ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 540

ไม่มีใครกล้าขวางอีก เพียงไม่กี่ก้าวก็เดินเข้าป่าไป เปลวไฟ กลุ่มควันที่หนาทึบ กลิ่นไหม้ที่ฉุนจมูก ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

เขาเดินตามหลังคุณฉันทัช กิ่งก้านและใบไม้ที่โผล่ออกมาเกือบทำเขาสะดุดคะมำกับพื้นอยู่หลายครั้ง ตรงกันข้าม คุณฉันทัชกลับสาวเท้าก้าวเดิน ใบหน้ามืดมน คิ้วผูกกันแน่น และตะโกนเรียกชื่อคุณยู่ยี่ตลอดทาง

เสื้อโค้ตที่สวมใส่ถูกกิ่งไม้เกี่ยวจนฉีกขาด ใบหน้าที่หล่อเหลาถูกย้อมไปด้วยสีดำ ศีรษะและใบหน้าเลอะไปหมด ราวกับออกมาจากกองเถ้าถ่านยังไงอย่างนั้น

ระหว่างทาง มีหลายครั้ง ที่ต้นไม้ที่ลุกไหม้ล้มโครมลงมา มีครั้งหนึ่งที่หล่นทับลงบนไหล่ของคุณฉันทัชพอดี แขนของเขาขนาบอยู่ที่ข้างลำตัว ขยับเคลื่อนไหวไม่ได้เป็นหลายชั่วโมง

คิดว่า ครั้งนั้นน่าจะมีอาการบาดเจ็บที่สุด……

ไม่เพียงแต่โก๋เท่านั้นที่เป็นห่วง ทุกคนที่ติดตามต่างก็เป็นห่วง พากันพูด ว่าควรต้องดูอาการ ของคุณฉันทัชหน่อยไหม?

“ฉันจะขอพูดเพียงครั้งเดียว หากทุกคนทำให้การช่วยชีวิตคนของฉันต้องล่าช้า ผลที่ตามมาทั้งหมดทุกคนต้องรับผิดชอบ！อย่าพยายามที่จะห้ามปรามฉันในเวลาแบบนี้！เพราะไม่เพียงไม่มีประโยชน์ แต่มันจะยิ่งทำให้ฉันโกรธมากขึ้น！”คิ้วที่เย็นชาขมวดขึ้น ฉันทัชพูดด้วยน้ำเสียงที่ตึงเครียดเพียงประโยคเดียว หลังจากที่เข้าป่าไป นี่เป็นเพียงคำพูดเดียวที่เขาพูด

ตึงเครียด หายใจไม่ออก บรรยากาศที่กดดันปกคลุมไปทั่วทั้งป่า บวกกับเปลวเพลิงที่พวยพุ่งสูงเสียดฟ้า ทำให้ทุกคนต่างรู้สึกหวาดกลัวยิ่งขึ้น

คุณฉันทัชที่อ่อนโยนเปลี่ยนไปในทันที ทุกคนต่างตกใจ และประหลาดใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร

ความรู้สึกที่เหมือนจะพังทลายนั้นคงอยู่จวบจนมีเสียงก้องขึ้น ตอนที่คุณยู่ยี่ถูกนำตัวออกมาจากหลุมนั้น ทุกคนอยู่ไกลพอสมควรจึงมองไม่เห็น แต่โก๋มองเห็นมันอย่างชัดเจน

ในตอนนั้น เรี่ยวแรงของคุณฉันทัชถูกสูบไปจนหมด รู้สึกโล่งใจในทันที เอนตัวพิงไปยังต้นไม้ข้างหลัง หน้าอกกระเพื่อมไหวอย่างรุนแรงไม่หยุด มือขวาคลึงไปที่หว่างคิ้ว ส่วนนั้นตึงจนแน่นและรู้สึกปวดขึ้นมา

โดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เขาพิงไปที่ต้นไม้ และให้ทุกคนพาคุณยู่ยี่มาตรงหน้าเขา

มีเพียงโก๋เท่านั้นที่รู้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากขยับ แต่มันคือความตึงเครียดอย่างที่สุดที่จู่ๆก็ได้รับการปล่อยวาง มันทำให้เขาขยับตัวไม่ได้

บนรถ โก๋ที่กำลังพูด จากพยาบาลสาวที่นั่งเงียบกันอยู่ก็แย่งกันพูดจนฟังไม่ได้ศัพท์ ทั้งอิจฉาและชื่นชมตามๆกัน

ในตอนนี้ยู่ยี่คิดถึงเขามาก !

