ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 332

แต่แล้ว เธอก็หัวเราะออกมาเบาๆ วางมือไปที่หน้าท้อง แล้วลูบไล้ไปมา ช่างเป็นเด็กน้อยที่ทรมานคนได้เก่งจริงๆ ไม่รู้ว่าเป็นลูกชายหรือลูกสาว ทำแด๊ดดี้กับหม่ามี๊ได้แสบสันซะขนาดนี้ อยากให้เขาคลอดออกมาเร็วๆจริง

เสียงน้ำไหลในห้องน้ำยังคงไม่หยุด ยู่ยี่มองตาม ความง่วงงุนเริ่มถามหา เธอทนไม่ไหว หลับตาลง และผล็อยหลับไปในที่สุด……

เช้าวันรุ่งขึ้น

ตอนที่ยู่ยี่ตื่นขึ้นมา ที่นอนข้างๆก็ว่างเปล่าแล้ว ภายในห้องพักก็ไม่มีร่างของเขาอยู่ เห็นชัดว่าไปทำงานแล้ว

แม่บ้านกำลังยุ่งกับการทำความสะอาด เธอก็ไม่มีอะไรทำ จึงไปที่ห้องหนังสือ เปิดคอมพิวเตอร์ในห้อง และเข้าเว็บการทำอาหาร

ในนั้นมีอาหารหลากหลายชนิด วิธีและขั้นตอนในการทำก็บอกไว้อย่างละเอียดและชัดเจน เธอเลือกอาหารในส่วนที่เธอชอบ และดูวิธีการทำ

ชีวิตหลังการตั้งครรภ์นั้นซ้ำซากจำเจ น่าเบื่อ และไร้สีสันเล็กน้อย มีหลายสิ่งมากมายที่ทำไม่ได้ เพื่อฆ่าเวลา เธอก็จึงต้องหาอะไรมาทำบ้าง

ในตอนนี้ เธอรู้สึกว่าการทำอาหารก็ไม่เลวเหมือนกัน สามารถเรียนรู้ได้จากอินเทอร์เน็ต แล้วยังให้แม่บ้านสอนเธอได้ด้วย เชอร์รีนก็สอนเธอด้วยเช่นกัน

หลังจากทานอาหารมื้อเช้าเสร็จ ยู่ยี่ก็อยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปไหน ให้แม่บ้านสอนเธอทำอาหารง่ายๆ

แม่บ้านคีบเห็ดหูหนูที่ยู่ยี่ยำเสร็จแล้วขึ้นชิม“ พัฒนาการของคุณนายดีมากเลยค่ะ พูดได้ว่ามีฝีมือในด้านนี้เอามากๆ ”

ยู่ยี่ยิ้มร่า ยิ้มจนดวงตาโค้งเป็นเสี้ยวพระจันทร์“ ฟังคำชมนี้แล้วหน้าฉันก็ร้อนไปหมดเลยค่ะ！”

“ฉันพูดความจริงค่ะ” แม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดครัวอยู่ ก็ยกยิ้มตาม

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ยู่ยี่มองไปยังสายที่โทรเข้ามา เป็นพ่อของเธอ ที่โทรมาคงไม่พ้นเรื่องเงิน เธอไม่รับสาย

หากเธอยังทำงานอยู่ และมีเงินเก็บ จะซื้อบ้านให้พวกเขาสักหลังก็ไม่เป็นปัญหา แต่นี่เธอไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอไม่ได้ทำงานมานานมากแล้ว !

เมื่อก่อนก็เคยใช้หนี้แทนพวกเขา เงินที่เอามาจากหัสดิน ตอนนี้ไม่ว่าจะพูดยังไงก็จะไม่ช่วยอะไรแล้วทั้งนั้น

อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า เธอนั่งดูทีวีที่โซฟา ตัวคนเดียวก็สบายเหมือนกัน แม่สามีก็เปิดกว้างพอในเรื่องแบบนี้

ไม่อยากจะอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลภูษาธรก็ได้ แต่วันสำคัญของตระกูลภูษาธรต้องกลับไปที่บ้านใหญ่ ห้ามมีเหตุผล หรือข้ออ้างใดๆ

ยู่ยี่ต้องขอยอมรับว่า แม่สามีนั้นเป็นคนฉลาดหลักแหลมมาก ไม่แบ่งชนชั้นวรรณะ มีเหตุมีผล และมองการณ์ไกล

เวลาราวๆสองทุ่ม หัสดินกลับมาถึงที่ห้องพัก ทันทีที่เดินเข้ามาได้ก็จงใจโยนเสื้อสูทลงบนใบหน้าของยู่ยี่ และหัวเราะเบาๆ

เอื้อมมือ เธอดึงเสื้อสูทออกจากศีรษะ จ้องเขม็งมองเขา “นิสัย！”

“นิสัยอะไร ? นี่มันกิจกรรมเล็กๆน้อยๆของคนเป็นสามีภรรยานะ……”เดินเข้าไปหา หัสดินยื่นมือไปแล้วโอบเธอมาไว้ในอ้อมแขน หัวเราะร่า

“วันนี้ฉันทำอะไรบางอย่างเอาไว้ด้วยนะ คุณลองชิมดู กำลังร้อนๆเลย” ยู่ยี่ทุบตีไปที่ไหล่ของเขาเบาๆ คลึง และบีบนวดให้

ใบหน้าหัสดินเผยความประหลาดใจ และพูดขึ้นว่า“ ภรรยาผมเก่งกาจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ？”

“เพิ่งรู้สึกเหรอ ? อันที่จริงฉันก็เก่งแบบนี้มาตั้งนานแล้วนะ ทำได้ทุกอย่างไม่ว่าจะงานบ้านหรืองานครัว ” เธอพูดสำบัดสำนวน ส่ายหัวไปมา

“เป็นจริงดังว่า ให้แสงแดดหน่อยก็ลุกโชน ให้น้ำนิดหน่อยก็เอ่อท่วม ผมยื่นขอนไม้ให้คุณ คุณก็รีบปีนป่ายขึ้นมา ”เขายักไหล่อย่างเกียจคร้าน มือใหญ่ตีไปที่หน้าขาอย่างสบายอารมณ์ และตีมันเป็นจังหวะ

ยู่ยี่กัดฟันยิ้มแล้วจ้องมองเขา ลุกขึ้นยืน แล้วตีไปที่หน้าผากของเขาด้วยนิ้วชี้ จงใจตีให้เป็นริ้วรอยแดง

ตอนที่คนทั้งสองเรียนอยู่มหาลัย มักจะหาเกมสนุกๆมาเล่นด้วยกัน คิดเกมขึ้นมา จากนั้นก็คิดบทลงโทษ ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันและสามารถเล่นกันอยู่แบบนั้นได้ตลอดทั้งวัน