ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 582

อาคิระขมวดคิ้วด้วยความเยือกเย็น และเฉียบแหลม “ของอยู่ตรงนี้ คุณคิดว่าผมจะเชื่อคำพูดสองสามคำที่คุณพูดลวกๆหรอ”

สิ่งที่เขาหมายถึงคือกรรไกรและช่อกุญแจ...

พนาวันยังคงยิ้มอย่างเย็นชา

แต่รอยยิ้มแบบนั้นไปไม่ถึงดวงตาของเธอ “จริงๆ แล้วมันเป็นแค่คำถามง่ายๆ แต่คุณยังไม่รู้คำตอบ

เมื่อตอนฉันรักคุณมากๆ ฉันถึงจะริษยาข้าวของเหล่านั้น แต่ตอนนี้ไม่รักแล้วจะหึงทำไม

ตอนที่ฉันหึง คุณก็ไม่อยากให้ฉันหึง ตอนนี้คุณสมหวังแล้ว..”

อาคิระยังคงไม่เชื่อ ใบหน้าของเขาเริ่มเย็นชาและเข้มมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนงานแกะสลัก

“ยังไม่เชื่ออีกเหรอ ฉันพูดอีกแบบก็ได้...”

เธอจ้องเขา และพูดช้าๆทีละคำ

“ฉันจะไม่รักผู้ชายที่จะฆ่าฉันเพื่อถ่ายรูปรูปเดียว เขาไม่คู่ควรกับความรักของฉันเลย ฉันหมดใจในตอนที่คุณกำลังจะฆ่าฉัน ตอนนี้เข้าใจหรือยัง”

เมื่อพูดจบ เธอก็ไม่สนใจเขาอีก

ยังคงยืนอยู่ในตำแหน่งเดิม หน้าอกของอาคิระยังคงกระเพื่อมขึ้นลง การแสดงออกของเขาแข็งทื่อและเย็นชา

ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ดี!

ไม่รักเขาแล้ว หมดรักเขาแล้ว...

ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเกร็ง

ทันใดนั้นความโกรธก็พุ่งออกมาจากหน้าอกของเขา

จากนั้นทั้งร่างก็เหมือนถูกเผา ร้อนอย่างสุดจะพรรณนา

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็เริ่มปลดเสื้อสูทแล้วโยนมันลงบนเตียง

แล้วเขาหยิบน้ำอุ่นขึ้นมาดื่มจนลูกกระเดือกใหญ่กระตุกไปมา เพื่อดับไฟในใจของเขา

เขามองไม่ผิด หลังจากหย่า เธอมีความสามารถมากขึ้นเรื่อยๆ

เขามีความรู้สึกกับเธอหรือไม่

แน่นอนว่าไม่ใช่ สิ่งที่เขามีต่อพนาวันคือความขุ่นเคืองและความไม่พอใจ

พนาวันเริ่มเตรียมอาหารกลางวัน

เธอทำบะหมี่

ที่จริงบะหมี่เป็นอาหารทางเหนือ หมีพูลมีสุขภาพไม่ดีตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เธอได้ยินมาว่าการกินบะหมี่สามารถทำให้แข็งแรงขึ้นได้ เธอจึงเรียนมันเป็นพิเศษ

ตอนแรกเธอไม่มีฝีมือ แต่สุดท้ายการนวดและม้วนเส้นบะหมี่ก็ง่ายขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเธอทำเสร็จ หมีพูลก็ตื่นพอดี

ครั้งนี้มันเหมือนกับครั้งที่แล้ว พนาวันยังคงเสิร์ฟเพียงสองชาม

สำหรับอาคิระ เธอถือว่าเป็นอากาศเสมอ

อาคิระมีชีวิตที่ยอดเยี่ยมตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก ไม่เคยได้รับสายตาไม่ดีจากใคร

ไม่มีใครกล้าที่จะมองเขาไม่ดีเลย ทุกคนประจบและเอาใจเขา

มากเสียจนบางครั้งเขาไม่สามารถเข้าใจสายตาของคนอื่นได้ และอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ถูกต้อนรับ

แต่ตัวเขาเองไม่มีความตระหนักรู้และรู้ตัวเลย

ตรงกันข้าม เขาค่อนข้างใจกว้าง และเดินไปที่ห้องครัวอย่างเป็นธรรมชาติ เติมชามให้ตัวเอง และทุกอย่างก็เป็นไปอย่างเป็นธรรมชาติ

หลังจากที่ไร้ยางอายในตอนนั้น เขาก็กลายเป็นธรรมชาติมากขึ้นเรื่อยๆ

ถ้าไม่ตัดให้เขา เขาก็จะทำมันเอง

พนาวันต้องการให้หมีพูลกินดี ดังนั้นเธอจึงทำอาหารให้เขาหลากหลาย และรสชาติก็อร่อย

ในทางตรงกันข้าม มันกละบดีสำหรับอาคิระ หมีพูลตัวเล็ก และกินไม่ได้มาก

แต่เขากินเยอะมากเป็นหลายเท่าของหมีพูล

หลังอาหารเย็น หมีพูลเดินตามพนาวัน “แม่ ที่นี่ไม่มีทีวี ไม่เบื่อหรอ”

“ไม่เบื่อ อ่านหนังสือได้”

พนาวันกำลังล้างจาน และไม่ลืมที่จะตอบคำถามของเขา

หมีพูลพูดอย่างหนักแน่น “แม่ รอผมทำงานได้ ผมจะซื้อทีวีเครื่องใหญ่ๆ คอมพิวเตอร์ด้วย พวกเขามีอะไร แม่ก็ต้องมี!”