ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 450

ยู่ยี่ไม่เห็น

หรี่ตาเล็กน้อย ฉันทัชเปิดตาอีกครั้ง อย่างอ่อนโยนเช่นเดิม พลางยิ้มอ่อน：“ก็แล้วแต่ เธอไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป แต่ถ้าหากรู้สึกไม่เหมาะสม ก็บอกฉันเลย......”

ยู่ยี่คิดว่าเขาจะพยายามต่อ คิดไม่ถึงว่าเขาจะถอย เธอคิดว่า หรือเขาจะมองอะไรออก?

แต่แววตาของเขาช่างล้ำลึกเหลือเกิน เธอก็เดาไม่ถูก ไม่ได้คิดมากต่อ เธอพยักหน้า

“งั้นก็ดี ตอนนี้พวกเราไปกินข้าวเย็นกัน ของโปรดที่สุดของเธอ ฉันสั่งไว้หมดแล้ว กินเยอะๆหน่อย......” ฉันทัชโอบเธอ นั่งลง

ขณะที่ทานอาหาร ยู่ยี่ก็เอาแต่คิด สรุปแล้วเขามองความผิดปกติของเธอออกมั้ย?

แต่ว่าคิดแล้ว ก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีลูก รอบตัวก็ไม่ได้มีคนตั้งครรภ์ ผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่คงจะไม่ใช้เวลาว่างมานั่งสนใจเรื่องการตั้งครรภ์พวกนี้ เธอคิดว่า ตนคิดมากไปแล้ว

……

เรนนี่ไปโรงพยาบาล เธอรู้ ช่วงเวลานี้ ที่โรงพยาบาลจะไม่มีคน

อย่างที่คิด มีแค่หัสดินที่นอนอยู่บนเตียงคนเดียว เธอวางของขวัญลง และไม่คิดจะอยู่ต่อ เอ่ยปากพูด：“ฉันรู้ ครั้งที่แล้วที่ฉันมาไม่ใช่เวลาเหมาะ ฉันไม่ควรมา แต่ฉันแค่วางใจไม่ลงจริงๆ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่มาแล้ว!”

สายตาของเธออ่อนโยน มันอ่อนยวบมากๆ พูดคำแบบนี้ออกมา ทำให้ไม่ใจแข็งพอที่จะใจร้าย

หัสดินเหงาเล็กน้อย อยู่ในห้องผู้ป่วยมาทั้งวัน แถมบวกกับช่วงนี้อารมณ์หงุดหงิดมากๆ ได้ยินประโยคนี้ เขาเอ่ยปากพูด：“ถ้าหากมีเวลาว่าง ก็นั่งลงแล้วกินข้าวเย็นเป็นเพื่อนฉันสิ......”

เรนนี่ไม่นึกไม่ฝัน จึงไม่ปฏิเสธ ตอบรับ และนั่งลง กินข้าวเย็นเป็นเพื่อนเขา

แน่นอนว่า แต่ก็แค่กินข้าวเย็นเท่านั้น คำพูดที่ไม่จำเป็น หัสดินก็ไม่ได้พูด เรนนี่จ้องไปที่เขา

ความอยากอาหารของหัสดินก็โอเคอยู่ กินไปไม่มาก แต่ก็ไม่น้อย กลับกัน เรนนี่ไม่ได้กินอะไรเท่าไหร่

หลังจากจ้องเขาอยู่นาน เรนนี่ก็ค่อยๆเอ่ยปากขึ้น：“นายยังรอเธออยู่เหรอ?”

เธอ ที่ว่านั่นหมายถึงยู่ยี่ เธอรู้ว่า หัสดินก็รู้

หัวคิ้วเลิกขึ้นด้านบน หัสดินไม่ได้ตอบเธอ แต่พูดว่า：“อาหารรสชาติไม่เลว ฉันชอบ”

“รสปากของนายฉันยังจำได้ เมื่อก่อนนายชอบอาหารร้านนี้ วันนี้ ฉันยังคงสั่งร้านนี้” น้ำเสียงของเรนนี่อ่อนโยนมากๆ

ในใจของเธอนั้นรู้อยู่ชัดเจน ผู้ชายที่ได้รับบาดเจ็บต่างก็ชอบการปลอบอย่างอบอุ่น ใส่ใจ ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย เป็นตัวของตัวเอง

