ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 443

เขาอุ้มเธอเดินตรงไปข้างหน้า และเดินเป็นระยะทางค่อนข้างไกล ถึงจะวางเธอลง ใบหน้าที่มีเค้าโครงงดงามนั้น ปรากฏรอยยิ้มบาง อย่างไม่หยุดพัก

ยู่ยี่รู้สึกจำใจอยู่เล็กน้อย แต่แท้จริงแล้ว เธอนั้นมีความสุขจริงๆ

ฉันทัชอยากจะสอนเธอเล่นสกี เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงตอบรับกลับ เธอนั้นโง่เล็กน้อย สิ่งเหล่านี้ค่อนข้างไม่ง่ายที่จะเรียนรู้สำหรับเธอ

เมื่อใส่อุปกรณ์ที่จำเป็นแล้ว เขาก็นำทางเธอ ไปที่ลานสกี พร้อมจับมือเธอไว้อยู่ตลอด

คนที่ลานสกีนั้นเยอะมาก มีผู้คนทุกเพศทุกวัย ทั้งผู้ชาย ทั้งผู้หญิง แต่ไม่มีใครเหมือนฉันทัชในแบบนี้

เขาสวมชุดสูทสีดำแบบทางการ เสื้อคลุมสีกาแฟถูกถอดออกเรียบร้อยแล้ว ทั่วทั้งร่างของเขาเปล่งประกายความโดดเด่นและทรงพลังเฉพาะตัว ชวนให้คนตาพร่ามัว

ยู่ยี่นั้นมีความกล้าอยู่ไม่น้อย แต่เธอนั้นไม่ชอบความรู้สึกตอนล้มเลยจริงๆ ดังนั้นเธอจับมือของเขาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย

ฉันทัชเหมือนกับไม่อยากให้เธอสมหวัง ยังคงปล่อยมือเธอเช่นเดิม ใต้เท้าเธอลื่นไถล เธอล้มลงกับพื้น เบาๆ ไม่ได้แรงมาก

ยู่ยี่เม้มปาก หรี่ตามองเขา “จู่ๆ คุณก็ปฏิบัติกับฉันอย่างไม่มีความสุภาพบุรุษ อย่าลืมสิ คุณยังอยู่ในช่วงพิจารณาอยู่นะ”

ยิ้มบาง ลมหายใจผู้ชายที่คุ้นเคยและทรงพลัง เข้ามาใกล้เรื่อยๆ เธอเงยหน้าขึ้น ร่างสูงของชายหนุ่มยืนอยู่ตรงหน้าเธอ “แต่ผมชอบคุณที่มีท่าทีกับผมตามใจชอบแบบนี้มากกว่า คุณที่อารมณ์เสียได้ โกรธได้ เป็นธรรมชาติ และไร้การควบคุม และยิ่งหวังว่า นิสัยของคุณจริงๆ จะเปิดเผยต่อหน้าผม…….”

หากผู้ชายคนหนึ่งพูดเองจากปากว่าต้องการรู้จักตัวตนทั้งหมดของคุณ ไม่เพียงแต่ด้านที่สมบูรณ์แบบ แต่รวมถึงด้านที่แย่อีกด้วย หัวใจของคุณนั้น คงไม่สามารถที่จะทำให้สงบไร้คลื่นได้สำเร็จ

“มันไม่ง่ายเลยที่ต้องการจะสมบูรณ์แบบ แต่ถ้าต้องการจะให้เปิดเผยข้อเสียทั้งหมดนั้นก็ไม่ง่ายเช่นกัน” ยู่ยี่เอ่ย

ทัศนคติแบบนี้ ฉันทัชชอบมันมาก ตรงกลางระหว่างคิ้วและตานั้นปรากฏความอ่อนโยนนุ่มนวลที่ไม่สามารถอธิบายได้ ดูเหมือนจะหลอมละลายลงได้

เขากลัวเธอหนาว จึงให้เธอนั่งพักผ่อนอยู่ข้างๆ และเขาก็จากไป

เด็กสาว 2 คนนั่งอยู่ข้างๆ ถัดกับเธอไป อายุไล่เลี่ยกัน เมื่อเห็นฉันทัชจากไปแล้ว หลังจากนั้นทั้งสองก็หน้าแดงมองมาทางยู่ยี่ิ และถามอายุของทั้งสอง

แต่ยู่ยี่ไม่ได้รู้สึกอะไร เธอตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติและตรงไปตรงมา

เด็กสาวที่อยู่ทางซ้ายกล่าวว่า “อายุของทั้ง 2 คนห่างกันตั้งขนาดเลยอะ ยังไงฉันก็คิดว่าอายุแก่กว่าแค่ 3 ปีนั้นน่าจะดีกว่า”

เด็กสาวที่อยู่ทางขวาที่เกือบจะไม่มีตาแดงเอ่ยขึ้น “อายุห่างกันขนาดนั้นแล้วทำไมล่ะ ผู้ชายแก่กว่าเธอ ถึงจะรู้จักอ่อนโยนและเอาใจใส่ สังคมตอนนี้ หนุ่มรุ่นลุงหรือหนุ่มใหญ่กำลังเป็นที่นิยม เทรนด์ตอนนี้ไม่ใช่ไอดอลวัยรุ่นแล้ว เพียงแค่ได้มองแผ่นหลังของคุณลุงนั้น ก็มีความสุขเปี่ยมล้นจนเพียงพอแล้ว”

ยู่ยี่หัวเราะ ตอนนี้ฉันทัชกลับมาแล้ว ในมือถือนมสดร้อนมาด้วย “อุณหภูมิกำลังพอดี”

เธอรับมา อุณหภูมิกำลังพอดีอย่างที่เขาบอกไว้จริงๆ เมื่อดื่มลงไป ท้องก็รู้สึกอุ่นขึ้นมา

การมาผ่อนคลายในสถานที่แบบนี้ เพียงแค่ได้มาบ่อน้ำพุร้อนเธอก็ยังรู้สึกผ่อนคลายได้ ยู่ยี่ชอบเดทแบบนี้มาก

ฉันทัชเอ่ยปาก ถามเธอ ยังอยากเรียนสเก็ตน้ำแข็งต่ออยู่ไหม?

