ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 541

“มีการเปิดลำโพง ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงพึมพำสบถของผู้ชาย มันฟังดูคุ้นมาก……”

เมื่อพูดมาแบบนี้ เธอก็นึกขึ้นได้ แก้วที่อาคิระถืออยู่นั้นหก น้ำร้อนก็หกสาดที่หลังมือของเขา และเขาก็บ่นพึมพำเสียงต่ำ

ยู่ยี่โน้มตัวเข้าหา และกอดเขาไว้ ราวกับลูกแมวตัวหนึ่งไถร่างไปกับตัวเขา“ไม่โกรธฉันแล้วเหรอ？”

“อืม……”เขาตอบกลับ ให้เธอนั่งดีๆ เขาจะไปโกรธเธอจริงจังได้ยังไง ยิ่งไปกว่านั้นเจอเรื่องแบบนี้ ที่เธอทำมันก็ถูกแล้ว

ในที่สุดเธอก็ยิ้มได้“ คุณรู้ไหม คุณในแบบนี้ มันทำฉันกลัวมาก！”

จ้องมองเธอ ฉันทัชก็พูดขึ้น“ คุณยังรู้จักกลัวด้วยเหรอ？”

“ฉันกลัวคุณจะเย็นชาใส่ฉัน ฉันไม่ชอบที่คุณทำแบบนี้กับฉันเลย”เธอพูด“แล้วนี่ คุณจะทำยังไงกับอาคิระ？”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ แววตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา ไม่มีไอร้อน ดวงตาดำขลับเย็นเยือก

ลังเลอยู่ชั่วครู่ ยู่ยี่ก็พูดว่า “ช่างมันเถอะ เขารู้ตัวว่าทำผิด และคงรู้สำนึกแล้ว ในตอนที่ฉันกับเขาวิ่งหนีออกจากกระท่อมแล้วเจอกับอันตราย ในสถานการณ์ที่คับขัน เขาเป็นคนผลักฉันออกไป แต่แล้วตัวเองก็ถูกต้นไม้ล้มทับเข้าที่ขาอย่างจัง ”

“หากเขาไม่ได้พาคุณไปที่กระท่อมนั้น ไหนเลยจะยังต้องการความช่วยเหลือจากเขา ？” เขากำลังอธิบายข้อเท็จจริง รวบรัดและได้ใจความ

“เขาก็เป็นคนที่น่าสงสาร การตายของดาหวันเขาเอาแต่โทษตัวเอง คิดว่าเพราะตัวเองเป็นต้นเหตุให้เธอต้องตาย เขาบอกว่าเขาลืมการตายของดาหวันไม่ได้เลย นอนหลับ ก็ยังคงฝันถึง เหมือนเป็นตราบาป ที่เขาหลบหนีไม่พ้น ทำได้เพียงกักขังตัวเองอยู่ในนั้น

เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองมีความสุข และไม่ยอมให้คุณมีความสุข สำหรับเขา คุณกับเขาเป็นคนที่ใกล้ชิดดาหวันมากที่สุด เขายังพูดอีกว่า เขาเป็นคนแนะนำดาหวันให้คุณได้รู้จัก

หากดาหวันไม่รู้จักคุณ โศกนาฏกรรมแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบ อนาคตยังสดใส แต่กลับมามีจุดจบแบบนี้ เขารู้สึกว่ามันเป็นเพราะความผิดของตัวเขาเอง ……”

ผู้ชายที่หวนคิดถึงแต่อดีต โดยเนื้อแท้แล้วไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร หรือจะพูดก็คือเธอรู้สึกใจอ่อนกับน้ำใจที่เขาแสดงออกในตอนนั้น

ยู่ยี่พูดอย่างช้าๆ

“คนพลั้งเผลอทำผิดไม่น่ากลัว กลัวก็แต่ผิดมันอยู่ซ้ำๆ ช่วงเวลาวิกฤติตอนที่อยู่ในป่าเขาผลักฉันออกแล้วตัวเองเจ็บแทน ความมีน้ำใจในตอนนั้นมันทำให้ฉันเชื่อว่าเขาสำนึกผิดแล้วจริงๆ รู้ว่าทำผิดไป ไม่อย่างนั้นคงไม่ช่วยฉันตอนที่อยู่ในป่าอยู่หลายครั้ง แม่ของคุณเป็นหนี้พ่อแม่เขา คุณก็รู้สึกละอายใจกับเอวา หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป ต่อให้คุณจะไม่รู้สึกผิด แต่พ่อแม่และคุณท่านก็จะยังคงจมอยู่กับความรู้สึกผิดนี้ไปตลอด

หากในเหตุการณ์เลวร้ายครั้งนี้ ฉันได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือเขายังไม่รู้สำนึก คุณจะทำยังไงกับเขาฉันก็คงไม่มีความเห็นอะไร เพราะนั้นก็ถือว่าเป็นผลกรรมที่เขาสมควรได้รับ

