ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 369

“ฉันมาขอบคุณคุณค่ะ รบกวนคุณไว้หลายครั้ง รู้สึกเกรงใจจริงๆค่ะ” เธอดูไม่เป็นธรรมชาติ ยื่นมือออกมาเอาผมทัดหู

เขาหลับตาลงหน่อยๆ เสียงแหบแห้งและทุ้มต่ำกว่าปกติ “ตะกร้าผลไม้อีกแล้วหรอครับ?”

ยู่ยี่ชะงัก แล้วก็คิดได้ว่าครั้งที่แล้วตัวเองก็ให้ตะกร้าผลไม้ เธอรู้สึกอาย “ฉันก็ไม่รู้ว่าคุณชอบกินอะไร เลยให้ตะกร้าผลไม้รู้สึกว่าง่ายดีค่ะ”

“เข้ามาเถอะครับ….” ฉันทัชยิ้มน้อยๆ หันหน้าแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้าน

ยู่ยี่เดินตามด้านหลังเขา บ้านสะอาดเรียบร้อยเหมือนครั้งแรกที่มา ไม่เห็นฝุ่นละออง เจอผู้ชายที่จะรักความสะอาดอย่างนี้ยาก

ร่างสูงยาวยืนอยู่ที่ด้านข้าง ชั่วครู่เดียวก็เดินเข้ามายกกาแฟมาแก้วนึง แล้วก็นม

เธอรู้สึกเขาเหมือนให้ความใส่ใจกับรายละเอียดเล็กๆ ไม่รู้ว่าพื้นเพทางบ้านเป็นอย่างไรหรือสภาพแวดล้อมเป็นอย่างไรถึงเลี้ยงดูออกมาให้เป็นผู้ชายแบบนี้

นมเติมน้ำตาลลงไปหน่อย รสชาติไม่ค่อยบริสุทธิ์เท่าไหร่ แต่ก็ไม่หวานเกิน กำลังพอดีๆ เธอดื่มไปสองอึก หลังจากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า “ที่นั่งรถ ฉันคิดว่าฉันควรที่จะล้างมันเอง ขอโทษจริงๆค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ สบายมาก โก๋ไปคืนกระเป๋าสตางค์ที่คุณทำตกไว้ ก็ไปเจอคุณเกิดเรื่องนั้นพอดี….” เขาพูดอธิบายเรียบๆ ค่อยๆจิบกาแฟ “ร่างกายของคุณดีขึ้นยังครับ?”

“ดีขึ้นแล้วค่ะ” เธอยกมุมปากขึ้น อยู่ในห้องเดียวกันกับเขา มักจะมีความรู้สึกหายใจไม่ออก

ความรู้สึกที่คนอื่นให้เขาคือสง่าและมีฐานะสูงส่งมากเกินไป ดูไปแล้วเหมือนไม่ใช่ผู้ชายที่จะคุยเรื่องอะไรยังไงก็ได้

ฉันทัชดูเป็นคนสง่าและอ่อนโยน แต่สายตากลับเหมือนเสือชีตาร์ที่มีพลัง แล้วก็ว่องไว “คุณรู้สึกระมัดระวังมากเกินไป….”

ยู่ยี่ไม่ได้ปิดบังแต่กลับพยักหน้า เธอรู้สึกระมัดระวังตัวมากเกินไป ไม่รู้ว่าหัวข้อสนทนาแบบไหนเขาถึงจะชอบหรือว่าสนใจ

“คุณซื่อสัตย์ดีนะครับ แต่ไม่จำเป็นเลย หัวข้อแบบไหนผมก็พอจะเข้าใจได้บ้างครับ” มุมปากของเขายกขึ้นไปอีก ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเห็นท่าทางของเธอระมัดระวังตัวมากเกินไป

หรืออาจจะเป็นเพราะอารมณ์ในช่วงระยะเวลานี้ถึงทำให้เป็นอย่างนี้ เด็กไม่มีแล้ว อารมณ์ของเธอคงไม่ได้สดใสขนาดนั้น

เธอฉีกยิ้ม แล้วเปลี่ยนหัวข้อการคุย “บ้านตกแต่งได้สวยดีนะคะ…”

เขาแค่เอ่ยขึ้นว่า “หลายคนก็ว่ากันแบบนี้ครับ สไตล์ยุโรป คนที่ชอบจะเยอะมาก…”

“ฉันค่อนข้างชอบสไตล์แบบทะเลเมดิเตอร์เรเนียน สีเรียบแต่กลับมีความสวยงาม ทำให้อารมณ์เบิกบานค่ะ”

ฉันทัชยกคิ้วขึ้น “คุณรู้จักเรื่องสถาปัตย์ด้วยหรอครับ?”

“แต่ก่อนตอนอยู่มหาลัยฉันเรียนคณะสถาปัตย์น่ะค่ะ แล้วก็เลือกเรียนวิชาออกแบบอีก เรียนสองอย่างนี้รวมๆกันสี่ปีค่ะ”

“เอกที่คุณเลือกเรียนก็ไม่เลวเลยนะครับ” เขาพูดชม

มุมปากของยู่ยี่ขยับ แฝงไปด้วยความขื่นขมที่พูดไม่ออก “เอกที่เลือกเรียนไม่เลวจริงๆค่ะ แต่การเรียนของฉันเป็นความรู้แค่หางอึ่ง มักไม่ค่อยขยันขวนขวาย รั้งท้าย เป็นคนความรู้แค่หางอึ่งอยู่สี่ปี”

ยังจำได้เพื่อนนักเรียนในปีนั้นขยันเรียนทุกวัน คนนึงลงเรียนไปตั้งหลายตัว อ่านหนังสือ เรียนหนังสือ ตั้งแต่กลางคืนยันเช้า

ก็มีแค่เธอเท่านั้นแหละ วันทั้งวันไม่ขยันขวนขวาย มัวแต่ใจลอย คิดแค่จะคบหากับหัสดินยังไง

หัสดินยิ้มยกกาแฟดำที่อยู่ในมือขึ้นจิบ “เรียนได้ไม่ดีหรอครับ?”

“ค่ะ” เธอพยักหน้า ดื่มนม มันไม่ได้ร้อนมาก แล้วก็ไม่ได้เย็นเกิน อุ่นกำลังดี ก้มหน้ามองดูเวลา แล้วก็ลุกขึ้นยืน “ฉันยังมีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะคะ”