ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 392

ตอนที่พูดอยู่นั้น ร่างสูงของฉันทัชโน้มตัวลงมาเล็กน้อยเพื่อมาคุยกับเธอ เขายกชามบนโต๊ะขึ้น จ้องมองมาที่อยากลึกซึ้ง “คุณไม่ใช่แขกของผมตลอดไปเสียหน่อย ดังนั้นในสายตาของคุณ ผมก็หวังว่าผมจะไม่ใช่แขกของคุณเหมือนกัน คุณปฏิบัติกับผมก็ไม่จำเป็นต้องสุภาพกับผม ผมปฏิบัติกับคุณก็ให้ความเคารพกับคุณอย่างเหมาะสม”

เพียงคำพูดสั้นๆแค่นี้ หัวใจของยู่ยี่กลับหยุดเต้นแรงไม่ได้

หลังจากล้างจานเสร็จ ยู่ยี่เตรียมผ้าขนหนูส่งให้เขา พร้อมกับชี้ไปยังเอกสารบนโต๊ะชา “ ยังมีเอกสารอยู่นิดหน่อย ที่ฉันต้องจัดการต่อให้เสร็จ”

“งั้นคุณจัดการเอกสาร ผมจะดูทีวี แต่จะไม่ให้ไปรบกวนคุณ….” ฉันทัชเช็ดมือแล้วนั่งลงบนโซฟา

ยู่ยี่เองก็นั่งลงบนโซฟาเช่นกัน เธอเริ่มเปิดดูเอกสาร จำนวนงานของวันนี้ยังขาดไปเล็กน้อย ดังนั้นเธอจำเป็นต้องจัดการงานให้เสร็จ

โทรทัศน์นั้นเปิดอยู่ แต่นัยน์ตาลุ่มลึกเปล่งประกายกลับเหลือบหันไปเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนสายตาลงมาหยุดตรงพื้นที่ข้างกายเขา เขานั้นมีความรู้สึกดีๆให้แก่ผู้หญิงข้างกายคนนี้

แสงจากหลอดไฟนั้นเป็นสีเหลืองอ่อน ทั้งแสงไม่จ้าจนเกินไป อีกทั้งยังดูไม่สลัวจนเกินไป สีที่นุ่มนวลนี้นั้นดูอบอุ่นเป็นอย่างมาก

เธอดูเหมือนจะลืมการมีอยู่ของเขาไปแล้วจนหมดสิ้น นั่งยองๆ อยู่ตรงนั้น บางทีก็กัดปากกา บางทีก็ขมวดคิ้ว เส้นผมหย่อมหนึ่งหลุดร่วงออกมาบดบังสายตา ยู่ยี่ยื่นมือออกยกผมไปด้านหลังศีรษะ มัดผมออกมาเป็นหางม้าอย่างที่ใจชอบ เผยใบหน้าของหญิงสาวที่ขาวผ่องสะอาดใสกระจ่าง

นัยน์ตาของฉันทัชอ่อนโยนลง ริมฝีปากกระตุกยิ้ม เพลิดเพลินไปกับความสงบและความอบอุ่นอ่อนหวานนี้ สายตามองไปยังโทรทัศน์ เขานั้นมีความสุขมากที่ได้อยู่ด้วยกันเช่นนี้

เขาขยับตัวเล็กน้อย และยืนขึ้น แผ่กระจายความเงางามของกางเกงสีควันบุหรี่ที่กำลังเปล่งรัศมีอยู่นั้น เขายืนอยู่ที่หน้าเครื่องกรองน้ำ เติมน้ำอุ่นมาหนึ่งแก้ว แล้ววางไว้ที่ข้างมือเธอ

ยู่ยี่นั้นหิวน้ำอยู่พอดี จึงหลุบตาลงแตะแก้ว และยกน้ำขึ้นดื่มตามสัญชาตญาณ จิบไปสองอึกด้วยความพอใจ