แต่ตอนนี้สถานการณ์มันต่างออกไป งั้นก็จึงต้องแยกออกเป็นประเด็นไป จะถือว่าเป็นการจัดสรรของพระเจ้าก็ได้ คนคนหนึ่งจะก้าวข้ามฝันร้ายนั้นไปได้ก็ต้องมีอะไรมากระตุ้นปลุกให้ตื่น กลับสู่สภาวะปกติ ในตอนนี้เขาก็ฟื้นตื่นขึ้นมาแล้วจริงๆ……”

“……”ฉันทัชไม่พูดอะไร ทำเพียงนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเธอ นิ้วที่นุ่มนวลบีบยาแล้วทาไปยังเข่าที่บวมแดงอย่างอ่อนโยน

รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย ยู่ยี่ก้มหน้าลง เห็นเพียงเขาทายาให้เธอด้วยมือเดียว มือซ้ายขนาบอยู่ด้านข้าง แทบจะไม่ขยับเลย

และคิดไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในป่า ที่โก๋เล่าให้ฟัง เธอก็ขมวดคิ้ว สองมือรีบคว้าไปที่เสื้อของเขา แล้วถอดออก

เป็นไปตามคาด ที่ไหล่และแผ่นหลังนั้นบวมแดงจนน่าตกใจ นึกภาพออกเลยว่าต้นไม้ที่โค่นล้มลงมานั้นรุนแรง และหนักแค่ไหน！

ทันใดนั้น ยู่ยี่ก็รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา หัวใจบีบเกร็ง ปลายนิ้วค่อยๆเคลื่อนผ่านไปทั่วบริเวณที่บวมแดง ลูบไล้ไปมา“ ทานยาแล้วหรือยัง？”

“หมอตรวจดูให้แล้ว ไม่เป็นอะไรมาก พักสักสองสามวันก็ดีขึ้น……”เขาเหยียดริมฝีปาก จงใจพูดอย่างเรียบเฉย เหมือนไม่มีอะไร กลัวเธอจะเป็นกังวล

แต่ยู่ยี่ก็ยังเป็นกังวลใจ ขบริมฝีปากแน่น และลูบไปที่ไหล่เบาๆ ในตอนนั้นมันจะเจ็บปวดมากแค่ไหนกัน！

“ที่รัก หยุดมือที่หยอกเย้าไปมาของคุณได้ไหม？”เขาพูดเสียงเบา และตอนนี้ ความโกรธทั้งหมดที่เคยมีก็จางหายไปหมดแล้ว

“ฉันหยอกเย้าที่ไหนกัน？” เธอขมวดคิ้ว และโต้กลับ

ฉันทัชสูดหายใจเบาๆ ขาที่นั่งยองๆอยู่ก็ลุกยืนขึ้น นั่งลงตรงข้ามเธอ และพูดว่า “แต่มันทำให้ผมรู้สึก……”

ยู่ยี่สะดุ้งเล็กน้อย ความรู้สึกที่ตึงเครียดก็หายไป ทั้งโกรธและทั้งตลก“ เวลาแบบนี้ คุณยังจะมีความรู้สึกอะไรอีก ？”

“คุณจะดูไหม？”ดวงตาฉันทัชดำขลับ สายตามองไปที่หว่างขา

ตามสัญชาตญาณ เธอกวาดตามองตาม ก็เห็นในกางเกงสูทที่สวมใส่นูนขึ้นมาอย่างชัดเจน

ห้ามไม่ได้ ใบหน้าเห่อแดงขึ้นมาเล็กน้อย ยู่ยี่ถลึงตามองเขา“เมื่อก่อนทำไมไม่เคยเห็นคุณทะลึ่งแบบนี้มากัน ? หรือเมื่อก่อนแกล้งทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเหรอ ? ที่แท้ก็หมาป่าในคราบลูกแกะ ฉันถูกคราบลูกแกะที่คุณปลอมหลอกเอาซะแล้ว ？”

“อันที่จริงแล้ว ผู้ชายมักมีแรงกระตุ้นจากผู้หญิงที่ตัวเองรัก นี่เป็นเรื่องปรกติมาก……”เขามองดูเธอเงียบๆ“เพราะรักจึงรู้สึกว่าสวยงาม และเพราะสวยงามก็จึงหวั่นไหว ความปรารถนาเกิดจากความคิด หากผู้ชายไม่อยากจะนอนกับผู้หญิง คุณจะรู้สึกยังไง ？”

เธอรู้สึกว่าเหตุผลที่บิดเบี้ยวของเขาก็พอฟังขึ้นอยู่บ้าง ริมฝีปากขยับและกำลังจะพูดอะไร ฝ่ามือใหญ่ของฉันทัชก็วางลงบนไหล่ของเธอ ดวงตาดำขลับสีเข้มพร้อมรอยยิ้ม เอ่ยพูดช้าๆว่า“ ตอนที่เจอกันครั้งแรก ใครกันที่หาข้อมูลจากคอมพิวเตอร์เรื่องบนเตียงของผู้ชาย ？”