ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 536

พูดตามตรง อาคิระคนนี้ก็ช่างน่าสมเพชเสียจริง！

“ดูคุณไม่มีท่าทีตื่นตระหนก มันทำผมไม่สนุกเอาซะเลย” อาคิระเอ่ยปากพูด เธอนิ่งและสงบเกินไป ทำเขารู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

“ฉันคิดว่า ที่คุณลักพาตัวฉันมาที่นี่คงไม่ได้หวังจะให้ฉันมาทำให้คุณพึงพอใจหรอกมั้ง”เมื่อรู้ตัวคนที่ลักพาเธอมา ยู่ยี่ก็เบาใจลงได้บ้าง

“ปฏิเสธไม่ได้ ว่าคำตอบของเธอนั้นถูกต้อง”อาคิระนั่งลงตรงข้ามเธอ ในมือถือแก้วน้ำ และยกขึ้นจิบอย่างช้าๆ

“สาเหตุที่คุณพาฉันมาที่นี่ฉันพอจะเดาได้แล้ว หากไม่ใช่เพราะเอวา ก็คงเป็นเพราะดาหวัน”

“คุณรู้จักดาหวัน？”อาคิระกำแก้วน้ำในมือแน่น เอ่ยถาม น้ำเสียงขึ้นลงไม่นิ่ง

“เขาเคยบอกฉัน ดังนั้นฉันก็จึงรู้มาบ้างนิดหน่อย” ยู่ยี่พูดต่ออย่างนิ่งเฉย“ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกไม่พอใจแทนใครบางคน แต่ไม่รู้ว่าในสองคนนี้จะเป็นคนไหน ถ้าเอาตามความรู้สึกของฉันก็น่าจะเป็นดาหวัน”

อาคิระเลิกคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร แต่อารมณ์ที่นิ่งก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นขัดแย้ง

“พูดมาถึงตรงนี้ ฉันสงสัยในความสัมพันธ์ของคุณกับดาหวันเล็กน้อย มีเหตุผลสามอย่างที่ทำให้คนเราจดจำใครสักคนได้เป็นเวลานานแบบนี้ อย่างแรกคือคุณรักเธอ อย่างที่สองคือคุณเกลียดเธอ และสุดท้าย คุณรู้สึกผิดกับเธออย่างมาก หรือไม่เธอก็รู้สึกผิดกับคุณอย่างมาก……”

ระหว่างที่พูด สายตาของยู่ยี่ก็จับจ้องมองไปที่ใบหน้าของเขา สังเกตท่าทีของเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วน

เธอสัมผัสได้อย่างชัดเจน ว่าอารมณ์ของเขากำลังเปลี่ยน ค่อยๆเปลี่ยนไปทีละนิด เทียบกับเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นคมชัดผิดปกติและอ่อนไหว

โดยเฉพาะในตอนที่เธอพูดประโยคสุดท้าย อารมณ์ของอาคิระราวกับจะปะทุออกมาให้ได้ ยู่ยี่รู้ ระหว่างเขากับดาหวันต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ อีกทั้ง เรื่องพวกนั้นต้องไม่ธรรมดาด้วย……

“หรือคุณกับดาหวันเคยมีความรู้สึกส่วนตัวต่อกัน？” ยู่ยี่จงใจพูดขึ้น

“หุบปาก! คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดดูถูกเธอแบบนี้ ? เทียบกับพวกคุณแล้ว เธอบริสุทธิ์กว่ามาก ผู้หญิงอย่างพวกคุณเทียบอะไรไม่ได้เลย”เขาพูดอย่างเย็นชา

ยู่ยี่หัวเราะ ขยับร่างกายเพื่อให้ขาที่เหน็บชาของเธอได้รู้สึกสบายขึ้นบ้าง“ฟังที่พูดมาแสดงว่าคุณรักเธอ ฉันฟังฉันทัชบอกว่าเพราะคุณเขาสองคนถึงได้รู้จักกัน หอคอยที่ใกล้น้ำย่อมได้พระจันทร์ก่อน ทำไมคุณถึงไม่สารภาพก่อนเขา？”

“ความสัมพันธ์ของผมกับเธอเป็นเหมือนเพื่อนที่ดีต่อกัน นิสัยของเธอผมรู้ดี เพื่อนก็คือเพื่อน เป็นคนรักไม่ได้ ไม่สารภาพก็ยังเป็นเพื่อนกันได้หากสารภาพไปก็จะเป็นอะไรไม่ได้อีก เธอเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นและไม่คำนึงถึงความรู้สึกของใคร ผมทำได้เพียงยอมทนส่งเธอไปอยู่ในอ้อมอกของฉันทัชด้วยความโกรธและไม่เต็มใจ แล้วฉันทัชล่ะปฏิบัติต่อเธอยังไง ？

