ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 373

เธอสวมรองเท้าแตะ ไม่เปลี่ยนรองเท้า ยืนอยู่ตรงนั้น ฝนตกปรอยๆ ลมพัดลงมากระทบตัวเธอ อากาศหนาวเล็กน้อยจนรู้สึกได้ เธอจึงถอยหนึ่งก้าว แต่รองเท้าแตะกลับลื่น ทำให้เธอลื่นไปข้างหน้า

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฉันทัชก็โยนร่มลงและยื่นมือใหญ่ของเขาออกเพื่อรับร่างกายของเธอที่ตกลงมาจากด้านบนทันที ส่งผลให้ใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก เธอกลัวว่าจะตกลงมา เธอจึงยืดแขนออกกอดคอเขาแน่น…

ฝนกำลังตกหนัก และเพียงครู่เดียว ทั้งสองคนเปียกโชก แก้มของเขาร้อนผ่าว กลิ่นที่ออกมาจากร่างกายหอมผิดปกติ หัวใจของเธอก็เต้นแรง และเธอรู้สึกอับอายมากกับสถานการณ์ จึงขอโทษ “ขอโทษค่ะ!”

“คุณเอาแต่พูดขอโทษผมตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้...” เขาเปิดริมฝีปากบางเบาๆ เสียงที่สงบของเขาผสมอยู่ในสายฝนที่หยดลงมา ฟังดูลึกและไพเราะ

ระหว่างพูด ฉันทัชก็พยุงร่างกายของเธอขึ้น ขายาวก้าวขึ้นไปข้างบน เมื่อถึงชั้นที่หลบฝนได้แล้วจึงปล่อยเอวของเธอ

เธอสังเกตเห็นปัญหานี้นานแล้ว จึงหลับตาลง และดึงมือตัวเองออกมาจากคอของเขาด้วยความเขินอาย เมื่อยืนนิ่งแล้วจึงพูด “งั้นเปลี่ยนเป็นขอบคุณค่ะ”

ฉันทัชหัวเราะเบาๆ “ไม่มีคำอื่นหรอ”

“สำหรับผู้มีพระคุณ ฉันคิดว่าสองคำนี้เหมาะสมที่สุด” ยู่ยี่กล่าว

“ในสมัยโบราณ ดูเหมือนจะมีการถวายตัวเพื่อขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต…”

ยู่ยี่สะดุ้งเล็กน้อย มุมปากของเธอยกยิ้ม แล้วเธอก็มองมาที่เขาด้วยดวงตาสีเข้ม อย่างคาดไม่ถึงเล็กน้อย “ฉันไม่นึกเลยว่าคุณฉันทัชจะพูดเล่นเป็นเหมือนกัน”

“ผมดูจริงจังเหรอ” ฉันทัชเลิกคิ้วและพูด

“ค่ะ คุณฉันทัชดูไม่เหมือนคนที่ล้อเล่นได้ คุณทำให้รู้สึกสูงส่งและมีเกียรติ ไม่กินอาหารบนโลกมนุษย์” ยู่ยี่ตอบอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่เคยโกหก

“เป็นเกียรติมากที่ชมผม” คำพูดที่ไม่คาดฝันของเธอทำให้มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย “อาหารที่คุณทำเมื่อกี้ผมก็กินไปไม่น้อย ก็ถือว่ากินอาหารของมนุษย์….”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ยู่ยี่ก็อดยิ้มไม่ได้ ริมฝีปากของเธอมีลักยิ้ม แต่ยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา

“ฝันดี...” ฉันทัชก้าวลงจากบันไดและหยิบร่มที่ตกบนพื้นขึ้นมา เสื้อคลุมสีดำบนตัวของเขาเปียกจนหมด

ความรู้สึกผิดในใจเธอปรากฏขึ้น ยู่ยี่จึงพูดเสียงดัง “เสื้อผ้าของคุณ…”

“ไม่มีปัญหา” เสียงเข้มดังฝ่าม่านฝนเข้ามา ฉันทัชก้าวเข้าไปในรถ หมุนพวงมาลัยแล้วขับออกไป

