ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 557

พนาวันโซเซ ถูกสะบัดล้มลงไปที่พื้น

เขาเข้าใกล้ทะเลสาบไม่หยุด ตอนที่เท้าเหยียบเข้าไปในน้ำ ความเยือกเย็นและน่าขยะแขยงเข้าครอบงำเขาทันที

ชั่วพริบตาเดียว อาคิระรู้สึกว่าถูกคนรัดคอ หายใจไม่ออก

แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ แต่เขาก็ยังไม่หยุด เดินไปตรงส่วนน้ำลึกของทะเลสาบต่อ

มองจากแผ่นหลังแล้ว ร่างกายสั่นเกร็งไปหมด

แค่เป็นเรื่องที่อาคิระตัดสินใจทำ ไม่มีทางที่จะหันหลังกลับแน่！

พนาวันสูดลมหายใจลึกๆ เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว มือสองข้างออกแรงผลักเขาออกไป กระโดดลงไปในทะเลสาบ

พิมแสงตะลึงงัน

อาคิระนิ่งไป ตะลึงอยู่ตรงนั้น

กลางทะเลสาบ พนาวันมองไปที่เขา พูดว่า：“ของอะไรตกลงไป？”

อาคิระได้สติคืนมา อารมณ์ที่เดือดจัดยังไม่หายไป กลับเพิ่มมากขึ้น ตะโกนไปที่เธออย่างโมโห：“พนาวัน นี่คุณทำอะไรน่ะ？”

“ของอะไรกันแน่！ในน้ำมันหนาว ฉันยืนหยัดอยู่ได้ไม่นาน สิ่งที่คุณทำได้ในตอนนี้คือช่วยประหยัดเวลาของฉัน！”

พนาวันตัดสินใจแล้ว

ทั้งสองสบตากันเล็กน้อยโดยมีทะเลสาบกั้นไว้ จากนั้นอาคิระจึงประนีประนอม บอกของที่ตกลงไป และตำแหน่งกับเธอ

พนาวันหายใจเข้าลึกๆ แล้วกลั้นไว้

จากนั้นก็จมลงไปในน้ำ บนผิวน้ำมีระลอกคลื่น จากนั้นก็มองไม่เห็นร่างคน

นัยน์ตาสีแดงจางลงไป อาคิระรีบโทรหาเจ้าหน้าที่ทันที

ทะเลสาบไม่ได้ลึกมาก แต่โคลนตมนั้นลึกมาก

เธอมองตรงหน้าไม่ชัด หลับตาลง ใช้ความรู้สึกคลำในทะเลสาบ

ค่ำคืนที่หนาวเหน็บ อุณหภูมิในน้ำไม่ต้องพูดก็เข้าใจดี ตอนแรกยังดีๆอยู่ พอเวลาผ่านไปนานเรื่อยๆ ความเยือกเย็นเริ่มเข้าสู่กระดูก

บนผืนน้ำไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ อาคิระจุดบุหรี่มาสูบอย่างหงุดหงิด

ขาค่อยๆไม่มีความรู้สึก พนาวันรู้ว่า ตัวเองต้องรีบจบให้เร็วที่สุด！

ไม่อย่างนั้นรอจนขาเป็นตะคริวแล้วค่อยออกไป ก็คงสายไปแน่นอน！

สร้อยข้อมือ สร้อยข้อมือ สร้อยข้อมือ……

เธอท่องในใจเงียบๆ แล้วรีบหา

บนฝั่งทะเลสาบ อาคิระเดินไปเดินมา สูบบุหรี่หลายมวนไม่หยุด สบถเสียงทุ้มต่ำ รุนแรงมากขึ้น：“แม่เอ๊ย！”

ครั้งนี้ก็ผ่านไปนานอีกครั้ง บนผืนน้ำยังคงสงบนิ่ง

ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ความหวาดกลัวและหงุดหงิดเริ่มแผ่ซ่านไปในหัวใจ คำรามไปที่ทะเลสาบ：“พนาวัน คุณรีบออกมาเดี๋ยวนี้ ได้ยินไหม！”

หายต๋อมเหมือนหินที่จมลงไปในทะเล ไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ

อาคิระขบกรามแน่น ระงับความหงุดหงิดในใจไว้ แล้วลงไปในน้ำ

ครั้งนี้ ก้าวไปข้างหน้าเพียงสองก้าว

ก็มีเสียง“พรึ่บ”

พนาวันโผล่ออกมาจากน้ำ ปัดผมกลับไปด้านหลัง เช็ดน้ำที่หน้า：“ฉันหาเจอแล้ว”

จู่ๆเธอก็โผล่ออกมาจากน้ำ แสงจันทร์ขาวนวลส่องไปยังเธอที่แก้มซีดขาวและตื่นเต้น

เวลานี้ อาคิระค่อยๆถอนหายใจ ความโกรธในตาค่อยๆหายไป

ในที่สุดก็ปีนขึ้นฝั่ง เสื้อผ้าบนตัวพนาวันเปียก แนบเนื้อไปหมด

หยดน้ำไหลลงไปไม่หยุด

แต่ว่า เธอไม่มีเวลาไปสนสภาพตัวเอง แต่รีบเดินไปที่ใต้แสงไฟ

แบมือออก สร้อยข้อมือวางอยู่ในนั้น

พนาวันยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว โล่งอกไปทันที

เธอมองเห็นสร้อยข้อมือชัดเจน จากแสงไฟ

จากนั้น ก็เหมือนถูกฝ่าผ่าใส่ ตะลึงงันอยู่ตรงนั้น เลือดในตัวไหลย้อนกลับ

อาคิระก็เดินมา มือใหญ่หยิบสร้อยข้อมือนั้นมาจากฝ่ามือเธอ