หลังจากที่ยุ่งอยู่กับเอกสารมาครึ่งชั่วโมง เธอก็เงยหน้าขึ้น มือกวาดไปโดนกางเกงสูทสีเทาโดยไม่ตั้งใจ นี่ทำให้เธอนึกถึงการคงอยู่ของชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายเธอในตอนนี้

สายตาของยู่ยี่มองสูงขึ้นไป ฉันทัชกำลังเอนหลังตามใจชอบอยู่บนโซฟา ขายาวพาดซ้อนกันอย่างสวยงาม และเขากำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอยู่ ที่โทรทัศน์นั้นกำลังถ้ายทอดสดการแข่งขันฟุตบอลอยู่แต่กลับไม่มีเสียงออกมาจากโทรทัศน์

เห็นได้ชัดว่าเขากังวลที่เสียงที่ออกมาจากโทรทัศน์จะรบกวนการทำงานของเธอ……

เธออดไม่ได้ที่จะบอกว่า เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่รอบคอบ ระมัดระวัง และอ่อนโยนเท่าเขาที่เป็นเช่นนี้มาก่อน……

ตอนนี้นั้นมีการถ่ายทอดสดการแข่งขันฟุตบอล ไม่มีแม้แต่เสียงสักนิด ไม่คิดเลยว่าเขาจะดูบอลเข้าประตูอย่างนี้ได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงน้ำอุ่นในมือเธอที่เขาเตรียมไว้ให้ ยู่ยี่รู้สึกได้ว่าภายในใจของเธอนั้นเอ่อล้นไปด้วยความอบอุ่น

“มีตรงไหนไม่เข้าใจหรือเปล่า?” แก้วที่ดูดีมีรสนิยมถูกวางลงบนโต๊ะ สายตาอันอบอุ่นของฉันทัชมองมาที่เธอ

เธอนึกย้อนไป แล้วส่ายหัว “ตอนนี้ยังไม่มี”

“ถ้าหากมี ก็ยิ่งต้องบอกผม ไม่มีความจำเป็นต้องไปนั่งปวดหัวอยู่คนเดียวแบบนั้น ผมนั่งอยู่ตรงนี้ ก็ไม่ใช่เครื่องประดับสิ่งของแต่อย่างใด….” เสียงของเขาแหบแห้ง ดวงตาหลุบต่ำลง

หัวใจเธอนั้นเต้นแรง ยู่ยี่เม้มริมฝีปากที่แห้งแตกเล็กน้อย “ ฉันยังไม่เจอส่วนที่ไม่เข้าใจ เมื่อไหร่ที่เจอแล้ว ฉันจะบอกคุณนะ”

ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังออกมา เธอยกมันขึ้นรับ “ฮัลโหล?”

“ยี่ ฉันมาหยาเองนะ อีกไม่กี่วันเราจะมีจัดงานเลี้ยงรุ่น เธอมาได้หรือเปล่า?” งานเลี้ยงรุ่น ยู่ยี่ย่นคิ้วแล้วย่นคิ้วอีก ในตอนนี้เธอนั้นยุ่งเกินไป เกี่ยวกับงานเลี้ยงรุ่นเธอไม่คิดเลยว่าจะลืมมันไปทั้งหมดแบบนี้

ปลายสายทางนั้นเงียบไปค่อนข้างนาน หลังจากนั้นก็มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง “ฉันคิดว่า เธออาจจะไม่อยากมางานเสียอีก”

“ทำไมล่ะ?” เธอแปลกใจเกี่ยวกับคำถามนี้

“ข่าวการหย่าร้างของเธอถูกแพร่ไปในหมู่เพื่อนแล้วน่ะสิ แทบจะทุกคนรู้เรื่องที่หัสดินตอนนี้คบกับเรนนี่หมดแล้ว เมื่อเธอมางานนี้ ก็ยากที่จะเลี่ยงคนที่จะเยาะเย้ยเธอสักคำสองคำ”โทรศัพท์ของยู่ยี่นั้นไม่เก็บเสียง คำพูดทั้งหมดนั้นคงถูกส่งไปยังหูของฉันทัชแล้ว

