ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง นิยาย บท 609

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำเมื่อกี้ ก็รู้สึกมีไฟแห่งความโมโหลุกโชนขึ้นในใจโดยไม่มีเหตุผล

“หัวเราะอะไรเหรอ มีอะไรตลกเหรอ?”

เขาคิดว่าเธอจะยังเป็นห่วงเขาอยู่เหรอ?

คิดได้สวยจริงๆ!

ถ้าถูกผู้ชายทำให้รู้สึกซาบซึ้ง นั่นถึงจะเป็นผู้หญิงที่โง่เขลา

เธอไม่ได้โง่

อาคิระวางหมีพูลไว้บนตัก แล้วดึงเสื้อเชิ้ตออก ห่อพนาวันในเสื้อกันลมไว้

ร่างของทั้งสามถูกยึดติดกันไว้อย่างแน่นหนาโดยไม่มีช่องว่างแม้แต่น้อย

เขาเผลอสัมผัสโดนมือที่ราวกับเย็นเหมือนหินน้ำแข็งของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ และคิ้วของเธอก็ขมวดเป็นปม

เขาใช้มือใหญ่จับข้อมือเธอ ล้วงผ่านเสื้อกันลมไปที่ชายเสื้อเชิ้ตสีขาว โดยเกาะติดกับเอวที่แข็งแรงของเขาไว้

ร่างกายของผู้ชายแตกต่างจากผู้หญิงจริงๆ

เธอตัวสั่นจากความหนาวเย็นราวกับว่าเธอตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง

แต่ร่างกายของเขาร้อนราวกับเตาไฟ ปล่อยความร้อนออกมาอย่างต่อเนื่อง

“อย่าดื้อเหมือนวัวตอนนี้ จับเอวผมไว้แบบนี้ ไม่งั้นคุณจะเจอดีหลังกลางดึกแน่นอน”

อาคิระพูดขึ้นอีกครั้ง

มือของเธอเย็นเกินไป และในขณะที่พวกเขาสัมผัสกัน ร่างกายของเขาก็สั่นเล็กน้อย

พนาวันรู้ว่าเขาพูดความจริง

แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการก็ตาม แต่ก็หายากนักที่จะเชื่อฟังคำพูดของเขา มอืทั้งสองข้างจึงก็โอบเอวของเขาไว้

อาคิระเอามือแตะเท้าเธอ ราวกับกำลังคิดถึงอะไรบางอย่าง นั้นถึงจะเรียกว่าเป็นน้ำแข็งที่เย็นยะเยือก

เขายังคิดว่าเขากำลังจับก้อนน้ำแข็งอยู่ แต่นิสัยของเธอดื้อรั้นจริงๆ และอดทนไว้ได้จริงๆ

จากนั้น มือใหญ่ๆ ขยับ ก็จับเท้าของเธอไว้

พนาวันชะงักไปครู่หนึ่ง จ้องมาที่เขาด้วยดวงตาที่เหม่อลอย อกสั่นเล็กน้อย

มีคลื่นเกิดขึ้นในดวงตาที่เย็นชาและเงียบตลอดเวลา และหัวใจของเธอก็ค่อยๆ อุ่นขึ้นเหมือนสองมือที่อยู่ด้านเอวหลังของเขา

เขาไม่รังเกียจเท้าที่สกปรกของเธอเหรอ?

ไม่รังเกียจยาสมุนไพรสีเขียวบนข้อเท้าของเธอเหรอ?

เขาไม่ใช่ว่ารักสะอาดหรือไง

จากนั้นเขาก็เอาเท้าทั้งสองข้างมาหนีบระหว่างขาทั้งสองข้างของตัวเอง เพื่อให้ความอบอุ่นกับเธอ ยาสมุนไพรเปื้อนกางเกงสูทจนเป็นสีเขียว แต่เขาก็ไม่สนใจอะไรเลย

“ผมยังมีวิธีหนึ่งที่ทำให้ร่างกายของคุณร้อนขึ้น รู้ไหมว่าเป็นวิธีอะไร?” อาคิระเงยหน้าขึ้น

ทันใดนั้นก็มีเสียงทำลายความคิดที่วิ่งไปไกลของเธอ แล้วจึงดึงสติกลับมาอย่างว่องไว

เธอหันหน้าหลบไปทางอื่น ไม่พูดไม่จาและไม่ได้สนใจเขา

ถ้าเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นก่อนแต่งงานก็คงจะดีมาก

แต่บนโลกใบนี้ไม่มีคำว่าถ้า

ทันใดนั้น ร่างของอาคิระกลับโน้มมาด้านหน้าก้มหน้าลง จูบริมฝีปากเย็นยะเยือกของเธอโดยไม่พูดอะไร

ภายในร่างกายเกิดความอบอุ่นขึ้นมาจริงๆ แม้กระทั่งร่างก็ร้อนรุ่มขึ้นมาด้วย

แต่พนาวันกลับทำหน้าเย็นชา ตอนริมฝีปากทั้งสองแนบชิดก็เตือนด้วยเสียงคลุมเครือไม่ชัดเจน “ไม่อยากโดนฉันตบ รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

ผู้ชายแบบนี้ ไม่ควรให้สีหน้าที่ดีกับเขาดูอย่างที่คาดจริงๆ!

