ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 515

อาคิระทั้งโกรธและแสดงพฤติกรรมดุร้าย ระเบิดอารมณ์ตลอดเวลา กลายเป็นคนเจ้าอารมณ์อย่างไม่ต้องสงสัย

ช่วงนี้ลิลลี่ไม่กล้าเข้าใกล้เขา กลัวว่าวันไหนเขาอารมณ์เสียแล้วเธอจะพลอยซวยไปด้วย หลังกลับจากร้านเหล้าวันนั้น เขาก็กลายเป็นคนขี้เหวี่ยงบ่อย ๆ เรื่อย ๆ

มิตรภาพหลายสิบปี และเรียกได้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองดีกว่าคำว่าเพื่อนเสียด้วยซ้ำ เพราะสนิทกันมากจนมากที่สุด

ตอนนี้เพื่อผู้หญิงคนเดียว ฉันทัชถึงกลับจะตัดเพื่อนกับเขา ลืมมิตรภาพวันวานจนหมดสิ้น

เขาคิดว่าฉันทัชแค่พูดเล่น ดังนั้นเขาจึงรออยู่เงียบ ๆ แต่ผ่านมาหลายวัน ฉันทัชก็ไม่เคยโทรหาเขาเลย

ดูเหมือนคำว่าตัดขาดจะเป็นความในใจจริง ๆ ไม่ได้พูดเล่น

คิกคิก ฉันทัชใจร้ายมาก แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ก็มีผลกระทบต่อเขามากเพียงนี้……

มือถืออาคิระดังขึ้น เขารับสาย จากนั้นเสียงไพเราะของเด็กผู้ชายก็ดังลอยเข้ามา“คุณพ่อจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ？”

ณ ตอนนี้สีหน้าของเขาอ่อนโยนขึ้นบ้างแล้ว ไม่ได้มืดครึ้มบึ้งตึงเหมือนก่อนหลายวันที่ผ่านมา “คิดถึงพ่อแล้วเหรอ？”

“ครับ” เด็กผู้ชายผงกศีรษะ เมื่อลังเลชั่วครู่จึงกล่าวต่อว่า“พ่อครับ วันนี้เป็นวันเกิดของคุณแม่ครับ”

อาคิระไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ยิ่งไปกว่านั้นระหว่างคิ้วยังเผยความรังเกียจไว้ในทีด้วย ทว่าพูดเสียงอ่อนโยนกับบุตรชาย “แม่ให้ลูกโทรมาเหรอ？”

“คุณพ่อครับ วันเกิดต้องอยู่กันพร้อมหน้าทั้งครอบครัวครับ” เด็กผู้ชายพูดเช่นนี้

“พ่อยุ่งมากนะลูก ไม่มีเวลาเลย ไว้รอวันเกิดลูก พ่อจะกลับไปนะ เด็กดีเชื่อฟังนะ” สิ้นเสียงเขาก็วางสาย

หญิงสาวเดินใต้แสงไฟเหลืองสลัวอย่างเนิบช้า เดินเสียงเบาบ้าง เสียงดังบ้าง ด้วยอาการของคนขาเป๋

“คุณแม่ครับ เค้กครับ” ชายน้อยเป็นเด็กดีรู้ความ ถือเค้กหน้าผลไม้ โดยมีกี่วี่และสตรอเบอร์รี่ ตกแต่งได้สวยงามมาก

ผู้หญิงรู้สึกประหลาดใจ“เอามาจากไหนลูก？”

“เงินเก็บของผมครับ ผมขอให้คุณครูพาผมไปซื้อเค้กครับ” เด็กชายปีนขึ้นบนโต๊ะ มือเล็กหยิบเทียนแล้วตั้งใจปักลงไป

ผู้หญิงรู้สึกตื้นตันใจมาก ดวงตาทอประกายแสงเจิดจ้า ยืนจ้องเค้กอย่างเหม่อลอย

มีเพียงลูกชายที่ฉลองวันเกิดให้เธอ นอกนั้นก็ไม่เคยมีใครใส่ใจเลย

“ยังมีอีกเรื่องครับแม่ พรุ่งนี้โรงเรียนจะประชุมผู้ปกครองครับ” เด็กผู้ชายตั้งความหวังอย่างสุดแสน ปกติจะมีแต่คุณอาผู้ช่วยไปเข้าร่วม

เพื่อนนักเรียนคนอื่นมีพ่อหรือไม่ก็แม่เข้าประชุม ส่วนเขามีแต่คุณอาผู้ช่วย เขาหวังเป็นอย่างยิ่งที่จะได้ไปด้วยกันกับคุณแม่