พ่อแม่ไม่ชอบเธอคอยแต่จะหาเรื่องเธอ คุณท่านตระกูลยศณะราคินก็ไม่ชอบเธอ หาเรื่องเธอตลอด ชีวิตเธอในตระกูลยศณะราคินนั้นไม่มีความสุขเลย ผมเห็นเธอผอมลงมาก ฉันทัชคิดว่าตัวเองมีความสามารถ เขาตัดขาดกับตระกูลยศณะราคินแล้วพาเธอออกจากบ้าน ไปอาศัยอยู่ในพื้นที่ชุมชนแออัดที่ยากจนที่สุด บ้านแถวนั้นถูกรื้อถอนไปจำนวนไม่น้อย ส่วนที่ยังเหลือไม่ถูกรื้อถอน สภาพแวดล้อมก็วุ่นวายมาก คนที่พักอาศัยอยู่ละแวกนั้นมีมากมายหลากหลาย ส่วนใหญ่เร่ร่อนว่างงานหรือเที่ยวเตร็ดเตร่ไม่ทำงานทำการ ดาหวันอาศัยอยู่ที่นั่น เขาไม่เคยคิดเลยหรือไงว่ามันจะอันตรายมากแค่ไหน！การตายของดาหวันมันเกิดขึ้นเพราะเขา！

หากเขาหาที่พักที่ดีกว่านี้ได้ ดาหวันก็คงไม่ต้องมีจุดจบแบบนั้น！ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเขา เพราะเขาคนเดียว ！”อาคิระดุด่าต่อว่าด้วยเสียงอันดังลั่น

“เมื่อก่อนเคยคิดว่าคุณประสาท ตอนนี้เพิ่งรู้ว่าคุณเป็นพวกรักไม่ลืมหูลืมตา เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งสามารถยืนหยัดได้นานขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย พูดตามตรง ฉันชื่นชมคุณมาก”คำพูดของยู่ยี่จริงเพียงครึ่ง“ หากคิดได้มันก็ดี เมื่อก่อนคิดว่าความรักเป็นสิ่งที่คนเราขาดไม่ได้ในชีวิต ก่อนหน้านั้นฉันรักสามีเก่าของฉันมากเลยแต่งงานกับเขา แต่สิ่งที่ต้องเจอคือเขานอกใจ เราก็จึงกลายมาเป็นศัตรูกัน ”

อาคิระกำลังดื่มน้ำอยู่ คนที่มีชะตากรรมเดียวกันก็มักจะมีความรู้สึกสะท้อนเหมือนกัน เช่นเดียวกับเขาและยู่ยี่ในตอนนี้

“พูดตามตรง ฉันไม่เคยนึกมาก่อนว่าวันหนึ่งฉันจะได้มานั่งคุยกับคุณอย่างสงบจิตสงบใจที่นี่ เมื่อก่อนเราไม่ชอบขี้หน้ากันเลย” เธอกล่าว

“คงไม่ใช่กำลังจะใช้คำพูดมาหลอกล่อผม เพื่อจะจับจุดผม ให้ผมปล่อยคุณไปหรอกนะ？” อาคิระกล่าว

“ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลย ฉันรู้ว่าคุณไม่ทำร้ายฉันหรอก จุดประสงค์ของคุณก็คงแค่ไม่ต้องการให้ฉันอยู่กับฉันทัช ”

ยู่ยี่เข้าใจเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง

“คุณไม่เคยคิดเลยเหรอ ว่าหากคุณบรรลุเป้าหมายนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร? อนาคตเขาอาจจะเจอผู้หญิงที่เขารักอีกก็ได้ คุณขวางเขาอยู่แบบนี้ ทำมันอยู่ซ้ำๆไม่เหนื่อยหรือไง ? เรื่องพวกนั้นคุณเก็บมันไว้มานานกว่ายี่สิบปี ไม่เหนื่อยเลยหรือไง ？”

หากจะทุบตีเธอ หรือทำร้ายเธอ ในช่วงที่เธอยังสลบอยู่ เขาก็สามารถทำมันได้ทุกอย่าง ไม่ใช่เหรอ?

เหนื่อย ไม่เคยมีใครถามเขา มือของอาคิระสั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นก็พูดเสียงแหบ “ผมไม่มีสิทธิ์เหนื่อย สำหรับดาหวัน ผมไม่มีสิทธิ์เหนื่อยเลย การตายของเธอผมก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยครึ่งหนึ่ง！หากไม่ใช่เพราะผมส่งรูปของฉันทัชที่ทำงานแบกหามในก่อสร้างไปให้คุณแม่ธันยวีร์ คุณแม่ธันยวีร์ก็คงไม่หอบเงินไปหาดาหวัน และดาหวันก็คงไม่ถูกคนจ้องมอง จนเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นได้ ความผิดอยู่ที่ผม！ที่ผมทั้งหมด！เป็นผมที่ฆ่าผู้หญิงที่ผมรัก นั่นคือผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด！”

ยู่ยี่ไม่เคยรู้มาก่อนว่ายังมีเรื่องแบบนี้ซ่อนอยู่“ตั้งแต่ที่ดาหวันเสียชีวิตนี่ก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว คุณเองก็กักเก็บมันมากว่าสิบปีแล้วเหมือนกัน จะพูดว่าไม่เหนื่อยเลยคงเป็นไปไม่ได้！การตายของดาหวันคุณแบกรับมันไว้ทุกอย่าง คุณเก็บซ่อนความเจ็บปวด ไม่สามารถทนดูฉันทัชมีความสุขได้ เห็นชัดว่าอารมณ์นี้คุณกักเก็บเอาไว้ลึกมาก คุณเชื่อในโชคชะตาหรือเปล่า ? ”