ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 361

สถานที่ที่คนทั้งสองไปคือใต้ต้นใบเมเปิลตอนที่เรียนมหาลัย ใบเมเปิลเปลี่ยนเป็นสีแดง ทัศนียภาพดูสวยสดงดงาม

พวกเขานั่งอยู่บนพื้นหญ้า เรนนี่เอาอาหารออกมา เป็นอาหารที่หัสดินชอบกินที่สุด

“แต่ก่อนอยากจะลองกินกับคุณสักครั้งนึง แต่ไม่มีโอกาสเลย ในที่สุดตอนนี้โอกาสก็มาถึงแล้ว แต่กลับเป็นการจากลาแทน”

เรนนี่ยิ้มอย่างนุ่มนวลงดงาม หลังจากนั้นโค้งตัวลง ใช้นิ้วมือนวดเบา ๆ ที่ศีรษะของเขา “อย่างนี้รู้สึกสบายขึ้นบ้างหรือเปล่าคะ?”

สบายขึ้นจริงๆ อาการปวดหัวและกลัดกลุ้มที่เกิดขึ้นไม่กี่วันที่ผ่านมานี้มลายหายไปไม่น้อยเมื่ออยู่ภายใต้มือของเธอ หัสดินหลับตาลงอย่างสุขใจ รู้สึกผ่อนคลายสบายใจ

ก็ต้องพูดว่าตอนนี้ที่เขาอยู่ด้วยกันกับเรนนี่ เขาจะรู้สึกถึงความผ่อนคลาย ความสบายใจ และความสุขใจ

แต่อยู่ด้วยกันกับยู่ยี่ สิ่งที่มีก็คือความเครียด ความกลัดกลุ้ม ความร้อนใจ และความรำคาญ

พวกเขาพูดถูก เรนนี่กับยู่ยี่ได้เปลี่ยนไปแล้ว เรนนี่กลับเปลี่ยนเป็นคนที่เข้าใจคนอื่น แต่ยู่ยี่กลับเปลี่ยนเป็น…..

“พี่หัสดิน…. พี่….”ขณะนั้นเอง เสียงเรียกของเธอนั้นนิ่มนวล น่าภิรมย์ กึ่ง ๆ ยิ้ม เจือไปด้วยความไม่เป็นธรรมชาติ

หัสดินชะงัก หลังจากนั้นก็หรี่ตาขึ้นมองเป็นปฏิกิริยาตอบสนอง เรนนี่ก็กลับยิ้มกลับให้ “แค่กลัวว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เรียกคุณอย่างนี้….”

เธอพูดเหมือนจะตายจากกัน ไม่ได้เจอกันอีกต่อไปแล้ว

“สีหน้าของคุณไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ซีดเซียวไปไม่น้อย เป็นเพราะความสัมพันธ์ที่ไม่ลงตัวกับพี่ยู่ยี่แน่ๆเลย คุณหลอกเธอ เธอถึงได้ไม่เชื่อคุณ ในใจของผู้หญิงแค่ผู้ชายทำร้ายเธอแค่ครั้งเดียวก็ไม่มีความรู้สึกเชื่อมั่นแล้ว คุณพูดไม่เชื่อ งั้นให้ฉันไปพูดเองเถอะ ฉันพูดเธอจะเชื่อ หลังจากนั้นฉันจะถอยออกมา แล้วพวกคุณก็ใช้ชีวิตสงบสุข…..”

“คุณไม่มีความจำเป็นต้องไป” หัสดินเอ่ยปากพูดขึ้น มองไปที่เรนนี่ แผลที่อยู่บนใบหน้าของเธอยังไม่หายไป และยู่ยี่คงจะไม่ฟังเธอแน่ เสียแรงเปล่าๆ

“ฉันจะพูดโน้มน้าวใจเธอ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุขแบบนี้ ไม่ว่ายังไงเธอนั้นก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉันอยู่แล้ว ฉันจะพยายามพูด แค่ให้คุณใช้ชีวิตมีความสุขก็พอ เรื่องนี้คุณอย่าห้ามเลยค่ะ นี่เป็นเรื่องสุดท้ายที่ฉันสามารถทำให้คุณได้ก่อนที่เราจะแยกจากกัน อยู่ด้วยกันกับคุณถึงแม้ว่าจะสั้น แต่ก็ได้เติมเต็มความฝันของฉัน ฉันก็พอใจแล้วค่ะ….”

เธอนิ่ง นุ่มนวล นัยน์ตาเคลื่อนไหวไปมา แสงสีดำได้ลอยลับไป ไม่ปรากฏ

นัยน์ตาหัสดินนั้นหรี่เกร็ง ในใจพูดไม่ถูกว่าเป็นความรู้สึกแบบไหน เธอในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกเสียดุล และเธอก็ได้รับความไม่เป็นธรรมมากเกินไป

แสงอาทิตย์หลังจากช่วงเที่ยงอบอุ่น หัสดินมีความรู้สึกไม่อยากที่จะจากไป ในท้ายที่สุดเขายังคงเอาเบอร์ของยู่ยี่ให้เรนนี่

ช่วงบ่ายเพื่อเป็นการไว้หน้าหัสดิน เรนนี่จึงโทรศัพท์หายู่ยี่และนัดเธอมาเจอกันที่ร้านกาแฟ ยู่ยี่ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ท่าทางไม่เป็นมิตร แล้ววางสายลง

เรนนี่กลับเป็นคนที่จิตใจแน่วแน่ โทรไม่หยุด โทรประมาณสิบครั้ง แต่ยู่ยี่ไม่รับสักสาย กดสายทิ้งตลอด

ในที่สุดหัสดินมีความรู้สึกรำคาญยู่ยี่ “ไม่ต้องโทรแล้ว ผมจะจัดการเอง….”

น้ำเสียงเจือไปด้วยความรำคาญ เรนนี่ฟังชัดเจนและเข้าใจ แซะยิ้มที่มุมปาก

“ความผิดของเรื่องนี้อยู่ที่ผม พวกคุณจะกลับมาดีกันได้เหมือนแต่เริ่ม ดังนั้นการแก้ปัญหานี้จะต้องเป็นผมที่จัดการ”

“การยอมรับผิดของผมและการรับรองความสัมพันธ์ที่ตัดขาดระหว่างคุณ สำหรับเธอนั้นเป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่มีความรู้สึกรู้สาอะไร คำพูดของคุณ เธอจะฟังได้ลงได้ยังไง?” ความรำคาญใจของหัสดินนั้นเพิ่มขึ้น

ที่เขาเดินเข้ามาเพื่อวางแผนที่จะจัดการระหว่างเรนนี่ให้เรียบร้อย นี่ก็ถือเป็นครั้งสุดท้ายที่คนทั้งสองเจอกัน