ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 382

ความดีใจของผู้จัดการไม่ต้องพูดก็เห็นได้อย่างชัดเจน เขาให้ตัวแทนเอาโทรศัพท์มือถือส่งให้กับยู่ยี่

“ลำบากแย่เลย!”

ยู่ยี่ดึงสติกลับมา แล้วเอ่ยพูดขึ้น : “ไม่ลำบากค่ะ.....”

เธอไม่ได้ทำอะไรเลย ลำบากเสียที่ไหนกัน

“คุณฉันทัชยังไม่ไปใช่ไหม คุณรั้งเขาเอาไว้ บอกว่าพวกเราจะเลี้ยงมือเย็นเขาเอง”

“ไปแล้วค่ะ เพิ่งจะออกไปเมื่อครู่นี้เอง......”ยู่ยี่ปั้นน้ำเป็นตัว

เธอกำลังปั้นน้ำเป็นตัว เสียงที่ตื่นเต้น ฮึกเหิม และดีใจของตัวแทนบริษัทก็ดังขึ้นข้างๆหูเธอ : “คุณฉันทัช!”

สบตากับฉันทัช ยู่ยี่รู้สึกลำบาก เธอหันหน้าไปแล้วยื่นมือออกมาปิดโทรศัพท์มือถือเอาไว้ โชคดีที่ทางผู้จัดการไม่ได้ยิน : “คุณมีเบอร์โทรศัพท์มือถือของคุณฉันทัชไม่ใช่หรือ โทรหาเขาสิ นัดเขาพรุ่งนี้ทานอาหารมื้อเย็นด้วยกัน”

ยู่ยี่ตอบรับไปมั่วๆ หลังจากนั้นก็วางสายไป เธอไม่รู้ว่าเธอรับปากอะไรไปบ้าง

รอตอนที่เธอหันกลับมา ร่างยืดตรงของชายหนุ่มก็จากไปแล้ว ผู้ช่วยที่สวมชุดสูทผลักประตูหมุนให้เขา ขายาวก้าวเดินออกไป

ยู่ยี่รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่อารมณ์กลับดูซับซ้อน

ตัวแทนของบริษัทขับรถมา จะส่งเธอกลับบ้าน เธอบอกไปว่าไม่ต้อง เรียกรถแท็กซี่ก็ได้แล้ว อีกทั้งยังสะดวกอีกด้วย

ถึงใต้ตึกคอนโด เธอกำลังจะหาเหรียญ คนขับรถแท็กซี่มองไปยังนอกหน้าต่างอย่างเบื่อหน่าย : “รถมูซานคันนั้นดูแล้วไม่เลวเลยนะนั่น คนมีเงินนี่นะ!”

ได้ยินคำว่ามูซานแล้ว หัวใจของยู่ยี่เริ่มเต้นแรงมีปฏิกิริยาโต้ตอบอย่างไม่มีเงื่อนไขใดๆขึ้นมา เธอเหลือบไปมองด้านข้างทางนอกหน้าต่าง เป็นรถคนนั้นจริงๆ

จ่ายเงิน ลงมาจากรถ หลังจากนั้นมูซานสีบรอนด์คันนั้นก็เปิดออกมา ฉันทัชเดินลงมา และยังคงเป็นชุดสูดสีดำชุดนั้น ดูเป็นผู้ใหญ่ และสง่า

เธอเลียริมฝีปาก แล้วแสร้งทำเป็นงงๆ : “คุณฉันทัชมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”

“ไม่เชิญผมขึ้นไปดื่มชาซักหน่อยเหรอครับ?” ฉันทัชยกริมฝีปากขึ้น สำหรับคำถามที่รู้อยู่แล้วแต่แกล้งถามออกมา เขารู้สึกว่าไม่มีความจำเป็นจะต้องตอบ

“ห้องของฉันดูเหมือนจะไม่มีใบชาแล้วนะคะ....”

“กาแฟก็ได้ หรือว่าน้ำอุ่น.....”

ยู่ยี่เงียบ เธอคงจะไม่สามารถพูดได้ว่าไม่มีน้ำอุ่นเหมือนกัน เดินไปข้างหน้า เธอกัดริมฝีปาก รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้อันตรายมาก

ฉันทัชที่อยู่ทางด้านหลัง สวมใส่รองเท้าหนัง ตอนเหยียบลงบนขั้นบันได ส่งเสียงที่ดูมีกฎเกณฑ์ออกมา หัวใจของยู่ยี่สั่นไหว

ประตูห้องเปิดออก ฉันทัชนั่งอยู่บนโซฟา ยู่ยี่ไปต้มน้ำให้ เป็นอย่างที่เธอพูดเอาไว้ ว่าไม่มีใบชา ไม่มีกาแฟ และแม้แต่น้ำอุ่นๆก็ไม่มี จึงต้องต้มน้ำในตอนนี้

