ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 503

ฉันทัชรีบปล่อยทันที ยู่ยี่พอใจมาก พาเขาเข้าไป ให้เขาอาบน้ำ แล้วเตรียมยาแก้หวัดให้

พอเขาออกมาจากห้องน้ำเธอก็ยื่นยาให้เขา ฉันทัชดื่มยาแล้วกอดเธออย่างพอใจ อยู่ในคอนโดนี่สบายที่สุดจริงๆ

"ทำไมถึงเป็นไข้ได้ล่ะ?" ยู่ยี่ถามเขา

ฉันทัชส่ายหน้า รู้สึกสบายมากที่ได้กอดเธอ เขามีความสุขจนแม้แต่อาการหนักหัวและอาการปวดหัวที่เกิดจากการเป็นหวัดก็เบาลงมาก

ไม่ได้เจอเธอแค่วันเดียว เขาก็คิดถึงเธอมากขนาดนี้แล้ว อยากให้เธออยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลาจริงๆ

ตอนกลางคืนฉันทัชยังคงกอดเธอนอนตลอด ยู่ยี่บ่นว่ามันแน่นเกินไป ให้เขาปล่อยเธอ เขาไม่ยอม มองเธอด้วยสายตาที่เร่าร้อน "ผมเป็นคนป่วย..."

"ดังนั้นคุณกำลังขอความสงสารและเห็นใจ?" ตั้งแต่ที่ท้องยู่ยี่โตขึ้นก็ไม่ชอบนอนติดเขา

"ใช่ นอนกอดผมสักคืนหนึ่ง อาการป่วยผมก็จะหายอย่างรวดเร็ว วันนี้ผมไม่ได้เจอคุณมาทั้งวัน ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน..."

ยู่ยี่หัวเราะออกมาเสียงดัง "โก๋ควรได้เห็นท่าทางแบบนี้ของคุณ เขาจะยิ่งรักคุณมากขึ้นเรื่อยๆ เชื่อฉันสิ!"

ฉันทัชกดเธอเข้าไปในอ้อมแขนแล้วจูบ "ซน..."

เธอหัวเราะไม่หยุด ความสัมพันธ์แบบนี้ไม่เลวเลย

สุดท้ายฉันทัชยังคงกอดเธอนอน ยู่ยี่ก็ตามใจเขา เธอแตะหน้าผากเขาเป็นครั้งคราวเพื่อวัดอุณหภูมิ

เพียงแค่มือเธอสัมผัส เขาก็จะขยับเข้าไปใกล้ชิดมือของเธอเอง แถมบางครั้งยังเอาหน้าผากถูมือเธอสองที เขาขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆอย่างเกียจคร้าน

ยู่ยี่ทำอะไรเขาไม่ได้จึงกอดเขานอน ทันใดนั้นเขาพอใจมาก ดวงตาเขายิ้มไม่หยุดอย่างอบอุ่นและน่าหลงใหล "กอดผมนอนทุกคืนเลยดีไหม?"

"ไม่ได้ ตอนนี้ฉันท้องอยู่ หลังจากคลอดลูกแล้ว ตอนกลางคืนฉันก็ต้องกอดลูกชายหรือลูกสาวของคุณนอน ไม่มีเวลาสนใจคุณ"

"ฟังดูแล้วผมดูกลายเป็นพ่อขี้อิจฉา ดังนั้นก่อนที่ลูกจะคลอด คุณต้องดูแลผมดีๆ รักผมให้มากขึ้นหลายเท่า..."

ยู่ยี่ "..."

ในอีกด้านหนึ่ง

ลิลลี่ถึงคอนโด เปิดไฟ เธอตกใจเมื่อเห็นเงาดำยืนอยู่หน้าหน้าต่าง

เมื่อหันกลับมา คนที่มาก็คืออาคิระ เขานั่งลงบนโซฟาแล้วพูดว่า "มานี่สิ"

ลิลลี่เดินเข้าไปนั่งข้างๆเขา อาคิระถาม "เจอเขารึยัง?"

"เจอแล้ว คุยกันสองสามครั้งแล้วก็ปฏิสัมพันธ์กันแล้ว"

"เขามีปฏิกิริยายังไง?"

