ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 539

แน่นอนว่า เปลวเพลิงที่อยู่ข้างหลังก็พวยพุ่งกลับมาอีกครั้งด้วยความเร็ว ความร้อนปะทะเข้ากับแผ่นหลัง ต้นไม้ถูกเผาไหม้จนเกิดเสียงดังระงม

เปลวเพลิงลุกไหม้ไปทั่วบริเวณ ทั้งสองถูกเปลวเพลิงห้อมล้อมเอาไว้ ใบหน้าถูกแผดเผาจนรู้สึกปวดแสบ

ไม่มีทางให้เดินต่อ และไม่มีที่ให้ถอยหลัง ทั่วบริเวณรายล้อมไปด้วยเปลวเพลิง ยู่ยี่รู้สึกสิ้นหวังในใจ

สายตาที่เฉียบคมของอาคิระกวาดมองไปรอบๆ ทันใดนั้นดวงตาก็เป็นประกาย เอ่ยปากพูด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยินดีและตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก เสียงก็ปรับระดับไปด้วยเล็กน้อย“ไปโกยใบไม้ที่ร่วงหล่นเหล่านั้น”

ยู่ยี่ไม่ได้ถามอะไรมาก ทำตามอย่างที่เขาพูด โกยใบไม้สีเหลืองที่เหี่ยวแห้งออก สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือหลุม มีขนาดแคบมาก ไม่รู้ว่าลึกแค่ไหน

“โดดลงไป ！”น้ำเสียงของอาคิระแฝงไปด้วยคำสั่ง “โดดลงไป！”

ยู่ยี่เดินเข้าไป รองเท้าที่สวมใส่ติดไฟไปแล้ว กัดฟันอย่างไม่ย่อท้อ สองมือวางไปยังแผ่นหลังของอาคิระ ผลักเขาลงไป จากนั้น เธอหลับตาลง แล้วกระโดดลงไปตาม

ร่างกายกระแทกลงกับพื้นอย่างจัง ความเจ็บปวดก็เข้าโจมตี ยู่ยี่เป็นลมหมดสติไป

เมื่อเห็นดังนั้น อาคิระถอดเสื้อคลุมออก คลุมไปที่ร่างเธอ หลุมมีขนาดห้าถึงหกเมตรได้ หดตัวอยู่ในมุม ไม่ต้องกังวลเรื่องความปลอดภัย

ลมเย็นที่พัดโชยอยู่ข้างนอกมีเสียงของการเผาไหม้แว่วมาให้ได้ยินอยู่เป็นระยะ อาคิระนั่งพิง อยู่อย่างเงียบๆ

เธอพูดถูก เขาจมอยู่กับความรู้สึกผิดที่ถอนตัวไม่ขึ้น สภาพการตายของดาหวันนั้นน่าสลดเกินไป นั่นเป็นหลุมที่เขาไม่อาจก้าวข้ามผ่านมันไปได้ นานวันเข้าก็ยิ่งถลำลึกมากขึ้น จนกลายเป็นตราปาบ จากนั้นก็กดดันจนตัวเองมาอยู่ในจุดจุดนี้

พื้นที่โล่งเตียน

อาคิระมองไปที่ตรงหน้า ใบหน้าของชายหนุ่มที่ถูกปกคลุมไปด้วยขี้เถ้าสีดำและมืดมน เขานั่งอยู่กับที่ไม่ได้ขยับไปไหน เพราะเขาแทบยืนไม่ขึ้น

ยืนตัวสูง มือที่ขนาบข้างของฉันทัชมีเสียงดังกร๊อบแกร๊บ เขาสุภาพอ่อนโยนและเฉยเมยมาตลอด อารมณ์โกรธมีแค่ในช่วงที่ยังเป็นวัยหนุ่มเท่านั้น เมื่ออายุเข้าเลขสาม ก็ไม่เคยโกรธอีกเลย

ขาที่เรียวยาวขยับ ก้าวเดินเข้ามาทีละก้าว ยกแขนขึ้น หมัดกระแทกเข้าที่ใบหน้าของอาคิระทันที

ร่างล้มลงไปด้านข้าง เพียงหมัดเดียว ทำเอาอาคิระถึงกับปากแตก เลือดไหลซึม ออกมาจากมุมปาก

ฉันทัชเคยเรียนเทควันโดมาก่อน ความแข็งแรงและน้ำหนักไม่ใช่ที่คนทั่วไปจะเทียบได้

“นี่แกสะกดคำว่าตายไม่เป็นใช่ไหม！รนหาที่จริงๆ！” ยกขาขึ้น รองเท้าหนังเหยียบไปที่หน้าอกของอาคิระ เขาพูดจาหยาบคาย