ฝนตกหนักในคืนฤดูใบไม้ร่วง เธอเอื้อมมือไปดึงเสื้อคลุมแน่น และขึ้นไปชั้นบนอาบน้ำ

วันรุ่งขึ้น ยู่ยี่มาถึงบริษัทเร็วมาก และเธอก็นำกระติกน้ำร้อนใส่น้ำขิงมาด้วย เพื่อปัดเป่าความหนาวเย็น

เธอเทน้ำขิงหนึ่งแก้วให้น้านาโนก่อน หลังจากที่ทั้งสองดื่มแล้วถึงไปที่ล็อบบี้เพื่อทำความสะอาด

หลังจากทำความสะอาด ล็อบบี้ก็สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยจนสามารถสะท้อนเงาของคนได้ ยู่ยี่ก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วยกมือหมุนไหล่ เป็นการบริหารร่างกาย

เมื่อเธอกับน้านาโนกำลังจะออกไป กล่องอาหารเช้าสีขาวก็ตกลงมาตรงหน้าพวกเขา รวมถึงซุปก็หกลงบนพื้น

แต่พนักงานหญิงเพียงเหลือบมองเบาๆ แล้วเดินต่อไปอย่างสงบ ราวกับว่ากล่องอาหารเช้านั้นไม่ใช่ของเธอ

ยู่ยี่ขมวดคิ้วเดินไปหา และพูดอย่างสุภาพ “คุณผู้หญิง กล่องอาหารเช้าของคุณตก กรุณาหยิบมันขึ้นมา”

พนักงานหญิงชำเลืองมองไปด้านข้าง สังเกตเห็นชุดพนักงานทำความสะอาดบนตัวยู่ยี่ และจู่ๆก็หยิ่งผยองขึ้นมา “หน้าที่ของคุณคือเก็บขยะไม่ใช่หรือ”

“กรุณาหยิบกล่องอาหารเช้าที่คุณทำหล่นขึ้นมา ขอบคุณสำหรับความร่วมมือ งานของฉันคือทำให้ล็อบบี้ของบริษัททั้งหมดสะอาด ไม่ใช่เก็บขยะที่คุณทิ้งไว้” ยู่ยี่ยังคงรักษามารยาทและคำพูดให้เหมาะสม

“ดูเหมือนจะไม่มีอะไรแตกต่างกันระหว่างสองหน้าที่นี้ เธอเป็นแค่คนทำความสะอาด ฉันจะไม่หยิบมันขึ้นมาวันนี้ เธอจะทำไม”

ยู่ยี่หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา และยิ้มด้วยความเย็นยะเยือก ก่อนจะกดอะไรบางอย่าง และเธอมองขึ้นไปที่พนักงานหญิง “ทั้งบริษัทรู้มั้ยว่าคุณมีจริยธรรมที่ดีขนาดนี้”

พนักงานหญิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งที่เธอกด “แกกำลังทำอะไร”

“ส่งไปที่เพจของบริษัท แล้วให้ทั้งบริษัทรู้ว่าจริยธรรมของคุณโดดเด่นแค่ไหน”

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีฟ้าและซีด พนักงานหญิงจ้องมาที่เธออย่างเกลียดชัง ก่อนจะหยิบกล่องบนพื้นแล้วโยนมันลงในถังขยะ

น้านาโนดึงแขนเสื้อของเธอ ยู่ยี่ยิ้ม วางโทรศัพท์ลงในกระเป๋าเสื้อ แล้วหยิบไม้ม็อบในมือของน้านาโนมา “หนูจะไปซักไม้ม้อบ น้านาโนพักผ่อนเถอะ”

เธอยังซักไม้ม้อบไม่เสร็จ น้านาโนก็เดินเข้ามา เธอกำลังเหม่ออยู่ จำได้ว่าพนักงานหญิงดูเหมือนจะมีความสัมพันธ์อะไรสักอย่างกับผู้จัดการ “หนูยู่ยี่”

“คะ”

“เธอกำลังปิดก๊อกน้ำ”