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เธอถูกพาตัวไปยังห้องพักสุดหรูที่จัดเตรียมเอาไว้ และพยาบาลก็รอกันอยู่แล้ว

แต่ ฉันทัชไม่เข้าไปด้วย ในใจรู้สึกผิดหวังอย่างมาก เธอเอาแต่จ้องมองไปยังประตูของห้องพักผู้ป่วยอยู่ตลอด

ถูกนำตัวมาที่ห้องพักผู้ป่วยในตอนเช้า จนตกดึก เขาก็ยังไม่ปรากฏตัว ราวกับลืมเธอไปแล้วยังไงอย่างนั้น

เอนกายอยู่บนเตียง ยู่ยี่ขอโทรศัพท์มือถือจากพยาบาล นิ้วมือกดไปยังหมายเลขที่คุ้นเคยนั้นอย่างรวดเร็ว แล้วโทรออก

แต่ เสียงที่ตอบรับกลับมาคือไม่สามารถติดต่อได้ ให้โทรมาใหม่อีกครั้ง

ขบริมฝีปากแน่น เธอไม่ยอมแพ้ กดโทรอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับเป็นหมายเลขที่โทรกำลังสนทนาอยู่กับอีกสายหนึ่ง

เธอคิด เขาไม่อยากรับสายเธอ

เรื่องนี้ เธอเป็นคนผิด หากเขาจะโกรธ มันก็สมควร

เมื่อโทรไม่ติด ยู่ยี่คิดวิธีอื่น เธอโทรไม่ติด โก๋ต้องโทรติดสิ เธอให้โก๋บอกเขา ว่า เธอคิดถึงเขา

คำพูดหวานๆของสามีภรรยาให้บุคคลที่สามอย่างเขามาพูดแทนมันคงดูไม่เหมาะ แต่คุณยู่ยี่ก็ถลึงตามอง ไม่มีทางเลือก เขาจึงจำต้องโทร

คุณฉันทัชไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย แล้ววางสายไป

โก๋ถือโทรศัพท์ และมองไปที่คุณยู่ยี่อย่างช่วยไม่ได้ โทรศัพท์เปิดลำโพง ดังนั้นก็จึงฟังได้อย่างชัดเจน

คิดไปคิดมา ยู่ยี่ก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า คุณโทรไปอีก บอกว่าฉันคิดถึงเขามาก คิดถึงจนใจจะขาดแล้ว

ลังเล และอยู่ไม่สุข โก๋รู้สึกการพูดคำพูดเหล่านี้แทนกันมันดูไม่เหมาะเท่าไรมันเหมือนตัวเองกำลังบอกรักคุณฉันทัช ซึ่งมันน่าอึดอัดมาก

ไม่โทร ก็ไม่ได้！

กดโทรไป คุณฉันทัชก็รับคำ แล้วบอกไม่มีอะไรก็วางสาย

ยู่ยี่โกรธ“โทรไปอีก！”

โก๋ตกใจจนโทรศัพท์เกือบร่วงหล่นลงพื้น หน้าหงิกหน้างอ เขากดโทรออก ยู่ยี่ตาไวมือไว คว้าโทรศัพท์มา ส่งเสียงเรียกอย่างน่าสงสาร“ฉันทัช”

ความพยายามอันสั้นเปิดโอกาสให้เธอได้เรียกแค่ชื่อของเขา แล้วถูกตัดสายไป ไม่ฟังเธอพูดอะไรแม้แต่คำเดียว

ยู่ยี่กดโทรออกอีกครั้ง แสดงอารมณ์อย่างจริงใจ“ ฉันคิดถึงกิ่งทองไม่ได้เจอกิ่งทองมาวันหนึ่งแล้ว”

“เขาหลับไปแล้ว……”ครั้งนี้ ฉันทัชยอมปริปากพูด แต่ก็ยังเย็นชาอยู่ และไม่ได้พูดอะไรอีก กดวางสายไป

ยู่ยี่จนใจ ครั้งนี้ทำเขาโกรธมากจริงๆ เธอไม่เคยรู้มาก่อน ฉันทัชที่โกรธจะง้อยากขนาดนี้ !

และแล้ว เธอก็มีแผนใหม่ ตอนเที่ยงเวลาอาหาร เธอบอกไม่หิว เอาหัวมุดเข้ากับหมอน ตกเย็นเวลาอาหาร ก็บอกว่าไม่หิวอีก

พยาบาลร้อนใจมาก แต่เธอก็ไม่ยอมกิน พูดแค่ว่าเธอไม่หิว

มื้อเที่ยงไม่กิน มื้อเย็นก็ไม่ยอมกิน อาหารค่ำยิ่งไม่แตะ ละครฉากนี้เธอเล่นได้ดูเหมือนจริงมาก

แต่ว่า เธอคงคิดผิดไป นี่ก็สามทุ่มแล้ว ฉันทัชก็ไม่มา ความผิดหวังของยู่ยี่ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

ร่างที่พิงอยู่ค่อยๆเลื่อนตัวลง เธอกำลังจะนอนพัก และในจังหวะนี้เอง เสียงเอี๊ยดก็ดังขึ้น ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก