ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 537

ราวกับมีคำสาปที่คอยวนเวียนอยู่ภายในหัวของเขา ค่อยๆกลืนกินความคิดของเขา อย่างช้าๆ ทีละนิด เหลือเพียงความบ้าคลั่งที่เกินจะบรรยาย ราวกับคาถาเพื่อควบคุม ทุกครั้งที่คิดถึง ความเจ็บปวดก็จะเพิ่มมากขึ้น ใบหน้าที่แดงชาดไปด้วยเลือดของดาหวันก็ชัดเจนขึ้น

เขากำลังจะบ้า ถูกทรมานจนจะเป็นบ้า มือกุมไปที่ศีรษะ หอบหายใจหนัก น้ำเสียงแหบแห้ง！

ดาหวันเป็นผู้หญิงที่เขารัก แต่สุดท้ายเขาก็ทำร้ายเธอจนตาย และตายอย่างอนาถ

ปวดหัว ปวดมาก ความรู้สึกเหมือนศีรษะจะแยกออกเป็นเสี่ยงๆเกิดขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก สำหรับเขาแล้ว นี่คือบาดแผลที่เขาไม่เคยก้าวข้ามมันไปได้เลย

การตายที่น่าเวทนานั้น ทำตัวเขาเองไม่อาจจะมีความสุขไปได้อีกเลยตลอดชีวิต และไม่อาจจะปล่อยให้ฉันทัชมีความสุขด้วยเช่นกัน พวกเขาต่างต้องจดจำดาหวันเอาไว้ในใจ อยู่กับความเจ็บปวดและการตำหนิตัวเอง ปล่อยให้ตัวเองถอนตัวไม่ขึ้น และทำอะไรไม่ได้ นี่เป็นทางออกเดียวของพวกเขา !

แต่แล้ว ฉันทัชกลับคิดอยากจะใช้ชีวิตที่มีความสุขกับเธอ !

แน่นอนว่า เขาไม่ได้รังเกียจเธอ พูดได้ว่าเขารู้สึกชื่นชอบหญิงสาวอยู่ไม่น้อย แต่เกลียดความสุขและชีวิตที่ราบรื่นที่พวกเขามี！

ฉันทัชรักเธอมากไม่ใช่เหรอ?

แล้วหากเธอต้องตายล่ะ ?

ผู้หญิงอันเป็นที่รักยิ่งต้องตาย ฉันทัชคงต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมาก นอกจากนี้ หญิงสาวที่ตายยังเป็นแม่แท้ๆของลูกชายเขาอีก ความเจ็บปวดนี้จะคงอยู่ไปอีกนานแสนนาน แทรกซึมลึกเข้าไปในกระดูก เขาไม่มีภรรยา ลูกชายของเขาก็ไม่มีแม่ ต่อจากนี้ไป เขาจะต้องจมอยู่ในความเจ็บปวดและการต่อสู้ดิ้นรนที่บรรยายไม่ได้ ไม่มีความสุข และความเบิกบานใจอีก！

คิดได้ดังนี้ก็รู้สึกตื่นเต้น และระทึกใจ ความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมนี้คอยกระตุ้นเขาทีละนิด สุดท้ายเขาก็เรียกสติตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วเอาชนะความคิดทุกอย่าง

เขาก้าวเท้า เดินขยับเข้าไปหายู่ยี่ ท่าทีแปลกประหลาด ดวงตาแดงก่ำ ราวกับถูกใครควบคุมเอาไว้ เหมือนหุ่นเชิดและเครื่องจักร

ยู่ยี่สัมผัสได้อย่างชัดเจน ว่าเขาไม่ใช่อาคิระคนเมื่อครู่ เดิมทีเธอคิดว่าเขาจะสามารถเอาชนะความคิดอันชั่วร้ายที่อยู่ในใจได้ แต่นี่ดูเหมือน……

ในสถานการณ์แบบนี้ เธอทำได้เพียงเลือกที่จะหนี อาคิระในตอนนี้ไม่ใช่อาคิระอีกต่อไป อาคิระคนเมื่อครู่เธอยังสังเกตเห็นความหวั่นไหว ความหวั่นไหวที่ชัดเจน แต่ในตอนนี้กลับถูกบางอย่างครอบงำเอาไว้

หางตาเธอสำรวจมองไปรอบๆ มองหาโอกาสที่จะหลบหนี แต่จู่ๆก็รู้สึกร้อนวูบขึ้นมา ร้อนมาก ราวกับมีไฟลุกโชน

แล้วยังมีกลิ่นของต้นไม้ใบหญ้าที่เผาไหม้ และเสียงที่ดังก้องอีก หรือไฟไหม ?

