ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 368

หัสดินกวาดตามอง แล้วหันกลับมา “ไปบริษัท”

ในที่สุดคนทั้งสองก็ไปกันคนละทิศทาง ถนนเดียวกันแต่ทิศทางต่างกัน ความสัมพันธ์เจ็ดปีในที่สุดได้หยุดชะงักลง

จากเด็กสู่ผู้ใหญ่ และจากมหาลัยถึงชีวิตจริง ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาสุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถยืนหยัดต่อไปได้

ตอนที่เรนนี่ได้ยินข่าวเรื่องที่พวกหย่ากันก็กำลังอาบน้ำอยู่ หัสดินโทรมาบอก

ได้ยินข่าวนี้ มุมปากของเธอก็ยกขึ้น เอาฟองสบู่ที่อยู่บนร่างล้างออก เปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมผ้าไหม

เพื่อที่จะแยกเขากับยู่ยี่ออกจากกัน เธอใช้เวลาแรมปี จนตอนนี้ได้ยินข่าวที่คนทั้งสองหย่ากัน นอกจากความเบิกบานแล้วกลับเป็นความคาดหมายที่คิดไว้

หลายปีมานี้ เธอศึกษานิสัยใจคอของหัสดินอย่างทะลุปรุโปร่ง เขารังเกียจอะไร หลีกเลี่ยงอะไร ชอบอะไร

เพื่อที่จะรักษาภาพลักษณ์เวลาอยู่ต่อหน้าเขา เธอเริ่มลงมือตอนสี่ปีที่แล้ว ไปเลือกซองจดหมายเอง แล้วก็ส่งจดหมายที่ละฉบับๆให้กับเขา

ตอนนั้นเธอได้ยินรุ่นพี่พูดว่าวันๆยู่ยี่ชักสีหน้าให้หัสดินทุกวัน ยังคงจับเรื่องนอกใจในตอนนั้นไม่ปล่อย หัสดินเป็นคุณชาย ถึงเงียบมาตลอดอย่างนี้ แต่วันๆกลับต้องมาเดาอารมณ์ เป็นที่ระบาย ประคองความรักมาสองเดือนกว่าๆ ในที่สุดความอดทนของเขาก็เสื่อมถอยลงพอสมควร แล้วก็ค่อยๆเกิดความรำคาญและไม่เป็นสุข

เธอรู้ว่าหัสดินในตอนนี้ในใจต้องการความสงบ ความเงียบ ดังนั้นเธอจงใจเขียนจดหมายให้กับเขา

แต่เนื้อหาในจดหมายไม่ได้เกี่ยวกับความรักเลย เพียงแค่เริ่มจากสถานะความเป็นเพื่อน สถานที่ที่สวยงาม อาหารอร่อย ขนบธรรมเนียมต่างๆ แล้วก็เรื่องตลก เบื้องหลังของจดหมายทุกฉบับเธอตั้งใจหาเรื่องตลกๆเขียนลงไป

สำหรับผู้ชายแล้ว เธอต้องมีแผนการ ต้องการให้เขาสนใจเธอ แต่อย่าให้การผูกมัดเขา ผู้ชายต่างก็ไม่ชอบการผูกมัดทั้งนั้น ปล่อยได้ปล่อย รัดได้รัด

เธอก็ใช้แผนการนี้ แย่งชิงเขามาได้ทีละขั้นๆ ผู้หญิงน่ะก็ต้องลงมือกับจุดอ่อนของผู้ชายให้ถูก

เธอชัดเจนกับตัวเองมาตลอดว่าต้องการอะไร ทำอย่างไรถึงให้ได้มา!

เธอบอกว่ายู่ยี่ไม่ใช่คู่แข่งของเธอ สิ่งที่ยู่ยี่กับหัสดินมีคือใจ แต่เธอมีมากกว่าคือแผนการในใจ

แม้ว่าจะขาดไปแค่คำเดียว แต่ทั้งสองอย่างนี้แตกต่างกันมาก ไม่มีใครรับประกันได้ว่าใจของใครจะไม่เปลี่ยนหรืออยู่ยงคงกระพัน

สำหรับแผนการที่อยู่ในใจกลับเลือกลงมือในส่วนที่เป็นจุดอ่อน ครั้งแรกอาจไม่บรรลุเป้าหมาย งั้นก็ครั้งที่สอง ครั้งที่สาม ต้องมีสักครั้งที่เขาจะตกหลุมพราง

หลุมพรางก็เหมือนเหยื่อล่อ เพียงแต่มีครั้งแรกแล้วก็จะค่อยๆเสพติดจนควบคุมตัวเองไม่อยู่….

อีกฝั่งนึง

ยู่ยี่ไม่ได้วางแผนที่จะอยู่บ้านสิรไพบูรณ์ เชอร์รีนกลับไม่ยอมเพราะเธอเพิ่งจะแท้งลูก ร่างกายยังอ่อนแอมาก ในเวลานี้เธอต้องการพักผ่อนและได้รับการดูแลจากคนอื่นๆ

“ฉันจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้หรอก ต่อจากนี้ฉันยังต้องอยู่ตัวคนเดียว จะว่าไปฉันดูแลตัวเองได้” ยู่ยี่ยืนหยัด

แม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่เธอก็รู้จักแยกแยะ แต่การรบกวนคนอื่นอย่างนี้ให้รู้สึกว่าลำบากใจมาก

“งั้นก็อยู่ต่ออีกเดือนนึง รอให้ร่างกายของเธอดีขึ้นแล้วค่อยไป ฉันจะไม่ขวางเธอเลย”

ยู่ยี่ยังคงส่ายหน้า เธอตัดสินใจแล้ว และจะไม่เปลี่ยนแปลง หยุดไม่อยู่ เชอร์รีนก็ไม่ขวางเธอกลับพูดว่า “หาเวลาไปขอบคุณคุณฉันทัชบ้างนะ คืนนั้นที่เกิดเรื่อง เลขาของเขานำตัวเธอส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา แล้วเขาก็ตามไปทีหลัง เลือดของเธอที่ไหลออกมาก็เปื้อนเบาะที่นั่งของเขา