ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 348

"ดีกับผีสิ! หงุดหงิดที่ฉันแต่งหน้าทั้งวัน แล้วตัวเองก็ไม่แต่งหน้ารึไง ถ้าฉันซื้อชุดหนึ่งชุด อีกสองวันฉันรับรองได้ว่าเธอจะซื้อเสื้อผ้าใหม่ ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว!"

"ใจเย็นๆก่อน ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแม่สามีจะเปลี่ยนไปแน่นอน" ความสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ไม่มีใครยอมใคร ย่อมก็มีสิ่งที่ดี

หลังจากออกจากชั้นเรียนไวโอลิน เธอก็ไปที่ห้างสรรพสินค้านานาชาติ ขณะที่เดินผ่านเคาน์เตอร์ของผู้ชายก็เห็นร่างของฉันทัช

เขาเป็นจุดรวมสนใจมาโดยตลอด เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นก็สามารถดึงดูดสายตาหลายคู่ได้ แม้จะอยู่ท่ามกลางฝูงชน เขาก็มักจะโดดเด่นและมีความสง่าแผ่ออกมาจากฝูงชนเสมอ

เขาสวมเสื้อคลุมสีดำยาวถึงหัวเข่า เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม เนกไทสีแดงสลับสีเทา ซึ่งมันทำให้เขาดูสูงหล่อขึ้นไปอีก

ดูเหมือนเขากำลังเลือกกระเป๋าเงิน จากนั้นมือขวาเขาถือโทรศัพท์คุยสายไปด้วย เดินไปข้างหน้าด้วย เพราะเขาไม่ได้หันหน้ามาจึงไม่เห็นเธอ

แต่บรรดาผู้คนที่ผ่านเขาทั้งหมดต่างอดไม่ได้ที่จะหยุดแล้วหันมามองเขา

บางคนถูกลิขิตมีบุคลิกและความสามารถ ลิขิตให้แผ่ออร่าเจิดจ้า เพลิดเพลินไปกับความรู้สึกที่ถูกห้อมล้อม

"อืม อยู่เมืองS ฉันจะยังไม่กลับไปเฮทเคและเมืองบีเจในช่วงเวลาสั้นๆนี้..." ดวงตาฉันทัช หรี่ลง สีหน้าที่หล่อเหลาของเขาเรียบเฉย ราวกับไม่รับรู้ถึงสายตารอบๆที่มองมา หรือบางทีอาจเพราะเขาชินแล้ว

"ช่วงนี้สุขภาพของท่านไม่ค่อยดีนัก อาการป่วยก็กำเริบหนักมาก อยากให้ลูกรีบกลับมาเร็วๆ" ​​เสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนดังมาจากปลายสาย "ฉันทัช กลับมาก่อน จะอยู่สองสามวันถึงไปก็ได้ แม่ก็ไม่ได้เจอลูกมานานมากแล้ว"

"เข้าใจแล้ว..." นิ้วที่สะอาดหมดจดเห็นข้อกระดูกชัดเจนของเขานวดคลึงระหว่างคิ้ว แล้วก้าวเดินออกจากห้างสรรพสินค้านานาชาติ

เวลาเดินเขาก็มีบุคลิกที่แตกต่างจากคนอื่น ขาขาวตั้งตรงไม่งอเลย ท่าทางราวกับนายทหาร

เมื่อเขาหายลับไปจากสายตา ยู่ยี่ก็ยกเท้า ส่ายหัว แล้วเดินไปข้างหน้าต่อ

ในฐานะที่เป็นหญิงตั้งครรภ์ เธอไม่มีอะไรจะซื้อจริงๆ จึงเดินไปรอบๆห้างสรรพสินค้าสองรอบ แต่ไม่ก็ไม่ซื้ออะไร

เธอเดินออกจากห้างสรรพสินค้าก็เห็นมุลซานน์ที่คุ้นตาจอดอยู่ข้างนอก แต่คนที่นั่งขับไม่ใช่ฉันทัช แต่เป็นคนขับรถ เมื่อมองผ่านกระจกหน้าด้านหน้าก็สามารถเห็นเขานั่งไขว้ขา ศีรษะเอนหลังพิงเบาะหลัง แล้วหลับตาอยู่เบาะหลังอย่างเกียจคร้าน

รถโค้งขับออกไปจนพ้นสายตาของเธอ ยู่ยี่รู้สึกว่าพรหมลิขิตระหว่างเธอและเขานั้นไม่น้อยเลยจริงๆ แทบจะบังเอิญเจอกันทุกสองวัน

เมืองSจะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ จะว่าไม่เล็กก็ไม่เล็ก หรือพูดได้ว่ามันคือพรหมลิขิตจริงๆ

เพียงแต่ว่าก่อนหน้านี้ตอนที่ทั้งสองเจอกันล้วนมีปฏิสัมพันธ์กัน ครั้งนี้ถือได้ว่าเป็นการเดินผ่านกันไป

หลังจากเดินเตร่อยู่ข้างนอกมาหนึ่งวันแล้วไม่ได้อะไร แต่กลับกลับคอนโดอย่างเหนื่อยล้า

ในห้องคุณนาย ชฎารัตน์หรือแม่ของหัสดินมาเพิ่ม

เธอสวมเสื้อผ้าเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ทันสมัย เธอเหลือบมองไปรอบๆคอนโดแล้วพูดว่า "ปูพรมให้บ้าน ตอนนี้กำลังท้อง ร่างกายไม่เหมือนแต่ก่อน"

ยู่ยี่พยักหน้า ชฎารัตน์พยักหน้า "นั่งลงเถอะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว อยากกินอะไรก็ให้แม่บ้านไปซื้อให้ ให้แม่บ้านจากตระกูลภูษาธรย้ายมาให้พวกลูกอีกสองคนไหม?"

"แม่คะ ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ มีคนเดียวก็พอแล้ว"

"หัสดินบอกว่าตอนเย็นมีงานเลี้ยง จะกลับมาช้าหน่อย เมื่อกี้คุยโทรศัพท์กับแม่แล้ว แม่เอาอาหารบำรุงมา ให้แม่บ้านทำให้ทานนะ แล้วก็ซื้อเสื้อผ้ามาให้ด้วยสองสามชุด ลูกลองดูสิว่าเหมาะสมไหม?"

ยู่ยี่ยิ้ม "ขอบคุณค่ะแม่"

ชฎารัตน์หัวเราะแล้วตบหลังเธอเบาๆ "นั่งลงเถอะ แม่บ้านทำอาหารที่ลูกชอบทั้งนั้นเลย"

แม้จะเป็นแม่สามีและลูกสะใภ้ แต่ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็เข้ากันได้ดีมาก ทั้งคู่พูดคุยกันหัวเราะกัน นั่งทานอาหารเย็นอยู่ตรงนั้น