ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 374

เธอตื่นนอนตอนหกโมง แต่งหน้าเบาๆ และหารองเท้าคู่หนึ่งที่ซื้อมาเมื่อปีที่แล้ว หลังจากที่ฉันเก็บของแล้วก็ไปที่บริษัท เธอนั่งลงในที่ของตัวเอง จากนั้นผู้จัดการก็เดินเข้ามาให้เธอแนะนำ

มีพนักงานทั้งหมดหลายสิบคนในแผนกของเธอ และเธอและพนักงานอีกคนหนึ่งเป็นคนเข้ามาใหม่ ทั้งสองคนต้องแนะนำ

พูดตามตรงยู่ยี่ประหม่ามาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำงาน และแนะนำตัวต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้ เธอจะไม่ประหม่าได้อย่างไร

การแนะนำตัวของพนักงานคนนั้นดีมาก แต่เมื่อถึงตาเธอ เห็นได้ชัดว่ามันไม่เป็นอย่างนั้น เธอยังทำได้แย่มาก ทั้ทำผิดพลาดและมีช่องโหว่มากมาย

พนักงานส่วนใหญ่หัวเราะ และเสียงหัวเราะของเรนบีก็ดังเป็นพิเศษ ทุกคนต่างมองเป็นเรื่องตลก

“เกิดมาเพื่อเป็นแม่บ้าน ทำไมถึงกล้ามาทำขายหน้าที่นี่ล่ะ”” เรนบีพึมพำ แต่ยู่ยี่ได้ยินชัดเจน

เธอไม่ได้มีอาการชักสีหน้า เพียงแค่นั่งเอนหลังพิงเก้าอี้ และหันหน้าไปทางหน้าต่างบานใหญ่สูงจากพื้นจรดเพดาน ฝนที่ตกกระทบหน้าต่าง ทำให้เธอเหม่อ

เธอไม่เคยมีช่วงเวลาที่ดีในช่วงสี่ปีของวิทยาลัย แต่เธอคิดว่าอย่างน้อยเธอก็มีคู่รักที่ดี และได้แต่งงาน เธอคิดไม่ถึงว่าหย่าแล้วก็ยังต้องทำงาน

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน เธอก็ทำความสะอาดโต๊ะ และกำลังจะออกไป แต่ผู้จัดการรั้งเธอไว้ให้ไปงานเลี้ยงตอนเย็นด้วยกัน

นำคำพูดของพนักงานหญิงขึ้นมาพูด ก็หมายถึงการทำร่วมกันสามหน้าที่ ทำงานด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน กินเหล้าด้วยกัน ในเมื่อการทำงานของยู่ยี่ไม่เป็นที่พอใจ อย่างน้อยก็ควรมีอย่างอื่นที่เป็นที่น่าพอใจ…

เดิมทีการสนทนาแบบนี้ต้องอยู่ในห้องส่วนตัว แต่อีกฝ่ายรู้สึกว่าไม่มีบรรยากาศ จึงอยากจะพูดที่ห้องใหญ่ๆ

ดนตรีเสียงดัง เสียงพูดคุยวุ่นวาย การคุยงานกันในบรรยากาศแบบนี้ ยู่ยี่รู้สึกไร้สารถ

ผู้จัดการฝ่ายตรงข้ามดูหยาบคาย เขายกมือขึ้นจะจับต้นขาเธอเสมอไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ และเมื่อพูด เขาก็จงใจอยู่ใกล้เธอ เธอทำอะไรไม่ได้ และทำได้แค่อยู่ห่างๆเขาให้มากที่สุด

ไวน์ห้าแก้วถูกกินเข้าไปแล้ว เธอก็เมานิดหน่อย แต่ผู้จัดการก็คอยอยู่ข้างๆเธอ และรินไวน์ให้เธอเสมอ

เธอดื่มไม่ได้แล้วจริงๆ แต่ผู้จัดการกลับขยิบตาให้เธอ มันเป็นเรื่องของสัญญา ถ้าเธอทำลายมัน ใครๆก็ไม่สามารถชดใช้ให้ได้

ยู่ยี่คิด เธอสามารถดื่มไวน์ได้อีก แต่เธอจะถูกเอาเปรียบอย่างนี้อีกไม่ได้ มิฉะนั้นเธอจะโกรธจริงๆ

ขณะที่เธอกำลังจะหยิบแก้วไวน์ ก็มีคนแย่งไป และผู้จัดการก็ลุกขึ้นทันที “คุณฉันทัช”

ผู้จัดการของอีกฝ่ายก็ลุกขึ้นและกล่าวสวัสดี “สวัสดีครับ คุณฉันทัช”

ฉันทัชพยักหน้าอย่างเฉยเมยต่อทั้งสองคนเป็นการทักทาย สายตาของเขาจับจ้องไปที่ยู่ยี่ “คุณดื่มไปกี่แก้วแล้ว”

“ห้าแก้ว” เธอพูดตามความจริง ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่ด้วย

“ออกไปได้หรือยัง เมื่อวานผมรีบ ของของผมลืมไว้ที่บ้านคุณ” ฉันทัชกล่าวต่อ

เธอตะลึงไปสองวินาที ก่อนจะตระหนักว่าเขากำลังช่วยเธอให้พ้นจากการวงล้อม ดังนั้นเธอจึงทำตามบทที่เขาให้มา “กระเป๋าตังค์สีดำหรอ”

“ใช่ สีดำ” ดวงตาที่ลึกล้ำของฉันทัชจ้องไปที่ผู้จัดการทั้งสองคน “คุณต้องการเวลาอีกนานแค่ไหน”

“ใกล้เสร็จแล้วครับ ตอนนี้เหลือเพียงแค่เซ็นสัญญา ยู่ยี่ออกไปได้แล้วครับคุณฉันทัช” ผู้จัดการกล่าวทันที สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย และดวงตาของเขาดูแปลกไปเล็กน้อยเมื่อมองไปที่ยู่ยี่

“ขอโทษที่รบกวนพวกคุณ บิลของคืนนี้ลงชื่อผมได้เลย” เสียงของฉันทัชนิ่งเฉยและห่างเหิน

เมื่อออกจากผับ ยู่ยี่ก็สูดอากาศบริสุทธิ์แล้วถามด้วยความสงสัย “ทำไมคุณฉันทัชถึงมาที่นี่”