“ขอบคุณนะ” ประโยคสองคำนี้ออกมาจากริมฝีปากบางของหัสดิน คำขอบคุณนี้เป็นความจริงใจจริงๆ

“นายก็รู้ ว่าฉันไม่มีวันต้องการคำขอบคุณของนาย......” เรนนี่พูดอย่างอ่อนโยน และเข้าใจผู้อื่น：“ฉันถามนายคำถามสุดท้ายได้มั้ย? ”

หัสดินยักไหล่อย่างขี้เกียจ แสดงท่าทีให้เธอถาม

“ถ้าหากตอนนี้ไม่มียู่ยี่ นายจะเลือกมาแต่งงานกับฉัน มีลูกด้วยกันมั้ย? นี่เป็นคำถามเดียวที่ฉันต้องการได้รับคำตอบ”

ไม่ลังเลเลยสักนิด หัสดินตอบออกมาเลย：“เลือก”

ในใจเขา คำถามนี้ไม่มีค่าพอที่จะให้คิดและสงสัย

เรนนี่ยิ้ม：“คำพูดนี้ทำให้ฉันพอใจแล้ว พักผ่อนเถอะ รอให้นายหลับแล้ว ฉันค่อยออกไป”

หลายวันนี้ นอกจากชฎารัตน์ ธรรมดาแล้วก็ไม่มีใครมา ถึงแม้ว่าจะเงียบจริง แต่สำหรับหัสดินแล้ว มันเงียบเหงาไป

การปรากฏตัวของเรนนี่ตอนนี้สำหรับเขาแล้วมันพอเหมาะพอดีเลย จนทำให้เขารู้สึกถึงความอบอุ่น และก็ทำให้เขารู้สึกสงบ

อีกฝั่งนึง

เครื่องทำความร้อนกำลังเปิดอยู่ ยู่ยี่ได้หลับไปแล้ว แต่ว่าไฟในห้องนั่งเล่นยังสว่างอยู่ ฉันทัชยังไม่หลับ โน้ตบุ๊กอยู่ตรงหน้า นิ้วเรียวยาวกำลังเคาะกดแป้นพิมพ์อยู่

ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังค้นหาข้อมูลอะไร สักครู่ มุมปากก็ยกขึ้น โค้งยิ้มขึ้น ตาซ้ายหรี่เล็กน้อย

และจากนั้น ก็ลุกขึ้น ฉันทัชยืนอยู่ตรงหน้าต่าง แสงไฟกลางคืนด้านนอกหน้าต่างสว่างไสว แสงสีเงินที่หักเหส่องลงมา ได้อารมณ์บรรยากาศที่แตกต่าง

บนแก้มของใบหน้าที่มีมิติมักจะมีรอยยิ้มอ่อนๆ รอยยิ้มอ่อนๆกับฉากหลังของแสงจันทร์ ยิ่งดูเป็นประกายยิ่งขึ้น

จู่ๆฉันทัชก็อยากจะสูบบุหรี่ขึ้นมาเล็กน้อย เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก็ล้วงเจอซองบุหรี่ แต่ก็ฉุกคิด ปล่อยลง ไม่ได้สูบ

เขายืนอยู่ที่หน้าต่างอยู่นาน ประมาณครึ่งชั่วโมง หรืออาจจะเป็นชั่วโมง สองชั่วโมง ราวกับรูปปั้น ใครก็คาดเดาไม่ออกว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร......

ฉันทัชลูบกระเป๋าเสื้อสูท และหัวเราะออกมาอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ใช่การขำแบบไร้เสียง แต่เป็นการหัวเราะออกมาเบาๆ

เสียงหัวเราะเบาๆดูเหมือนจะกะทันหันเล็กน้อยในห้องที่เงียบสงัดกลางดึก แต่กลับน่าหลงใหล

มือใหญ่ที่เห็นข้อกระดูกอย่างชัดเจนยกขึ้นมาลูบคางก่อน และจากนั้นต่อมาก็ตบไปที่ต้นขา นี่คือปฏิกิริยาที่สนุกสุดขีดของเขา......

ชายวัยสามสิบสี่สามารถใช้คำแบบนี้พูด เขาเคยผ่านช่วงขึ้นๆลงๆของชีวิตมาแล้ว ทั้งสุขและทุกข์

โดยเฉพาะ เขาเป็นคนเงียบๆและเก็บตัว ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก แต่ตอนนี้ ยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่าง กลับหัวเราะอย่างสะใจ