เธอตัวแข็งทื่อ เขากำลังรังเกียจเธอที่รบกวนพวกเขาหรอ?
"ขอโทษค่ะ" สีหน้าเชอร์รีนเจื่อนๆ เธอก็วางไอศกรีมชาเขียวลงบนโต๊ะ
หญิงสาวหยิบไอศกรีมขึ้นมาอย่างมีความสุข ดวงตาหรี่โค้งยิ้มราวกับพระจันทร์เสี้ยว "ขอบคุณค่ะพี่เชอร์รีน พี่ออกัสคะ ทำไมพี่ถึงต้องลำบากพี่เชอร์รีนให้ไปซื้อด้วย พรุ่งนี้ฉันค่อยกินไอศกรีมก็ได้"
ริมฝีปากบางของออกัสโค้งขึ้นไม่มากไม่น้อย ยังคงเย็นชา
ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ซารางไม่เป็นคนกินไอศกรีม...
"ขอโทษนะ ซารางอยู่ห้องไหน?" สุดท้ายคำพูดของเธอก็เต็มไปด้วยความสุภาพ
"ห้องผม..." เขาเลิกคิ้วขึ้นตอบเธอ
"ขอบคุณ"
เมื่อเดินไปถึงห้อง เธอเอนหลังพิงประตู จมูกเริ่มแสบ มือที่ห้อยอยู่ด้านข้างกำแน่น ผ่านไปนานเธอก็ค่อยๆอุ้มซารางที่นอนอยู่บนเตียงอย่างระมัดระวัง
ถ้าหากบอกว่าคำพูดเมื่อตอนเที่ยงไม่ทำให้เธอยอมแพ้ คำพูดเมื่อกี้และไอศกรีมนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอยอมแพ้
บางทีก็คงเป็นอย่างที่เขาพูดไว้ ไม่มีใครยืนอยู่ที่เดิมเพื่อรอใครสักคนตลอดไป
เขาปฏิบัติต่อเธออย่างสุภาพ ห่างเหิน ราวกับเป็นแขกคนหนึ่ง หากเป็นเมื่อก่อนเขาจะส่งซารางกลับบ้านแทนที่จะให้เธอมารับเอง
สุดท้ายเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว...
เธอเดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น ทั้งสองคนกระซิบอะไรบางอย่างด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า "ขอโทษด้วยที่วันนี้ซารางทำให้ต้องคุณลำบาก"
"ไม่ลำบากเลยค่ะ ซารางน่ารักมากเหมือนถั่วพิสตาชิโอ พี่เชอร์รีนคะดึกมากแล้ว ให้พี่ออกัสส่งพี่กลับเถอะค่ะ" หญิงสาวกำลังกินไอศกรีม
ออกัสกวาดมองหญิงสาวเบาๆ ริมฝีปากบางขยับพ่นคำพูดออกมาประโยคหนึ่งว่า "วุ่นวาย..."
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันขับรถมา ราตรีสวัสดิ์" เชอร์รีนเดินออกจากห้อง วางซารางไว้บนไหล่ของเธอ
ประตูลิฟต์ค่อยๆปิดลง เธอพิงกำแพง บอกตัวเองในใจว่า แค่นี้แหละ พอแค่นี้ละกัน...
ออกัสยืนอยู่ริมหน้าต่างมองดูร่างนั้นจนลับตาไป
วันที่สอง วันที่สาม วันที่สี่ เชอร์รีนไม่มาที่คอนโดหรือไปที่บริษัทอีกเลย ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์หรือข้อความก็ไม่มีแม้แต่อย่างเดียว
คิ้วที่หล่อเหลาของออกัสขมวดกันแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะรู้สึกผ่อนคลายอารมณ์ที่ค่อยๆดิ่งลงอีกครั้ง แย่จนถึงที่สุด
ในช่วงหลายวันที่ผ่านมาเชอร์รีนยุ่งมาก ยุ่งจนเธอปลีกตัวออกมาไม่ได้ สามารถพูดได้ว่าเธอทำให้ตัวเองยุ่งมากๆ
มีเพียงความวุ่นวายทางร่างกายเท่านั้นที่จะหันเหความสนใจจากความเจ็บปวดทางใจได้ ไม่มีเวลา ก็ไม่ว่างให้ไปคิดถึงเรื่องเหล่านั้น
เธอผลักเขาออกไปด้วยมือของเธอเอง จากนั้นเขาก็มีผู้หญิงที่รักคนอื่นแล้ว พวกนี้เป็นเรื่องปกติ ความเจ็บ ความปวด เดี๋ยวมันก็ผ่านไป...
กนกอรอยู่บ้านเลี้ยงซาราง เมื่อเห็นสภาพจิตใจของเชอร์รีนในหลายวันมานี้ก็รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น เธอถอนหายใจเบาๆ เริ่มเตรียมอาหารเย็น
คืนนี้มีเรียนด้วยตัวเอง ดังนั้นถึงสามทุ่มถึงเพิ่งจะเลิกงาน ส่วนกลางวันก็ไม่มีเวลา ดังนั้นจึงนัดดลธีมาตอนเย็น
หลังเลิกงานเธอยุ่งอยู่กับการขับรถกลับบ้าน พอเธอกลับถึงบ้าน ดลธีก็มาถึงแล้ว กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร
"เลิกงานแล้ว ล้างมือแล้วกินข้าวเถอะ คุณหมอดลธีมารอนานมากแล้ว"
หลังจากกล่าวทักทาย เธอไปห้องน้ำเพื่อล้างมือ ขณะที่เธอออกมา ก็มีคนมาเพิ่มอีกคนคือ อันนา
เธอตะลึงเล็กน้อย ขมวดคิ้ว แม้ว่าไม่อยากเห็นหน้า แต่ก็เป็นแขก ไม่มีเหตุผลใดที่จะไม่ให้เข้ามา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง