ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 374

เธอตื่นนอนตอนหกโมง แต่งหน้าเบาๆ และหารองเท้าคู่หนึ่งที่ซื้อมาเมื่อปีที่แล้ว หลังจากที่ฉันเก็บของแล้วก็ไปที่บริษัท เธอนั่งลงในที่ของตัวเอง จากนั้นผู้จัดการก็เดินเข้ามาให้เธอแนะนำ

มีพนักงานทั้งหมดหลายสิบคนในแผนกของเธอ และเธอและพนักงานอีกคนหนึ่งเป็นคนเข้ามาใหม่ ทั้งสองคนต้องแนะนำ

พูดตามตรงยู่ยี่ประหม่ามาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอทำงาน และแนะนำตัวต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้ เธอจะไม่ประหม่าได้อย่างไร

การแนะนำตัวของพนักงานคนนั้นดีมาก แต่เมื่อถึงตาเธอ เห็นได้ชัดว่ามันไม่เป็นอย่างนั้น เธอยังทำได้แย่มาก ทั้ทำผิดพลาดและมีช่องโหว่มากมาย

พนักงานส่วนใหญ่หัวเราะ และเสียงหัวเราะของเรนบีก็ดังเป็นพิเศษ ทุกคนต่างมองเป็นเรื่องตลก

“เกิดมาเพื่อเป็นแม่บ้าน ทำไมถึงกล้ามาทำขายหน้าที่นี่ล่ะ”” เรนบีพึมพำ แต่ยู่ยี่ได้ยินชัดเจน

เธอไม่ได้มีอาการชักสีหน้า เพียงแค่นั่งเอนหลังพิงเก้าอี้ และหันหน้าไปทางหน้าต่างบานใหญ่สูงจากพื้นจรดเพดาน ฝนที่ตกกระทบหน้าต่าง ทำให้เธอเหม่อ

เธอไม่เคยมีช่วงเวลาที่ดีในช่วงสี่ปีของวิทยาลัย แต่เธอคิดว่าอย่างน้อยเธอก็มีคู่รักที่ดี และได้แต่งงาน เธอคิดไม่ถึงว่าหย่าแล้วก็ยังต้องทำงาน

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน เธอก็ทำความสะอาดโต๊ะ และกำลังจะออกไป แต่ผู้จัดการรั้งเธอไว้ให้ไปงานเลี้ยงตอนเย็นด้วยกัน

นำคำพูดของพนักงานหญิงขึ้นมาพูด ก็หมายถึงการทำร่วมกันสามหน้าที่ ทำงานด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน กินเหล้าด้วยกัน ในเมื่อการทำงานของยู่ยี่ไม่เป็นที่พอใจ อย่างน้อยก็ควรมีอย่างอื่นที่เป็นที่น่าพอใจ…

เดิมทีการสนทนาแบบนี้ต้องอยู่ในห้องส่วนตัว แต่อีกฝ่ายรู้สึกว่าไม่มีบรรยากาศ จึงอยากจะพูดที่ห้องใหญ่ๆ

ดนตรีเสียงดัง เสียงพูดคุยวุ่นวาย การคุยงานกันในบรรยากาศแบบนี้ ยู่ยี่รู้สึกไร้สารถ

ผู้จัดการฝ่ายตรงข้ามดูหยาบคาย เขายกมือขึ้นจะจับต้นขาเธอเสมอไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ และเมื่อพูด เขาก็จงใจอยู่ใกล้เธอ เธอทำอะไรไม่ได้ และทำได้แค่อยู่ห่างๆเขาให้มากที่สุด

ไวน์ห้าแก้วถูกกินเข้าไปแล้ว เธอก็เมานิดหน่อย แต่ผู้จัดการก็คอยอยู่ข้างๆเธอ และรินไวน์ให้เธอเสมอ

เธอดื่มไม่ได้แล้วจริงๆ แต่ผู้จัดการกลับขยิบตาให้เธอ มันเป็นเรื่องของสัญญา ถ้าเธอทำลายมัน ใครๆก็ไม่สามารถชดใช้ให้ได้

ยู่ยี่คิด เธอสามารถดื่มไวน์ได้อีก แต่เธอจะถูกเอาเปรียบอย่างนี้อีกไม่ได้ มิฉะนั้นเธอจะโกรธจริงๆ