มองผ่านหน้าต่างของกระท่อมไม้ เธอมองออกไป ด้านหลังกำลังมีเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ และกำลังลุกลามมาที่นี่ กระท่อมทำจากไม้ หากไฟลุกลามมาถึง มันก็จะลุกไหม้เพียงชั่วพริบตาเท่านั้น

ไม่ เธอต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด！ มิฉะนั้น หากไม่ตายด้วยน้ำมืออาคิระ ก็ต้องตายเพราะกองเพลิงนี้เป็นแน่！

เมื่อคิดได้ดังนี้ ยู่ยี่ขยับตัว แล้ววิ่งออกจากกระท่อม อาคิระไม่ยอมปล่อยเธอให้หนีไป กระโจนเข้าหา

ยู่ยี่ดิ้นรนต่อต้านเขา เขาใช้จังหวะนี้ควักมีดปอกแอปเปิลขนาดเล็กออกจากกระเป๋า ดึงใบพับมีดออก ปลายมีดแหลมคม

หัวใจเต้นรัว สถานการณ์ในตอนนี้ย่ำแย่มาก จะรุกหรือจะถอยก็ลำบาก เธอถูกขังไว้อยู่ตรงกลาง ไม่ ต่อให้ต้องใช้แรงทั้งหมดที่มี เธอก็ต้องทนมันให้ได้ ！

กิ่งทองยังรอเธออยู่ เขายังเล็กมาก ยังต้องกินนม แล้วยังฉันทัชอีก เธอคิดถึงพวกเขา คิดถึงมากๆ……

เธอกัดฟันแน่น ใช้กำลังทั้งหมดที่มีต่อต้านเขา พลังที่ซ่อนเร้นของคนเมื่อถูกปล่อยออก ก็มองข้ามไม่ได้

แต่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้ชาย อาคิระออกแรงอีกครั้ง ปลายแหลมของมีด ก็ค่อยๆขยับเข้าไปชิดที่ลำคอของเธอ เคลื่อนผ่านเล็กน้อย ก็มีเลือดไหลซึม และปลายมีดก็ขยับเข้าหามากขึ้น……

ความเจ็บปวดในตอนนี้เกินจะบรรยาย มันคมมาก เปลวเพลิงที่ลุกโชนนอกหน้าต่างก็ใกล้เข้ามา อาคิระไม่มีความรู้สึกใดๆอีก แต่ยู่ยี่มี

เธอไม่กล้าขัดขืน เพราะทุกครั้งที่ขัดขืน ปลายแหลมของคมมีดก็จะขยับลึกเข้าไปอีกนิด กัดฟันกร่อน และอดทนไว้

ในที่สุด เปลวเพลิงก็ลุกลามเข้ามา กระท่อมที่ทำจากไม้ก็กำลังถูกเผาไหม้ ใบหน้าที่ย้อมไปด้วยเปลวเพลิงสีแดง ก็ร้อนระอุขึ้นอย่างรุนแรง

ไม่ เธอจะอยู่แบบนี้ไม่ได้ นั่งรอความตายเฉยๆแบบนี้ไม่ได้……

ฟันคมกัดไปที่ริมฝีปากล่าง ยู่ยี่สูดหายใจลึก หาจังหวะเหมาะๆ กระทุ้งเข่าขึ้นอย่างแรง！

ไม่ผิดพลาด กระแทกเข้าหว่างขาของอาคิระพอดี ความเจ็บปวดรุนแรงก็ปะทุขึ้น อาการของเขาบิดตัวงอ ร่างที่สูงใหญ่ล้มลงขดตัวงอกับพื้น สองมือกุมไปที่จุดอ่อนไหว

ในตอนนั้น เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี！

สูดลมหายใจเข้าอย่างต่อเนื่อง สองมือยู่ยี่ยันพื้นและพยุงตัวลุกอย่างยากลำบาก ความร้อนที่แผดเผาจากเปลวเพลิงกำลังคืบคลานเข้ามา กลิ่นควันก็ฟุ้งกระจาย มือหนึ่งของเธอปิดไปที่จมูก แล้วรีบวิ่งออกไปยังด้านนอกกระท่อมในทันที

เท้าซ้ายของเธอก้าวพ้นออกนอกกระท่อม เท้าขวาที่ก็กำลังจะก้าวพ้นไป เสียงร้องที่ทุ้มต่ำอย่างเจ็บปวดก็ดังขึ้นให้ได้ยิน“อ๊าก！”

ได้ยินดังนี้ ยู่ยี่ก็หันกลับไปมองยังที่เสียงสะท้อนมา มีเสาไม้กลมท่อนใหญ่ล้มลงจากทางด้านข้าง ทับเข้ากับขาของอาคิระพอดี ทับเอาไว้แน่น

ท่อนไม้และหินเกิดเป็นรอยแยกขึ้น ทับเขาเอาไว้ตรงกลาง ไม่สามารถขยับตัวได้

ข้างหลังคือเปลวไฟที่สูงเสียดฟ้า กำลังใกล้เข้ามา และมีเปลวไฟบางส่วนที่เล็ดลอดเข้ามาจากทางหน้าต่าง และกำลังรายล้อมร่างของอาคิระอยู่

อาคิระในตอนนี้เพิ่งสังเกตเห็นเปลวเพลิง กัดฟันแน่น แต่ขยับร่างกายไม่ได้ เปลวไฟกำลังลุกลามเข้าใกล้ และคนที่อยู่ในห้องเดียวกับเขาก็คือศัตรูของเขา บางที กองเพลิงนี้อาจจะเป็นสถานที่ฝังศพของเขาก็ได้ !