ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 373

เธอสวมรองเท้าแตะ ไม่เปลี่ยนรองเท้า ยืนอยู่ตรงนั้น ฝนตกปรอยๆ ลมพัดลงมากระทบตัวเธอ อากาศหนาวเล็กน้อยจนรู้สึกได้ เธอจึงถอยหนึ่งก้าว แต่รองเท้าแตะกลับลื่น ทำให้เธอลื่นไปข้างหน้า

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฉันทัชก็โยนร่มลงและยื่นมือใหญ่ของเขาออกเพื่อรับร่างกายของเธอที่ตกลงมาจากด้านบนทันที ส่งผลให้ใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก เธอกลัวว่าจะตกลงมา เธอจึงยืดแขนออกกอดคอเขาแน่น…

ฝนกำลังตกหนัก และเพียงครู่เดียว ทั้งสองคนเปียกโชก แก้มของเขาร้อนผ่าว กลิ่นที่ออกมาจากร่างกายหอมผิดปกติ หัวใจของเธอก็เต้นแรง และเธอรู้สึกอับอายมากกับสถานการณ์ จึงขอโทษ “ขอโทษค่ะ!”

“คุณเอาแต่พูดขอโทษผมตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้...” เขาเปิดริมฝีปากบางเบาๆ เสียงที่สงบของเขาผสมอยู่ในสายฝนที่หยดลงมา ฟังดูลึกและไพเราะ

ระหว่างพูด ฉันทัชก็พยุงร่างกายของเธอขึ้น ขายาวก้าวขึ้นไปข้างบน เมื่อถึงชั้นที่หลบฝนได้แล้วจึงปล่อยเอวของเธอ

เธอสังเกตเห็นปัญหานี้นานแล้ว จึงหลับตาลง และดึงมือตัวเองออกมาจากคอของเขาด้วยความเขินอาย เมื่อยืนนิ่งแล้วจึงพูด “งั้นเปลี่ยนเป็นขอบคุณค่ะ”

ฉันทัชหัวเราะเบาๆ “ไม่มีคำอื่นหรอ”

“สำหรับผู้มีพระคุณ ฉันคิดว่าสองคำนี้เหมาะสมที่สุด” ยู่ยี่กล่าว

“ในสมัยโบราณ ดูเหมือนจะมีการถวายตัวเพื่อขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต…”

ยู่ยี่สะดุ้งเล็กน้อย มุมปากของเธอยกยิ้ม แล้วเธอก็มองมาที่เขาด้วยดวงตาสีเข้ม อย่างคาดไม่ถึงเล็กน้อย “ฉันไม่นึกเลยว่าคุณฉันทัชจะพูดเล่นเป็นเหมือนกัน”

“ผมดูจริงจังเหรอ” ฉันทัชเลิกคิ้วและพูด

“ค่ะ คุณฉันทัชดูไม่เหมือนคนที่ล้อเล่นได้ คุณทำให้รู้สึกสูงส่งและมีเกียรติ ไม่กินอาหารบนโลกมนุษย์” ยู่ยี่ตอบอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่เคยโกหก

“เป็นเกียรติมากที่ชมผม” คำพูดที่ไม่คาดฝันของเธอทำให้มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย “อาหารที่คุณทำเมื่อกี้ผมก็กินไปไม่น้อย ก็ถือว่ากินอาหารของมนุษย์….”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ยู่ยี่ก็อดยิ้มไม่ได้ ริมฝีปากของเธอมีลักยิ้ม แต่ยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา

“ฝันดี...” ฉันทัชก้าวลงจากบันไดและหยิบร่มที่ตกบนพื้นขึ้นมา เสื้อคลุมสีดำบนตัวของเขาเปียกจนหมด

ความรู้สึกผิดในใจเธอปรากฏขึ้น ยู่ยี่จึงพูดเสียงดัง “เสื้อผ้าของคุณ…”

“ไม่มีปัญหา” เสียงเข้มดังฝ่าม่านฝนเข้ามา ฉันทัชก้าวเข้าไปในรถ หมุนพวงมาลัยแล้วขับออกไป

ฝนตกหนักในคืนฤดูใบไม้ร่วง เธอเอื้อมมือไปดึงเสื้อคลุมแน่น และขึ้นไปชั้นบนอาบน้ำ

วันรุ่งขึ้น ยู่ยี่มาถึงบริษัทเร็วมาก และเธอก็นำกระติกน้ำร้อนใส่น้ำขิงมาด้วย เพื่อปัดเป่าความหนาวเย็น

เธอเทน้ำขิงหนึ่งแก้วให้น้านาโนก่อน หลังจากที่ทั้งสองดื่มแล้วถึงไปที่ล็อบบี้เพื่อทำความสะอาด

หลังจากทำความสะอาด ล็อบบี้ก็สะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยจนสามารถสะท้อนเงาของคนได้ ยู่ยี่ก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วยกมือหมุนไหล่ เป็นการบริหารร่างกาย

เมื่อเธอกับน้านาโนกำลังจะออกไป กล่องอาหารเช้าสีขาวก็ตกลงมาตรงหน้าพวกเขา รวมถึงซุปก็หกลงบนพื้น

แต่พนักงานหญิงเพียงเหลือบมองเบาๆ แล้วเดินต่อไปอย่างสงบ ราวกับว่ากล่องอาหารเช้านั้นไม่ใช่ของเธอ

ยู่ยี่ขมวดคิ้วเดินไปหา และพูดอย่างสุภาพ “คุณผู้หญิง กล่องอาหารเช้าของคุณตก กรุณาหยิบมันขึ้นมา”

พนักงานหญิงชำเลืองมองไปด้านข้าง สังเกตเห็นชุดพนักงานทำความสะอาดบนตัวยู่ยี่ และจู่ๆก็หยิ่งผยองขึ้นมา “หน้าที่ของคุณคือเก็บขยะไม่ใช่หรือ”

“กรุณาหยิบกล่องอาหารเช้าที่คุณทำหล่นขึ้นมา ขอบคุณสำหรับความร่วมมือ งานของฉันคือทำให้ล็อบบี้ของบริษัททั้งหมดสะอาด ไม่ใช่เก็บขยะที่คุณทิ้งไว้” ยู่ยี่ยังคงรักษามารยาทและคำพูดให้เหมาะสม

“ดูเหมือนจะไม่มีอะไรแตกต่างกันระหว่างสองหน้าที่นี้ เธอเป็นแค่คนทำความสะอาด ฉันจะไม่หยิบมันขึ้นมาวันนี้ เธอจะทำไม”