ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 367

สิ่งเหล่านี้เป็นอดีตที่เธอสูญเสีย ตลอดไป ตลอดไปไม่หวนคืนมา

การแต่งงาน ความรัก สามี ลูกของเธอ ในช่วงพริบตาเดียวก็มลายไปสิ้น

สุดท้ายสายตาก็หันไปกวาดมองในห้องนอนอย่างหวนคิดถึง เธอถือกระเป๋าเดินทางออกมา แม้ว่าใจจะยังตัดไม่ได้แต่ก็ต้องตัด

มือของแม่บ้านถูบนผ้ากันเปื้อน ถอนหายใจเบาๆ “คุณผู้หญิง”

“หลังจากนี้เจอหน้ากันอย่าเรียกอย่างนี้นะ ลาก่อน” ยู่ยี่เอ่ยปากพูดขึ้น แล้วก็เดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

ฟ้าได้มืดสนิทแล้ว ลมที่พัดเข้ามาพานำความหนาวเย็นเข้ามาด้วย เธอยื่นมือไปดึงเสื้อคลุมบนร่างกาย

เมืองSใหญ่ขนาดนี้ กลับไม่มีที่ไหนที่เป็นที่ของเธอ บ้านของเธอ อืม เธอไม่มีบ้านแล้ว…

เดินอยู่บนถนนที่เงียบเหงาเยือกเย็น แสงไฟสีแดงศิวิไลซ์อย่างนี้ แต่กลับทำให้เธอที่เดินลากกระเป๋าเดินทางรู้สึกมืดมิด อ้างว้างและโดดเดี่ยว

ใหญ่ขนาดนี้และเป็นเมืองนครที่งดงามผิดหูผิดตา เธอยืนอยู่ปากทางสี่แยก สับสนและงุงงน ไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหน….

ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์ได้ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมา เป็นเชอร์รีนที่โทรเข้ามา

“ฮัลโหล?” เธอรับสาย

“ฉันเตรียมห้องให้เธอเรียบร้อยแล้ว เธอจะนั่งแท็กซี่มาหรือให้ฉันให้คนขับรถไปรับ?”

ยู่ยี่คิดชั่วครู่ “ฉันนั่งแท็กซี่ไปดีกว่า”

เธอในค่ำคืนนี้เหงาเหลือเกิน ไม่อยากอยู่โรงแรมคนเดียว เธอกลัวความอ้างว้างและความเหงานั้นจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งร่าง

ตอนที่เธอถึงบ้านสิริไพบูรณ์ เชอร์รีนกำลังกินอาหารค่ำ เธอให้คนรับใช้เอาตะเกียบชามช้อนมาให้ ออกัสไม่อยู่เพราะบริษัทมีสัญญาต้องเซ็นซารางและเลอแปงอยู่ทั้งสองคน

ซารางกินอย่างมีความสุข สุดท้ายเหมือนคิดอะไรได้ ดวงตากลมๆจ้องเลอแปงที่อยู่ข้างกาย

คนที่ถูกมองรู้สึกลุกลี้ลุกลน เลอแปงหรี่ตา “เป็นอะไรหรอ?”

“คุณอา หนูว่าอาทำให้หนูผิดหวังจริงๆ ครั้งแรกเห็นพี่ตำรวจหญิงก็ยื่นมือไปถูหน้าอกของเธอ ครั้งที่สองเจอพี่ตำรวจหญิงอีกก็โอบหน้าอกของเธออีก ทำไมอามักจะเอี่ยวกับเรื่องหน้าอกอยู่เรื่อย? หนูสอนไปกี่รอบแล้ว หน้าอกของคนอื่นใช่สิ่งที่อาจะแตะไหม?” เธอสอนจริงจัง

เลอแปงถอนหายใจ “อาผิดไปแล้ว”

ซารางพยักหน้าแล้วมองไปที่ยู่ยี่ “คุณน้า แล้วลูกคุณน้าล่ะคะ?”

มือของยู่ยี่ที่ถือตะเกียบแข็งทื่อ แต่มุมปากกลับค่อยเผยขึ้น เชอร์รีนยื่นมือไปตีที่หัวของเด็ก “กินข้าวไป พูดมากจริงๆ!”

เธอแบะปาก ซารางกินข้าวต้ม ยังคงที่จ้องมองที่ท้องของยู่ยี่อย่างสงสัย

กินข้าวเสร็จแล้ว ยู่ยี่กับเชอร์รีนนั่งคุยอยู่บนโซฟา แต่ซารางกลับถือกระดานดำ ข้างบนเขียนพยัญชนะที่ยักๆยือๆ

เลอแปงนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของซาราง มือเล็กขาวนิ่มของซารางกำลังชี้พยัญชนะที่อยู่บนกระดานดำ แม้ว่าเสียงจะนุ่มนิ่ม แต่กลับสอนเลอแปงอ่านพยัญชนะเลียนแบบเหมือนครูมาก

เธออ่านประโยคะนึง แล้วเลอแปงต้องอ่านตามเธอ ระหว่างที่เลอแปงรับสายโทรศัพท์ เจ้าหนูน้อยกลับมองอย่างเข้มงวด เวลาเรียนใจลอย ไปยืนที่มุมกำแพง!

เลอแปงยิ้มแล้วหยิบHaagen-Dazsออกมาล่อ เจ้าหนูน้อยเลียอย่างไม่เย่อหยิ่ง ตบที่ไล่ของเขาพร้อมบอกว่าครั้งหน้าก่อนที่จะรับโทรศัพท์ให้บอกเธอก่อน

เล่นกันสนุกสนานอยู่นาน ในที่สุดเธอก็รู้สึกเหนื่อย เลอแปงพาเธอขึ้นข้างบน ห้องรับแขกที่เดิมทีเสียงดังก็ให้เงียบลง

เชอร์รีนเห็นสายตาของยู่ยี่ที่มองซารางตามไป เธอปวดใจ จับมือของเธอไว้ “ยู่ยี่”

เธอได้สติ เอาผมทัดไว้ที่หลังหู “เธอน่ารักจริงๆ”