ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 507

เรนนี่ยังคงอยากจะพูดอะไรต่อ แต่หัสดินไม่ฟังแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาตัดสินใจแล้ว

จากนั้นเรนนี่ก็ตื่นตระหนก ใจลอยตลอดทั้งวันเอาแต่คิดถึงเรื่องนี้ ดูเหมือนว่าครั้งนี้ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้!

คราวที่แล้วเธอสามารถให้คุณหมอไอแซ็คปลอมแปลงได้ คราวนี้ล่ะ?

เธอหงุดหงิดมาก เธอครุ่นคิดเรื่องนี้บ่อยๆในช่วงเวลาทำงาน ใจลอยจนทำแก้วน้ำร้อนบนโต๊ะคว่ำจนเกือบลวกใส่เพื่อนร่วมงานข้างๆ

เห็นได้ชัดว่าพระเจ้าไม่ยอมปล่อยเธอไป ไม่ยอมให้เธอใช้ชีวิตอย่างสบายๆ แต่กำลังค่อยๆบีบคั้นเพื่อต้องการชีวิตเธอ!

มีเพียงหนทางเดียวคือต้องตรวจสอบ แม้ว่าตอนนี้จะไม่ตรวจสอบ ในอนาคตก็ยังต้องทำอยู่ดี มีเพียงทางเดียวที่หลีกเลี่ยงไม่ได้!

เธอรู้สึกหงุดหงิดมาก

ในชีวิตคนเรามีเรื่องที่ไม่สมดั่งใจมากมาย แต่ตอนนี้เธอเจอเข้าเต็มๆ!

ฉันทัชส่งฟิล์มตรวจสุขภาพไปที่เฮทเคจริงๆ ยู่ยี่รู้สึกว่าเขาบ้าไปแล้ว

อาหารบำรุงกองรวมกันเป็นภูเขา ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะกินหมด คืนวันนั้นทั้งสองเดินออกจากคอนโดไปเดินเล่นในสวนดอกไม้ด้วยกัน

คุณหมอบอกว่าคนท้องไม่ควรนอนนิ่งตลอดเวลา ไม่เช่นนั้นในอนาคตตอนคลอดลูกจะคลอดยาก ควรจะออกกำลังกาย เดินเล่นอย่างเหมาะสม

ดังนั้นฉันทัชจึงกำหนดเวลาไว้ว่า ทุกวันตั้งแต่หกโมงถึงหนึ่งทุ่มในตอนเย็น ต้องไปเดินเล่นในสวนดอกไม้ ไม่สามารถนั่งได้

ฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว ต้นวิลโลว์ในสวนดอกไม้ก็ค่อยๆเริ่มผลิบาน ใบไม้ก็ร่วงหมดแล้ว

วันนี้หลังจากเดินเล่นเสร็จก็ค่อนข้างดึกแล้ว ฉันทัชกำลังคุยโทรศัพท์ ยู่ยี่ยังคงนั่งยองๆอยู่ด้านหลังเพื่อดูดอกไม้ที่แตกหน่อใหม่

พอเขาหันกลับมาเห็นเธอนั่งยองๆอยู่บนพื้น ฉันทัชก็โบกมือเรียกให้เธอรีบเร่งฝีเท้าให้ตามเขาให้ทันอย่างจนใจ

ยู่ยี่กลับปลิ้นปล้อน เธอเหล่ตาเล็กน้อยอย่างซุกซน แสร้งพูดอย่างแปลกใจ "หือ? ภรรยาคุณล่ะ? ไปทำงานต่างเมืองเหรอ? วันนี้สามีฉันก็ไม่อยู่พอดี ป่ะ คืนนี้ไปบ้านฉันกัน!"

รอบๆมีคู่หนุ่มสาวเดินผ่านไป พอพวกเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูดก็ต่างขมวดคิ้ว จ้องเธอกับฉันทัช

สุดท้ายยังจ้องไปที่ท้องที่นูนของเธออยู่นาน ท้องขนาดนี้แล้ว ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงทำแบบนี้ ร่านจริงๆ!

ทั้งสองเดินจากไป ยู่ยี่กลั้นหัวเราะไม่อยู่ เธอหัวเราะคิกคัก สองมือวางไว้บนเอว ตลกจริงๆ!

