ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 556

ชิงช้าสวรรค์ขึ้นไปยังจุดสูงสุด มองลงไปใต้เท้า เล็กจนเหมือนมด

มุมปากพนาวันยกขึ้นเป็นมุมบางๆ

อาจเพราะสูงมากไป หมีพูลเลยอึดอัดเล็กน้อย

เสื้อของอาคิระม้วนขึ้น เขาไม่พูดอะไร แขนกลับโอบไปที่เอวเล็กของเขาเงียบๆ

ค่อยๆลอยขึ้นสู่ข้างบน ทีละนิดๆ

พนาวันหันกลับ มองไปด้านนอกชิงช้าสวรรค์

พระอาทิตย์ตก แสงอาทิตย์ยามพลบค่ำปกคลุมไปทั่วทุกมุมของเมือง

พระอาทิตย์ตกสวยงามมาก นั่งอยู่บนจุดสูงสุดของชิงช้าสวรรค์ ทิวทัศน์ยามพลบค่ำของเฮทเคเข้าสู่สายตา

พนาวันมองอย่างเหม่อลอย แม้แต่อารมณ์ที่อยู่ในใจก็ต่างกัน

หมีพูลคว้าแขนของอาคิระ ใบหน้าเล็กๆนั้นตื่นเต้น

ความโมโหค่อยๆหายไป อาคิระเอาน้ำแร่มาดื่มจนหมด

สายตากวาดไปยังฝั่งตรงข้ามโดยไม่ตั้งใจ ท่าทางของหญิงสาวมีความพอใจและความสุขอันหนึ่งอันเดียวกันที่แสนสงบอย่างแผ่วบาง เป็นความงามอันเงียบสงบ

เขาเลิกคิ้วขึ้น

เธอในตอนนี้ ดูสบายตาเล็กน้อย ไม่เหมือนปกติที่ดูน่าชัง

ออกไปจากสวนสนุก หมีพูลยังไม่อยากกลับ ยังคงหันไปจ้องมองไม่หยุด

“ยังอยากมาอีกเหรอ？”อาคิระสังเกตเห็นความคิดของเขา

หมีพูลพยักหน้า

อาคิระพูด：“ต่อไปอยากมาอีกก็มาละกัน”

“นี่เป็นของพ่อเหรอ？”หมีพูลเงยคางขึ้น คุณอาคนเมื่อกี๊บอกว่าสวนสนุกแห่งนี้เป็นของพ่อ

“ใช่”เขาพยักหน้า

มือสองข้างของหมีพูลปรบอย่างแรง ดูภูมิใจมาก：“พ่อเจ๋งมาก！พ่อสุดยอดมากเลย！”

ใบหน้าที่แสนเย็นชา ผ่อนคลายลงเล็กน้อยจากคำพูดของเด็กหนุ่ม อาคิระยกมุมปากขึ้นมาอย่างที่ไม่ได้เห็นได้บ่อยๆ มือใหญ่ลูบผมแสนนุ่มของเขา

พนาวันที่ตามอยู่ข้างหลัง จ้องมองไป

ฉากนี้ สวยงามยิ่งกว่าวิวตอนที่พระอาทิตย์ตกเมื่อกี๊เสียอีก

จากนั้น ทั้งสี่คนก็ไปที่โรงอาหาร

ร้านอาหารธรรมดาๆ สั่งกับข้าวไปสามสี่อย่าง กับข้าวสวยสี่ชาม อาหารจานร้อนๆ พร้อมกับกลิ่นหอมยั่วคน

พิมแสงพูด：“คุยกันแล้วว่ามื้อนี้ฉันจะเลี้ยง มีร้านสเต๊กตรงข้ามร้านหนึ่งอร่อยมาก”

พนาวันวางตะเกียบในมือลง：“ขอบคุณสำหรับความหวังดีของคุณพิมแสง แต่หมีพูลไม่ชอบกินสเต๊กค่ะ”

“ไม่งั้นเคเอฟซีไหม？”

เธอคิดว่าพวกเด็กน่าจะชอบกินอาหารจานด่วน

ทุกครั้งที่ผ่าน จะเห็นคนในร้านเต็มหมด

ครั้งนี้พนาวันยังไม่ได้พูด หมีพูลก็ชิงพูดก่อน：“แม่บอกว่ามันเป็นอาหารขยะ ให้ผมกินได้แค่อาทิตย์ละครั้ง วันก่อนกินไปแล้วเลยกินอีกไม่ได้ครับ ถ้าคุณน้าพิมแสงอยากกิน งั้นก็ไปกินเถอะ พวกเราจะรอคุณน้าพิมแสงกลับมาตรงนี้”

พิมแสงรู้สึกอายเล็กน้อย

แต่ว่า แป๊บเดียวเธอก็ตอบสนองกลับมา ส่ายหน้าออกไป：“น้าก็ไม่ชอบอาหารจานด่วน น้าคิดว่าเราจะชอบเสียอีก”

หมีพูลส่ายหน้า

ข้าวมื้อนั้นกลับกินไปอย่างเงียบๆ บนโต๊ะอาหารมีแค่อาคิระกับพิมแสงสองคนที่พูด

กินเสร็จ ก็มีเค้กมาอีก เป็นเค้กผลไม้

ผลไม้หลากหลายชนิดถูกตกแต่งทั่วเค้กที่สวยงาม ทำให้คนรู้สึกอยากกิน

หมีพูลอธิษฐานก่อน หลับตาทั้งสองข้าง มือเล็กๆนั้นกอดไว้ตรงหน้าอก

เขาอธิษฐานในใจเงียบๆ：หวังว่าในทุกๆวันข้างหน้าพ่อกับแม่จะเป็นเหมือนวันนี้！

จากนั้นเป่าเทียน และกินเค้ก

พนาวันเอาแค่ชิ้นเล็กๆ จ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆที่เต็มไปด้วยความสุขของหมีพูล เธอละสายตาลงไปเล็กน้อย

นี่คือวันเกิดครั้งแรกที่อาคิระฉลองกับเขา เขาต้องมีความสุขมากแน่ๆ

จากนั้น เธอก็ยิ้มบางๆ

หมีพูลไม่เคยมีความสุขแบบนี้

พอคิดถึงบ่ายวันนี้ที่เขาจูงมือของเธอในสวนสนุก ช่วยเหลือเธอ ระบายความโกรธให้เธอ รอยยิ้มที่มุมปากก็ค่อยๆชัดขึ้น

อาหารเย็นกินเยอะเล็กน้อย พิมแสงจึงเสนอให้ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆ

ในสวนสาธารณะเปิดไฟแล้ว กลิ่นหอมของดอกไม้และกลิ่นหญ้าผสมปนกัน ลอยเข้าจมูก เป็นกลิ่นหอมบางๆ

ค่ำคืนนั้นหนาวเล็กน้อย