ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 445

เมื่ออยู่บริษัทในวันนี้ แต่กลับไม่มีงานอะไรให้ทำ ยู่ยี่จึงวางแผนจะไปที่ไซต์ก่อสร้างสักหน่อย

หัสดินกลับมาอีกแล้ว ยู่ยี่ไม่มีอารมณ์จะสนใจเขาเลยสักนิด เขายังยืนหยัดไม่ยอมลดละ ขับรถ ตามหลังมาติดๆ

เมื่อเธอถึงที่นั้นก็เป็นเวลาพักเที่ยงพอดี คนงานส่วนใหญ่นั้นมีกล่องข้าวมากิน มีเพียงคนไม่กี่คนที่ยังทำงานอยู่บนที่สูง

ยู่ยี่เองก็ไม่มีข้อยกเว้น เธอนั่งยองอยู่ตรงนั้น กินข้าวกล่อง หัสดินขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้กินข้าว

อากาศในฤดูหนาวแต่เดิมก็หนาวเย็นอยู่แล้ว อุณหภูมิเย็นลงค่อนข้างเร็ว เธอมองคนไม่กี่คนที่ทำงานบนที่สูง และเอ่ยปากว่า ลงมากินข้าวเถอะ กินเสร็จแล้วค่อยไปทำต่อ

ทั้งหมดนั้นกินข้าวด้วยกัน พวกเขาลงมาช้าแล้ว กินได้แต่ข้าวกล่องเย็นชืด ไม่มีคนจะอุ่นอาหารให้พวกเขาไม่กี่คนเป็นพิเศษอีกครั้ง

ยู่ยี่วางกล่องข้าวลง และเดินเข้าไป ยืนอยู่ด้านล่าง หัสดินก็เดินเข้าไปเช่นกัน เขาไปอยู่ข้างกายเธอ เธอโน้มตัวลง กำลังดูวัสดุก่อสร้าง

ทันใดนั้น ฝูงคนก็แตกตื่น ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกนบอก “ดูสิ!”

ยู่ยี่เงยหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณ มองไปตามสายตาของทุกคน เห็นเพียงเปลที่ค้ำจุนอยู่กลางอากาศนั้นดูเหมือนจะเกิดปัญหาขึ้น หลังจากที่มันโคลงเคลงสักพัก คนงานก็ร่วงหล่นลงมาทันทีโดยไม่คาดคิด แต่ที่นั้นเป็นตึก 18 ชั้น!

หากหล่นลงมานั้น จะยังมีชีวิตอยู่ที่ไหน!

ยู่ยี่หายใจไม่ออก ในสมองนั้นว่างเปล่า และยังคงว่างเปล่าอย่างนี้ไปอีก 3 วิ หลังจากนั้น เธอก็หอบหายใจอย่างหนักหน่วง หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า มือที่สั่นนั้น โทรศัพท์ขอความช่วยเหลืออย่างรีบร้อน พร้อมกับให้คนงานเหล่านั้นรีบไปหยิบเบาะลมมา

คนยังร่วงดิ่งอยู่กลางอากาศ สามารถเห็นเป็นเพียงจุดดำๆ จุดหนึ่ง เขาดูหวาดกลัวมาก มากไปกว่านั้นยังดูหมดหวังและดิ้นรน แขนขาทั้งสองปัดป่ายไม่หยุดอยู่กลางอากาศ

ฉากดังกล่าวนั้นค่อนข้างน่าตื่นตกใจอยู่ไม่น้อย ยู่ยี่สั่นเทิ้มไปทั้งตัว ทั่วทั้งร่างเย็นเฉียบ เธอกำลังต่อสายโทรศัพท์ พร้อมกับเดินไปข้างหน้าอย่างสับสนวุ่นวาย สติเริ่มพร่าเลือนกระจัดกระจาย

มีก้อนอิฐอยู่ใต้เท้า แต่เธอนั้นไม่ทันได้ระวัง ด้วยร่างกายที่แข็งทื่อและความคิดที่พร่าเลือนทำให้เธอเหยียบมันขึ้นไป เธอจึงสะดุดล้มลงไปข้างหน้า

ข้างหน้านั้นมีอิฐกองใหญ่และลวดเหล็ก หากพุ่งเข้าไปโดน หน้าทั้งหน้านั้นจะต้องเต็มไปด้วยเลือดแน่ และยิ่งเลวร้ายกว่านั้นก็ถึงขั้นไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป

“ระวัง!”

