ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 53

รอยยิ้มที่มุมปากยกขึ้น รูม่านตาของ ออกัสหดลง มืดและเงียบราวกับจะกำจัดทุกสิ่ง เขาอยากจะหยิกเธอให้ตายด้วยมือเดียว !

เมื่อเหลือบมองโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนม้านั่ง เขาจำเสียงโทรศัพท์ที่เธอเพิ่งโทรหาได้ เธอน้อยมากที่จะลังเล อ้ำอึ้งติดขัด....

หยาดฝนนอนอยู่ในห้องไอซียูยังไม่ฟื้น อารมณ์ความรู้สึกของเขาแย่สุดขีด

แต่โทรศัพท์ของเธอกลับโทรมาติดๆกันครั้งแล้วครั้งเล่าในเวลาที่ไม่เหมาะสม ในที่สุดก็กระตุ้นความโกรธในใจของเขาออกมา น้ำเสียงก็อดไม่ได้ที่จะแข็งกร้าว

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มือใหญ่ของออกัส ได้ลูบคำว่าคุณหญิงเชอร์รีนสามคำนี้เป็นเวลานาน แต่สุดท้าย เขาก็ไม่ได้โทรกลับไปลืมตาขึ้น หรี่ตาลงแล้วมองไปที่ประตูห้องคนไข้ มือใหญ่ที่ดึงเนกไทมีอาการหงุดหงิดเล็กน้อย แล้วรอคอย.....

*

เธอก้าวเข้าไปในห้องรับแขกบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ก็เห็นสุนันท์กับเลอแปงนั่งอยู่บนโซฟา

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินมา สุนันท์หันมามองเธออย่างเรียบเฉยแล้วพูดว่า "กลับมาเมื่อไหร่?"

"วันนี้ตอนเช้า แม่" เชอร์รีนเปิดปากพูด

"แล้วออกัสล่ะ ไปที่บริษัทเหรอ"

“ไม่ได้ไปบริษัท เขาจากเมืองบีเจก็ตรงไปที่อำเภอซีซ่า บอกว่ามีเรื่องสำคัญ--”

แน่ะ ไม่รอให้เชอร์รีนพูดจบ สุนันท์เลิกคิ้วที่ละเอียดอ่อนของเธอ ลุกขึ้นจากโซฟา จ้องมองที่เธอ "เธอบอกว่า ออกัส ไปไหนนะ? "

เชอร์รีนไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ อารมณ์ของเธอถึงกระวนกระวาย แต่เธอก็ตอบตามความจริงว่า "อำเภอซีซ่า"

หายใจรู้สึกติดขัดเล็กน้อย สุนันท์ซักถาม “ไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“เมื่อคืนนี้ตอนสี่ทุ่ม” เสียงของสุนันท์เริ่มเย็นชาลง "ทำไมเธอไม่ห้ามเขาไว้ ? "

“…”เชอร์รีนขยับคิ้วเล็กน้อยไม่ได้พูดอะไร เธอจะห้ามได้อย่างไร ? อีกอย่าง สามารถห้ามได้เหรอ?

“แม่ ทำไมแม่ถึงโมโหใส่พี่สะใภ้ เรื่องที่พี่ชายจะทำ ใครสามารถห้ามได้?” เลอแปงพูดอย่างไม่พอใจ แก้ต่างแทนเชอร์รีน

แต่เห็นได้ชัดว่าตอนนี้สุนันท์ไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจเขา หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดเบอร์ขณะเดินไปที่ห้องครัว

ฝั่งโน้นรับสาย สุนันท์ถามโดยตรงว่า “ประธานออกัสไม่เป็นอะไรจริงหรือ?”

“ใช่ครับคุณหญิง กำลังออกคำสั่งกู้ภัยอยู่ครับ ในทีวีท่านน่าจะเห็น ไม่ต้องกังวลครับ” เป็นเลขานุการของสิงหา

"งั้นก็ขอถามต่ออีกนิด มีเจ้าหน้าที่คนไหนได้รับบาดเจ็บบ้างไหม” เธอไม่ได้เอ่ยชื่อนามสกุล แต่ถามอย่างนุ่มนวลเหมือนปกติ

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เลขานุการก็พูดตามความจริงว่า “เลขาหยาดฝนที่เพิ่งย้ายมาจากเมืองs ได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้เขายังคงอยู่ในห้องไอซียู และยังไม่ฟื้น”

หัวใจเต้นแรงตุ้บ สุนันท์วางสายโทรศัพท์ เรื่องที่เธอคาดเดานั้นไม่ผิด ออกัสไปอำเภอซีซ่า ต้องไปเยี่ยมหยาดฝนแน่นอน !

