ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 54

แก้มเธอขาวแดง ผิวที่เนียนและละเอียด แทบจะมองไม่เห็นรูขุมขน ขนตาทั้งงอนทั้งยาว เหมือนพัดเล็กๆ พัดผ่านหัวใจของเขา

กลิ่นหอมหวานจนได้กลิ่นส้มลอยมา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ

ดูเหมือนเธอจะหลับสนิทมาก แต่ก็ดูอึดอัดเล็กน้อย โดยไม่รู้ตัว คิ้วของเธอขมวดขึ้นเล็กน้อย

หลังจากที่เลอแปงเฝ้าดูเป็นเวลานาน มือทั้งสองข้างของเขาค่อยๆโอบไปด้านหลังของตัวเธอ ให้ศีรษะของเธอวางบนไหล่ของตัวเอง การเคลื่อนไหวของเขาเบาและอ่อนโยนมาก กลัวจะทำให้เธอตื่น

แม้ว่าทั้งตัวเธอจะเอนกายพิงตัวเขา แต่ เลอแปงก็ไม่รู้สึกหนักเลยแม้แต่น้อย มีเพียงหัวใจที่หวั่นไหว

อืม ถ้าถนนเส้นนี้ไม่มีที่สิ้นสุด จะดีแค่ไหน เขาสามารถมีสิ่งที่เขาต้องการในใจได้ตลอดไป

*

แพทย์เดินออกจากห้องไอซียูด้วยสีหน้าที่มีความสุข "ประธานออกัส ผู้ช่วยหยาดฝนตื่นแล้ว"

ได้ยินเช่นนี้ ออกัสที่หลับตาครึ่งเดียว ลุกขึ้นยืนตัวตรงอย่างรวดเร็ว ขยับริมฝีปากบางๆ “ตอนนี้อาการเธอเป็นอย่างไรบ้าง?”

เขาไม่ได้หลับตาเป็นเวลาสองวันสองคืน เสียงของเขาแหบเหมือนระนาด เสียงแหบๆ แต่ก็มีเซ็กซี่ที่สุด

“อาการดีมาก แต่เธอได้รับบาดเจ็บที่ขาและศีรษะ ดังนั้นต้องระวังหน่อย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการพักผ่อนให้มาก”

“อืม เข้าใจแล้ว...” ออกัสพยักหน้าด้วยสีหน้าที่กระชับ

แพทย์จากไป เขาเปิดประตูห้องผู้ป่วยและเดินเข้าไป หยาดฝนที่อยู่บนเตียงได้ลืมตาขึ้นแล้ว เพียงแต่สีหน้าซีดเซียว ไร้ร่องรอยของเลือด

เมื่อเห็นออกัสปรากฏตัวอยู่ต่อหน้า หยาดฝนก็ตกตะลึงครู่หนึ่ง และจ้องมองเขาด้วยความตกใจ

มองดูท่าทางงุนงงของเธออย่างเย็นชา ใบหน้าที่หล่อเหลาของออกัสที่เย็นเฉียบ ไม่มีปฏิกิริยาแม้แต่น้อย

ริมฝีปากของเธอแห้ง และหยาบมาก และพูดช้าๆว่า “คุณมาที่นี่ได้ไง?”

“ทำไมผมจะมาไม่ได้” เขาถามกลับอย่างเย็นชา

“คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย แผ่นดินไหวพึ่งสิ้นสุดลง ไม่แน่อาจจะมีอาฟเตอร์ช็อก ไม่ปลอดภัย...” หยาดฝนไอเบาๆ

ดวงตาสีแดงปกคลุมเธอ ออกัสแดกดันถากถาง “คุณก็รู้ว่าไม่ปลอดภัย...”

คำพูดหยุดชั่วครู่ เขาจ้องเธออย่างดุเดือด อยากจะหยิกเธอให้ตาย เสียงของเขาทั้งหนักแน่นและโหดร้าย

“ผมมาดูว่าชีวิตของคุณแข็งแค่ไหน ดูว่าคุณตายอยู่ที่นี่หรือเปล่า หยาดฝน คุณนี่เก่งจริงๆนะ อืม? ”

ร่างกายสั่นเล็กน้อย หยาดฝนกลัวสายตาเช่นนี้ของเขา

ลำคอของเธอแห้งเหมือนมีควันออกมา เธอกลืนน้ำลาย เงยหน้าขึ้นมองเขา และเปลี่ยนเรื่องคุย "ฉันหิวน้ำ..."

เธอขัดแย้งมาก เมื่อตอนที่เขาเรียกเธอว่าคุณอา เธอรู้สึกไม่สบายใจ ต้องการให้เขาเรียกหยาดฝน...

