ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 55

"จะไปไหน?" เขาเงยหน้าขึ้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย และคำพูดก็ไหลออกมาจากปากอย่างเป็นธรรมชาติ

“ไปที่ห้องของเลอแปง กระเป๋าเดินทางยังอยู่ที่เขา คุณพักผ่อนก่อน อีกสักพักฉันก็กลับมา”

พูดจบ โดยไม่รอเขาพูด เชอร์รีนหยิบแก้วน้ำในมือของเธอ แล้วเดินออกจากห้อง

ออกัสจ้องไปที่แผ่นหลังของเธอ สายตาที่เหล่มองค่อยๆมืดลง

อีกด้านหนึ่ง

เลอแปงเอนกายอยู่บนเตียง ไม่ง่วงเลยแม้แต่น้อย กลิ่นส้มจางๆของเธอยังคงไหลผ่านลมหายใจของเขา สดชื่นมากและกลิ่นหอมน่าดม

ทันใดนั้น ในสมองปรากฏใบหน้าที่ขาวนวล และลมหายใจจากริมฝีปากสีแดงพ่นออกมาที่ต้นคอของเขา ร้อนๆคันๆ

อายุยี่สิบปี เป็นวัยแห่งเลือดพุ่ง และพละกำลังที่แข็งแรง

ยกมือขึ้นเคาะศีรษะของตัวเองอย่างแรง เธอเป็นพี่สะใภ้ของเขานะ ทำไมเขาถึงมีความคิดที่สกปรกเช่นนี้! ขณะที่ยังคงอารมณ์เสียอยู่ ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดออก เชอร์รีนเดินเข้ามา

พอสายตามองไป เลอแปงแทบตกจากเตียงด้วยความตกใจ และสายตาก็ยิ่งไม่กล้าสบตาเธอ

“เลอแปง ยังไม่นอนเหรอ?” เธอไม่ได้สังเกตเห็นความแปลกประหลาดของเขา แต่เธอแค่พูดว่า “ฉันเห็นประตูห้องของคุณเปิดอยู่ ฉันก็เลยผลักประตูเดินเข้าไป รบกวนคุณหรือเปล่า?”

“ไม่...ไม่…” ลิ้นของเลอแปงพูดติดๆขัดๆโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉากเมื่อกี้เธอคงไม่เห็นนะ เขาแอบเดาในใจ

“ฉันจะมาเอากระเป๋าเดินทาง” เธอชี้นิ้วไปที่กระเป๋าเดินทางตรงมุมห้อง ดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง และชะงักฝีเท้า “จริงสิ เลอแปงปีนี้คุณอาหญิงอายุเท่าไหร่? " คำถามนี้อยู่ในใจเธออยากรู้มาโดยตลอด

“สามสิบเอ็ดปี แก่กว่าพี่ชายหนึ่งปี แต่คุณอาหญิงเป็นลูกที่รับมาเลี้ยง”

ได้ยินเช่นนี้ เชอร์รีนก็ขมวดคิ้ว เบื้องหลังยังมีความจริงแบบนี้อยู่ เธอรู้สึกประหลาดใจและตกใจเล็กน้อย "ลูกที่รับเลี้ยง?"

“ใช่” เลอแปงไม่ปิดบัง เขารู้สึกว่า เรื่องบางเรื่องควรแจ้งให้เธอรู้มันจะดีกว่า

พยักหน้า เชอร์รีนก็ไม่ได้ถามมากอีกต่อไป เธอพูดว่า "ดึกมากแล้ว พักผ่อนเถอะ ราตรีสวัสดิ์"

เลอแปงยังคงมองดูเธออยู่ด้านหลัง รอจนเธอกำลังจะออกจากห้อง เขาก็พูดขึ้นทันทีว่า "คุณรักเขาเข้าแล้วใช่ไหม?"

ฝีเท้าชะงัก เชอร์รีนยืนนิ่งอยู่กับที่

“ถ้าหากก่อนหน้านี้เพื่อลูกคุณเลือกแต่งงานกับพี่ชาย แล้วตอนนี้ล่ะ?”

หันกลับมา ยิ้มแล้วพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ “จะรู้เยอะแยะไปทำไม รีบเข้านอนซะ ราตรีสวัสดิ์”

เมื่อพูดจบ เธอจึงเปิดประตูห้องแล้วจากไป

เมื่อกลับมาถึงห้อง เขาเห็นว่าออกัสยังไม่ได้นอน โดยมีผ้าห่มคลุมเอวไว้ ร่างกายส่วนบนของเขาเอนกายอยู่บนหัวเตียงตามสบาย

เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา ดวงตาของเขามืดและริมฝีปากบางของเขากระตุก "เลอแปงนอนแล้วเหรอ?"

