ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 593

ทีผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นยังเข้าไปได้ แต่ทำไมต้องขวางเขาเอาไว้ข้างนอกด้วย?

ทั้งสองต่างก็ไม่มีใครยอมใคร

เหตุการณ์ตรงหน้ามองมาเหมือนเด็กกำลังเล่นชักกะเย่อ

มนตรีเดินเข้ามา ขำเบาๆแล้วพูดว่า “ดึกมากแล้ว ผมกลับดีกว่า เจอกันพรุ่งนี้ที่บริษัทนะครับ”

ได้ยินดังนั้น พนาวันก็ดีดตัว “ผึง” ผ่อนแรงออกทันที

ขาของอาคิระถูกประตูหนีบ

เจ็บจนเขาต้องชักขากลับ ฝืนขาข้างที่โดนหนีบให้ยืนตรง ปั้นหน้าอวดดี ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทว่าหัวคิ้วกับเหยียดตรงเหมือนไฟที่กำลังลุกโชน

“ไม่ดื่มน้ำหน่อยเหรอ?”

เธอรู้สึกว่าการต้อนรับแขกแบบนี้มันค่อนข้างที่จะเกินไปหน่อย “ข้างในมีกาแฟอยู่นะ เดี๋ยวฉันไปชงให้”

มนตรีส่ายหัวบ่งบอกว่าไม่ต้อง “ดึกมากแล้ว จากที่นี่ไปที่พักผมยังต้องขับรถอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง เอาไว้พรุ่งนี้คุณไปชงให้ผมที่บริษัทแล้วกัน”

พนาวันพยักหน้า “เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง”

ทั้งสองคนเดินเคียงไหล่กันลงไปข้างล่าง ไม่มีใครสนใจอาคิระเลยสักคน

อาคิระหรี่ตามอง พร้อมกับตีหน้าอึมครึม

อาศัยจังหวะที่ไม่มีใครสนใจ เดินเข้าไปในห้องอย่างว่องไว

“นั่นพ่อเด็กเหรอ?” เมื่อลงมาข้างล่าง มนตรีก็เอ่ยถาม

พนาวันพยักหน้า “ใช่”

“เขาดูเป็นผู้ใหญ่มาก มีออร่าสูงส่งแล้วก็ความเป็นผู้ดี มองในมุมผู้ชายด้วยกันเอง เขาถือเป็นมังกรท่ามกลางมวลมนุษย์เลยนะ” มนตรีเอ่ยพูด

“ไม่แน่หรอก คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ บางคนน่ะ ก็เหมือนหมาป่าห่มหนังแกะ ภายนอกดูดี แต่ข้างในเข้าขั้นย่ำแย่”

มนตรีเอ่ยพูดว่า “ผมรู้สึกว่า เขาไม่น่าจะใช่คนอย่างนั้น”

พนาวันยิ้มออกมา แล้วเอ่ยพูดว่า “ก็อาจจะใช่ แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันสักหน่อย ยังไงก็ขับขี่ปลอดภัยนะ ถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาบอกฉันด้วย”

เมื่อเธอกลับมาถึงห้อง ก็พบว่าอาคิระนั่งอยู่บนเตียงตามใจชอบ

สีหน้าของเขายังคงมืดครึ้มไม่น่ามอง เหมือนมีใครติดหนี้แล้วไม่ใช้คืนเป็นเวลาหลายพันปี

หมีพูลนั่งหอบท้องอยู่ข้างๆ “แม่ครับ ผมหิว”

ได้ยินดังนั้น พนาวันก็ไม่มีเวลามาสนใจอาคิระอีกต่อไป

เธอรีบเดินเข้าไปในครัว นำบะหมี่ที่ซื้อกลับมาด้วยมาต้ม

กลิ่นหอมๆตลบอบอวยไปทั่วห้อง หมีพูลเลียริมฝีปากแล้วพูดว่า “หอมจังเลย”

อาคิระยังเดือดในอกปุดๆ ไฟที่ลุกโชนอยู่ข้างในยังไม่มอดหายไป

พนาวันเดินถือบะหมี่มาวางลงตรงหน้าหมีพูล “ค่อยๆกินน่ะ น้ำซุปมันร้อน”

หมีพูลพยักหน้าแล้วกินทีละคำ จากนั้นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองอาคิระ “พ่อ กินด้วยไหม? มากินด้วยกันได้นะ”

หัวใจที่กำลังปะทุไปด้วยไฟโกรธพลันเปลี่ยนเป็นอ่อนยวบลงในทันตา อาคิระส่ายหน้าเบาๆแล้วพูดว่า “แกกินเถอะ”

ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมเขาต้องเลี้ยงดูลูก

แค่คำพูดไม่กี่คำที่แสดงถึงความใจกว้างของลูก ก็เพียงพอทำให้หัวใจของคนเป็นพ่อเป็นแม่เบ่งบานแล้ว

หมีพูลพยักหน้าแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ

บะหมี่ร้านนี้อร่อยมาก เมื่อก่อนเขากลับแม่ไปเคยกินด้วยกันบ่อยๆ

หลังจากกินจนอิ่ม หมีพูลก็ดูทีวีอยู่สักพัก จากนั้นก็ผล็อยหลับอยู่บนเตียงในที่สุด

พนาวันเก็บกวาดและล้างทำความสะอาดจานชาม

แต่ว่า อาคิระก็ยังไม่ไปไหน เอาแต่นั่งนิ่งอยู่บนโซฟาอยู่แบบนั้นด้วยสีหน้าอึมครึม ดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ

ที่นี่เป็นห้องของเธอ ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่เธอต้องหลบหน้า คนที่ควรออกไปต้องเป็นเขาต่างหาก

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”

อาคิระเอนหลังพิงโซฟา แสดงออกชัดเจนว่าจะไม่ยอมไปไหนง่ายๆ พร้อมหันเหสายตาดุจเปลวไฟจ้องเขม็งมาที่เธอ

“เกี่ยวอะไรกับคุณ?” ท่าทางของพนาวันนิ่งมาก น้ำเสียงก็ไร้ซึ่งแววเกรงใจใดๆ