ฉันทัชกลับรู้สึกจนใจ รอยยิ้มผุดที่ระหว่างคิ้วและตาไม่หยุด ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอซนขนาดนี้

เพราะเป็นคนแปลกหน้า ดังนั้นจึงมักจะแสดงเฉพาะด้านที่เอาใจใส่ ใจกว้างหรือความสุภาพให้เห็น หลังจากเป็นคุณนายแล้ว คุณจะเห็นเธอแตกต่างไปจากเดิม และเพลิดเพลินไปกับอาการงอน นิสัยและอารมณ์เล็กๆน้อยๆของเธอ

หลายๆคนจะสุภาพและมีมารยาทเมื่อเผชิญหน้ากับคนแปลกหน้าเสมอ แต่เมื่ออยู่กับญาติพี่น้องจะสบายๆและไม่เป็นระเบียบ

มีเพียงเมื่ออยู่กับคนที่คุณรักและไว้วางใจมากที่สุดเท่านั้นที่คุณจะแสดงตัวตนที่แท้จริงของคุณออกมาโดยไม่สนใจอะไร

"มา มานี่ เดินเร็วขึ้นหน่อย..." ฉันทัชยืนอยู่กับที่ หันหลังให้ยู่ยี่ ร่างสูงโค้งตัวเล็กน้อย แขนพยุงเข่าที่งอ ภาพด้านหลังสูงมาก แผ่นหลังเขากว้างตรง ให้ความรู้สึกมั่นคงอย่างบอกไม่ถูก

"ฉันหัวเราะจนเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว ขาอ่อนแรงไปหมด" จนถึงตอนนี้ เธอยังคงนึกถึงสายตาของสองนั้นตอนจากไปออก

"คนดี ทนอีกหน่อย เดิมมาข้างๆผม ผมจะแบกคุณกลับคอนโด" น้ำเสียงเขาอ่อนโยนขณะเกลี้ยกล่อม

ยู่ยี่กอดท้อง ท่าแบบนั้นไม่ค่อยดี "ไม่ได้ มันจะกดใส่ลูก"

ฉันทัชยืนตรงขึ้นอีกครั้งเดินไปด้านข้างเธอ เอื้อมมือออกไปจับเธอ ชายร่างกำยำอุ้มเธอด้วยท่าเจ้าหญิงในอ้อมแขน กางเกงสูทห่อหุ้มขายาวมีเสน่ห์ที่กำลังก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวอย่างมั่งคงและสงบไว้ภายใน

"ฉันลงดีกว่า ฉันเดินเองได้ ตอนนี้ฉันท้องอยู่มันหนัก" เธอเอาสองแขนโอบรอบคอเขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา น้ำหนักของทั้งสองคนไม่ใช่เรื่องตลก

"สิ่งที่ผมอุ้มอยู่ตอนนี้คือทั้งชีวิต ความรับผิดชอบ และความสุขทั้งหมดของผมในอนาคต ผมอยากสัมผัสว่าความรับผิดชอบและความสุขนี้มันหนักแค่ไหน ตอนนี้ผมถึงรู้แล้วว่ามันไม่ได้หนักขนาดนั้น ผมจะดูแลมันเป็นอย่างดี" เขาเอ่ยปาก ไม่ยอมปล่อย เขาอยากจะสัมผัสน้ำหนัก "ผมคิดว่าอุ้มโลกทั้งใบก็ไม่ได้หนักอะไร..."

หัวใจยู่ยี่อบอุ่น อบอุ่นไปทั้งร่างกาย เธอเข้าใจว่าเขากำลังให้สัญญา สัญญากับเธอ

"กะล่อน..." เธอหรี่ตายิ้มให้เขา "เมื่อก่อนก็พูดคำหวานแบบนี้เหรอ? บอกมาตามความจริงนะว่าคุณไปเรียนรู้คำเหล่านี้มาจากไหน!"

"เมื่อความรักมันลึกซึ้ง ก็ไม่จำเป็นต้องจงใจไปเรียนมาหรอก คำพูดเหล่านั้นจะไหลออกมาอย่างเป็นธรรมชาติเสมอ..." ดวงตาลึกล้ำของเขามองเธออย่างลึกซึ้ง

เมื่อก่อนเขามักจะรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้มันน่าขนลุก และไม่สามารถพูดออกมาได้ มาถึงตอนนี้เขาพูดมันออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ จนแม้แต่ตัวเองก็ต้องประหลาดใจ เขารู้สึกว่านิสัยของเขาเปลี่ยนไป

มักมีคำกล่าวว่าในวัยสามสิบ ไม่ว่าจะเป็นจิตใจ การคิด หรือความคิดล้วนเบาๆบางลง ตอนนี้ถึงรู้สึกว่าความคะนองและความใจร้อนวู่วามสมัยวัยรุ่นมันเหมือนกันไม่มีผิด

ยู่ยี่ถอนหายใจเบาๆ รู้สึกว่าเขาเป็นหายนะจริงๆ เธอเชิดหน้าขึ้นจูบริมฝีปากและคางของเขาอย่างถี่ยิบ

ฉันทัชกลืนน้ำลาย ครางไม่หยุด แต่เธอกลับตีหน้าอกเขาเบาๆ "อุ้มให้มั่นคง ไปกันเถอะ"

...