“ยัง ฉันไปเก็บกระเป๋าเดินทางก่อน”

ขณะพูด เธอนั่งยองๆบนพื้น และเปิดกระเป๋าเดินทาง อันที่จริง เธอไม่ได้นำอะไรมาเลย ก็แค่เสื้อผ้าหนาๆสองสามตัวเท่านั้น

ออกัสมองดูแผ่นหลังของเธอ เมื่อกี้เธอจากไปกลับไม่รู้สึกง่วง ในเวลานี้ ฟังแต่เสียงกรอบแกรบของเขา ดวงตาของเขาหรี่ลง แกล้งง่วง

หลังจากจัดกระเป๋าเสร็จ ก็ไม่มีเสียงใด ๆ จากข้างหลังเธอ เธอหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ กลับพบว่าเขาหลับไปแล้ว

กวาดสายตาผ่านที่เตียง บังเอิญเห็นเสื้อผ้าของเขาวางอยู่ตรงนั้น ดวงตาของ เชอร์รีนแววตาขยับเล็กน้อย เดินไปพร้อมกับก้าวเบาๆ หยิบเสื้อผ้าขึ้นแล้วไปที่ห้องน้ำ

พยุงร่างนั่งอยู่บนเตียง เธอสวมเสื้อผ้าเสร็จ ล้างหน้าแปรงฟันด้วยน้ำเย็น ทันใดนั้น ถูกกระตุกจากความหนาวเย็น ทำให้ตาสว่างหายง่วงทันที

เดินออกจากห้องน้ำ เขาเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสองถ้วย เห็นเธอเดินออกมา เขาลืมตาขึ้น เคาะโต๊ะเบาๆ ขยับริมฝีปากบางๆ ของเขา " กินข้าวเช้า..."

ตอบรับ เชอร์รีนนั่งลง สายตาจับจ้องอยู่ที่ตัวเขา มองดูเขากินช้าๆอย่างสง่างาม

ยักไหล่ เธอไม่เคยคิดว่าเขาก็กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นเหมือนกัน

ดูเหมือนเขาจะรับรู้การจ้องมองของเธอ เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ เสียงของเขาต่ำ "ไม่อยากกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเหรอ ที่นี่ไม่มีอะไรจะกิน ก็กินๆไปก่อนนะ..."

จากปากของเขาพูดคำว่าก็กินๆความรู้สึกช่างหวั่นไหวเป็นพิเศษ

นั่งตัวตรง เชอร์รีนส่ายศีรษะ ยิ้มและพูดเบาๆ "ฉันคิดว่าคนที่กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไม่เป็นคือคุณออกัส "

“เปลี่ยนรสชาติบ้างก็ไม่เลว...” เขาเลิกคิ้วและดื่มน้ำซุปในถ้วยจนหมด ริมฝีปากบางๆของเขาเปื้อนน้ำซุปเล็กน้อย และบางส่วนก็เซ็กซี่จนบรรยายไม่ถูก

หลังจากรับประทานที่เรียกว่าอาหารเช้าเสร็จ ทั้งสองก็ไปโรงพยาบาล แต่เลอแปงอยู่ในห้องผู้ป่วยแล้ว พูดเรื่องตลกทำให้หยาดฝนหัวเราะไม่หยุด

“ที่นี่มีเชอร์รีนอยู่กับฉันคนเดียวก็พอ พวกคุณออกไปช่วยเถอะ” หยาดฝนพูดอย่างอ่อนโยน “ตอนนี้ข้างนอกต้องการความช่วยเหลือ พวกคุณมากมายมาอยู่ที่นี่ ก็ไม่มีประโยชน์ ไปเถอะ”

ได้ยินเช่นนี้ ออกัสก็ตอบอย่างแผ่วเบา แววตาจับจ้องไปที่เชอร์รีน “มีเรื่องอะไรก็โทรมา...”

“ฉันรู้แล้ว” เชอร์รีนพยักหน้า

หลังจากที่ทั้งสองเดินจากไป ในห้องก็เหลือเพียงสองคน ในตอนแรก บรรยากาศค่อนข้างอึดอัดและเงียบ

ในเมื่อเชอร์รีนกับหยาดฝนเคยพบกันเพียงไม่กี่ครั้ง และไม่เคยพูดคุยกัน ดังนั้นรู้สึกอึดอัดก็เป็นเรื่องปกติ