ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 383

วินาทีต่อมา รูม่านตาของเธอก็หดเล็กลง ใบหน้าที่หล่อเหลาดูดีของเขาสะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอ ริมฝีปากอุ่นๆเข้ามาใกล้

ยู่ยี่ตัวแข็งทื่อราวกับท่อนไม้

ฉันทัชเข้ามาใกล้ร่างของเธอ โอบเอวบางของเธอเบาๆ ลูบไล้ริมฝีปากของเธอด้วยความอ่อนโยน : “หลับตาครับ....”

ร่างของยู่ยี่อ่อนยวบ รู้สึกชา ตรงที่ถูกลูบไล้นั้นรู้สึกชาเหมือนกับมีกระแสไฟไหลผ่าน เธอดึงสติกลับมา เธอรู้สึกโมโหเล็กน้อย หลับตาอะไรกัน!

เขาขังเธอเอาไว้ ด้วยแรงที่ไม่มากนัก แต่สามารถเรียกได้ว่าอ่อนโยน แต่กลับทำให้เธอไม่สามารถดิ้นหลุดได้

เธอยังคงไม่ยอมหลับตา ดิ้น คุมเชิง ต่อต้าน ฉันทัชเชยคางเธอขึ้นมา มองสบตากัน แววตาที่ลึกซึ้งของเขาสัมผัสเข้ากับริมฝีปากที่อ่อนโยนของเธอ แล้วประทับจูบลงไป

ดวงตาดำของเขาจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง ราวกับจะใช้ความอ่อนโยนทั้งหมดกับเธอ

แก้มของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างรุนแรง หัวใจก็ยิ่งเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว เธอดิ้นไม่หลุด หลีกเลี่ยงสายตาเขา ไม่สบตากับเขาอีก ไม่ว่าจะเป็นทางด้านไหน เธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาทั้งนั้น

ไฟในห้องนั้นเป็นแสงสีเหลืองสลัวๆ นุ่มนวล แต่บรรยากาศกลับรุ่มร้อนราวกับเปลวไฟ

เขาจูบเบามาก นุ่มนวลมาก แต่กลับนานมาก

ฉันทัชกลับถอยร่างออกมา เสื้อเชิ้ตของเขาถูกเธอจับเสียจนเป็นรอยยับ ริมฝีปากบางผละออกมาแล้ว แต่กลับไม่ได้ออกมาเลยเสียทีเดียว ย้ายไปที่ดวงตาและหน้าผากของเธอ เขาจูบลงเบาๆ แผดเผา รุ่มร้อน ดึงดูด

ความชื้นที่แพร่ออกมาทำให้ยู่ยี่ดึงสติกลับมาได้อีกครั้ง เธอใช้แรงผลักเขาออกอย่างรู้สึกเสียหน้าและโมโห

“ผมตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองเอาไว้ไม่ได้.....” เสียงของฉันทัชแหบพร่า เอ่ยขึ้นเบาๆ : “แต่ผมก็จะรักษาความเคารพที่มีต่อคุณ ขอโทษนะครับ.....”

ดังนั้น ในช่วงสุดท้าย จูบลงบนดวงตาและหน้าผากของเธอ ก็ไม่มีต่ออีก

เงยหน้าขึ้นมา ยู่ยี่สบตากับเขา ดวงตาของเขายังคงดูหนักหน่วง ความต้องการในนั้นรุนแรงแต่ซ่อนอยู่ลึก หัวใจรู้สึกวุ่นวายอยู่บ้าง

เธอไม่ใช่เด็กๆ ความใจร้อนวู่วามของเขาสามารถอธิบายทุกอย่างได้ แต่ก็รับรู้ได้ถึงความเคารพที่เขามีต่อเธอในตอนสุดท้าย

ยู่ยี่หน้าแดงหูแดงไปหมด นิ้วมือเอาผมเหน็บไปทางด้านหลัง พลางเอ่ยขึ้น : “ฉันง่วงแล้วค่ะ”

นี่เป็นการออกคำสั่งไล่แขกอย่างไม่ต้องสงสัย ฉันทัชลุกขึ้น แล้วหยิบเสื้อคลุมสีดำขึ้นมาใส่เอาไว้ : “ฝันดีนะครับ”

หันหลังกลับไป ยู่ยี่ไม่ได้สนใจเขา

มูซานจอดอยู่ทางด้านล่าง ขายาวเดินไป ฉันทัชขึ้นไปบนรถ รัดเข็มขัดนิรภัย มือใหญ่ที่เห็นข้อชัดเจนนั้นนวดตรงหว่างคิ้วเล็กน้อย เมื่อครู่นี้ เขาใจร้อนไปอยู่บ้าง

เขาอายุสามสิบเจ็ดแล้ว การควบคุมอารมณ์และการควบคุมตนเองนั้นแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปเป็นร้อยเท่า แต่สุดท้ายก็ยังใจร้อนอยู่ดี.....

