ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 564

“อย่าลืมว่าสิทธิ์นี้ใครเป็นคนบงการ ใครให้สิทธิ์คุณดูถูกเธอและสาปแช่งเธอ คุณไม่มีสิทธิ์และไม่มีคุณสมบัติ น่าตลกเสียจริง！

ผมบอกคุณให้นะ อีกแป๊บเดียว คุณสมบัติที่คุณยืนอยู่ตรงหน้าผมและยืนอยู่ในตระกูลอนันต์ธชัยก็จะหายไป！”

เธอไออย่างแรก ในใจของพนาวันค่อยๆเข้าใจ：“คุณหมายความว่าไง？”

“ความหมายนั้นชัดเจนและเข้าใจง่ายมาก อีกแป๊บเดียว คุณก็จะไม่ใช่ภรรยาของผม และไม่ใช่สะใภ้ของตระกูลอนันต์ธชัยอีก เข้าใจหรือยัง？”

ความบ้าคลั่งในสายตาอาคิระยังไม่หายไป มือใหญ่ง้างขึ้นมา โยนเธอไปด้านข้าง

เขาแทบจะมาพร้อมความเกลียดชังเกือบตลอดเวลา โดยไม่มีความสงสารแม้แต่น้อย

ผมยาวยุ่งเหยิง แก้มแดงราวกับมีเลือดออก สถานการณ์นั้นดูอนาถสุดๆ

พนาวันสูดหายใจเฮือกใหญ่

เหมือนโดนมีดสิบเล่มแทงเข้าไปในหัวใจ และยังแทงลงไปยังจุดที่บอบบางที่สุดด้วย เธอเจ็บจนเลือดออก

เธอยืนไม่อยู่ สองขาอ่อนระทวย

สุดท้าย เป็นมือที่ยันโต๊ะไว้ถึงขึ้นมาได้อย่างยากลำบาก

อาคิระจ้องไปที่เธอ พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น：“พรุ่งนี้จะมีคนเอาข้อตกลงการหย่าไปให้คุณ ตอนนี้ ไสหัวไปซะ！”

รูม่านตาพนาวันขยายกว้าง จากนั้นก็ตามด้วยหดลงอีกครั้ง

อือ เหมือนมีคนเอาเกลือมาโปรยตรงเลือดที่ไหล พร้อมกับกัดกร่อนอย่างรุนแรง

ทนต่อความเจ็บปวดที่แทรกซึมเข้าไปในไขกระดูก การตอบสนองของพนาวันนั้นสงบนิ่งเยือกเย็นเกินคาด ต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง พูดไปนิ่งๆว่า：“โอเค ฉันจะรอ”

เธอไม่ส่งเสียง ไม่สร้างปัญหา เขาให้ เธอก็เอา

เธอก้าวเท้าขึ้น เดินไปด้านนอกห้อง ตอนที่ใกล้จะเดินออกไปนั้น ฝีเท้าชะงักเล็กน้อย ถามไปว่า：“ยังจะฆ่าฉันอยู่ไหม？ถ้าไม่ฆ่าฉัน ฉันไปก่อน คุณจะไม่ได้เสียใจ ตามออกไปอีก”

ที่คืนกลับมานั้นเป็นเสียงตะโกนอย่างเดือดดาล：“ไปให้พ้น！”

“โอเค……”

บนรถแท็กซี่

หมีพูลนั่งอยู่ พนาวันไอตลอด รอยแดงจางลงไป

เขาเป็นห่วง มือเล็กๆนั้นตบไปที่หลังของเธอเบาๆ：“แม่ครับ ค่อยๆหน่อย”

ความขมขื่นที่อยู่ในใจ จนตอนนี้ ความเจ็บปวดเหมือนไม้เลื้อยที่คืบคลานอยู่ในตัวเธอตามอำเภอใจมากขึ้น ชาด้าน จากฝ่าเท้าจนถึงบนศีรษะ

พนาวันไม่พูดอะไร

ผ่านไปสักพัก พูดอย่างเสียงแหบว่า：“ให้แม่กอดลูกหน่อยสิ……”

หมีพูลอยู่ในอ้อมแขนเธอ ฝ่ามืออุ่นๆค่อยๆถูไปที่ใบหน้าเล็กๆของเขา

ถ้าบอกว่าสิ่งที่เธออาลัยอาวรณ์มากที่สุด นั่นก็คือเขา

เธอตั้งท้องเขาสิบเดือนแล้วคลอดออกมา ไม่มีใครเคยช่วยเธอ เลี้ยงดูเขามาด้วยตัวคนเดียวอย่างยากลำบาก

เขาเป็นคนสำคัญของเธอ เนื้อส่วนนั้นตรงปลายหัวใจ

เบ้าตาเธอร้อนผ่าว น้ำตาไหล ยกมือขึ้นเช็ดด้วยความตื่นตระหนก ไม่ปล่อยให้น้ำตาร่วงลงมา

ปีนี้เขาแปดขวบแล้ว เธอเลี้ยงเขามาแปดปี

ตั้งแต่วันนั้นที่เกิดมา กี่วันกี่คืนกันนะ！

หมีพูลเป็นเด็กอ่อนไหว ซุกอยู่ในนั้น รู้สึกถึงอารมณ์ของเธอ：“แม่ แม่เป็นอะไรไปครับ？”

พนาวันไม่พูด กอดเขาไปอย่างนั้น พิงอย่างเงียบๆบนไหล่เล็กๆของเขา

เขาเด็กมาก ยังเล็กมาก

ไหล่ยังอ่อนเกินกว่าจะแบกอะไรได้ แต่เวลานี้ กลับรู้จักตบไปที่แผ่นหลังเธอเบาๆ ปลอบโดยไม่พูดอะไร

ทันใดนั้น ร่างกายของเธอพร้อมกับหัวใจก็เจ็บปวดเหมือนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

อาคิระ ก็แค่เด็กแปดขวบ

กลับไปถึงห้อง หมีพูลก็กะพริบตา：“แม่ ผมหิวแล้วอยากกินอะไรหน่อย”

พนาวันฝืนสังขารไปต้มโจ๊กให้เขา

เธอไม่ได้กิน อารมณ์อย่างเธอในตอนนี้ จะดินลงได้อย่างไร？

เธอไม่กิน หมีพูลก็กินน้อยมาก กินโจ๊กชามเล็กๆไปชามหนึ่ง

ไม่ได้ดูทีวี อาบน้ำเสร็จเขาก็ง่วง แป๊บเดียวก็หลับไป ลมหายใจนั้นมั่นคงแผ่วเบา