“ผู้จัดการกำลังตามหาอยู่ อาจจะเป็นเพราะเรื่องเมื่อกี้หรือเปล่า” น้านาโนดูกังวล

ยู่ยี่ไม่สนใจ ถ้ากำลังตามหาเธอเพราะเรื่องนั้นจริงๆ เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องทำงานที่นี่ต่อ

ผู้จัดการรอเธอที่ล็อบบี้ เมื่อเห็นเธอเดินมาก็ส่งสัญญาณให้เธอตามขึ้นไปข้างบน ไปที่ห้องของผู้จัดการ

“เธอรู้จักกับคุณฉันทัชหรอ” นั่นคือประโยคแรกที่ผู้จัดการพูด

ยู่ยี่ขมวดคิ้ว “คุณฉันทัชคนไหน”

“คุณฉันทัชที่คุยกับเธอในล็อบบี้”

“ไม่นับว่ารู้จักกัน เจอกันหลายครั้ง กินข้าวด้วยกันหลายรอบ” เธอพูดตามความจริง

ผู้จัดการไม่ถามอะไรอีก แต่บอกว่า “เก็บของแล้วกลับไปทำงานที่สำนักงานในตอนบ่าย เดี๋ยวจะมีคนบอกว่าเธอต้องทำอะไร”

จนกระทั่งเธอเดินออกจากห้องทำงานของผู้จัดการ ยู่ยี่ก็ยังคงงุนงงอยู่เล็กน้อย น้านาโนยังคงรอเธออย่างกังวล เธอจึงบอกน้านาโนว่าเธอสบายดี และถูกย้ายกลับไปที่สำนักงาน

หลังจากรับประทานอาหารกลางวัน ผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็รับเธอไป โต๊ะทำงานเตรียมไว้แล้ว มันอยู่ริมหน้าต่าง

ตรงตามที่พูด ไม่ใช่ว่าศัตรูไม่มารวมตัวกัน ตรงข้ามกับเธอคือพนักงานหญิงในตอนเช้าที่ติดป้ายชื่อว่าเรนบี

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ชอบเธอ เรนบีเบะปากใส่ ทำตัวหยิ่งผยองเหมือนนกยูง และไม่สนใจเธอด้วยซ้ำ

ยู่ยี่ไม่สนใจ เธอรู้สึกว่าเธอมักมีปัญหากับคนชื่อเรน เรนนี่ เรนบี ต่างก็มีเรนทั้งหมด

แม้ว่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้พบกับเรนบี และยังไม่ทันได้สร้างไมตรีกับเธอ แต่เมล็ดพันธุ์ไม่ดีได้ถูกปลูกไว้ตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว ดังนั้นเส้นทางต่อจากนี้จึงดูไม่ราบรื่นนัก

ด้วยความคุ้นเคยกับธุรกิจนี้ ผู้จัดการจึงขอให้เธอเขียนรายงาน ยู่ยี่ไม่เคยเขียนมาก่อน ดังนั้นเธอจึงใช้เวลาตลอดช่วงบ่ายในการเขียนรายงานและส่ง

แต่ผลที่ได้ก็ไม่น่าพอใจนัก ผู้จัดการ ไม่ดุมาก แต่สีหน้าของเธอแย่มาก ทั้งดุดันและเย็นชา

เธอหดหู่เล็กน้อย เธอเสียเวลาเรียนอย่างไม่ได้ประโยชน์ในมหาลัยมาหลายปี ทำให้ตอนนี้แม้แต่จะทำงานพื้นฐานยังทำออกมาได้ไม่ดี

ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว หลังจากถึงบ้านตอนกลางคืน เธอก็เริ่มทำงานล่วงเวลา เธอไปร้านหนังสือเพื่อซื้อหนังสือเกี่ยวกับงานหลายเล่ม และทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินระหว่างอ่าน

บริษัทยังกำหนดว่าต้องสวมรองเท้าส้นเดียวในการทำงาน ความสูงของรองเท้าไม่จำเป็นต้องมี และคุณต้องแต่งหน้าบางๆ