ข้อนิ้วของเขาโค้งงอเล็กน้อย พลางเคาะแก้วเป็นจังหวะ จ้องมองมาที่เธอ

“เวลาและสถานที่ล่ะ?” ยู่ยี่เอ่ยถามต่อ

มาหยาบอกเวลาและสถานที่ พร้อมกับตักเตือนเธอเล็กน้อย “เธอไม่ต้องมาก็ได้นะ ช่างมันเถอะ”

“การหย่านั้นเป็นเรื่องจริง ฉันสามารถควบคุมปากของฉันเองได้ รวมถึงปากและจิตใจของคนอื่นก็เช่นเดียวกัน ถ้าฉันหลีกเลี่ยงไม่ไปเจอ พวกเขาจะยิ่งกำเริบเสิบสาน มาหยา ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ” เธอเข้าใจความหวังดีของเพื่อน “และก็ ฉันอยากเจอเธอและเพื่อนคนอื่น”

หลังจากนั้นสักพัก โทรศัพท์ก็ถูกวางสายไป ยู่ยี่หลับตาลงสักครู่ ตอนแต่งงานนั้นผู้คนรู้กันไปทั่ว ตอนหย่าร้างก็เป็นเรื่องราวฉาวโฉ่ไม่ต่างกัน เสียงรบกวนพวกนี้พอแล้วจริงๆ

เธอก้มหัวลงไป และเริ่มยุ่งกับการจัดการเอกสารอีกครั้ง โดยครั้งนี้ เธอยุ่งกับการจัดการเอกสารมากกว่า 2 ชั่วโมง

เธอวางเอกสารลง และยืนขึ้น ยืดเหยียดร่างกายตัวเองอย่างเกียจคร้าน แล้วหมุนตัวสักรอบ ฉันทัชเอนหลังอยู่บนโซฟาพร้อมหลับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

แขนของเขากำลังกอดอกอยู่ รวมถึงขายาวของเขาที่ยังพาดพับกัน เขาเอนตัวไปกับโซฟาเล็กน้อย เส้นบนแขนเขาดูลึกและชัดเจน มีลมหายใจเข้าออกเบาๆ

ที่เห็นอยู่นี้ ยู่ยี่เองก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี เธอมองเวลา ตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว จะเรียกเขา ให้เขากลับไป เธอก็พูดไม่ออก

แต่ถ้าหากให้เขานอนตรงนี้ อากาศช่วงค่ำของปลายฤดูใบไม้ร่วงต้นฤดูหนาวนั้นหนาวเย็น ถ้าเขานอนตรงนี้ ต้องเป็นหวัดแน่

ยู่ยี่ลังเลอยู่พักหนึ่ง เธอผลักเขาเบาๆ “ไปนอนห้องข้างๆเถอะ ตรงนี้อากาศเย็นเกินไป”

ดวงตาลึกล้ำของฉันทัชหรี่ขึ้นเล็กน้อย “จัดการเอกสารเสร็จแล้วเหรอ?”

เธอพยักหน้า เขาลุกขึ้นยืน ชายหนุ่มหยิบเสื้อสูทด้วยมือเรียวงาม เอ่ยเสียงแหบและต่ำเนื่องจากเพิ่งตื่นนอน “อาบน้ำ รีบพักผ่อน…..”

“คุณจะไปเลยเหรอ?”

“ใช่…..” ฉันทัชสวมเสื้อสูทเรียบร้อยแล้ว “นอนเถอะราตรีสวัสดิ์”

ยู่ยี่เป็นห่วงเขาเล็กน้อย “คุณขับรถไหวไหม?”