อาคิระผลักร่างออก แล้วยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “จูบคุณคือต้องการถ่ายโอนความร้อนในร่างกายของผมให้คุณ”

ได้ยินแบบนี้ พนาวันก็รีบดึงเท้าออกไปด้านนอก

วินาทีต่อไปก็ถูกเขารั้งไว้ “อย่าขยับ ผมสัญญาว่าจะไม่แตะต้องคุณอีก นอนเถอะ”

ริมฝีปากที่ถูกจูบทั้งชุ่มฉ่ำและสวยงาม แววตาที่เต็มไปด้วยความโมโหราวกับลูกปัดที่สดใสกำลังจับจ้องเธอไว้

“นอนเถอะ ผมไม่แตะต้องคุณจริงๆ ผมสาบานกับสวรรค์เลย” เขายิ้มจางๆ

“ไม่มีผลงานไม่ได้รับเบี้ยเลี้ยง ไหนๆ คุณก็จะแบกฉันออกจากป่าไผ่ งั้นฉันก็ต้องตอบแทนคุณหน่อย ถ้าคุณไม่กิน ฉันก็จะไม่ให้คุณแบกฉัน ฉันจะยืนหยัดแบบนี้”

ได้ยินแบบนี้ อาคิระก็ปั้นหน้าหม่นหมองเล็กน้อย

เขาไม่ชอบฟังที่สุดก็คือการกีดกั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสอง

แต่เมื่อมองสีหน้าที่ยืนหยัดของเธออีกครั้ง จึงทำหน้าบูดบึ้ง เอาขนมปังมานั่งกินบนก้อนหินให้หมดเพียงสองสามคำ

เธอปรายตากวาดมองไปอีกครั้ง ก็เห็นได้ว่ากางเกงสูทของเขาเปื้อนสีสมุนไพร ดูๆ แล้วสกปรกมาก

เธอไม่ลืม เขาเป็นคนรักสะอาดตลอดมา กลับนึกไม่ถึงว่าตอนนี้เขายังจะทนไว้ได้

รอให้หมีพูลก็กินแล้ว ทั้งสามเริ่มออกเดินทาง

หมีพูลแบกกระเป๋าเดินไปด้านหน้า อาคิระนั่งยองๆ แบกเธอขึ้นบนไหล่ที่กว้างหนา

ทันทีที่เขาก้าวออกจากถ้ำ ร่างเรียวของเขาก็หยุดอยู่กับที่อีกครั้ง ความคิดของเขาหนักอึ้ง และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

พนาวันที่นอนคว่ำบนไหล่ของเขา จับเสื้อกันลมบนตัวของเขาไว้ และเมื่อเปิดตาอีกครั้งก็เห็นแต่ความเงียบสงบ

การมองทิศทางในตอนกลางวันง่ายกว่า หลังจากอาคิระสังเกตอย่างระมัดระวังแล้วเขาก็ยกเท้าเข้าไปในป่าไผ่

หลังจากเดินมาได้สองสามชั่วโมง ในที่สุดก็เห็นถนนที่อยู่ตรงหน้า

หมีพูลกระโดดอย่างตื่นเต้น ในที่สุดก็ออกมาสักที

พนาวันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก คราวนี้เขามองหาทิศทางได้ถูกต้องแล้ว

“พ่อครับ ที่นี่นั่งกระเช้าลงไปได้ไหม ผมเห็นคนนั่งกระเช้าลอยฟ้า”

หมีพูลชี้ไปทางเดียว

ขณะนี้อาคิระกลับไม่ต้องการนั่งกระเช้าลอยฟ้า

แม้ว่าเขาจะเหนื่อยมาก แต่เขาก็รู้สึกสบายใจและมีความสุขที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน “ลูกผู้ชาย เดินแค่นี้ก็เหนื่อยแล้วเหรอ?”

หมีพูลส่ายหัว “พ่อไม่เหนื่อยเหรอ?”

“แม่นายเบามาก เวลาแบกบนหลังจะรู้สึกเหนื่อยได้ยังไง นายพูดอยู่บ่อยๆไม่ใช่เหรอว่าพ่อดูแลแม่ไม่ดีๆ ครั้งนี้พ่ออยากแบกแม่ไว้ดีๆ ไปกันเถอะ” อาคิระเอื้อมมือไปลูบผมของเขา