ขณะที่เธอกำลังจะหยิบแก้วไวน์ ก็มีคนแย่งไป และผู้จัดการก็ลุกขึ้นทันที “คุณฉันทัช”

ผู้จัดการของอีกฝ่ายก็ลุกขึ้นและกล่าวสวัสดี “สวัสดีครับ คุณฉันทัช”

ฉันทัชพยักหน้าอย่างเฉยเมยต่อทั้งสองคนเป็นการทักทาย สายตาของเขาจับจ้องไปที่ยู่ยี่ “คุณดื่มไปกี่แก้วแล้ว”

“ห้าแก้ว” เธอพูดตามความจริง ไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นี่ด้วย

“ออกไปได้หรือยัง เมื่อวานผมรีบ ของของผมลืมไว้ที่บ้านคุณ” ฉันทัชกล่าวต่อ

เธอตะลึงไปสองวินาที ก่อนจะตระหนักว่าเขากำลังช่วยเธอให้พ้นจากการวงล้อม ดังนั้นเธอจึงทำตามบทที่เขาให้มา “กระเป๋าตังค์สีดำหรอ”

“ใช่ สีดำ” ดวงตาที่ลึกล้ำของฉันทัชจ้องไปที่ผู้จัดการทั้งสองคน “คุณต้องการเวลาอีกนานแค่ไหน”

“ใกล้เสร็จแล้วครับ ตอนนี้เหลือเพียงแค่เซ็นสัญญา ยู่ยี่ออกไปได้แล้วครับคุณฉันทัช” ผู้จัดการกล่าวทันที สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย และดวงตาของเขาดูแปลกไปเล็กน้อยเมื่อมองไปที่ยู่ยี่

“ขอโทษที่รบกวนพวกคุณ บิลของคืนนี้ลงชื่อผมได้เลย” เสียงของฉันทัชนิ่งเฉยและห่างเหิน

เมื่อออกจากผับ ยู่ยี่ก็สูดอากาศบริสุทธิ์แล้วถามด้วยความสงสัย “ทำไมคุณฉันทัชถึงมาที่นี่”

“นัดสังสรรค์กับเพื่อน...” ฉันทัชเลิกคิ้วขึ้น “เมื่อกี้คุณคิดจะดื่มต่อไปหรอ”

ยู่ยี่หลับตาลง กลิ่นแอลกอฮอล์ยังอยู่ในปากของเธอ “ฉันคิดจะมาดื่ม แต่ไม่ได้คิดจะให้พวกเขาเอาเปรียบ คุณฉันทัชทำธุระเถอะ ฉันจะกลับบ้านแล้ว”

“ที่นี่เรียกแท็กซี่ยาก ผมจะไปส่ง…” ระหว่างพูดเค้าก็รับกุญแจมาจากพนักงานที่เอารถมาให้

“คุณฉันทัชฉันไม่ควรเอาแต่รบกวนคุณ ฉันจะเรียกรถกลับ” เธอจะกล้าให้เค้าไปส่งที่บ้านอีกได้ยังไง

“ไม่มีอะไรไม่ดี...”

เขาพูดประโยคทิ้งท้าย และเดินไปข้างหน้าเธอ ด้วยร่างกายที่สูงโปร่ง ขาเรียวยาว และแข็งแกร่งสวมกางเกงสูทสีเทาเงิน มีเสน่ห์มาก เขามีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบ

เขาเปิดประตูฝั่งนั่งข้างคนขับก่อน จากนั้นฉันทัชก็เปิดประตู และรอ

ยู่ยี่กัดริมฝีปากของเธอเล็กน้อย ชายผู้นี้อ่อนโยนและสง่างามได้แม้กระทั่งตอนบังคับคนอื่น เธอปวดหัว และรู้สึกกดดันอย่างมาก

ประตูรถเปิดอยู่ เม็ดฝนที่ตกลงมาทำให้เบาะรถยนต์หรูหราเปียก เธอรีบกะพริบตาเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ ก่อนที่เขาจะเปิดที่ปัดน้ำฝน แล้วรถก็ขับออกไป

