ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 346

"นิดหน่อย..."

"ไม่เลวเลยนี่ ฉันชอบคนที่พูดความจริง" ยู่ยี่พูดด้วยรอยยิ้ม

"ขอบคุณครับ..." ฉันทัชวางตะเกียบในมือ ลุกขึ้นจัดคอเสื้อเสื้อคลุมสีดำด้วยท่วงท่าที่สง่า และควักเงินให้เจ้าของร้านสาว

ยู่ยี่ขยับช้าไป 1 ก้าว พอเธอหยิบเงิน 50 ออกมา เขากลับจ่ายเงินเสร็จแล้ว เธอบ่นเล็กน้อย "เราพูดกันแล้วว่ามื้อนี้ฉันเลี้ยง!"

มุมปากฉันทัชโค้ง "ผมไม่ชินกับการให้ผู้หญิงเลี้ยง..."

เจ้าของร้านสาวพูดแทรกออกมาข้างๆ "ทำไมถึงมีแฟนดีขนาดนี้ ชาตินี้ฉันคงไม่มีหวังแล้ว"

ฉันทัชรับเงินทอนแล้วพูดกับเจ้าของร้านสาวว่า "ขอบคุณดูแลนะครับ รสชาติดีมากเลยครับ"

ประโยคง่ายๆประโยคเดียวกลับทำให้ปากของเจ้าของร้านยิ้มกว้างไม่หยุด

เจ้าของร้านสาวมองส่งร่างสูงโปร่งไปจนลับตาแล้วยังอิงประตูหน้าร้านอย่างอาลัยอาวรณ์

เจ้าของร้านเดินออกมาผลักไหล่เธออยากอารมณ์เสีย "มายืนทำอะไรตรงนี้?"

"ทำไมถึงได้มีผู้ชายที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้นะ ผมไม่ชินกับการให้ผู้หญิงเลี้ยง โห แต่ได้ฟังใจมันก็เคลิบเคลิ้มแล้วอะ" เจ้าของร้านสาวกระทุ้งแขนเจ้าของร้านเบาๆแล้วเอ่ยขอร้อง "คุณก็พูดกับฉันแบบนี้สักครั้งสิ ให้ฉันให้รับรู้ความรู้สึกนี้หน่อย"

เจ้าของร้านดุเธอว่าประสาท แต่ก็สู้เธอไม่ได้จึงจำต้องพูดว่า "ผมไม่ชินกับการให้ผู้หญิงเลี้ยง..."

"เมื่อก่อนตอนนั้นที่เราเจอกันฉันเป็นคนเลี้ยงไม่ใช่รึไง แกยังพูดออกมาได้หน้าไม่อาย!" สีหน้าเจ้าของร้านสาวเปลี่ยน เธอส่ายหน้า "คนเขาทำได้น่าดูน่าเคลิบเคลิ้มมาก ทำไมแกทำแล้วมันฟังแล้วอยากจะอ้วกขนาดนี้?"

เจ้าของร้าน "..."

ผ่านไปได้ไหม?

เมื่อกินอิ่มยู่ยี่ก็รู้สึกสบาย อิงพนักเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน "ถ้าหากมากินข้าวกับคุณบ่อยๆ จะเป็นการเอาเปรียบคุณได้อย่างไรกัน?"

ฉันทัชขยับริมฝีปากหัวเราะเบาๆ แล้วเลี้ยวซ้าย

"คุณไม่เชื่อเหรอ ถ้าหากกินข้าวเช้า กลางวัน เย็นกับคุณ วันหนึ่งก็สามารถประหยัดเงินไปได้ไม่น้อยเลยนะ ถ้าหนึ่งเดือนก็คงเป็นจำนวนเงินที่มากโข" เธอหันด้านข้างมามองเขา "มีผู้หญิงคนไหนเคยทำแบบนี้บ้างไหม?"

"มี..."

ยู่ยี่เบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ "มีจริงเหรอ?"