ยู่ยี่ส่ายศีรษะ เธอเล่นพอแล้ว อีกทั้งยังสร้างปัญหามาพอแล้ว

เกือบจะเท่ากัน เมื่อนั่งบนรถ ฉันทัชก็ถามเธอ “คิดว่าผมอายุเยอะไหม?”

คำพูดที่เด็กสาวทั้งสองเพิ่งพูดไปนั้น เขาอาจจะได้ยินเข้าแล้วเป็นแน่ ยู่ยี่รู้สึกขำอยู่เล็กน้อย แล้วส่ายศีรษะ

แต่ทว่า ฉันทัชกลับไม่ได้ขับรถออกไป มือใหญ่เห็นข้อกระดูกชัดเจนวางอยู่บนพวงมาลัย น้ำเสียงนุ่มนวล กล่าวว่า “อายุเยอะนั้น ย่อมมีข้อดีอยู่แล้ว คุณอยากฟังไหม?”

“พูดมาสิ” ยู่ยี่เอ่ย

“ตอนอายุ 34 ปีนั้น ผมก็ผ่านประสบการณ์มามากแล้ว อีกทั้งประสบการณ์เหล่านั้น ก็คือประสบการณ์ที่คุณไม่เคยผ่านมาก่อน ผมมีประสบการณ์มากกว่าคุณ ยามที่คุณเดินนั้นก็ไม่ต้องเสียเวลาออกนอกเส้นทางโดยไม่จำเป็น ผมจะบอกทางลัดให้กับคุณเอง อีกทั้งสภาพอารมณ์ความรู้สึกของผมไม่มีทางเป็นกระดาษเปล่าสีขาว 1 แผ่นไปได้ เพราะว่ามันมีหลากสีอย่างแน่นอน ดังนั้นถึงได้รู้ว่าจะไปจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกอย่างไร……”

“ทำไมฟังดูเหมือนกำลังขายของอยู่เลย?” ยู่ยี่จงใจเอ่ยขึ้น “แต่ว่า ฟังไปแล้วก็รู้สึกว่ามันใช้ได้เลยนะ”

“ใช่ คุณรู้สึกเหมือนกันกับผมเลย พวกเรามีความคิดเห็นตรงกันแล้ว……” เสียงของฉันทัชแต่เดิมก็เพราะอยู่แล้ว ยามที่เอ่ยคำพูดนี้ออกมา เสียงฟังดูทุ้มๆ ต่ำๆ ยิ่งทำให้เพราะยิ่งขึ้นไปอีก

ยู่ยี่ “………..”

นี่ดูเหมือนจะเป็นความรู้สึกทั้งหมดของเขาจริงๆ……..

ยู่ยี่อยากกินข้าว ทั้งสองจึงไปร้านอาหารพื้นเมืองที่อยู่ใกล้ๆ สั่งเอาข้าวขาว 2 ถ้วยพูน และยังสั่งอาหารอีกไม่น้อย รวมถึงซุปรสอ่อน

ยู่ยี่อยากจะไปเข้าห้องน้ำ แต่เมื่อเธอเพิ่งออกไป โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

โทรศัพท์มือถือนั้นวางอยู่บนโต๊ะ ดวงตาของฉันทัชกวาดมอง เห็นเป็นสายจากเบอร์แปลกหน้า ไม่ได้บันทึกไว้ เขาจึงไม่รับสาย

แต่โทรศัพท์กลับดังอย่างต่อเนื่องไม่หยุด มันมีท่าทีที่ว่าหากคุณไม่รับ ก็สาบานได้ว่ามันจะไม่หยุด

สุดท้าย ฉันทัชก็ลุกขึ้น และรับสาย มีเสียงถามขึ้นมาจากฝั่งนั้นแทบจะทันทีที่รับสาย “เป็นอะไรไป? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? ทำไมตั้งนานถึงเพิ่งรับสาย?”

เป็นเสียงของหัสดิน

มือใหญ่ล้วงกระเป๋ากางเกงสูทท่าทีสบายๆ ฉันทัชจิบน้ำชาไปจิบหนึ่งเบาๆ “เธอไปเข้าห้องน้ำ ถ้ามีอะไรจะพูด สามารถฝากผมไปบอกได้นะ ประธานหัสดิน………..”

คำพูดนั้นเหมือนกันทุกประการ กับในตอนแรก ที่หัสดินก็เคยกล่าวเช่นนี้

ครั้งนี้ เปลี่ยนเป็นหัสดินเป็นฝ่ายไม่มีความสุขแทน จมูกส่งเสียงหึออกมาอย่างเย็นชา “ฝากไปบอกแทน? คุณมีสิทธิ์อะไรถึงรับหน้าที่ไปบอกแทน? พวกคุณตอนนี้อยู่ที่ไหน?”

ฉันทัชไม่สนใจคำถามเหล่านั้นของเขา เขาวางสายโทรศัพท์ทันที