ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 355

ณ คอนโด หัสดินกำลังสูบบุหรี่ม้วนแล้วม้วนเล่า ส่งผลให้ห้องรับแขกอบอวลไปด้วยควัน ชวนให้อดสำลักไม่ได้

แม่บ้านทนไม่ไหว สำลักควันบุหรี่ไม่หยุด ตอนที่ยู่ยี่ผลักประตูเข้ามา อากาศที่สูดเข้าไปคำแรกคือควันบุหรี่

“เริ่มตั้งแต่ตอนไหน？”ยู่ยี่มองหัสดินอย่างเย็นเยียบ มือที่ข้างลำตัวเธอสั่นเทาและอดกลั้น กลัวว่าหากตัวเองข่มอารมณ์ไม่อยู่ แล้วเอาหัวบุหรี่จี้ใส่ใบหน้าเขา

หัสดินไม่พูดจา ยังคงสูบบุหรี่ต่อ เขากลัดกลุ้มและหดหู่ใจ ไม่มีอารมณ์ชิลๆเฉกเช่นเมื่อก่อนอีกต่อไป

“ฉันถามว่าเริ่มตอนไหน หูหนวกหรือว่าเป็นใบ้？สี่ปีก่อนเคยนอนกับเธอครั้งหนึ่งก็อาลัยอาวรณ์มากเลยใช่ไหม？”

หัสดินดับบุหรี่ สองมือลูบจับเส้นผม

“ไม่พูดเหรอ？หัสดิน คุณทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงมาก”หัวใจยู่ยี่ดุจโดนมีดเฉือนแรง ๆ และเลือดไหลพลั่กไม่หยุด

เขานึกไม่ถึงว่าจะถูกเปิดโปงเร็วขนาดนี้ นอกจากยอมรับชะตากรรมแล้ว ตอนนี้เขายังจะทำอะไรได้อีก？

“ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าหัสดินเป็นใบ้ อยู่กับเธอแล้วมีความสุขมากใช่ไหม？อารมณ์ดีมากใช่ไหม？”ทุกคำถาม ล้วนทำให้เธอเพิ่มบาดแผลในใจ และเมื่อยิ่งเจ็บก็ยิ่งมีสติ เธอจะให้ตัวเองเจ็บ ให้ตัวเองเจ็บจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ

ระหว่างนี้ เกิดเสียงเรียกเข้าดังขึ้น ซึ่งต้นเสียงมาจากมือถือของหัสดิน แต่เขาไม่รับสาย นั่งไม่ไหวติง

ยู่ยี่กลับเหยียดยิ้มเย้ยหยัน เขาไม่รับสาย งั้นเธอช่วยรับแทนก็ได้ “ใคร？”

“โทรมาจากโรงพยาบาลนะคะ เบอร์ติดต่อของผู้ป่วยเรนนี่คือเบอร์นี้ ฉันเลยโทรมาแจ้งค่านอนโรงพยาบาลค่ะ คุณมาได้ไหมคะ？”

“เรนนี่เหรอ？ไม่จ่ายค่ารักษาพยาบาลหรอก เธอตายอยู่ตรงนั้นจะดีมากเลย”เธอกดวางสายโดยพลัน

หัสดินเงยหน้า“ผมไปโรงพยาบาลก่อน”

ประโยคง่าย ๆ ทว่ากลับทำร้ายยู่ยี่อีกครั้งจนไม่เหลือชิ้นดี เธอมองเขาราวกับเป็นคนแปลกหน้า

“ผมจำเป็นต้องไปโรงพยาบาล”หัสดินพูดแล้วหยิบเสื้อกันหนาวบนโซฟาขึ้นมา“ตอนนี้เธอนอนโรงพยาบาลเพราะคุณ หากพวกเราจัดการไม่ดี ไม่แน่ว่าคุณอาจโดนฟ้องร้องภายหลัง”

ยู่ยี่ยิ้มเย็น ความหนาวเหน็บจู่โจมเข้าที่หัวจรดเท้า มุมปากเธอเจือความแดกดัน ขวางทางเดินเขา กล่าวทีละคำช้า ๆ “ฉันไม่สน”

หัสดินจ้องมองเธอด้วยคิ้วขมวด

“ไม่ว่าจะฟ้องหรือจะลากฉันเข้าคุก ฉันก็ไม่สนใจ ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล”

หัสดินหลับตา เอ่ยขึ้นว่า“ได้ งั้นผมไม่ไป”

“ตอนนี้ตอบคำถามฉัน คุณกับมันเป็นชู้กันตอนไหน？”ยู่ยี่ยังคงรั้งอยู่กับคำถามเดิมไม่ปล่อย

หัสดินไม่ตอบ หรือจะบอกว่าเขาไม่รู้ควรพูดเช่นไร จึงได้แต่นิ่งเงียบ

“แม่งโว๊ย ฉันคงมีสิทธิ์รู้ว่าโดนหลอกเหมือนลิงนานแค่ไหนมั้ง แล้วคนที่คุณมีชู้ก็เป็นเรนนี่ด้วย คิก คิก”

รู้คำตอบนี้ก็ไม่เกิดประโยชน์อันใด แต่ยู่ยี่ก็อยากรู้ว่าตัวเองโง่โดนหลอกมานานแค่ไหน

ตั้งแต่ต้นยังจบ หัสดินเหมือนประติมากรรมชิ้นหนึ่ง ไม่ว่าเธอจะถามอย่างไร เขาก็ทำตัวเหมือนเป็นใบ้ทุกครั้ง

บรรยากาศในห้องเงียบกริบ ชวนให้กลัดกลุ้มใจและหายใจไม่สะดวก ศีรษะตึงแน่นจนทรมาน คล้ายกับเกิดระเบิดอย่างวุ่นวายขึ้น และนี่คือความรู้สึก ณ ขณะนี้ของหัสดิน

ยู่ยี่มองอย่างเย็นเยียบเขาสองปราด ก่อนจะหมุนกายเดินเข้าห้อง แล้วขดตัว

ชีวิตแบบนี้ ชีวิตแต่งงานแบบนี้ เธอสานต่อไปอย่างไร？