ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 311

ไม่สนใจ เธอเพิ่งจะเดินหน้าไปได้สองก้าว แขนของเธอก็ถูกคว้าจากด้านหลัง และแรงมหาศาลก็ผลักเธอกระแทกกำแพงอย่างแรง

เขากักเธอและกดเธออย่างแรง เชอร์รีนรู้สึกเจ็บที่หลังของเธอเล็กน้อย จึงผลักเขา “ฉันรับประกันให้คุณตามที่ต้องการแล้ว คุณต้องการอะไรอีก”

“หึ ผมต้องการอะไรอีก ผมอยากบีบคอคุณให้ตาย…” เขากัดฟัน พ่นลมหายใจร้อนระอุบนใบหน้าของเธอ “ท่าทางยอมรับผิดของคุณเป็นอย่างนี้เหรอ”

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่ และก็ไม่รู้ด้วยว่าคุณหมายถึงอะไร” เธอไม่เข้าใจ

“คุณทำเหมือนต้องการผม แต่ก็ผลักไสผม ผมลงโทษคุณนานขนาดนี้ แต่คุณก็ยังแสดงท่าทีแบบนี้กับผม คุณว่าผมจะคาดหวังอะไรจากคุณได้อีก”

ทันใดนั้น สมองของเชอร์รีนก็ขาวโพลน ค่อนข้างเข้าใจสิ่งที่เขาพูดแล้ว

“ใจดำ ใครจะใจดำได้เท่าคุณ บอกว่าอยากได้ก็จะเอาให้ได้ บอกว่าไม่ต้องการก็ผลักไปไกลๆ สองวันก่อนยังมาวิ่งเร่าอยู่หน้าผม เพิ่งผ่านไปไม่กี่วันก็ทนไม่ไหวแล้วหรอ”

ความขมขื่นและเสียใจในหัวใจของเธอหายไปในทันที เธอเงยหน้าขึ้น “คุณใกล้ชิดผู้หญิงคนนั้นมากไม่ใช่เหรอ สนิทมาก และห่วงใยมาก ไม่ใช่ว่าคุณตกหลุมรักเธอไปแล้วหรอ”

“ใช้สมองหมูของคุณคิดดีๆสิ!”

คำตอบของออกัสคือลากเธอออกไปอย่างดื้อๆ จากนั้นเขาก็ปิดประตูกระแทกอย่างแรง

เธอมองไปที่ประตูที่ปิดสนิท และแตะจมูก ถอนหายใจออกมา

ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธมาก แต่เขาจะว่าเธอไม่ได้ที่มีความคิดเช่นนั้นอยู่ในใจ ทั้งท่าทางและคำพูดของเขา ไม่มีทางไม่ทำให้เธอคิดไปมั่วๆได้เลย

“ที่นี่หนาวมาก ขอเข้าไปข้างในก่อน คุณยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหม อยากกินอะไร เดี๋ยวฉันทำให้”

เมื่อได้ยินเสียงนั้นออกัสก็พ่นลมหายใจออกมา เขานั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น โดยไม่อยากจะยกโทษให้เธอแบบนี้”

ไฟในบ้านสว่างมาก ทีวียังคงฉายเกมNBA แต่ไม่มีเสียง มีเพียงภาพเท่านั้น

“คุณมีอะไรอยากกินไหม ฉันจะไปซื้อให้คุณเดี๋ยวนี้…” เสียงของเชอร์รีนยังคงลอยเข้ามา

เขายังคงนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้เธอพร่ำตามอำเภอใจ ไม่ต้องการเสียงทีวีเลยสักนิด เขาเพียงหรี่ตา และตั้งใจฟังคำพูดของเธอ

“ดูเหมือนคุณจะยุ่งมาก ถ้าฉันยังทำเสียงดังแบบนี้ต่อไป มันจะรบกวนการพักผ่อนของคุณ งั้นฉันกลับก่อน คุณค่อยๆพักผ่อน...”

เมื่อคำประโยคนั้นจบลงก็เหลือเพียงแค่ความเงียบ ไม่มีเสียงใดๆ เธอน่าจะไปแล้วจริงๆ มิฉะนั้นคงไม่เงียบอย่างนี้

นี่คือความอดทนของเธอหรอ เขาโกรธมากขนาดนั้น เธอกลับง้อเขาแค่สามประโยค พอโดนปิดประตูใส่ก็กลับไปเลยหรอ

ไฟในใจลุกโชนขึ้นมาในพริบตา ความมืดมิดในดวงตาของเขาเริ่มก่อตัว เขายกเท้าขึ้น ก้าวเร็วๆไปดึงประตูเปิดออกทันที

ทันใดนั้นร่างที่ซ่อนอยู่ในความมืดก็กระโดดออกมาทันที เชอร์รีนกอดเอวของเขาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าเขาจะพยายามสลัดอย่างไร เธอก็ไม่ขยับ

ออกัสพาเธอไปที่ห้องนั่งเล่น และพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง “กลับแล้วไม่ใช่หรอ จะยืนอยู่ตรงนั้นทำไม"

“ถ้าไม่พูดอย่างนั้น คุณจะมาเปิดประตูได้ยังไง” เธอยังคงจับจุดอ่อนของเขาได้ “ตอนนี้บอกเรื่องผู้หญิงคนนั้นให้ฉันฟังดีกว่า”

เย็นชา ตอนนี้เขาเริ่มที่จะขยับอีกครั้ง ร่างกายที่แข็งแรงของเขาขยับเขยื้อน กำลังดูการแข่งบอลที่ฉายทางทีวีอยู่

“ไม่อยากพูดเหรอ ไม่เป็นไร ฉันก็ไม่อยากรู้เหมือนกัน พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานอีก กลับแล้วนะ” สงครามเย็น ใครทำไม่เป็นบ้าง

ออกัสคว้าข้อมือของเธอ “ผู้หญิงใจร้าย คุณอดทนกับผมหน่อยไม่ได้หรือไง”

“แล้วคุณจะพูดหรือไม่พูด”