ได้ยินดังนั้น โก๋ที่ยืนอยู่ข้างๆก็ถึงกับตาค้าง นี่คือคุณฉันทัชจริงๆใช่ไหม？

เขาในแบบนี้เหมือนย้อนกลับไปในตอนที่อายุยี่สิบอีกครั้ง อันธพาลเล็กน้อย แต่ก็โหดเหี้ยมอย่างที่สุด

“วันนี้ฉันยินดีจะสอนให้แกเอง！”ระหว่างที่พูด ฉันทัชก็กระแทกหมัดลงไปยังร่างของอาคิระอยู่ซ้ำๆ ไร้ความปรานี ทำเอาฝ่ายตรงข้ามปัดป้องไม่ได้

ความมืดมน และความโกรธเข้าครอบงำ ทำเอาน่ากลัวไม่น้อย ทั้งมือและเท้า ประเดประดังเข้าหา ร่างของอาคิระลอยตัวขึ้นแล้วหล่นลงพื้นอยู่แบบนั้น

ออกตัวเร็ว เหี้ยมโหด แม่นยำ โก๋มองไปยังร่องรอยที่เขาทิ้งเอาไว้บนตัวของอาคิระคือคำว่าตาย เขาสั่นสะท้าน ตัวสั่น ยืนอยู่ตรงนั้น พูดอะไรไม่ออกสักคำ

อาคิระไม่คิดต่อสู้ และตอบโต้กลับไม่ได้ ทนเจ็บ กับใบหน้าที่ปูดบวม และเลือดมุมปากที่ยังไหลไม่หยุด

ทุกคนรอบๆต่างรู้ดีว่าให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีก ไม่อย่างนั้นต้องโดนซ้อมจนตายเป็นแน่！

แต่ฉันทัชก็ราวกับมีตาหลัง เท้าขยับ เสียงเข้มๆของเขาก็ดังขึ้น “ ใครกล้าเข้ามา ฉันจะอัดให้เละไปพร้อมกันเลย ！”

ทุกคนต่างไม่มีใครกล้าเคลื่อนไหวอีก ยืนนิ่งอยู่กับที่

มือที่เรียวยาวคว้าไปที่คอเสื้อของอาคิระ ดวงตาที่เฉียบคมของฉันทัชราวกับจะทิ่มแทงเขาให้ทะลุถึงกระดูก“ ดูท่า วันนี้เราสองคนคงต้องรู้ผลให้ได้ แกตาย ฉันตาย ก็ไม่เลวเหมือนกัน！”

ในตอนนี้เอง มีคนคนหนึ่งเดินออกมา มือของเขาถือโทรศัพท์ เสี่ยงกับการที่จะถูกทำร้าย ยื่นมันให้กับอาคิระ

ฉันทัชเหวี่ยงหมัดออกไป คนที่เอาโทรศัพท์มาล้มลงกับพื้น ผู้คนโดยรอบต่างพากันกลั้นหายใจด้วยความกลัว

ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ใบหน้าของอาคิระดูแย่ขึ้นในทันที หอบหายใจถี่ อารมณ์แปรปรวนอย่างรุนแรง

มือของเขาเช็ดเลือดที่ไหลออกจากมุมปากอย่างลวกๆ นี่เป็นคำพูดประโยคแรกของเขาในวันนี้“พนาวันกับลูกประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู ฉันต้องรีบไปด่วน รอผลออกมา จะฆ่าจะแกงกัน ก็แล้วแต่นายเลย！”

“ตอนนี้นายมีจิตสํานึกขึ้นมาแล้วงั้นเหรอ？”ฉันทัชยิ้มเยาะ พูดเสียดสี“สายไปแล้ว！”

“ลูกชายของฉันอยู่ห้องไอซียู ไม่รู้เป็นตายร้ายดี หากรู้ข่าวแล้ว ฉันจะรีบกลับมา！”อาคิระพูดอย่างยากลำบาก และกระแอมไอด้วยอย่างห้ามไม่อยู่ถูกทำร้ายอย่างรุนแรง สภาพร่างกายในตอนนี้ก็เจ็บปวด และสะเทือนไปด้วยไม่น้อย

“รีบร้อนมากเหรอ ? แต่ฉันว่างมาก มีเวลาอีกโข ทำยังไงดี ? ตอนนี้นายเป็นของเล่นที่ฉันชอบที่สุด นายไปแล้ว ฉันจะเอาอะไรมาสนุกล่ะ？”

หาได้ยากมาก ที่จะเห็นฉันทัชในมุมที่ชั่วร้ายแบบนี้ ชื่นชมความวิตกกังวลของเขา อย่างไม่สะทกสะท้าน เขาก็มีด้านมืดเหมือนกัน แค่ก่อนหน้านั้นไม่เคยเปิดเผยให้เห็นมาก่อนก็เท่านั้น