ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 480

สิบนาทีต่อมา อาหารกลางวันก็พร้อมแล้ว มีซุปปลาสำลี และซาลาเปาที่ย่างเรียบร้อยแล้ว

เพื่อนร่วมงานกินไปไม่น้อย ระหว่างกิน พวกเขาก็พูดชมไม่ขาดปาก “วันนี้บริษัทได้แสดงน้ำใจมากจริงๆ อาหารมื้อนี้พัฒนาได้อย่างก้าวกระโดด ไม่เลว ไม่เลวจริงๆ!”

ยู่ยี่ก็กินไม่น้อยเหมือนกัน เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าอาหารของบริษัทดีมาก

กินอิ่มแล้วก็กลับไปที่ตำแหน่งของตัวเองในบริษัทต่อ

ผู้บริหารระดับสูงเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะเขาอ้วนมาก เมื่อยิ้มจึงไม่เห็นดวงตาเลย “รู้สึกยังไงกับมื้อเที่ยงนี้”

“ดีมาก เทียบชั้นห้าดาวได้เลยค่ะ” พนักงานตอบ และหัวเราะแบบติดตลกมากยิ่งขึ้น “ผู้อำนวยการ ท่านประธานถูกหวยหรอคะ”

ผู้อำนวยการยิ้ม และมองยู่ยี่ “คุณยู่ยี่ คุณว่าอาหารกลางวันเป็นยังไงบ้าง”

“ดีจริงๆค่ะ” ยู่ยี่ยิ้ม

“งั้นก็ดีครับ กินดื่มกันอิ่มแล้วก็เริ่มทำงานกันได้แล้ว ผมจะไม่รบกวนแล้ว”

ผู้บริหารอาวุโสจากไปพร้อมรอยยิ้ม อาหารกลางวันถูกเปลี่ยนชั่วขณะ ประธานบอกว่าคุณฉันทัชโทรมาขอให้เปลี่ยนอาหารกลางวันเป็นซุปปลาสำลี และเขาจะเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายเอง

ประสิทธิภาพการทำงานในตอนบ่ายสูงมาก ยู่ยี่ไม่ได้ให้โก๋มารับเธอ แต่ไปทานอาหารเย็นกับนาโน และไปดูหนัง

คิดถึงเขาอยู่บ้าง เธอจึงส่งข้อความ

ในเวลาเพียงสองหรือสามวินาที เขาก็ส่งข้อความกลับมา

เมื่อหมดความสนใจในการชมภาพยนตร์ เธอก็ทรุดตัวลงบนโซฟาและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นาโนได้แต่พ่นลมหายใจออกอย่างหน่ายๆ ระงับความรู้สึกที่อยากจะเอาโทรศัพท์เธอไปทิ้ง

ผู้หญิงคนนี้เริ่มไม่ได้เรื่องมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ ดูหนังแบบนี้ไปเพื่ออะไร

แต่เธอก็โล่งใจเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าเมื่อเธอได้พบกับฉันทัช เธอก็มีความสุขมากจริงๆ

นาโนกระตุกมุมปากของเธอและยิ้มอีกครั้ง จิบชานมแล้วจ้องไปที่หน้าจอต่อไป

เรื่องของเรนนี่และหัสดินยังคงถูกโพสต์โดยผู้สนใจในอินเทอร์เน็ต ในตอนบ่ายอัตราการคลิกเข้าไปดูข่าวเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยข้อความด้านล่างที่ยุ่งเหยิง มีทุกแบบ

เมื่อชฎารัตน์อยู่บ้านว่างๆ เธอจะท่องอินเทอร์เน็ต ท่องเว็บต่างๆ ดูทีวี ฉะนั้นข่าวพวกนั้นเธอก็เห็นเช่นกัน

พูดจาหยาบคาย ไม่มีการไม่ทะเลาะเบาะแว้งระหว่างสามีและภรรยา แต่มันก็ขึ้นอยู่กับวิธีการ หัสดินมีสถานะต่างกัน ถ้าทั้งสองอยากทะเลาะกันจริงๆ ก็ทะเลาะกันในบ้านของตัวเองเอาเป้นเอาตายเลยก็ได้ แต่นี่ดันไปทะเลาะกันในบริษัทของคนอื่นจนเป็นข่าว!

คนใช้มาเคาะประตู บอกว่าถึงเวลาอาหารค่ำแล้ว นายน้อยและนายหญิงกลับมาด้วยกัน ตอนนี้อยู่ในห้องนั่งเล่น

เมื่อชฎารัตน์ลงไปชั้นล่าง หัสดินกำลังจะขึ้นไปชั้นบน เธอจึงพูดอย่างเคร่งขรึม “หยุดเดี๋ยวนี้”

“แม่ ผมเหนื่อยมาก” หัสดินดึงเนคไทที่คอลวกๆ แสดงท่าทีว่าไม่อยากพูดอะไรตอนนี้

“เหนื่อยก็ต้องหยุด ทุกคนมาที่นี่ให้หมด” ชฎารัตน์ตบโต๊ะแล้วส่งเสียงดัง

สำหรับชฎารัตน์แล้ว หัสดินมักจะให้ความเคารพมากเสมอ ดังนั้นไม่ว่าจะไม่อยากทน หรืออยากปฏิเสธแค่ไหน เขาก็ได้แต่เดินไปนั่งพิงโซฟา

เรนนี่ก็เดินไปด้วย แต่เธอก็เข้าใจสิ่งที่ชฎารัตน์กำลังจะพูด