ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 565

ดังนั้น การหย่าเป็นเรื่องที่สามารถเสนอได้ตลอดเวลา

เธอไม่กลัวหย่า ก็แค่กลัวจะต้องจากหมีพูลไปเท่านั้นเอง

ถ้าอาคิระไม่พูดขอหย่า เธอก็จะไม่ขอ

แต่ถ้าขอหย่าขึ้นมา เธอเองก็จะยอมปล่อยหมีพูลไป

จนวันนี้ ในที่สุดเขาก็พูด เธอก็ต้องเผชิญหน้า

ในที่สุด ก็เดินมาถึงจุดสิ้นสุด

พนาวันใจอ่อนมาเสมอ เธอชอบหมา แต่ไม่เคยเลี้ยงหมาเลย

เพราะว่าเธอรู้ ไม่ใช่แค่คน แต่หมาก็ยังมีเกิดแก่เจ็บตาย

เธอกลัว เธอว่าความรู้สึกของตัวเองจะถลำลึกมากไป

พอหมาไม่สามารถอยู่กับเธอได้แล้ว ตอนตายไป เธอจะเสียใจอยู่เป็นเวลานาน

สำหรับหมายังขนาดนี้ นับประสาอะไรกับคนล่ะ？

ตั้งแต่แรกที่แต่งงาน เธอก็รักหมีพูลสุดขีด ท่ามกลางความที่มองไม่เห็น กลับผสมไปด้วยความจากกันบางๆ

เพราะว่าเธอรู้ เธอกับหมีพูล ก็ต้องมีวันที่ต้องแยกจากกัน

แต่ว่า หมีพูลไม่ได้ดีไปกว่าเด็กคนอื่นๆหรอก

เขาไม่มีความรักจากปู่ย่า และไม่ได้ความรักจากพ่อ เขามีแค่เธอ

เพื่อเขาแล้ว เธอเอาความรักทั้งหมดของตัวเองไปทุ่มสุดตัว เพื่อชดใช้สิ่งเหล่านั้นที่เขาขาด

แต่ก็ยังต้องแยกจากกัน นั่นคือความขัดแย้งแบบไหนกันนะ？

ท้องฟ้ามืดขึ้นเรื่อยๆ หน้าของพนาวันก็หม่นลงตาม

หันหน้าไปทางกระจกหน้าต่าง เธออ้าปากพูดกับตัวเองอย่างไม่มีเสียงไปว่า：“พนาวัน เอาล่ะ นานมากแล้ว เธอก็เหนื่อยแล้ว ……”

เธอรักเขา เอาความสดใสสวยงามของหญิงสาวให้เขา

สุดท้ายเธอไม่ได้อะไรคืนมา มีแค่ความเจ็บไปทั้งตัว ……

บนโลกนี้ ไม่ใช่ว่าความรักทั้งหมดจะจบลงอย่างมีความสุขในตอนท้าย

ก็แค่ เธอเป็นหนึ่งในนั้นพอดี

คฤหาสน์อนันต์ธชัย

ความบ้าระห่ำในดวงตาค่อยๆหายไป อารมณ์ของอาคิระก็ค่อยๆคืนกลับเป็นปกติ

จากนั้นก็มีความปวดหัวเข้ามาที่ไม่อาจอธิบายได้ เหมือนจะฉีกออก

เขานั่งบนเก้าอี้ยาว มือสองข้างวางไว้บนหัว หายใจแรง

ลิลลี่ค่อยๆเดินเข้าไป เอามือตัวเองวางบนไหล่เขาแล้วบีบเบาๆ ถามเสียงนุ่ม：“กินน้ำหน่อยไหม？”

“ไสหัวไป！”

น้ำเสียงของอาคิระแข็งกร้าว เหมือนสิงโตที่คำรามด้วยความโมโห

ลิลลี่ไม่พูดอีก ตัวเกร็งขึ้นมา แล้วออกไป

ความโกรธอันเดือดดาลและการควบคุมกำลังบางอย่างหายไป สายตาของอาคิระก็มองไปยังกระจกที่แตกบนพื้น

นี่คือของเพียงอย่างเดียวที่ดาหวันให้เขา และก็เป็นของที่ล้ำค่า หวงแหนที่สุดของเขา

เธอทำกระจกแตก พูดจาร้ายกาจใส่ดาหวัน ทำให้เขาแค้นเธออย่างลึกซึ้ง ……

แต่ตอนที่อารมณ์อันบ้าคลั่งในใจเขาปรากฏขึ้นมา ก็ไม่มีอะไรหยุดได้

ยังไงเรื่องราวก็มาถึงจุดนี้แล้ว งั้นก็เป็นแบบนี้ต่อไปเถอะ เอาตามที่พูดก่อนหน้านี้ หย่าละกัน

เขาไม่รักเธอ กลับยิ่งเกลียดเธอด้วยซ้ำไป

ตอนนี้หลุดออกมาแล้ว ไม่จำเป็นต้องกลับไปยังที่เดิมอีก

จนเมื่อความเจ็บปวดที่พัวพันบนหัวค่อยๆหายไป เขาก็ลุกขึ้น เดินออกไปจากห้องนั้น

ลิลลี่ยังนั่งอยู่ในห้องรับแขก

อาคิระไม่มองเธอ ก็ให้คนขับรถไปส่งเธอเลย

เขาเดินไปที่ห้องชั้นล่าง และลืมวันเกิดของดาหวันไปโดยสิ้นเชิง

ที่ลืมไปด้วยก็ยังมีดอกไม้สดและเค้กวันเกิดในห้อง

เขาไม่ง่วง นึกถึงแผ่นหลังของพนาวันตอนที่ออกไป ก็ขมวดคิ้วแน่น

จากนั้น อารมณ์หงุดหงิดก็ถาโถมเข้ามา ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงไปที่ห้องน้ำ

เช้าวันที่สอง

หมีพูลไปโรงเรียนแล้ว

พนาวันจัดของของตัวเอง เสื้อผ้าและของเล่นเล็กน้อย ด้านข้างมีกระเป๋าเดินทาง

ทนายถมัตมาแล้ว เธอนั่งลงไป

“คุณหญิงพนาวันคุณดูข้อตกลงการหย่าร้างก่อน จากนั้นค่อยเซ็นชื่อครับ”

ทนายถมัตให้เธอดู

พนาวันเหลือบมองไปที่ข้อตกลง บนนั้นเขียนไว้อย่างชัดเจน

หลังจากหย่า ทรัพย์สินที่ให้เธอมีคอนโดหลังนี้ และคฤหาสน์อีกหลัง

นอกจากนี้ยังมีเช็กสิบล้านอีกใบ

“คุณหญิงพนาวัน มีความเห็นอะไรไหมครับ？”

พนาวันพยักหน้า：“มีค่ะ”