แต่เมื่อเขาเรียกหยาดฝน เธอกลับกลัวอีก กลัวว่าเธอจะหวั่นไหว...

ได้ยินเช่นนี้ เขาก็เหลือบมองเธออย่างเย็นชา หันหลังเดินออกไปนอกห้องผู้ป่วย

หยาดฝนยังคงจ้องมองที่แผ่นหลังของเขา ในขณะที่เขากำลังจะก้าวออกจากห้อง เธอพูดเบาๆว่า "ฟื้นขึ้นมาได้เห็นคุณเป็นคนแรก ดีจัง ... "

ฝีเท้าหยุดชะงักครู่หนึ่ง แต่เขาไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้หันมามอง จากนั้น เขาก็ก้าวไปข้างหน้าต่ออย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้พยาบาลเข้ามาเปลี่ยนยา อายุประมาณ22 -23 ปี ร่าเริงแจ่มใส

“ชีวิตของผู้ช่วยหยาดฝนดีจริงๆ ฉันอิจฉาจะตายแล้ว !"

หยาดฝนยิ้ม ความเจ็บป่วยทำให้ฉันแค่พูดยังลำบาก "อิจฉาฉันที่นอนอยู่บนเตียงเหรอ?"”

“ไม่ใช่แน่นอน แต่ผู้ชายที่ออกไปเมื่อกี้เหมือนกับนายแบบเลย”

แววตาและคำพูดของพยาบาลเต็มไปด้วยความชื่นชม “เขาใจดีกับผู้ช่วยหยาดฝนมาก ตั้งแต่ผู้ช่วยหยาดฝนเข้าห้องฉุกเฉิน เขาก็รออยู่ข้างนอกตลอด ผู้ช่วยหยาดฝนสลบไปสองวันแล้ว เขาก็เฝ้าอยู่สองวัน แม้แต่ตาสองข้างก็ไม่เคยหลับ ดีจัง เมื่อไหร่ฉันถึงจะเจอแฟนแบบนี้นะ ! "

หน้าตาหล่อเหลา หุ่นเหมือนนายแบบ ที่สำคัญคือยังดีกับแฟนขนาดนี้ จะไม่ทำคนอื่นตาร้อนได้ไง? ได้ยินเช่นนี้ หยาดฝนก็ตกตะลึงอยู่ตรงนั้น ความคิดในใจวกไปมา ราวกับว่าน้ำในทะเลสาบซัดเข้าฝั่งอย่างรุนแรง

เธอสลบไปสองวัน เขาก็เฝ้าเธอสองวัน

ถ้าหากบอกว่าตอนกลับมาจากสหรัฐฯ เธอดูไม่ออกถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ งั้นตอนนี้ เธอก็รู้อย่างชัดเจนแล้วว่า

เขา ยังคงรักเธอ.....

และช่วงเวลาที่เธอหมดสติ ที่ปรากฏอยู่ในสมองล้วนแต่เป็นเขา คิดถึงเขาอย่างสุดซึ้งแรงกล้า

หลังจากเปลี่ยนน้ำเกลือแล้ว พยาบาลก็ถอยออกไป ในห้องเหลือเพียงหยาดฝนคนเดียว ลมหายใจของเธอก้องกังวานอยู่ในอากาศ

ในเวลานี้ เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย และดูเหมือนว่าหัวใจของเธอก็จะไม่อยู่ภายใต้การควบคุมอีกต่อไป

เสียงฝีเท้าดังเข้ามา ออกัสเดินเข้าไปพร้อมกับน้ำอุ่นหนึ่งถ้วย ยืนอยู่ข้างเตียงอย่างไร้ความรู้สึก โดยไม่มีอารมณ์ใดๆ

จากนั้น มือใหญ่ของเขาหยิบสำลีก้าน ชุบน้ำหมาดๆ จากนั้นก็ถูริมฝีปากของเธอไปมา

แพทย์บอกว่าผู้ป่วยเพิ่งฟื้น ไม่สามารถดื่มน้ำได้ ดังนั้นได้เพียงใช้วิธีนี้เพื่อขจัดความแห้งกร้านและความกระหาย

สายตาจ้องมองใบหน้าของเขา หยาดฝนพูดอย่างแผ่วเบา "คุณเหนื่อยไหม จะพักผ่อนสักครู่ไหม? " ไม่ได้สนใจเธอ ทำราวกับว่าออกัสไม่ได้ยิน

“นี่คุณกำลังโกรธเหรอ? ในตอนนั้น เด็กกำลังนอนร้องไห้อยู่ในห้อง ฉันได้ยินอย่างชัดเจน เป็นไปไม่ได้ที่จะเพิกเฉย ไม่สนใจเด็กคนนั้น”