"ไม่ยังไง ดูเรียบเฉยมาก" ลิลลี่ตอบ

อาคิระเลิกคิ้ว "ความรู้สึกประทับใจที่เจอเขาครั้งแรกเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ก็ดีนะ เป็นผู้ชายที่เก่ง" ลิลลี่กล่าว

"ก็ดีนะ?" อาคิระหรี่ตาลงและลดเสียงลงทันที มีความหมายแฝงที่บอกไม่ถูก "ถูกเขาดึงดูดเข้าให้แล้ว?"

ลิลลี่ยังไม่ทันตอบ อาคิระก็ตบหน้าเธอโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

บนใบหน้ามีรอยฝ่ามือสีแดงสด หน้าอกลิลลี่กระเพื่อมขึ้นลง เธอไม่เคยมองความคิดเขาออกเลย

อาคิระดูเหมือนจะรู้สึกปวดใจอีกครั้ง มือของเขาลูบใบหน้าเธอเบาๆ การกระทำเขาแผ่วเบา นุ่มนวลมาก คำพูดของเขาดูเหมือนกำลังพูดกับเธอ แต่ก็ไม่เหมือนกำลังพูดกับเธอ "ตอนแรกที่ผมถามคุณว่ามีความประทับใจแรกต่อเขายังไง คุณก็ตอบผมทำนองนี้"

ลิลลี่นั่งลงไม่กล้าขยับ ท่าทีของเขาที่มีต่อเธอเป็นแบบนี้เสมอ บางครั้งก็ตบเธออย่างแรง และบางครั้งก็รู้สึกปวดใจกับเธอมาก

"นี่ วันนี้ผมซื้อเสื้อผ้ามาให้คุณเยอะแยะเลย ไปดูสิว่าคุณชอบไหม ลองทุกชุดให้ผมดูอย่างมีความสุขเลยนะ" เขาพูดอย่างอ่อนโยน

ลิลลี่ทำตาม เธอไปที่ห้อง ครอบครัวของเธอยากจน เขาเป็นคนอุปถัมภ์เธอเรียนต่อมหาวิทยาลัย ค่าเล่าเรียนต่อต่างประเทศเขาก็เป็นคนออกเงิน

นอกจากนี้เขายังพาเธอไปโรงพยาบาลศัลยกรรมเพื่อทำตา ปาก และจมูก

เวลาคุยกับเขา เขามักจะพูดว่าวิธีการพูดของเธอนั้นผิด วิธียิ้มก็ผิด จากนั้นก็ให้เทปวิดีโอกับเธอ เพื่อให้เธอเลียนแบบ ตั้งแต่การพูดไปจนถึงการยิ้มและกิริยา

เขาให้เธอเลียนแบบผู้หญิงคนอื่น ให้เธอใช้ชีวิตเหมือนผู้หญิงคนนั้น แต่เขาไม่เคยหลับนอนกับเธอเลย

แต่เขารักเธอมากสุดๆ อะไรที่ดีที่สุด สวยที่สุด ล้วนนำมาไว้ตรงหน้าเธอ ราวกับจะรักเธอเท่าท้องฟ้า

สำหรับอาคิระแล้ว นอกจากความรักอย่างลึกซึ้งที่มีให้ดาหวันแล้ว เขายังมีความรู้สึกผิดอีกด้วย

ในตอนแรกตอนที่ฉันทัชและดาหวันออกจากตระกูลยศณะราคินไปใช้ชีวิตอย่างยากลำบากข้างนอกเอง เขาเคยไปหาดาหวัน พูดสิ่งดีๆกับเธอมากมาย ขอเพียงแค่เธอไปจากเขา

จิตใจของดาหวันมั่นคงมาก ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่เห็นด้วย

เขาโกรธมากแต่ทำอะไรกับดาหวันไม่ได้ เป้าหมายจึงเบนไปที่คุณพ่อธนพงษ์และคุณแม่ธันยวีษ์ ฉันทัชในเวลานั้นถูกพ่อแม่ปราบปราม ต้องออกไปทำงานในไซต์ก่อสร้าง ย้ายอิฐ ขนปูนซีเมนต์

เขาให้นักข่าวถ่ายรูปไว้จำนวนมาก จากนั้นก็เอาให้คุณพ่อธนพงษ์และคุณแม่ธันยวีษ์ดูว่า ฉันทัชที่เกิดมาพร้อมกับช้อนเงินช้อนทองตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนี้กลับเหมือนแรงงานต่างด้าวที่สวมเสื้อกล้ามตัวเต็มไปด้วยโคลน ดูจนตรอกมาก