สมรรถนะของรถเยี่ยมมาก และเขาขับได้นิ่งมากโดยไม่รู้สึกถึงการกระแทกแม้แต่น้อย เมื่อคืนเธอเรียนหนังสือทั้งคืน และดื่มไวน์เป็นจำนวนมากในวันนี้ ทำให้เธอรู้สึกง่วงนอน เมื่อเอนหลังพิงเบาะไปได้สักพักเธอก็หลับไป

รถขับไปข้างหน้าในคืนที่ฝนตก เธอที่แต่งหน้าเบาๆในวันนี้ ผิวของเธอเรียบเรียน มองไม่เห็นรูขุมขนเลย ปากของเธอก็ทาทับด้วยลิปสติกสีชมพูแวววาว เหมือนกลีบกุหลาบหลังฝนในฤดูใบไม้ร่วง

ฉันทัชชำเลืองมองเธอ และถอนสายตานุ่มลึกออกมา รถยังคงขับไปข้างหน้า และหยุดอยู่หน้าอพาร์ทเม้นท์ครู่หนึ่ง

เธอยังคงหลับอยู่ และไม่มีทีท่าว่าจะตื่น การขมวดคิ้วของเธอบ่งบอกว่าเธอนอนหลับไม่สบายมาก

เขาใช้แขนยาวเหยียดออกเขาพยุงศีรษะของเธอเลื่อนขึ้นเล็กน้อย เพื่อช่วยเธอปรับตำแหน่งการนอนของเธอ แต่ทันใดนั้นยู่ยี่ก็เปิดตา และทั้งสองกำลังสบตากันอย่างใกล้ชิด

เธอมองเห็นภาพสะท้อนของตัวเองอย่างชัดเจนในรูม่านตาสีน้ำตาลเข้ม เช่นเดียวกับลมหายใจที่มาจากเขา แก้มของเธอแดงเล็กน้อย ยู่ยี่รู้สึกเขินอาย รีบนั่งขึ้น หัวใจเต้นอย่างรวดเร็ว

ฉันทัชดึงแขนกลับ ใบหน้าหล่อเหล่ายังคงนิ่งสนิท เมื่อมองการกระทำของเธอ สีหน้าของเค้าก็อ่อนลงเล็กน้อย

ยู่ยี่แสร้งทำเป็นหันศีรษะและมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนยังคงตกลงมา “คุณอยากจะขึ้นไปดื่มชาสักถ้วยก่อนกลับไหม”

“ครับ...” เขาตอบ

“…” ยู่ยี่

เขามีดวงตาที่เฉียบคม ก่อนจะยิ้มเบาๆ “เสียใจหรอ”

“ไม่” เธอรีบยิ้ม เธอรู้สึกว่าดวงตาของเขาเหมือนนกอินทรี “ฉันแค่สงสัยว่าที่บ้านยังมีชาเหลืออยู่หรือเปล่า ไม่อย่างนั้นอาจจะต้องดื่มกาแฟ”

“ไม่เป็นไร ผมไม่เลือก...”

อันที่จริงเธอหมายความอย่างนั้นจริงๆ เธอพูดไปตามมารยาท คิดไม่ถึงว่าเขาจะตอบรับ!

เธอเปิดไฟในห้อง ฉันทัชกำลังนั่งอยู่บนโซฟา ยู่ยี่กำลังบดกาแฟ และเมล็ดกาแฟที่เชอร์รีนเอามาให้มีกลิ่นหอมมาก

มีอัลบั้มรูปถ่ายหลายเล่มวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ เขาหยิบมันขึ้นมาพลิกด้วยนิ้วเรียวยาว ทั้งหมดคือรูปถ่ายของเธอและเพื่อนของเธอ

เมื่อปลายนิ้วเรียวของเขาเปิดมาถึงหน้าสุดท้าย ฉันทัชก็หยุดชั่วครู่ ขมวดคิ้ว จ้องไปที่มันครู่หนึ่ง ก่อนจะปิดมัน แล้วดวงตาของเขาก็ล้ำลึกขึ้น

ภาพนั้นเป็นภาพงานแต่งงานของหัสดินกับยู่ยี่ เขาสวมสูทสีขาว และเธอสวมชุดแต่งงานสีขาว เธอส่งยิ้มหวานอย่างมีความสุขและสดใส...