ไม่ได้ เธอปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว!

ออกัสไม่ควรอยู่กับหยาดฝนตามลำพังคนเดียว เธอกลัวว่าถ่านไฟเก่าจะร้อน!

เดินไปที่ห้องนั่งเล่น เธอเห็นเชอร์รีนที่นั่งอยู่บนโซฟา ดวงตากะพริบ เป็นประกาย และพูดว่า "เชอร์รีนเอ้ย แม่มีเรื่องอยากจะบอกเธอ"

“ค่ะ” เชอร์รีนตอบ เธอรู้สึกว่าท่าทีของสุนันท์เปลี่ยนไปเล็กน้อย เปลี่ยนเป็นเหมือนอ่อนโยนขึ้น

“แม่ต้องจัดการเรื่องการระดมทุน และเรื่องบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ พ่อของเธอกับออกัสต่างก็อยู่ในอำเภอซีซ่า ข้างกายไม่มีใครดูแลพวกเขา

แม่กังวลนิดหน่อย พอดีเธอว่างอยู่ ก็ช่วยแม่ไปดูแลพวกเขาหน่อยได้ไหม ? "

เชอร์รีนยังไม่ทันพูดอะไร เลอแปงก็ "ไม่ได้ ตอนนี้พี่สะใภ้ตั้งครรภ์อยู่ แผ่นดินไหวพึ่งจะหยุดลง สตรีมีครรภ์จะไปได้ไง? "

“นี่ยังไม่ถึงสองเดือน พุงยังไม่ได้นูนขึ้นมาเพราะฉะนั้นไม่กระทบ พ่อกับออกัสต่างก็เป็นผู้ชาย ไม่มีใครซักเสื้อผ้า ออกัสก็รักความสะอาด แม่จะไม่ห่วงได้ยังไง？”

ได้ยินเช่นนี้ เชอร์รีนก็สะกิดเธอเบา ๆ "กล้าๆเป็นผู้หญิงหน่อย?"

"ตั้งแต่ฉันไล่ตามจีบหัสดิน เหมือนกับแมวไล่จับหนู คำว่า "ผู้หญิง" สองคำก็แยกจากฉันไปโดยสิ้นเชิง เป็นเวลานานแล้วที่ฉันไม่รู้ว่ารสนิยมของผู้หญิงเป็นอย่างไร พอละไม่บ่นละ ไปละ”

พยักหน้า เธอยังไม่วางใจและกำชับว่า "ขับช้าๆ หน่อย ระวังความปลอดภัย"

ตอบรับยู่ยี่สะบัดกุญแจรถในมือของเธอ

เรื่องที่ควรจัดการก็จัดการเสร็จละ เธอกับเลอแปงขึ้นรถไปยังอำเภอซีซ่า ขับรถจากเมืองs ไปยังอำเภอซีซ่า ใช้เวลาห้าชั่วโมง

ในตอนแรก เชอร์รีนไม่รู้สึกอะไร หลังจากนั่งผ่านไปสามชั่วโมง เธอรู้สึกไม่ปกติและรู้สึกคลื่นไส้

เธอไม่เคยเมารถ เห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะเธอตั้งครรภ์ ดังนั้นถึงได้เป็นแบบนี้

เลอแปงให้คนขับเปิดหน้าต่างเล็กน้อยเพื่อให้ลมพัดเข้ามา

ผ่านไปสักพัก อาการวิงเวียนศีรษะและคลื่นไส้ก็หายไป แต่สีหน้าของเธอซีดมาก

ทั้งห่วง ทั้งกังวลเลอแปงขอให้คนขับหยุดรถ และพักสักครู่ค่อยออกเดินทาง

เชอร์รีนยืนยันว่าไม่ต้องหยุด ตามความเร็วปกติไปถึงอำเภอซีซ่าท้องฟ้าก็มืดแล้วไม่สามารถหยุดเสียเวลาอีกต่อไป

ได้ยินเช่นนี้ เลอแปงได้แต่ฟังเธอ และออกเดินทางต่อไป

ถนนเป็นหลุมเป็นบ่อเล็กน้อย และเชอร์รีนเริ่มค่อยๆง่วง ศีรษะค่อยๆพิงลงที่หน้าต่างและผล็อยหลับไป

ก็มีแต่เวลานี้เท่านั้น ที่เลอแปงปล่อยให้ตัวเองมองเธออย่างตามใจ

ในบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ เธอเป็นพี่สะใภ้ของเขา ในโรงเรียน เธอเป็นครูของเขา มีแต่ตอนนี้ เธอคือเชอร์รีน และเขาคือเลอแปง