ระหว่างที่ต้มน้ำนั้น ก็ไม่ดีนักที่จะปล่อยให้เขานั่งแห้งอยู่แบบนั้น เธอเอาผลไม้ไปให้ มีกล้วย และองุ่นจัดใส่จานไปวางไว้ตรงหน้าเขา : “คุณฉันทัช”

“ขอบคุณครับ....”เขาเอ่ยขอบคุณอย่างมีมารยาท แต่กลับไม่ได้ยื่นมือออกมาแตะผลไม้เลย

ยู่ยี่รู้ ผู้ชายไม่เหมือนกับผู้หญิง ผู้หญิงชอบผลไม้ ส่วนผู้ชายชอบเหล้าและบุหรี่

เธอหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาแล้วกัดไปหนึ่งคำ ส่งเสียงชัดเจนมาก เวลานี้ กาน้ำร้อนมีเสียงดังขึ้นมา เธอวางแอปเปิ้ลแล้วเดินไปรินน้ำอุ่นมาหนึ่งแก้ว

วางเอาไว้ตรงหน้าเขา เธอดูไม่เป็นธรรมชาติอยู่บ้าง และรู้สึกลำบากใจอีกด้วย เห็นได้ชัดว่ารับรองแขกได้ไม่ดี

แต่ฉันทัชกลับไม่ได้สนใจ ปลายนิ้วสัมผัสโดนแก้วน้ำอุ่นเบาๆ รู้สึกร้อนขึ้นมา

ตอนที่ทั้งสองคนอยู่ในสถานที่เดียวกัน ยู่ยี่มักจะรู้สึกว่าอากาศเบาบางมาก ดูไม่เพียงพอนัก และบรรยากาศก็ยังดูตึงเครียดอีกด้วย

“งานนั้น.....”เธอรู้สึกลังเล ไม่รู้ว่าจะเอ่ยขึ้นอย่างไรถึงจะเหมาะสม ถูกต้อง หลังจากนั้นกลับหาคำพูดที่เหมาะสมออกมาไม่ได้

“ทำไมให้คุณ?”เขาต่อคำพูดของเธอ

เธอไม่ได้พูด แล้วก็ไม่ได้พยักหน้าอีกด้วย เธอรู้สึกเพียงแค่ว่าตัวเองไม่ควรจะถามแบบนี้ วิธีการถามแบบนี้เป็นสิ่งที่ผิด

เขาเคยพูดอย่างชัดเจนแล้วว่ารู้สึกดีกับเธอ อีกทั้งตอนที่อยู่ห้องน้ำก็ยังพูดว่าจะมอบงานนี้ให้กับเธอ เธอถาม นั่นก็ยิ่งทำให้คำถามดูซับซ้อนมากขึ้นอีกอย่างไม่ต้องสงสัย

เธอไม่ควรจะเอ่ยถามเลยจริงๆ คิดแล้วนั้นยู่ยี่ก็ส่ายหน้า แล้วแก้ไขให้เหมาะกับเวลา : “ไม่ใช่ค่ะ!ฉันรู้สึกว่าความสามารถในการทำงานของฉันไม่ได้ดีมากนัก ไม่สามารถรับช่วงต่อกับงานใหญ่ขนาดนี้ได้ ทางด้านความสามารถ ฉันยังขาดไปมาก....”

“ที่ผมให้งานนี้กับคุณ มีอยู่สามสาเหตุ.....” ฉันทัชเอ่ยขึ้น แล้วจิบน้ำอุ่นลงไป ยังคงร้อนอยู่เช่นเดิม คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย....

สามสาเหตุ ยู่ยี่ขมวดคิ้วขึ้น ว่ากันตามความจริงแล้ว เธอก็รู้สึกสงสัยอยู่จริงๆ

“ข้อแรก ผมเห็นความตั้งใจและความมุ่งมั่นของคุณ ทัศนคติที่มีความละเอียดรอบคอบของคุณที่มีต่อการทำงานผมรู้สึกชื่นชมมาก มีอุปนิสัยแบบนี้กับงาน ผมเชื่อว่าคุณจะสามารถทำออกมาให้ดีที่สุดได้ จะไม่มีการละเลยไปเลยแม้แต่นิดเดียว....”