"ผมไม่แน่ใจว่าเธออยากกินข้าว หรืออยากกินผม..." เสียงของเขาเรียบๆ ทุ้มต่ำ แฝงไปด้วยความช่วยไม่ได้ สิ่งที่ทำให้เขาต้องลำบากกับการใช้ชีวิตสิ่งนี้มันค่อนข้างมากเกินไป

"555..." ยู่ยี่อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เธอแทบจะจินตนาการสายตาหิวโหยราวกับเสือกับหมาป่าของสาวๆพวกนั้นออก "นั่นเป็นเพราะคุณหล่อน่ากินมากแน่ๆ สาวๆพวกนั้นถึงได้จ้องคุณไม่ตาไม่กะพริบ"

แต่ถ้าดูจากความเป็นสุภาพบุรุษของเขาแล้ว มันก็มีความเป็นไปได้!

รถจอดเทียบข้างถนน ฉันทัชหรี่ตามองรอบๆ "ลงตรงนี้เหรอ?"

"ใช่ค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ" ยู่ยี่ปิดประตูรถยิ้มตาหยี สายตากวาดมองรอบๆ เธอเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่าง "รอสักครู่นะคะ"

ขณะที่เธอเดินกลับมาในมือก็มีดอกกุหลาบแดงติดมาด้วย เธอหัวเราะเบาๆคำพูดแฝงไปด้วยคำหยอกล้อ "นี่ของขวัญขอบคุณ"

คิ้วสวยของฉันทัชค่อยๆเลิกขึ้นอย่างประหลาดใจ ยู่ยี่ยิ้มแล้วยัดมันไว้ในรถเขา "บ๊ายบายค่ะ ขับรถดีๆนะคะ"

วิลล่าเกสรฉันทัชเดินเข้าวิลล่า อาคิระรออยู่ที่ห้องรับแขกของวิลล่า เขาโยนรองเท้าแตะลงพื้นลวกๆ สองขายาวพาดอยู่บนโต๊ะชาอย่างเกียจคร้าน

ดอกกุหลาบสีแดงวางอยู่บนโต๊ะชาโปร่งใส ฉันทัชส่งสายตาเตือนให้อาคิระรีบเอาเท้าลง

เขายืนอยู่หน้าที่แขวนเสื้อ ถอดเสื้อคลุมสีดำออก กล้ามหน้าอกใต้เสื้อเป็นมัดๆ อาคิระยื่นมือไปหยิบกุหลาบแดง "คุณฉันทัช ดอกไม้นั้นผู้หญิงคนไหนเป็นคนให้?"

"คนที่นายเคยเจอ..." เขานั่งยกแก้วน้ำอุ่นมาจิบเบาๆ

"ฉันเห็นสาวสวยมากมายรายล้อมรอบตัวนาย คนไหนกันล่ะ?" ผู้หญิงที่ห้อมล้อมตัวเขาเยอะแยะมากมาย

"ไม่ใช่สาวสวย แต่เป็นผู้หญิงท้อง..." เขาเปลี่ยนช่องทีวีไปช่องใหม่

พูดถึงผู้หญิงท้องก็มีเพียงคนเดียว อาคิระขมวดคิ้วมองเขานิ่ง "คุณฉันทัช นายคงไม่ได้สนใจผู้หญิงท้องอยู่ใช่ไหม?"

สีหน้าที่หล่อเหลาของเขาไม่เคลื่อนไหว "ในสายตานาย ฉันเป็นคนกินไม่เลือกขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"นายไม่รู้สึกว่าช่วงนี้นายใกล้ชิดกับเธอมากเกินไปเหรอ?" อาคิระเอ่ยปากพูด เท่าที่เขารู้มาก็ 3 ครั้งแล้ว

"ทั้งหมดมันเป็นความบังเอิญ..." ฉันทัชปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต เสื้อม้วนขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นแขนแกร่งที่น่ามอง

"จะพูดแบบนั้นก็ถูก ในใจนายมีความรู้สึกพิเศษต่อเธอไหม?" อาคิระยังไม่ล้มเลิกที่จะเค้นถามต่อ

"รู้สึกดี..." เขาพูดออกมาสั้นๆ สายตาไม่ละออกจากทีวี

อาคิระรู้สึกแทบจะเป็นบ้า "นายรู้สึกดีกับผู้หญิงท้องเหรอ? รู้สึกดีแบบไหนกัน?"

ฉันทัชหันหน้ามามองเขาที่กำลังเป็นกระต่ายตื่นตูม ริมฝีปากบางขยับทิ้งคำพูดที่แฝงด้วยความนัยที่ลึกซึ้ง "สบายใจและความเงียบที่ไม่อึดอัด..."