ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 563

บางทีหมีพูลคงคิดว่าห้องนั้นน่าเบื่อเกินไป เขาเลยเดินออกไป ก่อนออกไปยังไม่ลืมพูดกับพนาวัน：“แม่ ผมรอแม่ที่ห้องรับแขกนะครับ”

ถึงจะบอกว่าเป็นกรอบรูปกระจก แต่ก็ไม่คล้ายเท่าไหร่นัก

เพราะว่าภาพวาดอยู่บนกระจก ไม่มีภาพโมเสก

อาคิระสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว และกางเกงแบบสูทสีดำ หรี่ตาลงเล็กน้อยในที่ร่ม ท่าทางสดใส สะอาด

เปล่งประกายเสน่ห์แบบผู้ชาย มุมปากเหมือนจะยิ้มและเหมือนจะไม่ยิ้ม อ่อนโยน มีความสุข

ดาหวันสวมชุดกระโปรงยาวสีเขียวมรกต ใสราวกับทะเลสาบสีฟ้า

เธอโน้มตัวเล็กน้อย มือสองข้างจับแขนของอาคิระไว้ ริมฝีปากประกบไปที่ใบหน้าของเขา ท่าทางนั้นตื่นตระหนกและประหลาดใจเล็กน้อย

แสงแดดยามฤดูใบไม้ผลิ ใบไม้สีเขียวที่พัดปลิว ทุกสิ่งสวยงามมาก

ท่าทางแบบนี้ เธอเคยเห็นจากใบหน้าของอาคิระตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

ไม่เคยเลย！

เขาปฏิบัติต่อเธอ ไม่มีความอ่อนโยน ไม่มีความปีติ มีแต่ถากถางอย่างเยือกเย็น และยังมีความหงุดหงิดและใจร้อนอย่างเปิดเผย

ความรู้สึกนึกคิดเคลื่อนไหวเล็กน้อย พนาวันเปิดหน้าต่าง

พอเอากระจกใสข้างในออกมา จึงพบว่า ที่แท้ไม่ใช่รูปภาพ สองคนบนนี้และยังมีทิวทัศน์นั้นเป็นภาพวาด

ช่างเป็นความคิดที่ฉลาดเสียจริง

ลิลลี่เบื่อเล็กน้อย หยิบกรอบกระจกด้านข้างขึ้นมาดู ในห้องเงียบลง

เสียงดัง“แกร๊ก”

ประตูถูกเปิดออก

จากนั้น เสียงตะโกนทุ้มต่ำดังขึ้นมาทันที：“วางลง！”

เสียงนั้นกะทันหันมาก พนาวันคิดไม่ถึงเลย

เธอใจเต้นแรง ตกใจจนตัวสั่น

แก้วใสนั้นหล่นลงพื้น ได้ยินเสียงดัง“เพล้ง”จากนั้นแก้วแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ลิลลี่ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน มือสั่นตาม กรอบนั้นตกลงไปที่พื้น

“ใครอนุญาตให้พวกคุณเข้ามาวุ่นวาย？”

ใบหน้าของอาคิระหม่นลงเล็กน้อย กรอบหน้านั้นดูเยือกเย็นและคมชัดมากขึ้น เขากำลังโกรธ

พนาวันจ้องไปที่สายตาเขา พูดว่า：“ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ！”

“ฉันด้วยค่ะ”ลิลลี่รีบพูด

แต่ว่า คำพูดเหล่านี้ไม่สามารถสงบอารมณ์ที่เดือดจัดของอาคิระลงได้ กลับยิ่งเหมือนเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ ยิ่งฟังยิ่งโกรธ：“ถึงไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็มีเจตนา！”

ของที่อยู่ในมือโดนเขาวางไว้บนโต๊ะ อาคิระเดินก้าวไปไม่กี่ก้าว

เขาบีบคอของลิลลี่ ตาแดงก่ำ：“ใครให้คุณแตะต้องกรอบรูป？”

แค่ยุ่งกับสิ่งของของดาหวัน อาคิระก็เสียสติอย่างรวดเร็ว ถูกควบคุมด้วยอารมณ์ที่อธิบายไม่ถูก ตาแดงก่ำอย่างบ้าระห่ำ อย่างไม่อาจควบคุมได้เลย！

ลิลลี่ตกใจกลัวสายตาของเขา

เธอไม่อาจหายใจได้ ใบหน้าเธอแดงจากการที่หายใจไม่ออก อดไม่ได้ที่จะไอออกมาเบาๆ

พนาวันก็ตกใจอาคิระ

เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะโมโหขนาดนี้！

“ตอนแรกฉัน……ไม่ได้แตะต้อง พอเห็นคุณหญิงแตะ ฉันเลยหยิบขึ้นมา ……”

ลิลลี่หายใจหอบช้าๆ พูดโดยใช้เสียงที่ใกล้เคียงกับดาหวันมากที่สุด：“คิระ……ฉันเจ็บ……”

เสียงแบบนี้เป็นเขาที่ให้เธอเรียนรู้ไว้ ให้ทำตาม เธอสามารถเลียนแบบได้อย่างสมจริง

อารมณ์ฉุนเฉียวของอาคิระเหมือนลาวาจากภูเขาไฟ สามารถลวกคนให้ตายได้

เขาไม่คิดจะปล่อยลิลลี่

แต่พอได้ยินคำนี้ อารมณ์ของอาคิระก็ค่อยๆหายไป

ลมหายใจถี่ในจมูกเขา ปล่อยออกมาเรื่อยๆ

ใบหน้าลิลลี่ที่อยู่ตรงหน้า ค่อยๆผสมผสานกับดาหวันเป็นหนึ่งเดียว

เธอมองเขานิ่งๆ ใช้เสียงที่ไร้เดียงสาแต่เศร้าโศกทำให้เขาสับสน พูดว่า：“คิระ……ฉันเจ็บ……ทำไมคุณทำแบบนี้กับฉัน？”

ชั่วพริบตาเดียว อาคิระก็เหมือนไฟฟ้าช็อต