ในชั่วพริบตานั้น โดยไม่มีความลังเล หัสดินก้าวยาวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว สองมือของเขากอดที่เอวเธอเอาไว้ ทว่าอิฐแตกหักที่อยู่ใต้เท้ากลับทำให้เขาไม่สามารถทรงตัวได้ เขาไม่มีทางเลือก ปกป้องเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างมั่นคง กัดฟันไว้แน่น แล้วพลิกตัว ล้มไปอีกฝั่งหนึ่ง

เขาปกป้องเธอไว้ในอ้อมกอดของเขา ร่างของเขาล้มลงไป ศีรษะกระแทกกับก้อนอิฐเข้าอย่างแรงพอดิบพอดี สองแขนถูกลวดเหล็กเสียบทะลุ และยิ่งไปกว่านั้นลวดเหล็กก็ถึงขั้นเสียบทะลุแขนเขาไปทั้งแขน ฝังอยู่ในนั้น เลือดไหลออกมาเต็มไปหมด เขาหมดสติลงไปทันที เขานั้นไร้สติ แขนเสื้อสูทถูกย้อมและเปียกโชกไปด้วยเลือด อาการดูย่ำแย่มาก

สุดท้าย สถานการณ์นั้นก็ดูย่ำแย่ไปทั้งหมด

เบาะลมหาได้ไม่ทันเวลา คนงานคนนั้นตกลงมาตายตรงจุดนั้นทันที แรงกระแทกครั้งใหญ่นี้ทำให้สมองเขาแตกกระจายออกมา เป็นฉากที่ทำให้คนไม่อาจทนดูได้

เขาตายอย่างโหดร้ายนัก!

ร่างกายของยู่ยี่ราวกับน้ำแข็งที่เย็นเฉียบที่สุดในฤดูหนาว สั่งทุกคนให้จัดการกับที่เกิดเหตุ อีกทั้งหัสดินก็ถูกส่งไปโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วนเรียบร้อยแล้ว

เป็นครั้งแรกที่เธอประสบกับเรื่องแบบนี้ นอกจากการตื่นตระหนกและความว่างเปล่าในขณะนั้นแล้ว จริงๆ แล้วเธอก็ทำได้ไม่แย่เท่าไรนัก

หลังจากนั้นไม่นาน เธอยังไม่จากที่เกิดเหตุไปไหน และเชิญครอบครัวของผู้เสียชีวิตมา ความรู้สึกของครอบครัวผู้เสียชีวิตนั้นถูกกระตุ้นขึ้น ร้องไห้ไม่ขาดสาย

ยู่ยี่รู้สึกเศร้าเสียใจ ขอบตาแดงก่ำ อยากจะร้องไห้เช่นกัน แต่ก็กลั้นเอาไว้ ให้ผู้รับผิดชอบดูแลตรงนี้ก่อน แล้วเธอก็ไปโรงพยาบาล

เป็นเพราะว่าเธอหัสดินถึงได้บาดเจ็บหนักถึงขั้นนั้น เธอต้องไปที่โรงพยาบาลสักรอบ

หมอที่ทำการผ่าตัดกล่าวว่าอาการนั้นหนักมาก เวลาในการผ่าตัดนั้นจะค่อนข้างนาน ยู่ยี่นั่งบนม้านั่งที่ด้านนอกห้องฉุกเฉิน

เธอนั่งรอมาแล้วเป็นเวลา 4 ชั่วโมง ในที่สุดประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก หมอผู้รับผิดชอบในการรักษาเดินออกมา และถอนหายใจยาว “ผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายแล้วครับ”

ยู่ยี่ก็ถอนหายใจตามไปด้วย สองขาปวกเปียกพิงเข้ากับกำแพงข้างหลัง มีเพียงคำพูดที่สะท้อนอยู่ในความคิดเธอ ผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายแล้ว

………………