ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 60

ท่าทางก้าวร้าวค่อยๆหายไปเล็กน้อย ที่มาแทนที่คือการโทษตัวเอง ถ้าหาก วันนี้เขาไม่เข็นคุณอาหญิงออกไป วันนี้ก็คงไม่เป็นหวัดจากลมเย็น

“ในเมื่อนายมาแล้วก็พอดีเลย โทรหาพี่สะใภ้นายหน่อย บอกเธอว่าคืนนี้ไม่กลับ และก็อีกอย่างโทรศัพท์ก็ปิดเครื่องเองอัตโนมัติ ไม่ต้องโทรมาอีก”

มือซ้ายนวดเบาๆที่ระหว่างคิ้ว ออกัสเปิดปากพูดกับเลอแปงด้วยเสียงต่ำ ในเวลาเดียวกันก็เปลี่ยนเป็นท่านั่งสบาย ๆ

สีหน้าแข็งทื่อเล็กน้อย เลอแปงกระแอมเบาๆหนึ่งที “โทรศัพท์มือถือของพี่แบตหมดเหรอ?”

“อืม มีปัญหาอะไร?”

เลอแปงส่ายศีรษะ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วกดเบอร์โทรศัพท์ สักครู่ ก็โทรติด

พูดเล่าสถานการณ์คร่าวๆของฝั่งนี้ ให้เธอไม่ต้องกังวล รีบไปพักผ่อน

หลังจากเข้าใจถึงสถานการณ์นี้แล้ว เลอแปงก็กลับดูผิดธรรมชาติเล็กน้อย โชคดีที่ไม่ได้ชี้พุ่งไปที่พี่ชาย ไม่งั้น สถานการณ์คงมีแต่จะยิ่งอึดอัด

“นายก็ไปพักผ่อนเถอะ...” ออกัสค่อยๆเปิดปากพูดออกมา “พรุ่งนี้เช้า คุณมาตั้งแต่เช้าก็พอ…”

“ตกลง งั้นพรุ่งนี้ผมจะมาเปลี่ยนกับพี่ชาย” เลอแปงตอบ เขาสามารถมองเห็นความเหนื่อยล้าระหว่างคิ้วของพี่ชายได้อย่างชัดเจน

เดินไปถึงประตูห้องผู้ป่วย เขาเหมือนกับคิดอะไรได้ ชะงักฝีเท้า หันตัว ค่อยๆเปิดปากพูดว่า

“พี่ชาย พรุ่งนี้เช้าคุณอย่าลืมโทรหาพี่สะใภ้ เธอเป็นห่วงคุณ กลัวจะเกิดอุบัติเหตุ ให้ผมออกมาหาพี่...”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาที่ลึกของออกัสก็ขยับเล็กน้อย บนสีหน้าที่หล่อเหลาอ่อนโยนขึ้นมาก มีเสียงหึออกมาเบาๆ “อืม...”

วางสายโทรศัพท์ไป เชอร์รีนออกเสียงเบาๆ ร่างกายที่กระวนกระวายก็ผ่อนคลายลง

เมื่อมองดูเวลา ปรากฏว่าเป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว

ไม่รู้เนื้อรู้ตัว เธอก็พลิกไปพลิกมานานขนาดนี้ จนกระทั่งตอนนี้ ในที่สุดเธอถึงจะรู้สึกง่วง

เพียงแต่ นอนอยู่บนเตียงคนเดียว กลับนอนไม่ค่อยหลับ กลับรู้สึกว่าข้างกายขาดอะไรไป รู้สึกไม่ชินมาก

ส่ายศีรษะ เธอหันตัวกลับมา ยังคงรู้สึกแปลกๆ ความเคยชินเป็นเรื่องหนึ่งที่น่ากลัวจริงๆ!

เช้าวันรุ่งขึ้น

สีบนท้องฟ้ายังเช้ามาก แต่เชอร์รีนตื่นแล้ว หนึ่งคืนเต็มๆ เธอนอนน้อยมาก แค่มีเสียงอะไรเล็กน้อยเธอก็ตื่นแล้ว

ลืมตาขึ้นมา มองออกไปนอกหน้าต่าง สีบนท้องฟ้ายังคงเป็นสีเทาๆ

ถอนหายใจเบาๆ เธอลุกขึ้นจากเตียง แต่งตัวเรียบร้อย จากนั้นลองลุกจากเตียง โดยวางเท้าลงกับพื้น

ไหนๆก็พักรักษาตัวมาหลายวันแล้ว อาการปวดก็หายไปเยอะ ณ ตอนนี้ รู้สึกเจ็บแค่เล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้รุนแรง

ยังไงก็ตามอยู่บนเตียงก็นอนไม่หลับ ไม่สู้ออกไปเดินๆ ออกกำลังกายหน่อย พอดีเลยไปโรงพยาบาลหน่อย ไม่รู้ว่าอาการป่วยของเธอหนักไหม

เธอหยิบผ้าพันคอและถุงมือ เธอเดินออกจากห้องอย่างช้าๆ

ในอีกด้านหนึ่ง

เสียงไอเบาๆ หยาดฝนหรี่ตา พอลืมตาก็เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเตียง

เขาดูเหนื่อยล้ามาก และร่างเรียวยาวของเขาล้มลงอยู่ข้างเตียง หลับไปแล้ว

มองดูอย่างเลื่อนลอย สติเธอหายไปชั่วขณะ ฉากนี้ ราวกับว่าหวนกลับไปเมื่อสามปีก่อน

เมื่อสามปีก่อน พวกเขาก็เป็นแบบนี้...