เขาหมุนกายมองผู้เป็นแม่ ก่อนจะดึงแขนเสื้อแล้วเขย่าเบา ๆ “พรุ่งนี้คุณแม่จูงมือผมไปร่วมประชุมได้ไหมครับ？”

เธอกุมมือเล็กอันขาวนวล พลางเดินเข้าโรงเรียนยามพระอาทิตย์อัสดง จึงได้ยินเสียงเด็กเล็กหัวเราะคิกคัก ที่นี่คือโลกแห่งความสุขและสถานที่สวยงามของเด็ก ๆ

ทว่าพึ่งจินตนาการความคิดนี้ชั่วครู่ เธอก็โยนความคิดนี้ทิ้งไปไกล

เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไปประชุมผู้ปกครองกับลูก

เธอเคยเข้าร่วมครั้งเดียวเท่านั้น และครั้งนั้นก็เกินพอ

ตอนที่เธอไปโรงเรียน เพราะเด็กไม่ประสีประสา พูดจาโดยไม่ไตร่ตรอง จึงถูกเด็กๆจ้องมองที่ขาของเธอ แล้วยังพูดกระแนะกระแหนว่าเหมือนคุณย่าที่ขาเป๋มาก

ซึ่งวันเดียวกัน เมื่อลูกชายเลิกเรียนก็กลับมาด้วยสภาพ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ทั้งยังมีบาดแผลที่หน้าและร่างกายอีกด้วย

เธอซักไซ้ลูกชายก็ได้ความว่าเกิดอะไรขึ้นถึงเป็นสภาพนี้

ทว่าลูกชายไม่ยอมบอก เอาแต่เงียบ แต่สีหน้าดื้อด้านยิ่งนัก

เธอที่ไม่ค่อยโมโหบ่อย ๆ ทว่าครั้งนั้นเธอระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที่ ง้างมือตีลูกแรง ๆ

ตอนนั้นลูกยังเด็กมาก เมื่อโดนทำร้ายหนักขนาดนั้น สุดท้ายก็บอกความจริงด้วยเสียงสะอื้นไห้ว่า โดนเพื่อนล้อว่าแม่เป็นคนขาเป๋ เขาจึงชกต่อยกับคนอื่น

เธอชะงักอยู่นาน วันที่ไปโรงเรียน เธอสวมใส่เสื้อผ้าที่สวยที่สุด ไปอย่างมีความสุข

เมื่ออาคิระกลับมามองลูกและเธอสลับกัน จึงบอกว่าวันหลังไม่ต้องไปโรงเรียนอีก

จนถึงตอนนี้ เธอยังคงจำแววตาที่เย็นชา รังเกียจเดียดฉันท์ของเขาได้อย่างเด่นชัด เขารู้สึกว่าการมองเธอนั้นเป็นเรื่องสิ้นเปลืองเวลามาก

หลังจากนั้นเป็นต้นมา เธอก็ไม่ไปโรงเรียนอีกเลย และไม่เคยไปร่วมการประชุมผู้ปกครองด้วย

และสาเหตุไม่ได้เกิดจากถ้อยคำของอาคิระ แต่เป็นเพราะโรงเรียนที่ลูกชายเรียนอยู่เป็นโรงเรียนผู้มีชาติตระกูลในเฮทเค ที่นั่นมีการแข่งขันทางด้านค่านิยมสูง เธอไม่อยากให้ลูกชายต้องเจอสายตาประหลาด ทนฟังคนอื่นวิพากษ์วิจารณ์

สุดท้ายความหวังของลูกชายก็เป็นไปไม่ได้ ผู้เป็นแม่ส่ายหัว“พรุ่งนี้งานยุ่งมาก ไม่มีเวลาไป”

ลูกชายกล่าวอย่างอนาทรร้อนใจ“ผมโตแล้วครับแม่ ผมปกป้องแม่ได้แล้วครับ”

ผู้เป็นแม่ยิ้มละมุน พลางตัดเค้กให้ลูก จากนั้นก็ตัดให้ตัวเอง ก่อนจะกล่าวว่า “ขอโทษนะลูก แม่ไม่มีเวลาไปจริง ๆ”

มันบีบหัวใจเธอมาก มากจนไร้คำบรรยาย มันให้ความรู้สึกต้อยต่ำ อ้างว้างและปวดใจมาก

เธอลืมไปว่าเธอไม่เหมือนคนทั่วไป แม้เธอจะไม่รู้สึก แต่ไม่แสดงว่าคนอื่นจะไม่คิด

ซาฮาร่าตั้งมั่นว่าจะฟ้องร้องเรนนี่ ไม่มีทางถดถอยเด็ดขาด จึงได้กำหนดการขึ้นศาลไว้แล้ว

เรนนี่ก็ไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมโดนรังแกง่าย ๆ เธอก็จ้างทนายด้วย