ยู่ยี่หัวใจเต้นแรง แก้มร้อนผ่าว เธอเอาเส้นผมทัดที่หลังใบหูอย่างลำบากใจ : “งานการออกแบบก่อสร้าง มีเพียงแค่หัวใจที่ซื่อสัตย์มันไม่พอหรอกนะคะ ที่สำคัญที่สุดก็ยังคงต้องมีความสามารถอยู่ดี”

“และนี่ก็เป็นข้อที่สองที่ผมกำลังจะพูด งานนี้ บริษัทของพวกคุณลงทุนทั้งทรัพยากรทางการเงินและทรัพยากรทางด้านบุคคลก็เป็นสิ่งที่ทุกๆคนเห็นกันอยู่แล้ว อย่างที่คุณบอกว่าคุณเพิ่งจะเริ่มต้น ไม่มีความสามารถ ไม่มีพื้นฐาน บริษัทของคุณก็คงไม่มีทางที่จะมอบหมายอำนาจของงานนี้ให้กับคุณ ความช่วยเหลือของคุณมีเพียงแค่แย่งงานนี้มาให้ได้เท่านั้น เมื่อถึงเวลานั้นก็จะมีนักออกแบบและพนักงานที่มีความสามารถมาเข้าร่วมกันไม่น้อย คุณจะสามารถเรียนรู้ได้จากตรงนั้น แล้วตัวคุณเองก็จะได้รับการฝึกฝน เป็นการช่วยคุณได้มาก คุณยังขาดประสบการณ์ ผมเองก็ทำไม่ได้ที่จะผลักคุณไปอยู่ตรงจุดที่ยากลำบาก และมีความรับผิดชอบที่หนักหน่วงแบบนั้น......” ดวงตาที่ลึกซึ้งของฉันทัชจ้องมองเธอ คำพูดนี้เอ่ยพูดออกมาอย่างช้าๆ

คำพูดก่อนหน้านี้ ยู่ยี่ฟังอย่างตั้งใจ จริงจัง จนถึงประโยคสุดท้าย ก็อดที่จะหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้

“ส่วนข้อที่สาม เป็นเหตุผลส่วนตัวครับ.....”น้ำเสียงของฉันทัชอ่อนโยน : “ผมอยากจะทำให้เกิดความเกี่ยวข้องกับคุณขึ้นอีก.....”

ผมอยากจะทำให้เกิดความเกี่ยวข้องกับคุณขึ้นอีก.....

“แค่ก....”

ในที่สุดยู่ยี่ก็มีการเคลื่อนไหว เธอหลบเลี่ยงจากสายตาของเขา ใบหน้าทั้งแดงทั้งร้อน ที่มากกว่านั้นก็คือรู้สึกสับสนจนทำอะไรไม่ถูก แม้แต่มือไม้ของเธอก็ไม่รู้ว่าควรจะวางเอาไว้ตรงไหน

คำสารภาพของเขาก็เหมือนกับตัวเขา ลึกซึ้ง สง่างาม สั้น แต่กลับสามารถโจมตีหัวใจของคนอื่นได้

บรรยากาศในตอนนี้ดูจะทำตัวไม่ถูก และสำหรับยู่ยี่นั้น ไม่ว่าจะพูดอะไรหรือทำอะไร ก็ดูไม่เหมาะสมเท่าไหร่นัก

เขาจ้องมองอย่างลึกซึ้ง มุ่งมั่น ยู่ยี่คอแห้ง โดนในตอนนั้นลืมไปแล้วว่าน้ำแก้วนั้นที่อยู่บนโต๊ะชารินเอาไว้ให้เขา ยื่นมือไปหยิบแก้วน้ำมา และเวลานี้เองฉันทัชก็ยื่นมือออกมาพอดี ผลปรากฏว่า ฝ่ามืออุ่นๆของเขาก็จับลงบนหลังมือของเธอ

แล้วยู่ยี่ก็รู้สึกเหมือนกับโดนไฟช็อตขึ้นมาในทันที มือชักกลับมา การเคลื่อนไหวของเธอนั้นแรงมากเกินไป น้ำจึงสาดรดลงบนเสื้อและกางเกงของเขา

“ขอโทษค่ะ!”เธอรีบหยิบผ้าขนหนูสะอาดข้างๆมาเช็ดน้ำที่อยู่บนกางเกงสูทให้เขา

“ไม่เป็นไรครับ.....”ริมฝีปากบางที่เซ็กซี่ของฉันทัชกระตุก ลมหายใจอุ่นๆรดลงบนด้านบนศีรษะของเธอ ดวงตาเคร่งขรึม จ้องมองเธออย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง : “ผมเองดีกว่าครับ.....”

“คุณฉันทัชอย่าเพิ่งขยับค่ะ จะเสร็จแล้ว”ระหว่างนั้น เธอยืดตัวขึ้นมาเล็กน้อย กางเกงสูทเช็ดเกือบจะเสร็จแล้ว ตอนนี้ก็เหลือเพียงเสื้อเชิ๊ต

สัมผัสของเสื้อเชิ้ตดีมาก คุณภาพของเส้นไหมเกลี้ยงเกลา ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก ลมหายใจของเขารดลงบนปลายจมูกของเธอ

เหมือนกับที่นาโนพูดเอาไว้ กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำจางๆ ผสมกับกลิ่นควันบุหรี่ เป็นกลิ่นเฉพาะของผู้ชายที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ใบหน้าของเธออดที่จะรู้สึกร้อนขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้