้ ไม่มีใครยืนอยู่ที่เดิมเพื่อรอใครสักคนตลอดไป

เขาปฏิบัติต่อเธออย่างสุภาพ ห่างเหิน ราวกับเป็นแขกคนหนึ่ง หากเป็นเมื่อก่อนเขาจะส่งซารางกลับบ้านแทนที่จะให้เธอมารับเอง

สุดท้ายเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว...

เธอเดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น ทั้งสองคนกระซิบอะไรบางอย่างด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า "ขอโทษด้วยที่วันนี้ซารางทำให้ต้องคุณลำบาก"

"ไม่ลำบากเลยค่ะ ซารางน่ารักมากเหมือนถั่วพิสตาชิโอ พี่เชอร์รีนคะดึกมากแล้ว ให้พี่ออกัสส่งพี่กลับเถอะค่ะ" หญิงสาวกำลังกินไอศกรีม

ออกัสกวาดมองหญิงสาวเบาๆ ริมฝีปากบางขยับพ่นคำพูดออกมาประโยคหนึ่งว่า "วุ่นวาย..."

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันขับรถมา ราตรีสวัสดิ์" เชอร์รีนเดินออกจากห้อง วางซารางไว้บนไหล่ของเธอ

ประตูลิฟต์ค่อยๆปิดลง เธอพิงกำแพง บอกตัวเองในใจว่า แค่นี้แหละ พอแค่นี้ละกัน...

ออกัสยืนอยู่ริมหน้าต่างมองดูร่างนั้นจนลับตาไป

วันที่สอง วันที่สาม วันที่สี่ เชอร์รีนไม่มาที่คอนโดหรือไปที่บริษัทอีกเลย ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์หรือข้อความก็ไม่มีแม้แต่อย่างเดียว

คิ้วที่หล่อเหลาของออกัสขมวดกันแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะรู้สึกผ่อนคลายอารมณ์ที่ค่อยๆดิ่งลงอีกครั้ง แย่จนถึงที่สุด

ในช่วงหลายวันที่ผ่านมาเชอร์รีนยุ่งมาก ยุ่งจนเธอปลีกตัวออกมาไม่ได้ สามารถพูดได้ว่าเธอทำให้ตัวเองยุ่งมากๆ

มีเพียงความวุ่นวายทางร่างกายเท่านั้นที่จะหันเหความสนใจจากความเจ็บปวดทางใจได้ ไม่มีเวลา ก็ไม่ว่างให้ไปคิดถึงเรื่องเหล่านั้น

เธอผลักเขาออกไปด้วยมือของเธอเอง จากนั้นเขาก็มีผู้หญิงที่รักคนอื่นแล้ว พวกนี้เป็นเรื่องปกติ ความเจ็บ ความปวด เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...

กนกอรอยู่บ้านเลี้ยงซาราง เมื่อเห็นสภาพจิตใจของเชอร์รีนในหลายวันมานี้ก็รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น เธอถอนหายใจเบาๆ เริ่มเตรียมอาหารเย็น

คืนนี้มีเรียนด้วยตัวเอง ดังนั้นถึงสามทุ่มถึงเพิ่งจะเลิกงาน ส่วนกลางวันก็ไม่มีเวลา ดังนั้นจึงนัดดลธีมาตอนเย็น

หลังเลิกงานเธอยุ่งอยู่กับการขับรถกลับบ้าน พอเธอกลับถึงบ้าน ดลธีก็มาถึงแล้ว กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร

"เลิกงานแล้ว ล้างมือแล้วกินข้าวเถอะ คุณหมอดลธีมารอนานมากแล้ว"

หลังจากกล่าวทักทาย เธอไปห้องน้ำเพื่อล้างมือ ขณะที่เธอออกมา ก็มีคนมาเพิ่มอีกคนคือ อันนา

เธอตะลึงเล็กน้อย ขมวดคิ้ว แม้ว่าไม่อยากเห็นหน้า แต่ก็เป็นแขก ไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่ให้เข้ามา