ยู่ยี่ปิดหน้าตัวเอง ย้ายจากโซฟามาบนเตียง พลิกตัวไปมาอย่างไม่ง่วง

นึกไปถึงเรื่องเมื่อครู่แล้ว แก้มของเธอก็แดงขึ้นมา ตอนแรกก็รู้สึกประหลาดใจ จากนั้นเธอก็คิดจะผลักเขาออก แต่การกักขังของเขานั้นแน่นหนาเกินไป

แต่ทำไมสุดท้ายแล้วก็ถลำเข้าไปได้ เป็นเพราะเขาอ่อนโยน หรือว่าเป็นเพราะจูบของเขาเหนือชั้นเกินไป หรือเป็นเพราะทั้งหมดนี้?

ถ้าหากสุดท้ายไม่ใช่การผละออกไปของเขา เธอจะถลำลึกตามเขาไปหรือเปล่า?

ยู่ยี่รู้สึกขายหน้า รู้สึกอับอาย เธอซุกหน้าเอาไว้ใต้หมอน ขาเตะผ้าห่มไปทั่ว เหมือนกับที่นาโนพูดไว้ ว่าเขาเป็นผู้ชายที่อันตรายมากเกินไปจริงๆ!

ไม่ได้นอนมาทั้งคืน ผลลัพธ์คือทำให้วันรุ่งขึ้นไม่คึกคักมีชีวิตชีวา ขอบตาดำ และมักจะรู้สึกง่วงนอน

ผู้จัดการเรียกเธอมาที่ออฟฟิศ ชื่นชมเธออย่างเกินความเป็นจริง คำพูดแต่และแบบก็ใช้แสดงออกมาทั้งหมด มุมปากของเธอกระตุก ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา

สุดท้ายแล้ว ผู้จัดการก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ว่าเย็นนี้ให้ทุกคนไปรับประทานอาหารร่วมกัน เขาจะเป็นคนเลี้ยงเอง

ยู่ยี่คิด งานนี้เธอเป็นคนได้รับมันมา คนที่ไม่รู้เรื่องคงคิดว่าผู้จัดการเป็นคนได้มาเอง ใบหน้าเขาที่ยิ้มออกมาขนาดนั้นจะเป็นตะคริวหรือเปล่า เธอก็รู้สึกกังวลอยู่บ้างเหมือนกัน

ผู้จัดการกระตุ้นเธอให้โทรหาฉันทัช เธอพูดโกหกออกไป : “ฉันไม่มีเบอร์โทรของคุณฉันทัชหรอกค่ะ”

“ผมมี คุณโทรหาคุณฉันทัช”ผู้จัดการเอาเบอร์โทรศัพท์ให้เธอ

ยู่ยี่ไม่ได้ยื่นมือออกไปรับ : “โทรศัพท์มือถือฉันไม่มีเงินแล้ว ในเมื่อผู้จัดการมีเบอร์ ก็โทรเองเลยสิคะ”

“ผมไม่ใช่กลัวว่าจะไปรบกวนคุณฉันทัชเข้ารึไง ไม่มีเงินโทรศัพท์ก็ใช้ของผมโทร โทรตรงนี้นี่แหล่ะ.....”

เขาโทรจะเป็นการรบกวน แล้วเธอล่ะ ก็ไม่ใช่ว่าไปรบกวนเขาเหมือนกันหรอกหรือ?

เธอยืนอยู่ไม่ขยับ ผู้จัดการกดโทรออก หลังจากนั้นก็ยัดใส่มือเธอ จ้องมองเธอ ดูมีการเฝ้าดูความเคลื่อนไหวอยู่แบบนั้น

ยู่ยี่ : “…….”

โทรศัพท์ดังแล้ว แล้วพักหนึ่งก็ไม่มีคนรับ ยู่ยี่ถอนหายใจด้วยความรู้สึกโล่ง ยื่นส่งให้ผู้จัดการอย่างรวดเร็วแล้วออกมาจากออฟฟิศ

คนที่อยู่ในออฟฟิศล้วนแต่พากันเปลี่ยนแปลงมุมมองที่มีต่อยู่ยี่ใหม่ คนที่ทำรายงานอย่างสับสนยุ่งเหยิงจะสามารถได้งานใหญ่แบบนี้มาได้ โชคดีเสียจริงๆ

เรนบีกลับเยาะเย้ยเสียดสีขึ้นมา เธอโชคดีเสียที่ไหนกัน ทั้งหมดนี่เป็นการอาศัยผู้ชายมากกว่า

ตัวแทนของบริษัทได้ชื่นชมคุณฉันทัชเหมือนอย่างไม่เคยเจอมาก่อน แต่เรนบีกลับไม่เชื่อ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าผู้ชายคนนั้นมีความสามารถขนาดไหน!