ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 429

ทว่าก็ไม่ได้เจ็บมากมาย อย่างน้อย ๆ เขาก็ไม่ได้ปกปิดเธอทั้งหมด ทั้งยังสารภาพความจริงออกมาจนหมดเปลือกภายหลังด้วย

และสิ่งเดียวที่ทำให้เธอพอจะรู้สึกดีบ้างคือ เขากับภรรยาของเขาแค่แต่งงานกันด้วยเงื่อนไขเท่านั้น จุดนี้ทำให้เธอไม่ตกอยู่ในสภาพเวทนามากเกินไป

เธอกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปพลาง ดูคอมพิวเตอร์ไปพลาง

ตอนใกล้เข้านอนก็มีข้อความอีกสองข้อความ

——นอนหรือยัง？

——ถ้าผมจัดการเรื่องพวกนั้นได้แล้ว คุณจะให้โอกาสผมได้เริ่มต้นใหม่กับคุณไหม？

คนส่งข้อความเป็นคนเดียวกัน ฉันทัช

เธอไม่ได้ตอบ แค่อ่านแล้วปิด และถ้วยม่าม่าก็ไม่อยากล้าง เอาไปเก็บในห้องครัวแล้วค่อยล้างพรุ่งนี้

ตอนที่เดินผ่านหน้าต่าง เธอบังเอิญห็นรถคันนั้นยังจอดอยู่เหมือนเดิม

เธอหยุดเดิน ทว่าไม่แยแส เธอไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น อยากนอนอย่างเดียว

เมื่อไฟในห้องดับ ยี่สิบนาทีให้หลังรถเบนซ์ก็จากไป

วันถัดไป ยู่ยี่ไปที่บริษัท ซึ่งสีหน้าของผู้จัดการไม่สู้ดีนัก ทว่าก็ไม่ได้โมโหใส่เธอ

เมื่อวานเธอโทรลางาน ซึ่งผู้จัดการบอกว่างานยุ่งมาก ไม่อนุมัติ แต่เธอไม่ฟังและไม่ได้มาทำงาน

ยู่ยี่รู้ว่าพฤติกรรมตัวเองเลยเถิด จึงชงกาแฟไปให้ผู้จัดการ“เมื่อวานเป็นความผิดฉันเองค่ะ วันนี้ฉันจะตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ค่ะ”

ผู้จัดการรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย ทว่าก็บาดหมางกับอีกฝ่ายไม่ได้ จึงได้แต่โบกมืออย่างเหลืออด แล้วให้เธอออกไป

ยู่ยี่จดจ่อแต่เรื่องงาน ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น และไม่ได้ดูอะไรด้วย มุ่งทำงานของตัวเองอย่างเดียว

ตอนใกล้เลิกงาน หัสดินมายืนอยู่ด้านหน้าเธอ พลางจ้องมองเธอ“ผมมีอะไรจะให้คุณดู”

“ฉันไม่มีเวลา ไม่มีอารมณ์ ฉันต้องทำงาน เชิญออกไปเถอะ”นิ้วของเธอยังเคาะแป้นพิมพ์อยู่

“ผมคิดว่าคุณน่าจะสนใจนะ”ถ้อยคำของหัสดินมีเลศนัย เขาเอามือถือออกมาแล้วปลดล็อค จากนั้นก็ยื่นให้เธอ

ตอนที่หางตายู่ยี่เหลือบเห็นรูปถ่าย เธอก็ชะงักแล้วรับมือถือมา จากนั้นก็จ้องรูปบนมือถือ

“ถ่ายได้โดยบังเอิญ ที่สนามบิน ผู้หญิงคนนี้เรียกฉันทัชว่าสามี เขาแต่งงานแล้ว คุณรู้หรือเปล่า？”

ยู่ยี่มองผู้หญิงในรูป เธอร่างเพรียวบาง ดูมีชาติตระกูล ข้อเสียอย่างเดียวคือหน้าซีดขาว

“รู้”สิ้นเสียง เธอคืนมือถือกลับไป

“แล้วคุณยังคบกับเขาอีก？”หัสดินเลิกคิ้วขึ้นสูง“คุณจะเป็นอย่างนี้ต่อไปถึงเมื่อไหร่？”

ยู่ยี่ยิ้มเย็น“ฉันกับเขาเลิกกันแล้ว อีกอย่าง ฉันเลิกหรือไม่เลิกกับเขา มันเกี่ยวอะไรกับคุณชายหัสดินไม่ทราบ？”

หัสดินไม่ได้อารมณ์เสีย เขาให้คำสำคัญอยู่กับประโยคแรก แค่ได้ยินประโยคนี้ เขาก็อารมณ์ดีแล้ว

คืนนี้ไปดื่มกาแฟ？หัสดินขอนัดเธอ

ยู่ยี่เริ่มทำงาน เห็นคำพูดของเขาเป็นหูทวนลม จากนั้นหัสดินกลับร่าเริงเป็นพิเศษ คนที่ไม่รู้จะคิดว่าเขาเจอเรื่องปิติยินดีครั้งใหญ่

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ยู่ยี่เดินอยู่ด้านหน้า หัสดินเดินตามหลังต้อยๆ ตอนยืนอยู่หน้าลิฟต์ก็เห็นฉันทัชกะทันหัน

ยู่ยี่ไม่ละสายตาไปที่อื่น เอาแต่ยืนรอลิฟต์ จากนั้นก็ก้าวเท้าเข้าไป

ผู้จัดการช่วยกดลิฟต์ส่วนตัว ทว่ามุมปากฉันทัชเอ่ยคำว่า“ไม่ต้อง”

สิ้นเสียง เขาก็หมุนกาย เท้ายาวอันมีเสน่ห์ก้าวไปด้านหน้าลิฟต์ จากนั้นก็กดหมายเลขชั้น

ผู้จัดการรู้สึกแปลกใจ เมื่อครู่คุณฉันทัชไม่ใช่บอกว่าจะขึ้นไปเอาเอกสารหรอกหรือ？ทำไมถึงเปลี่ยนใจกะทันหันล่ะ？

จากนั้นคล้ายกับคิดอะไรได้ รอยยิ้มพลันเบ่งบานทั่วใบหน้าเขา เมื่อกี้ยู่ยี่ไม่ใช่พึ่งออกไปหรือ？

เหมือนฉันทัชไม่ได้โกนหนวด เริ่มมีหนวดออกเล็กน้อย ทว่ากลับยิ่งทำให้เขาดูเซ็กซี่ น่าหลงใหล และเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

เขาเดินไปถึงลานจอดรถ จากนั้นก็เปิดประตูตามรถเมล์ออกไป

บนรถเมล์มียู่ยี่และหัสดินที่ตามหลังเธอไม่ห่าง

หน้าคอนโดมีรปภ.เฝ้า และห้ามไม่ให้หัสดินเข้า แต่รปภ.จำรถของฉันทัชได้ คืนที่ฉันทัชโมโห เขาก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย จึงจำได้ดี

เขาไม่ได้ขวางฉันทัช รถจึงขับเข้าไปได้ดั่งใจปรารถนา

ยู่ยี่สังเกตเห็นรถ แต่ไม่ได้ตอบสนองอะไร ช่วงนี้เธอรู้สึกเหนื่อยมาก จริง เธอไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น

เธอยังคงใช้ชีวิตปกติ กินข้าวเย็น ทำงาน อาบน้ำ จากนั้นก็นั่งดูทีวีบนโซฟา แล้วเล่นโยคะ สุดท้ายก็เข้านอน

ครั้งนี้ก็เหมือนเดิม หลังจากที่ปิดไฟแล้วรถก็จากไป